"Paper Mario: The Legend of the Aeon Gate" getest: humoristisch, mooi en heerlijk gek

Mario rollenspellen zijn iets heel bijzonders. Ze maken indruk met eigenzinnige humor en verrassen met ongewone spelmechanieken. Ik heb de meeste van deze RPG wonderen gespeeld en vond ze geweldig.

Ik heb helaas de Gamceube-klassieker "Paper Mario: The Legend of the Aeon Gate" gemist op Nintendo's paarse lunchbox. De Switch-remake biedt me de kans om deze Mario-kenniskloof te dichten. Maar zelfs voor fans van het origineel is het de moeite waard om nog een uitstapje te maken in de gekke papieren wereld.

De legende van de ... ach, laat maar

Opnieuw moet Mario zijn geliefde prinses Peach redden uit de klauwen van een schurk. Voor één keer heeft Bowser zijn hagedissenvingers niet in het spel. Peach is ontvoerd door een buitenaardse (?) schurk die op schattenjacht is. Hij wil de prinses gebruiken om een legendarische schat in handen te krijgen. Deze bevindt zich achter de gelijknamige magische "Aeon Gate". In de rol van de stuiterende loodgieter is het mijn taak om de buitenaardse schurken een halt toe te roepen, Peach te bevrijden en de legendarische schat terug te vinden.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Want de magische poort gaat alleen open als Mario zeven sterren verzamelt, die over de hele wereld verspreid liggen.

Het verhaal is inwisselbaar. De zeven magische sterren zijn slechts een excuus voor de loodgieter om op avontuur te gaan en talloze vijanden te verslaan in turn-based gevechten.

Maar dat is niet erg. De Mario-rollenspellen hebben nooit geprononceerd met een zeer complex verhaal, maar met uitstekend geschreven dialogen, unieke personages en spannende locaties. Dit is ook het geval bij "The Legend of the Aeon Gate".

"Hé, jij voor het scherm"

Het generieke verhaal staat in schril contrast met de succesvolle spelomgevingen die ik verken op zoek naar de zeven sterren. Ik word voortdurend meegesleurd naar nieuwe microkosmossen die zowel visueel als qua gameplay erg van elkaar verschillen.

Eén van mijn favorieten is de vliegende stad "Falkenheim". Hier neem ik deel aan een pompeus geënsceneerd vechttoernooi en ontdek ik een duister geheim achter het evenement. Of het "Duistere Dorp", waar ik vecht tegen een klopgeest die de dorpelingen in varkens verandert. Mijn absolute hoogtepunt is echter de "Glimmerliner" trein. In dit level los ik een criminele zaak op als assistent van een meester-pinguïndetective.

De verschillende locaties barsten van de originele ideeën. De personages die ik er ontmoet toveren ook altijd een glimlach op mijn gezicht. De dialogen zitten vol woordspelingen en verrassen me met opmerkingen die de vierde wand doorbreken. Plotseling richt een NPC zich direct tot mij: "Hé, jij daar voor het scherm. Luister." Een tegenstander die ik net in elkaar heb geslagen, klaagt tegen me: "Alleen omdat je de hoofdrol hebt in een videogame, denk je dat je alles met geweld kunt oplossen." Hebbes.

Het spel weet dat zijn verhaal objectief gezien absolute onzin is. Het spel speelt hiermee in de dialogen vol meta-commentaar. Dat is precies mijn gevoel voor humor en een grote reden waarom ik Mario-rollenspellen zo leuk vind.

Ik ben dol op Mario's vreemde vrienden

Ook goed gedaan zijn de talloze personages die zich in de loop van het avontuur bij Mario's team voegen. In elk hoofdstuk leer ik een nieuw teamlid kennen. De dialogen met deze personages zijn uitstekend geschreven. Mario's vrienden maken ook indruk met speciale vaardigheden die ik kan gebruiken bij het verkennen van de papieren wereld.

De Gumba-archeoloog en beruchte betweter "Gumbrina" geeft me met één druk op de knop achtergrondinformatie over de spelwereld en waardevolle tips. De wulpse windgeest Aerola was ooit een gerespecteerde theateractrice - in mijn team blaast ze vijanden en obstakels weg met haar speciale kracht. Mijn favoriet is echter de ultracute baby Yoshi, op wie ik kan rijden en rondstuiteren.

Knoppen indrukken in de gevechten

Natuurlijk draait de zoektocht naar de magische sterren niet alleen om praten en verkennen. Een groot deel van mijn avontuur breng ik door in turn-based gevechten.

Mario hoeft het niet alleen op te nemen tegen verschillende slechteriken, maar kan rekenen op de hulp van zijn teamleden. Sommige van hen schitteren in de strijd met offensieve vaardigheden - zoals de felle bom "Bart-Omb", die tegenstanders verhit met explosieve aanvallen. Andere teamleden, zoals de heks Barbara, zijn behulpzaam bij de verdediging en beschermen Mario tegen vijandelijke aanvallen met magie.

Mario zelf valt aan met zijn hamer, met sprongen of met voorwerpen. Het gevechtssysteem is eenvoudig gehouden en is ook toegankelijk voor beginners. Typisch voor Mario RPG's: Ik kan mijn aanvallen en verdediging versterken met perfect getimede knopdrukken. Dit maakt de turn-based gevechten interactiever en onvoorspelbaarder dan in andere role-playing games. Ik weet nooit of ik een sprong perfect zal raken of dat ik zal falen en mijn tegenstander zal missen. De verhoogde interactiviteit maakt het gevechtssysteem spannend, zelfs voor degenen die niet van rollenspellen houden.

