Waarom altijd het wiel opnieuw uitvinden? Ik wil meer recycling in spellen!

Domagoj Belancic

22-2-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Ik vind het heerlijk om nieuwe spelwerelden te verkennen. Maar terugkeren naar vertrouwde werelden heeft zijn eigen speciale charme. Een pleidooi voor meer recycling in games.

Weet je nog de eerste keer dat je de enorme, open spelwereld van "The Legend of Zelda: Breath of the Wild" verkende? Of de eerste keer dat je door het wilde westen van Red Dead Redemption reed? Voor mij waren dat onvergetelijke momenten die voor altijd in mijn gamerbrein gegrift staan.

Zo dol als ik ben op het verkennen van nieuwe en onontdekte spelwerelden, zo dol ben ik ook op het terugkeren naar vertrouwde omgevingen. Als games hun spelwerelden, personages of andere elementen uit voorgangers hergebruiken, creëert dat een geheel eigen magie.

Tussen nostalgie en nieuwsgierigheid

De eerste trailers voor het vervolg op "The Legend of Zelda: Breath of the Wild" waren controversieel. Nintendo heeft voor "Tears of the Kingdom" geen nieuwe spelwereld gemaakt, maar gewoon de open wereld van zijn voorganger gerecycled? Wat saai!

Deze beslissing heeft me nooit gestoord - integendeel. Ik keek er vanaf het begin naar uit om me eindelijk weer onder te kunnen dompelen in deze unieke wereld. En ik werd niet teleurgesteld.

Het is niet langer het gevoel om voor het eerst iets onbekends te ontdekken dat me drijft als ik "Tranen van het Koninkrijk" speel. Het is de nostalgische nieuwsgierigheid die me fascineert. Het is bijna alsof ik na lange tijd terugkeer naar een bekende vakantiebestemming. Is die heerlijke ijssalon er nog steeds waar ik me tijdens mijn laatste bezoek heb volgegeten?

Het koninkrijk Hyrule voelt zo heerlijk vertrouwd en toch zo anders als je het herontdekt. Ik zit gevangen tussen nostalgie en nieuwsgierigheid, tussen het vertrouwde en het nieuwe. Ik hou van dit gevoel.

Sommige nederzettingen zijn hetzelfde gebleven, andere zijn veranderd of zijn er niet meer. De nieuwe luchteilanden en gaten in de grond hebben het vertrouwde landschap ook voorgoed veranderd. Ik kom ook veel personages uit de voorganger tegen - ook al herken ik sommige na al die jaren nauwelijks meer. De tijd heeft overal zijn sporen achtergelaten.

Deze spanning tussen nostalgie en nieuwsgierigheid is wat voor mij de magie van hergebruikte spelgebieden maakt. Ik heb het gevoel dat de tijd niet alleen voorbij is gegaan in mijn wereld, maar ook in de spelwereld. De veranderingen zorgen er ook voor dat het verhaal en het universum van het spel veel "echter" en meeslepender aanvoelen. De wereld is geen star decor, maar een personage dat in de loop van de tijd verandert.

Het schoolvoorbeeld van wereldrecycling

De Japanse studio Ryu Ga Gotoku - afgekort RGG - is de absolute meester van hergebruik. Het is vooral bekend van de misdaaddrama serie "Like a Dragon" (voorheen "Yakuza"). Al 20 (!) jaar lang keren fans van de serie steeds weer terug naar dezelfde spelomgevingen, met name Tokyo's rosse buurt Kamurochō - gebaseerd op de echte wijk Kabukichō in Shinjuku.

Er is veel veranderd.

Er is veel veranderd in de twintigjarige geschiedenis van "Like a Dragon". Speelbare personages zijn gekomen en gegaan. Zelfs de spelmechanismen zijn compleet veranderd - van een real-time gevechtssysteem naar een beurtgebaseerd RPG-systeem. Kamurochō bleef een rots in de branding door alle veranderingen heen.

Als het koninkrijk Hyrule in Tears of the Kingdom aanvoelt als een vertrouwde vakantiebestemming, dan zijn de herhaalde uitstapjes naar Kamurochō als thuiskomen. Ik ken de kronkelige steegjes van het neonverlichte yakuza-gebied als mijn broekzak. Ik voel me verbonden met de virtuele plek.

Bij elk nieuw spel en elk nieuw bezoek word ik herinnerd aan alle epische gevechten en verhalen die ik hier heb meegemaakt terwijl ik door de straten slenter. Maar ik verveel me nooit, want nieuwe restaurants, gebouwen en verhalen blijven me verrassen. Kamurochō is zowel een constante als een organisch groeiende, voortdurend veranderende constructie. Bovendien is het misschien wel het belangrijkste personage in de hele serie.

Het is vooral geweldig dat RGG er altijd in slaagt om nieuwe, extra locaties te introduceren in de "Like a Dragon"-games, die ook jarenlang worden hergebruikt en verder ontwikkeld. Zo zijn Sōtenbori (Osaka) en Isezaki Ijin-chō (Yokohama) al snel extra virtuele thuislocaties geworden.

De nieuwste toevoeging is Honolulu uit de mainline game van vorig jaar ("Infinite Wealth"). Slechts een jaar later wordt het tropische paradijs opnieuw gebruikt in de nieuwe piraten spin-off "Pirate Yakuza in Hawaii.

Het is misschien wel het mafste en meest krankzinnige spel in de serie en benadrukt het belang van terugkerende omgevingen op een extra manier: Met het vertrouwde Honolulu krijg ik een anker om me aan vast te houden te midden van de soms te overdreven piratengekte.

Ik kijk nu al uit naar mijn toekomstige reizen naar virtueel Hawaï in de komende twintig jaar - als yakuza, piraat of andere crimineel.

Een leuk neveneffect

Het recyclen van spelomgevingen en andere assets heeft niet alleen invloed op mijn spelervaring, maar ook op de productie van games. In de afgelopen tien jaar heeft RGG maar liefst 14 (!) spellen gepubliceerd in het universum "Like a Dragon".

Waar andere studio's vijf tot zeven jaar aan een spel werken, brengt RGG het ene na het andere spel uit. En met een constant hoge kwaliteit - ondanks gerecyclede werelden, spelmechanica en andere assets.

Ik hoop dat, nu de productiekosten stijgen, meer studio's het aandurven om hun eigen werk te "kopiëren" en erop voort te bouwen. Ik wil meer werelden zien die in de loop der tijd evolueren en mij die mix van nostalgie en nieuwsgierigheid geven.

Ik kijk vooral naar Rockstar Games. De nieuwe Vice City van "Grand Theft Auto VI" ziet er sensationeel uit en biedt zeker genoeg materiaal voor meerdere games en verhalen. Laat ons na de release alsjeblieft niet nog eens twaalf jaar wachten op een vervolg. Geef ons in plaats daarvan een nieuw virtueel thuis dat ons door de jaren heen nieuwsgierig houdt en ons tegelijkertijd nostalgische herinneringen laat ophalen.

Domagoj Belancic

Senior Editor

Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.ch

Mijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren