Achtergrond
7 redenen waarom je "Animal Well" zou moeten spelen
van Kevin Hofer
Er is dit voorjaar veel gebeurd in de gamewereld. Deze spellen hebben we de afgelopen maanden gespeeld of uitgebreid getest.
Sinds ons eerste kwartaaloverzicht in maart is de redactie van Digitec druk aan het gamen geweest. We blikken terug op de nieuwe releases waar we in april, mei en juni het meest van genoten hebben. Maar ook die we je niet zouden aanraden.
De titels zijn onderverdeeld in vier categorieën: "Must-Play", "Het spelen waard", "Voorwaardelijke aanbeveling" en "Handen thuis". De spellen zijn alfabetisch gerangschikt in elke categorie. De speelduur is ontleend aan howlongtobeat.com. Als we het spel hebben getest in het magazine of het op een andere manier hebben besproken, zijn de bijbehorende artikelen gelinkt.
Deze spellen zijn absolute meesterwerken en "Spel van het Jaar" kandidaten. Als we een van deze spellen beoordelen in een spelrecensie, krijgt het het volle cijfer. Dit betekent niet dat de titels perfect en zonder gebreken zijn. Maar het totaalpakket heeft ons weggeblazen en zal nog lang in ons geheugen gegrift staan.
Wat je genrevoorkeuren ook zijn, je moet deze games zeker een kans geven:
Kevin is waarschijnlijk de grootste Metroidvania-kenner van de redactie. Niemand anders speelt zoveel vertegenwoordigers van dit old-school 2D genre. Hij werd in mei vooral weggeblazen door de indiegame "Animal Well". Een Metroidvania die zo vol geheimen zit dat je na het "uitspelen" van het spel nog talloze uren in de donkere wereld kunt doorbrengen.
Het is een spel dat je niet bij de hand neemt, maar je beloont voor je ontdekkingsdrang. Een spel met unieke graphics en sfeer. Een meesterwerk. Het feit dat het door een solo-ontwikkelaar is gemaakt, maakt het nog specialer.
Ja, uitbreidingen komen ook in onze lijst voor. "The Final Shape" krijgt een plaats in de hoogste categorie omdat het voelt als het hoogtepunt van de "Destiny"-saga, die nu al tien jaar duurt. De community van het spel is dolblij.
Onze "Destiny"-expert Chris had ook veel plezier met "Final Shape". Hij was vooral onder de indruk van de surrealistische spelwereld, die visueel verbluffend is en anders aanvoelt dan alles wat hij eerder heeft gezien. De gameplay is ook indrukwekkend met nieuwe mechanieken en functies - bijvoorbeeld de nieuwe vaardigheid "Transcendentie", die een frisse wind door de klassen laat waaien. Wat echter vooral bevredigend is, is dat het verhaal na al die jaren tot een geweldig einde komt - ook al zijn er nog een paar losse plotdraden. Een absolute must voor Destiny-spelers en een goede reden voor alle anderen om de wereld van de sci-fi shooter te betreden.
Met "Shadow of the Erdtree" komt een tweede DLC in de hoogste categorie van onze lijst. In het geval van "Shadow of the Erdtree" is de term "uitbreiding" echter een schromelijk understatement. Wat ontwikkelstudio Fromsoftware hier als DLC levert, is groter dan de meeste games met een volledige prijs. Phil is aan zijn reis door de Shadowlands begonnen en weet al na een paar uur zeker dat de DLC een van de beste is die hij ooit heeft gespeeld.
De sfeervolle open wereld barst van de geheimen, adembenemende locaties en groteske monsters. Technisch is het spel niet onberispelijk met instabiele framerates. Deze problemen kunnen echter geen afbreuk doen aan de uitstekende algemene indruk van deze fantastische DLC.
Bouwspelexpert Kim heeft al ontelbare uren doorgebracht in de Early Access-versie van "Workers & Resources: Soviet Republic". Nu heeft de release van de volledige versie hem weer de Sovjet-Unie ingetrokken. Zijn huidige speeltijd is meer dan 90 uur. Het einde is nog niet in zicht.
Je neemt de leiding over een kleine Sovjetrepubliek in de jaren zestig. Je doel: het kleine land ontwikkelen tot een machtige geïndustrialiseerde natie. Het ontwikkelingsspel wordt niet alleen gekenmerkt door de ongewone setting. Het zeer complexe economische systeem zal zelfs ervaren bouwfans uitdagen en laten zweten. Als je minder complexiteit wilt, kun je afzonderlijke simulatie-elementen ook uitschakelen.
