De saaie gameplay geeft "Caravan SandWitch" een voorsprong

Ik rijd comfortabel in mijn caravan door een gebied dat doet denken aan de Provence. Een Reineto zwaait naar me langs de kant van de weg. Dit is de inheemse bevolking van de planeet Cigalo in de vorm van antropomorfe kikkers. Hij is zijn pasgeborenen kwijt en wil dat ik hem help ze terug te vinden. Natuurlijk, wie wil zich niet in een avontuur storten voor een te grote amfibie?

Ik ontmoet het eerste jong om de hoek. Maar hij wil alleen met me mee als ik hem een paddenstoel breng. Dus ik activeer de antenne op mijn voertuig en speur de grond af naar paddenstoelen. Dat scheelt één Reineteo spruit, waardoor er nog vijf overblijven.

De quests in "Caravan SandWitch" lijken op die van andere Metroidvanias of open-wereld games. Ze voelen echter anders aan in het spel van de Franse studio Plane Toast. Dat komt omdat ik niet kan vechten en ook niet kan sterven. De Cozy Metroidvania maakt indruk met een spannend, goed verteld verhaal over verlies. Qua gameplay weet het me echter niet te overtuigen.

Op zoek naar Garance

Ik speel de jonge vrouw Sauge. Ze woont op een ruimtestation in een baan om Ciaglo, waar ze wordt opgeleid tot piloot. Plotseling ontvangt ze een noodoproep van haar zus Garance. Dat is op zich al tragisch. Het feit dat ze al zes jaar vermist is en dood gewaand wordt, maakt het des te angstaanjagender.

Sauge vertrekt onmiddellijk naar Cigalo, waar de noodoproep vandaan kwam. Ze verkent de planeet in een caravan, die dankzij upgrades geleidelijk aan meer mogelijkheden biedt om te verkennen.

Tegelijktijdig met de topografie onthult Sauge de geheimen rond de verdwijning van haar zus. Onderweg komt ze terug op haar eigen jeugd en haar relatie met haar vader. Het geheel is ingebed in de geschiedenis van de apocalyptische planeet. Dit is schaamteloos uitgebuit door een gezichtsloos consortium. Naast persoonlijke en maatschappijkritische thema's komen ook economische en ecologische kwesties aan bod.

"Caravan Zandheks" slaagt er fenomenaal in om al deze thema's met weinig tekst en veel sfeer te combineren. De sympathieke personages zijn allemaal goed geschreven. Steeds weer worden terloops dingen genoemd die het beeld van het verhaal en de personages compleet maken. Zo werkt goede storytelling!

Al deze lof ten spijt, missen bepaalde zijmissies narratieve diepgang. Wil je een voorbeeld? Ik reis met een NPC op een missie. Hij vraagt me: "Wil je een goed verhaal horen?" Ik: "Ja." Hij: "We hebben ooit een consortiaal konvooi gesaboteerd." Klaar. Omdat het verhaal verder zo goed verteld wordt, valt zo'n irrelevante dialoog extra op. Hier was meer polijstwerk nodig geweest.

Rommelige gameplay

Meer poetswerk zou ook goed zijn geweest voor de gameplay. Ik verken de wereld te voet of in een karavaan. Niet alleen ben ik sneller als ik in de laatste reis, maar ik krijg er ook de meeste upgrades voor.

Behalve bewegen, klimmen, springen en de vaardigheden die ik op één hand kan tellen en die ik in de loop van het spel verwerf, biedt "Cozy Caravan" niets. Met deze vaardigheden moet ik steeds weer dezelfde puzzels oplossen. Ik ben altijd op zoek naar onderdelen waarmee ik nieuwe upgrades voor de caravan kan ontwikkelen. Dankzij deze kan ik me dieper in de wereld wagen, tot waar Sucks zus Granace zich zou moeten bevinden. Er zit alleen variatie in de volgorde waarin ik dingen moet doen. Het voelt al snel als werk in plaats van plezier.

Ik erger me ook aan de slechte automatische camerabesturing. Omdat ik niet goed kan zien, crash ik steeds of kom ik vast te zitten tussen rotsen met mijn caravan. Op een gegeven moment schakel ik het automatische systeem uit en bedien ik de camera zelf. Als ik dan vast kom te zitten, herkent het spel dit en kan ik terug naar de garage teleporteren. Dit maakt game-brekende bugs onmogelijk.

De besturing voelt over het algemeen te sponzig. Ik ben altijd bang voor platformer-passages. In tegenstelling tot andere vertegenwoordigers van het genre is het nu eens niet mijn gebrek aan vaardigheden waardoor ik crash.

Het spel is met iets minder dan zes uur relatief kort. Ik had de repetitieve en gebrekkige gameplay niet veel langer kunnen verdragen - ondanks het spannende verhaal.

Tussen de Provence en Tatooine

De verkenbare wereld in "Caravan SandWitch" is precies de juiste grootte voor de omvang van het spel. In typische "Far Cry"-stijl schakelde ik snel de zendmasten uit die me een onbelemmerd zicht op de kaart geven. De paden zijn kort. Ik ben zelden langer dan twee minuten onderweg van A naar B.

Sauges geboortedorp dient als middelpunt. De enige andere bewoonde gebieden zijn een nomadenkamp en een basis voor afvallige robots. Ondanks het kale landschap is er genoeg te ontdekken. De ruïnes van de geavanceerde technologie van het Consortium vormen het hoogtepunt. Het geheel doet me denken aan Tatooine uit "Star Wars", vermengd met een beetje Franse Provence.

Al eerder bezochte locaties bieden bij het eerste bezoek meer dan je op het eerste gezicht zou denken, dankzij de caravan-upgrades. Backtracking is echter maar beperkt nodig om verder te komen. Als ik de behapbare zijmissies voltooi, vind ik genoeg grondstoffen om verder te komen.

De presentatie is functioneel maar esthetisch. Ik hou van de grafische stijl. Op het moment van testen was het spel echter nog niet optimaal. Ik had regelmatig last van prestatieproblemen, verschillende glitches en tekstfouten. Volgens de uitgever zouden deze problemen tegen de tijd van de release verholpen moeten zijn.

De soundtrack is net zo karig als het landschap. Er is heel weinig achtergrondmuziek. Ik merk het vaak niet eens en als ik het wel merk, neurie ik onbewust mee met de pakkende melodieën. Het hoofdnummer "Pensée Dérobée" van Antynomy, dat ik ook buiten het spel heb beluisterd, zal me zeker bijblijven.

"Caravan SandWitch" werd beschikbaar gesteld door Dear Villagers. Ik heb de PC-versie getest. Het spel is vanaf 12 september ook verkrijgbaar voor PS5 en Nintendo Switch.