"Harold Halibut" inspireert met charme en een uniek ontwerp

Of het nu "Wallace and Gromit", "Nightmare Before Christmas" of "Isle of Dogs" is: ik ben dol op stop-motion. Het fysieke element dat bij de productie wordt gebruikt, geeft de films een heel speciale charme. Geen wonder dat "Harold Halibut" meteen mijn aandacht trok.

De avonturengame van de in Keulen gevestigde studio Slow Bros. maakt alleen indirect gebruik van stop-motion. Hoewel de personages en scènes allemaal met de hand zijn gemaakt, zijn ze vervolgens gedigitaliseerd. In plaats van scènes frame voor frame minutieus met de hand na te maken, zijn de animaties op de computer gemaakt. Dit doet niets af aan de stijl. Integendeel. De bewegingen zijn vloeiender en levendiger, wat heel goed past bij een game. Visueel is "Harold Halibut" absoluut betoverend. Elk personage, elke kamer en elke tafel ziet er uniek en tastbaar uit - want dat is het ook.

Gestrand onder water

"Harold Halibut" speelt zich 250 jaar in de toekomst af in een retro-futuristische wereld. Fedora, een ruimteschip dat een nieuwe thuisplaneet moest vinden voor de stervende Aarde, is ergens in de ruimte neergestort - onder water. De meeste inwoners hebben zich allang bij hun lot neergelegd en hebben van de Fedora een stadje gebouwd. Zo niet Jeanne Mareaux, de belangrijkste wetenschapper aan boord. Zij is voortdurend op zoek naar een manier om het ruimteschip weer luchtwaardig te maken en de planeet te verlaten.

Ik kruip in de huid van Harold, hun lusteloze laborant. Samen met hem schuifel ik door de krakende gangen van het enorme ruimteschip om de bewoners een handje te helpen. Harold is een zorgzame maar ietwat introverte jongeman die nergens nee tegen kan zeggen. Ik word dus voortdurend overal naartoe gestuurd. Soms doe ik boodschappen, maak ik waterfilters schoon of help ik stenen analyseren in het laboratorium. Afgezien van een handvol minigames zijn de taken heel alledaags. Ik loop voornamelijk op een slakkengangetje rond en maak een praatje met de bewoners van het schip. Hoewel ik me vrij door het ruimteschip kan bewegen, moet ik vaak dezelfde routes nemen. Van het laboratorium naar het Centraal Station, dan stap ik over naar de arcades - een soort winkelgebied - en weer terug. Gewoon om een nietszeggende boodschap af te leveren zonder een spannend gesprek te voeren.

Niet alleen de bewegingssnelheid is traag - de "ren-knop" verdient zijn naam nauwelijks - maar ook het tempo van het spel is traag. Bovendien moet ik een soort waterpijpsysteem gebruiken om me tussen de stations op de Fedora te verplaatsen. Dit gaat altijd gepaard met een zin als "Bedankt voor het reizen met All Water, ik hoop dat je snel weer met ons reist". All Water is de naam van het bedrijf dat fungeert als de regering van Fedora. Afhankelijk van de missie hoor ik de zin binnen vijf minuten tien keer.

Persevere, het is de moeite waard

Het verhaal wordt pas tegen het einde spannend. Ik heb meerdere keren overwogen om het spel op te geven. Maar op de een of andere manier bleef ik de vreemde wereld van "Harold Halibut" verder willen verkennen. Gelukkig maar, want het spel wordt naar het einde toe steeds beter. Dat komt niet alleen door de unieke grafische stijl, die de verschillende locaties zo de moeite waard maakt, maar ook door de charme. De eigenzinnige inwoners zijn altijd wel met iets bezig dat me doet glimlachen.

Er is bijvoorbeeld Chris. Een gespierde, zuidelijke schoolmeester met blonde manen, die meestal rondloopt in een kleurrijke badjas. Hij racet graag met de oude, maar verrassend kwieke postbode. Warren, die met zijn snackkraam in het winkelgebied te vinden is, droomt van de perfecte worst. Omdat er geen vlees op de Fedora zit, is hij extreem inventief. Onat, die voortdurend abstracte theaterstukken opvoert in zijn zwart-wit gestreepte mime-outfit, doet me sterk denken aan de huisbaas uit "The Big Lebowski". Als ik me niet vergis, speelt hij zelfs dezelfde soundtrack. Dan zijn er nog de Lightkeepers. Een geheim genootschap dat een mogelijke samenzwering achter All Water wil blootleggen. Ze maken de Fedora allemaal tot een levendige plek met veel persoonlijkheid.