Games in deze categorie doen veel dingen goed, ook al zijn ze niet goed genoeg om tijdloze klassiekers te worden. In een spelrecensie krijgen spellen in deze categorie vier van de vijf sterren. De paar punten van kritiek die we op elk spel hebben, zouden je er niet van moeten weerhouden om het in ieder geval eens te proberen.
In de eerste DLC voor "Alan Wake 2" speel je drie korte afleveringen met drie verschillende personages die je kent uit het hoofdspel en een ander spel van ontwikkelaar Remedy ("Control"). Ik heb me door de uitbreiding heen gevochten en was blij weer terug te zijn in de heerlijk eigenzinnige wereld van "Alan Wake".
Inhoudelijk zijn de drie afleveringen waanzinnige "wat als"-scenario's die verschillende locaties, personages en gebeurtenissen uit de hoofdgame vermengen tot een absurde koortsdroom. Qua gameplay biedt de DLC meer actie dan horror - je hebt vrijwel onbeperkte munitie en schiet je als een Terminator een weg door hordes vijanden uit de "Dark Place". Hoewel de uitbreiding over het geheel genomen erg kort is en de shooter-gameplay soms de zwakke punten van de hoofdgame accentueert, is de reis naar "Night Springs" zeker de moeite waard.
In Tech-telmechtel aflevering 205 waren we lovend over de DLC:
En nog een Metroidvania die genrekenner Kevin in handen heeft gekregen. Het spel brengt een frisse wind door de beproefde gameplay met zijn morph-mechanieken. Net als de roze Nintendomascotte Kirby verandert het hoofdpersonage met één druk op de knop in zijn tegenstanders. Hierdoor kan het personage nieuwe vaardigheden gebruiken terwijl hij door de wereld en in gevechten reist. Het spel zou echter iets moeilijker kunnen zijn.
Niet alleen Metroidvania's, maar ook JRPG's zorgen ervoor dat Kevin zich helemaal thuis voelt. Als oud "Suikoden" fan, keek hij erg uit naar de spirituele opvolger "Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes". Het spel is een prachtige throwback JRPG voor alle nostalgici die verlangen naar old-school role-playing games uit de jaren negentig. Voor alle anderen kan de titel soms een beetje ouderwets overkomen met verouderde spelmechanieken.
"Fabledom" is een ietwat afwijkende simulatie voor het bouwen van steden die vooral opvalt door de ongebruikelijke sprookjesachtige setting en de "gezellige" sfeer. Onze stedenbouwdeskundige Debora heeft het spel uitgebreid gespeeld en is onder de indruk.
De bouwgameplay zelf is niets bijzonders, maar de focus op het versieren van je stad en de willekeurige sprookjesachtige gebeurtenissen zijn des te indrukwekkender. Soms bedreigt een boze heks je inwoners en wil ze in skeletten veranderen. Soms vind je een magische boon die tot in de hemel groeit. En soms moet je een draak verjagen die je ondergeschikten de stuipen op het lijf jaagt. De bouwsimulatie wordt onderbroken door heldenfiguren die je rechtstreeks bestuurt en met wie je de sprookjesachtige omgeving verkent.
Debora heeft een spannende spelmix gevonden met "Foundry". Het early access spel voelt aan als een mix van "Satisfactory", "Minecraft" en "Dyson Sphere Programme". Je bouwt een fabriek in een wereld die bestaat uit blokken die je naar hartenlust kunt kneden. Het bouwspel kan wel wat verfijning gebruiken wat betreft de grafische presentatie en de saai ogende interface.
Het feit dat "Hades II" alleen in Early Access is uitgebracht, deert roguelike-fan Simon niet. Hij is enthousiast genoeg over de content die al beschikbaar is. In het vervolg op de succesvolle roguelike kruip je in de huid van de dochter van de titulaire "Hades".
Als Melinoe is de gameplay op het eerste gezicht niet veel veranderd. De gevechten zijn iets tactischer en minder snel, er zijn nu grondstoffen die je in de basis kunt planten en in de wereld kunt ontdekken, evenals tientallen eigenzinnige metgezellen die je pad kruisen. Het is goed mogelijk dat het spel een categorie hoger komt te liggen met alle geplande content voor de uiteindelijke release.
Kim heeft al ontelbare bouwspellen met verschillende gekke scenario's gespeeld. Toch heeft de setting van "Laysara: Summit Kingdom" hem verrast. Je bouwt je stad op de kliffen en hellingen van een berg. De grote hoogten zorgen voor complicaties en uitdagingen bij het delven van grondstoffen en het bouwen van dorpen. Lawines en weersveranderingen kunnen je het leven ook moeilijk maken.
