Een kleine god spelen: In "The Planet Crafter" creëer ik een levende wereld

Zittend in een piepkleine capsule stort ik neer op een rode planeet: mijn nieuwe thuis. Er wacht me een deprimerende, rotsachtige omgeving zonder tekenen van leven. Al na een korte tijd buiten mijn capsule word ik met de verstikkingsdood bedreigd. Maar ik laat me niet afschrikken, want ik heb maar één doel voor ogen: het creëren van een groene idylle op de planeet.

"The Planet Crafter" is een overlevingsspel van het Franse indie-ontwikkelaarsduo Miju Games. Het doet in eerste instantie denken aan spellen als "Subnautica" of "Astroneer": In het eerste-persoonsperspectief verzamel ik grondstoffen en bouw ik een basis. Het verhaal is rudimentair, maar dat is niet belangrijk voor de werking van het spel. Wat belangrijk is, is het grote doel: terravorming. In "The Planet Crafter" hebben mijn acties een blijvende invloed op het milieu.

Mijn eerste dagen op een dode planeet

Ik begin mijn ambitieuze terravormingsproject met het belangrijkste: in leven blijven. Mijn personage zou kunnen sterven door zuurstofgebrek, honger of dorst. Dus ik pak mijn multifunctionele gereedschap en gebruik het om grondstoffen te verzamelen zoals ijzer, silicium en titanium, die overal op de grond liggen. Hiermee kan ik een modulaire schuilplaats bouwen van containers. Er is onbeperkt zuurstof en ruimte voor opslagkratten en apparatuur.

Een knutselstation bijvoorbeeld: daarmee kan ik betere apparatuur bouwen, zoals een grotere zuurstoffles. Dit helpt me weer om mijn verzamelradius uit te breiden. Ik smelt ijs voor drinkwater. Een paar pakken astronautenvoedsel die ik in mijn inventaris vind, stillen mijn honger in het begin. Later kweek ik courgettes en bonen.

Mijn ambitie is snel gewekt: Ik wil betere uitrusting en ik wil ook dat mijn basis er goed uitziet. Ik heb ramen en meubels nodig. En ik moet de boel ook netjes houden: Alle grondstoffen die ik heb verzameld moeten praktisch worden opgeborgen, maar ook makkelijk terug te vinden zijn. Gelukkig kunnen mijn kratten worden gelabeld. Het spel herinnert me er echter met onopvallende bestemmingshints in de hoek van het scherm aan dat er nog andere dingen te doen zijn dan klussen.

Terraforming gemakkelijk gemaakt

Dus laten we ter zake komen: het terravormen van een planeet is een grote taak. Stap voor stap pas ik de omstandigheden op het oppervlak aan om leven mogelijk te maken. De parameters hiervoor zijn zuurstof, temperatuur en luchtdruk, met biomassa die later wordt toegevoegd. Klinkt ingewikkeld, maar in het spel wordt het teruggebracht tot de essentie: ik kweek planten die zuurstof produceren in speciale kamers. Radiatoren genereren warmte en grote boormachines op het oppervlak van de planeet stoten gassen uit die de luchtdruk verhogen.

In het begin merk ik er visueel niet veel van. Pas na verloop van tijd verandert de omgeving. Rondslingerend ijs smelt en er vormen zich meren. Ik heb op de harde manier geleerd dat de keuze van de locatie voor mijn basis ook onverstandig kan zijn - hij stond onder water. Later zijn er minder zandstormen, de lucht wordt blauw en de grond wordt groen als mos zich verspreidt. De groene grond ziet er trouwens niet geweldig uit: Het verandert alleen van kleur, niet van textuur. Tactisch geplaatste, kleurrijke bloemen kunnen worden gebruikt om deze tragedie te verbergen.

Op mijn privéplaneet voel ik me een godin: ik creëer een wereld. Ik hang een scherm in mijn basis waarop ik kan zien hoe de terravormingsparameters gestaag toenemen en welke mijlpaal ik de volgende keer zal bereiken.

Tussen bouwen en verkennen

Om alle fijne terravormende machines te laten werken, hebben ze elektriciteit nodig. In het begin is een klein zonnepaneel genoeg om mijn basis van stroom te voorzien. Al snel heb ik een heel woud aan zonnepanelen nodig. Op de middellange termijn heb ik kernfusiereactoren nodig.

Maar als de basis eenmaal stroom heeft, gaat het gestaag vooruit. De terravormende machines doen hun werk en zelfs zonder mijn actieve betrokkenheid blijf ik mijlpalen bereiken in het terravormingsproces. Hierdoor krijg ik toegang tot nieuwe en verbeterde machines en basismodules die het proces versnellen - maar ook meer stroom vragen. Dit dwingt me om op zoek te gaan naar zeldzame grondstoffen.

Verkenning is een belangrijk aspect van "The Planet Crafter". Op mijn uitstapjes over de niet-proceduraal gegenereerde kaart verken ik grotten, verlaten bases en neergestorte ruimteschepen. Ik vervloek al snel een constant overvolle inventaris. Je kunt niet zonder kleine buitenposten met opslagkratten.

De pikzwarte wrakken die ik op mijn tochten tegenkom, leren me om bang te zijn: Niet alleen vrees ik een realistische dood door verdwalen en verstikking - claustrofobie doet de groeten - maar ook, tegen beter weten in, dat er iets kwaadaardigs om de volgende hoek loert. Maar het angstzweet is het waard. Wrakken, ruïnes en grotten zitten vol waardevolle grondstoffen, verzamelobjecten en microchips die ik later kan gebruiken als blauwdruk voor nieuwe apparatuur. Pech voor de verongelukte of uitgehongerde bemanning, geluk voor mij! Overigens is er van de ongelukkigen niets te zien: de aanblik van de verdorde doden blijft me bespaard.

Terwijl planten, koralen en bomen ontkiemen, begin ik genetica te beoefenen en kweek ik mijn eerste dieren. Naast insecten en amfibieën zijn er ook kleurrijke, grotere landdieren te creëren.

Conclusie: Ik creëer een wereld - en het is erg leuk

Grafisch kan "The Planet Crafter" zich niet meten met spellen die in eerste instantie vergelijkbaar waren, zoals "Subnautica" of "Satisfactory". Maar dat maakt niet uit: ervaren hoe de lucht steeds blauwer wordt en hoe meren zich vormen maakt veel goed.

Hulpbronnen verzamelen is een belangrijk onderdeel van het spel, maar het ontaardt niet in een vervelende sleur. De basisgrondstoffen zijn altijd in de buurt. Het vinden van zeldzame grondstoffen gaat gepaard met het verkennen van nieuwe gebieden en wordt daarom ook niet saai. Ik kan de moeilijkheidsgraad, de frequentie van de grondstoffen en de duur van de terravorming nog steeds naar wens instellen in de spelinstellingen.

Ik heb al genoten van terraforming in de "Green Planet" DLC van "Surviving Mars", en dat is hier niet anders. "The Planet Crafter" is een ontspannen spel zonder gevechten dat me echt beloont: door mijn acties verander ik een dode spelwereld in een levende oase.

Na twee jaar in Early Access verscheen "The Planet Crafter" op 10 april in volledige release op Steam. Met de release van de volledige versie werd een coöperatieve modus voor maximaal tien spelers toegevoegd. Drie nieuwe biomen om te ontdekken, nieuwe verhaalelementen en extra eindspelcontent maken ook deel uit van versie 1.0. Tot 24 april krijg je een korting van 30 procent.* <p