"Autopsy Simulator" biedt een spannend verhaal, maar saaie gameplay

Verbrande, verminkte of onder water gelopen lijken - de dingen die je ziet in "Autopsy Simulator" zijn niet voor bangeriken. En dan moet je ook nog de levenloze lichamen onderzoeken om erachter te komen wat de oorzaak van hun dood is. Zoals zo vaak het geval is, is de echte horror niet wat je ziet, maar wat erachter verborgen ligt - in de menselijke psyche.

"Autopsy Simulator" heeft maar weinig te maken met een simulatie. Tijdens de vier uur durende gameplay voer je steeds dezelfde taken uit. De repetitieve gameplay wordt in ieder geval beloond met een spannend, goed geschreven verhaal.

Het raamwerk

Je speelt de forensisch wetenschapper Jack Hanman. In het spel doe je je werk: Lijken onderzoeken. Tijdens de autopsies ontcijfer je niet alleen de doodsoorzaken van de kadavers, maar ook Jacks traumatische verleden. Net als in het echte leven probeer je je werk en je privéleven met elkaar te verzoenen. Vanaf het eerste lichaam dat je onderzoekt, is het duidelijk dat Jack niet goed bij zijn hoofd is en dat niet alles is wat het lijkt. Meer wil ik niet verklappen over het verhaal. Want dat is wat me tot aan de aftiteling heeft beziggehouden - ook al komt dat een beetje abrupt.

Interactieve roman in plaats van simulator

Volgens de beschrijving is "Autopsy Simulator" een hybride van horror en simulatie. Ik ben het met beide niet eens. Het spel voelt te veel aan als een tutorial voor een simulator. Ik voltooi simulatorachtige elementen, zoals het verwijderen van de maag, hem naar het dissectiecentrum dragen en hem uit elkaar snijden. Maar ik doe dit altijd op aanwijzingen van Jack. Ik neem nooit mijn eigen beslissingen. Horror is ook de verkeerde term voor mij. Door de afwezigheid van het bovennatuurlijke zou ik het spel eerder categoriseren als een psychologische thriller.

De gameplay is niet alleen repetitief, maar ook onnodig omslachtig. Om bijvoorbeeld de buik open te snijden, moet ik de cursor binnen een zigzagframe bewegen. Als ik buiten het aangegeven kader beweeg, gebeurt er niets. Soortgelijke spelmechanismen worden keer op keer gebruikt. Om bijvoorbeeld een pipet te maken, moet ik de juiste dosis instellen met een muisklik, dan de linkermuisknop ingedrukt houden, de muis naar beneden trekken en de knop op het juiste moment loslaten. Als ik dit mis, gebeurt er niets, net als bij het knippen. Ik moet het gewoon opnieuw proberen. Dit is logisch zodat ik vooruitgang kan boeken in het verhaal, maar het mist de logica van een simulator. Hier wil ik consequenties voor mijn falen - of in ieder geval gameplay die me meer aangrijpt dan irriteert.

Als of dat nog niet genoeg is, heeft het spel ook nog een paar bugs. Ik kan bijvoorbeeld bepaalde weergaven afsluiten door met de rechtermuisknop te klikken. Dit werkt echter niet altijd meteen en ik moet vaak een heleboel keer klikken voordat ik eindelijk verder kan.

De gameplay-elementen trekken me ook te stevig uit de eigenlijk spannende sfeer. De schrikmomenten die de instabiele psyche van Jack onstabiel maken, ontaarden in een bijzaak. Toch zijn het juist deze passages die zich in mijn geheugen zouden branden. Het tempo van het verhaal lijdt ook onder de slechte gameplay, want het verhaal wordt voortdurend onderbroken. Over het geheel genomen zou ik het spel meer beschrijven als een interactieve roman dan als een simulator.

Dit gaat veranderen met de "Alleen autopsie modus", die momenteel in ontwikkeling is. Daar voer je dan autopsies uit, die worden geëvalueerd.

Het verhaal en de presentatie zijn de hoogtepunten

In tegenstelling tot de gameplay en de sfeer ben ik helemaal overtuigd door het goed vertelde verhaal. Jack Hanman is erg goed geschreven. In plaats van me recht in mijn gezicht te vertellen waarom hij zo'n slecht humeur heeft, kom ik erachter door de invloeden die de traumatische ervaring op hem heeft. Jack heeft zijn baan nodig om aan zijn gevoelens te ontsnappen zonder dat het spel me dat vertelt. Dit uit zich ook in de staat van zijn flat, die er troosteloos uitziet. De omgeving waarin zijn leven zich afspeelt wordt in ieder geval geloofwaardig neergezet. Het versterkt zijn gevoelens ook visueel. Grafisch is "Autopsy Simulator" naar hedendaagse maatstaven geen lust voor het oog, maar de presentatie voldoet ruimschoots aan zijn doel.

Het geluidsontwerp is ook erg goed. Je hoort geen muziek. Het gebrul van de tl-lampen, een kraak in de gang of het geluid van het ontleden passen bij de steriele omgeving van een forensisch arts zoals ik het me voorstel.