Voor een early access game biedt het bouwspel al veel plezier. Het spel maakt indruk met zijn mooie graphics en goede gameplay. De besturing is intuïtief en de leercurve is gematigd. Echter, Kim mist tot nu toe een campagne, die pas gepland staat voor de volledige versie.
"Luigi's Mansion 2 HD" is "slechts" een Switch-remake van de elf jaar oude 3DS-klassieker, maar de virtuele spokenjacht is nog steeds erg leuk. Cassie testte de remake zonder het origineel gespeeld te hebben. Voor haar is het de beste game in de serie tot nu toe - ja, zelfs beter dan het fenomenale derde deel voor de Switch.
De kleinere, op missies gebaseerde levels zijn in het begin even wennen, vooral als je de vrijheid van "Luigi's Mansion 3" gewend bent. Het spel met zijn kleine snackmissies is echter perfect om even tussendoor te spelen en daarna weer neer te leggen. Visueel is het spel volledig herzien en maakt het indruk met schattige cutscenes, gedetailleerde locaties en personages met de "Jö"-factor.
"Manor Lords" is misschien nog maar in Early Access, maar het is nu al een indrukwekkend spel. Vooral als je bedenkt dat de indie-titel bijna in zijn eentje is gerealiseerd door een solo-ontwikkelaar. Phil dook de Middeleeuwen in en was vooral onder de indruk van de organisch groeiende dorpen. Deze zien er niet uit als middeleeuwse versies van New York opgezet op een raster, maar als authentieke middeleeuwse dorpen.
Het spel biedt enorm veel diepgang met zijn in elkaar grijpende spelmechanismen en het is gewoon leuk om te zien hoe de kleine dorpelingen hun verzorgingsgebied stap voor stap uitbreiden. Het spel is nog niet helemaal af. Sommige spelmechanismen ontbreken nog in de Early Access-versie, waaronder de kasteelplanner en een volledige Duitse vertaling. Versie 1.0 staat gepland voor release volgend jaar.
Om de wachttijd tot "The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom" te verkorten, raadt Phil "Minishoot' Adventures" aan. Op het eerste gezicht ziet het spel er misschien uit als een eenvoudige 2D shoot'em'up, maar er zit veel meer achter.
In een aaibaar ruimteschip verken je een uitgestrekte kaart met kerkers waar je geheime doorgangen kunt vinden en nieuwe vaardigheden voor je ruimteschip kunt vrijspelen. Het "Zelda-eske" spel is een perfect tussendoortje, ook al vliegen er af en toe misschien een paar te veel laserprojectielen om je oren.
Ben je op zoek naar een spel waar je echt opgewonden van raakt? Alsjeblieft. In "Mullet Mad Jack" schiet en slash je je een weg door korte buislevels vol robots en andere vijanden als onderdeel van een spelshow. Je moet minstens elke tien seconden iemand doden, anders gaat je licht uit. Je sprint en glijdt dus door de levels en laat enorme plassen bloed achter. Phil had veel plezier met het spel. Ook al was het soms een beetje te veel van het goede. Een absolute koortsdroom, waarna je een Valium nodig hebt om weer tot rust te komen.
Een andere Metroidvania. En natuurlijk heeft Kevin hem weer gespeeld. "Nine Sols" verschilt van andere vertegenwoordigers van het genre met een hels moeilijk gevechtssysteem dat is geïnspireerd op "Sekiro". Het is moeilijk om in het spel te komen. De ontwikkelstudio Red Candle Games, die anders bekend staat om horrorgames, laat je in het begin in het ongewisse en is gierig met uitleg. Als je volhoudt, kun je een prachtige Metroidvania verwachten met een aangrijpend verhaal en een uitdagende moeilijkheidsgraad.
De Gamecube-klassieker is een van de weinige Mario-rollenspellen die ik nooit heb gespeeld. Dus de nieuwe editie voor de Switch kwam precies op het juiste moment.
Nintendo heeft de Switch remake volledig vernieuwde graphics en een nieuwe soundtrack gegeven. Het spel ziet er prachtig uit en scoort ook punten met zijn eigenzinnige humor en leuke turn-based gevechtssysteem met realtime elementen. Over het algemeen had ik echter iets minder backtracking gewild. Het constante heen en weer rennen werkt na een tijdje op mijn zenuwen.
Retro en pixel art fan Phil heeft in "Songs of Conquest" een nieuw rollenspel gevonden dat hem doet wegsmelten. Het spel is de spirituele opvolger van "Heroes of Might and Magic". In een magische fantasiewereld vol magische wezens, monsters en helden rijd je rond, verken je de kaart en bouw je forten. De gevechten zijn turn-based en vereisen veel tactiek, maar bieden ook veel vrijheid dankzij magie en speciale vaardigheden. Een spel waar je wat tijd in moet investeren om er ten volle van te genieten.