Harold is in de loop der tijd ook aan me gegroeid. Van een luie goedzak ontwikkelt hij zich steeds meer tot een soort leider. Op het laatst als hij een vis alien ontdekt in de waterfiltertank. Hij ontwikkelt een hechte vriendschap met Weeoo, zoals hij het wezen met luipaardmotief en bubbelcape noemt. Zijn luchthartige aard vormt het perfecte contrast met de melancholie van Harold. Samen bezoeken ze Weeoo's huis, de enige plek die me visueel teleurstelde. Ik verwacht meer van het huis van vreemde viswezens dan van een grot die eruitziet alsof hij is ontworpen door een hippiearchitect uit de jaren 70. Het verhaal komt tenminste eindelijk op gang. De Flumylym, zoals de mensen van Weeoo worden genoemd, hebben een mogelijke oplossing om van de planeet af te komen.

Het hoofdverhaal is niet de enige drijvende kracht achter "Harold Halibut". Ik ontvang regelmatig berichten van vrienden en bekenden via de zakcomputer van Harold, die me naar zijmissies leiden. Deze verlengen de speelduur. Slow Bros. spreekt van twaalf uur voor het hoofdverhaal en 18 uur als je bijzonder nieuwsgierig bent. Voor mij rolde de aftiteling echter al na negen uur. Maar ik heb altijd haast.

Zo kan ik Harry helpen met het ophangen van een nieuwe lichtbak boven zijn winkel, zodat hij de liefde voor zijn vrouw weer kan aanwakkeren. Of ik kan Sunny een handje helpen om de worstenverkoper te verjagen zodat zij zijn plaats kan innemen. Deze taken bestaan vaak uit rondrennen en kletsen, maar het brengt me dichter bij de wereld en de personages. De soundtrack is eersteklas. Het is alleen beschikbaar in het Engels, maar alle stemactrices doen het geweldig. Helaas kan ik niet altijd hetzelfde zeggen over de dialogen. Sommige dialogen zijn te langdradig en ze gaan maar door over totaal irrelevante dingen. Als ik de tekst wil overslaan, gebeurt het soms dat de scène verder gaat, maar het geluid ontbreekt. Soms overlappen dialogen elkaar. Hopelijk wordt dit opgelost.

"Harold Halibut" is verrassend hongerig naar hardware. Ik heb de pc-versie getest en mijn box draaide alsof ik "Cyberpunk 2077" in 8K speelde. Blijkbaar zijn de gedetailleerde gerenderde achtergronden en animaties erg prestatie-intensief. Nogmaals, het maakt niet veel uit als het spel maar op 60 fps draait. Dit is ook de modus die de studio aanbeveelt op de consoles.

Conclusie: een sfeervol, maar wat traag avontuur

Afsluitend moet ik zeggen dat "Harold Halibut" een geweldig spel is. In het laatste derde deel komen de rode draadjes bij elkaar en wordt het verhaal veel gevarieerder en spannender. Het spel is echter extreem traag, vooral in de eerste paar uur. De studio Slow Bros. heeft zijn eigen naam een beetje te letterlijk genomen. Hoewel ik het leuk vond om met de vele vreemde inwoners van Fedora te kletsen, waren veel van de gesprekken compleet zinloos. En omdat Harold constant op zinloze boodschappen wordt gestuurd en zich zo snel voortbeweegt als een gestrande heilbot, verveelde ik me soms een beetje.

Maar ik kan niet echt boos zijn op het spel. Daarvoor heeft het te veel charme. Ik hou van het ontwerp van de handgemaakte voorwerpen en figuren. Vooral als de camera uitzoomt en de onderwaterwereld laat zien, ziet "Harold Halibut" er fantastisch uit. Er is ook een perfect op elkaar afgestemde soundtrack met tracks als "Im 80. Stockwerk" van Hildegard Knef, die van een normale onderzeebootreis een heerlijk vreemde trip maakt.

"Harold Halibut" is een sfeervol avonturenspel met veel hart en een unieke stijl. Het hoeft alleen maar op de juiste plaatsen ingekort te worden, dan zou het tempo precies goed zijn. Maar toch ben ik blij dat ik het tot het einde heb volgehouden en ik kan het jullie ook aanraden.

"Harold Halibut" is een sfeervol avonturenspel met veel hart en een unieke stijl."Harold Halibut" is vanaf 16 april verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Slow Bros.