Naast de gewone aanvallen zijn er ook speciale magische aanvallen. Omdat mijn magische bronnen niet oneindig zijn, kan ik ze niet zo vaak gebruiken als ik wil.

Bij het uitvoeren van speciale aanvallen moet ik de controller nog harder raken dan bij gewone aanvallen. Sommige speciale aanvallen veranderen zelfs in kleine minigames. In het begin is dit leuk, maar bij sommige aanvallen wordt het soms een vervelend spelmechanisme. Later in het spel betrap ik mezelf erop dat ik bepaalde aanvallen expres niet gebruik omdat ik geen zin heb om de onnodig lange minigame te spelen.

Op de borden die de wereld betekenen

De gevechten vinden plaats op een theaterpodium. Waarom dat zo is? Ik heb geen idee. Het spel legt het nooit uit. Het maakt niet uit, want de ongebruikelijke gevechtssetting is overtuigend qua gameplay. De theatrale twist onderscheidt de turn-based gevechten van andere Mario rollenspellen.

Als ik op het podium schitter met succesvolle bewegingen, vul ik mijn magische punten voor speciale aanvallen aan dankzij het applaus van het publiek. Het podium brengt echter ook gevaren met zich mee: sommige van mijn aanvallen zorgen ervoor dat bepaalde rekwisieten omvallen of dat de verlichting op Mario's hoofd valt. Ik moet ook altijd het publiek in de gaten houden. Sommige toeschouwers gooien af en toe handige voorwerpen op het podium of gooien stenen naar Mario's team. Kortom: ik weet nooit welke verrassingen het theaterdecor naar me zal gooien en moet altijd op mijn hoede zijn.

Orde strategische opties

Naast het gevechtssysteem is ook het levelen van Mario en zijn vrienden eenvoudig gehouden. Het spel overweldigt me niet met duizenden opties en statistieken, maar brengt de RPG-elementen terug tot de essentie.

Voor RPG-profs biedt het spel een optioneel medaillesysteem dat extra strategische diepgang biedt. Door Mario uit te rusten met medailles kan ik zijn vaardigheden aanpassen aan mijn speelstijl. Sommige medailles zijn eenvoudig en vergroten Mario's verdediging of aanval. Andere, in de juiste combinatie, openen spannende nieuwe strategische mogelijkheden in de strijd. Als het spel te makkelijk voor je is, zijn er zelfs medailles die de moeilijkheidsgraad aanzienlijk verhogen met vervelende handicaps.

Ik heb veel plezier beleefd aan het experimenteren met de verschillende bestelvaardigheden en heb in de loop van mijn avontuur een echt schaamteloos overpowerde Mario gebouwd. Als je geen zin hebt in de extra complexiteit, kun je de medailles helemaal negeren.

Laat er licht zijn - de vernieuwde graphics zijn prachtig

De nieuwe Switch-editie van "Paper Mario: The Legend of the Aeon Gate" is een volledige remake van het origineel, niet alleen een remaster. Dit betekent dat de graphics en het geluid volledig op de schop zijn gegaan.

Het spel ziet er fantastisch uit, zowel op mijn 77-inch tv als op het kleine OLED-scherm van de Switch. Vergeleken met het origineel maakt de remake indruk met een nieuwe beeldverhouding, een hogere resolutie en spelomgevingen die helemaal opnieuw zijn ontwikkeld. Vooral aan de belichting is veel werk verricht. Zowel kunstmatige als natuurlijke lichtbronnen baden de scènes en personages in een sfeervol licht. De prachtige visuele presentatie wordt begeleid door pakkende liedjes die veel energieker en krachtiger klinken dan de muziek uit het origineel.

Eén probleempje: het spel draait maar op 30 FPS - het origineel draaide op 60. Ik merk deze beperking echter niet negatief tijdens het spelen - "The Legend of the Aeon Gate" is geen hectisch spel met snelle bewegingen. Alleen in situaties met extreem veel vijanden zijn er af en toe merkbare framerate drops.

Een gedetailleerde vergelijking tussen het origineel en de remake vind je in mijn preview:

Alles een beetje te langzaam

Mijn uitstekende algemene indruk van het spel wordt bedorven door enkele onnodig langdradige spelmechanismen tijdens de 30 uur gameplay. Aan de ene kant de eerder genoemde lange minigames in de turn-based gevechten. Aan de andere kant werkt het onnodige backtracken ook op mijn zenuwen.

Sommige van de hoofdmissies sturen me steeds weer door dezelfde, meestal lineaire spelgebieden, waar ik elke keer tegen dezelfde vijanden vecht. Ik moet van punt A naar punt C naar punt B, alleen maar om weer terug te kunnen naar punt A. Steeds weer opnieuw. Steeds weer opnieuw.

Ik raak vaak de weg kwijt tijdens de saaie boodschappen. Naar welk huis moet ik ook alweer? Welke buis moet ik in? Geen idee, want er zijn geen gedetailleerde kaarten van de spelgebieden. Snel reizen? Ontbreekt ook. Het feit dat Mario soms ondraaglijk langzaam door de spelwereld beweegt, helpt in deze situaties ook niet.

Ook vervelend: de spelwereld is verdeeld in kleine secties die met elkaar verbonden zijn door laadtijden. De overgangen tussen de spelwereld en vechtscènes gaan ook gepaard met korte maar merkbare laadtijden. Het herhaaldelijke wachten en het overdreven backtracken zijn voor ongeduldige mensen zoals ik een ergernis naarmate het spel vordert. Het is jammer, want de remake zou de kans hebben gehad om de spelervaring te moderniseren, naast de audiovisuele verbeteringen. <p