Zijn indrukken van het spel werden gedeeld door Phil in Tech-telmechtel aflevering 202:
Tijdens het testen van "Senua's Saga: Hellblade II" was Phil bijna sprakeloos. De audiovisuele presentatie van het spel is verbluffend en zet nieuwe standaarden. De personages in de game, vooral Senua zelf, zien er zo gedetailleerd uit en bewegen zo realistisch dat het je vergeven zou kunnen worden als je dacht dat je naar echte filmbeelden zat te kijken. De Scandinavische spelomgevingen zijn ook bijna te mooi om waar te zijn, met griezelig gedetailleerde stenen landschappen en sfeervolle verlichting.
Het is jammer dat het spel er qua gameplay niet bovenuit steekt. De gevechten zijn repetitief, de puzzels triviaal. Desondanks is een uitstapje in de Noorse mythologie de moeite waard, vooral als je de Game Pass hebt geabboneerd.
"Stellar Blade" is voor mij een van de beste spelverrassingen van het jaar. Het eerste AAA-consolespel van de Koreaanse mobiele ontwikkelstudio Shift Up is een briljant vuurwerk van actie. Het mengt talloze inspiraties - waaronder die van Souls-achtige spellen, "Uncharted" en "Dead Space" - tot een unieke genremix.
Ik vind de melancholische sfeer van de desolate sci-fi wereld, die wordt begeleid door een uitstekende soundtrack, bijzonder gaaf. Het oversekste hoofdpersonage van de game is een kwestie van smaak, maar zou je er niet van moeten weerhouden om dit actiejuweeltje een kans te geven. Het enige punt van kritiek: de saaie zijmissies en soms lege open spelgebieden.
Met "The Planet Crafter" heeft Debora een dode planeet omgetoverd tot een groen paradijs. Het spel combineert survivalmechanica à la "Subnautica" met basisbouwelementen die doen denken aan "Satisfactory". Grafisch kan het spel geen van beide voorbeelden evenaren. Desondanks is het erg bevredigend om het eens zo dode landschap geleidelijk te zien veranderen in een levende idylle met blauwe luchten, meren en vegetatie.
Deze spellen zijn vooral voor grote fans van het betreffende genre. Ze krijgen drie van de vijf sterren in een spelrecensie. Ze zijn solide, maar hebben gebreken waar veel spelers zich aan kunnen ergeren. Het zijn geen slechte spellen - maar je hoeft ze niet per se te spelen.
Tijdens het testen van "Children of the Sun" had ik altijd een grote grijns op mijn gezicht. Dat komt vooral door de ingenieuze spelmechanieken. Je kruipt in de huid van een sluipschutter die zelf kan bepalen welke kogels hij afvuurt. Het doel is om alle vijanden in een level te doden met slechts één kogel. Na elke vijand die je hebt gedood, richt je de kogel opnieuw en baan je je een weg door de spelomgeving. Als je mist, begin je helemaal opnieuw.
Dit unieke puzzelmechanisme is ontzettend leuk. Ware het niet voor de vervelende trial-and-error passages in de tweede helft van het spel. Het spel zou ook baat hebben gehad bij een paar levels meer.
"Harold Halibut" verdient eigenlijk een plaats in een hogere categorie. Alleen al vanwege de unieke visuele stijl. Alle personages en spelomgevingen in het spel zijn met de hand gemaakt van boetseerklei. Ongelooflijk cool.
Helaas had Phil moeite met het langzame begin van het avonturenspel in zijn getest. Het trage tempo van het spel zal veel spelers in het begin afschrikken. Degenen die volhouden worden beloond met een charmant avonturenspel met veel hart en een unieke stijl.
Een spel dat de meningen verdeelt. Zo ook Phils en de mijne. Als non reis je door een steampunkversie van Rusland aan het begin van de 19e eeuw. De duivel zelf praat tegen je. Of misschien zijn het hallucinaties, zoals wanneer de hoofdzuster een mannetje op haar tong laat dansen op dubstep. Vragen op vragen.
Ik kreeg geen grip op de vele irritante gameplay-passages en de vreemde humor en heb het spel na ruim twee uur verlaten. Phil hield vol en genoot van de absurde momenten.
In Tech-telmechtel aflevering 201, Phil vertelt over zijn indrukken van het spel:
Cassie heeft zich gestort op de Early Access-versie van "No Rest for the Wicked" en heeft daar spijt van - althans gedeeltelijk. Het nieuwe spel van "Ori"-ontwikkelaar Moon Studios is een actie-RPG die veel elementen uit verschillende genres mengt en opnieuw interpreteert. Een beetje "Diablo", een snufje "Monster Hunter" en een scheutje Soulslike.
Je kunt nog steeds zien dat het spel in early access is. Het verhaal is onaf en veel functies ontbreken nog. De prestaties zijn ook nog mijlenver verwijderd van een voltooide versie met vertragingen en crashes. Als je het echt wilt spelen, dan kan dat. Alle anderen kunnen beter wachten op versie 1.0.
In het horrorgame "Still Wakes the Deep" bevind je je op een booreiland waar een mysterieus incident plaatsvindt en plotseling de hel losbreekt. Phil speelde de wandelsimulator en was onder de indruk van de geweldige sfeer. Hij was echter niet helemaal weg van het verhaal. Voor de prijs van ongeveer 40 frank of euro zou je ook iets meer speeltijd en complexiteit mogen verwachten. Als je een Game Pass-abonnee bent, kun je het spel testen met het abo van Microsoft.
In Tech-telmechtel aflevering 206, Phil onthult meer over het spel:
Dit spel maakte me witheet tijdens het testen. In principe is de eenvoudige gameplay van de "Super Monkey Ball"-spelserie nog steeds erg leuk. Je vervoert een aap in een plastic bal door een hindernisbaan vol obstakels en vallen. In sommige levels heeft het spel last van een frustrerende besturing, vervelende camera en prestatieproblemen. Woedeaanvallen zijn voorgeprogrammeerd.
Van alle Metroidvania's die expert Kevin de afgelopen maanden heeft getest, was "Tales of Kenzera: Zau" zijn minst favoriete. Dat is jammer, want het spel scoort eigenlijk met een emotioneel verhaal en een spannende en ongebruikte Afrikaanse setting. Als Metroidvania stelt het echter teleur met zijn lineaire levelontwerp en overdreven chaotische gevechten.
Cassie is een groot fan van 3D-platformers uit de jaren negentig. Dus een spel als "Yellow Taxi goes Vroom" komt precies op het juiste moment. De graphics doen denken aan PS1-games, net als de gameplay.
In de rol van een kleine taxi race, spring en vecht je je een weg door eenvoudige spelomgevingen met veel verzamelbare munten. Een charmant, kort spel dat vooral leuk is voor spelers die met dit genre zijn opgegroeid. Alle anderen zullen de aantrekkingskracht niet begrijpen.
In de laatste categorie vatten we spellen samen die ons hebben teleurgesteld. In een spelrecensie krijgen ze twee sterren of slechts één ster.
Twee sterren is geen ramp, maar het komt in de buurt. Deze spellen hebben fundamentele gebreken die het plezier in het spel aanzienlijk kunnen beperken. Onder alle kritiek kunnen één of twee genrefans een perfect acceptabel spel vinden. Voor de meeste spelers raden we echter af om het te kopen.
Games met één ster zijn rampen die je beter links kunt laten liggen. Patches en upgrades helpen ook niet. Deze spellen zijn niet meer te redden qua gameplay of technologie.
Kevin had het gevoel dat hij werd meegenomen voor een ritje tijdens het testen van "Autopsy Simulator". In tegenstelling tot de titel van het spel is het geen simulator. De gameplay voelt als een lange, eindeloze tutorial met onnodig ingewikkelde minigames. Gaap. Als je iets fout doet tijdens de autopsie, zijn er geen gevolgen. Saai.
De ontwikkelstudio belooft een iets uitdagendere "Autopsy Only" modus in de toekomst, die je meer onder druk moet zetten - of dit het spel echt verrijkt valt nog te bezien. Het verhaal wordt in ieder geval op een redelijk spannende manier verteld.
Afgezien van de absoluut mislukte verhaalmodus, heb ik de eerste paar uur van het spelen van "Endless Ocean Luminous" veel plezier gehad. In dit spel verken je een willekeurig gegenereerde onderwaterwereld en scan je vissen om punten te verzamelen. Het ontdekken en scannen ontaardt echter al snel in een eentonig karwei. Helaas heeft het spel weinig te maken met de ontspannende gameplay van zijn voorgangers. De succesvolle online modus redt de zielloze gameplay tenminste gedeeltelijk.
Een overzicht van onze hoogte- en dieptepunten van het eerste kwartaal (januari, februari en maart) vind je hier:
Je kunt ook een overzicht van onze game-recensies vinden op Opencritic
Mijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.