"Tchia" recensie: een liefdesbrief aan Nieuw-Caledonië

Philipp Rüegg

20-3-2023

Vertaling: machinaal vertaald

"Tchia" is als een ontspannen zomervakantie op een tropisch eiland, af en toe onderbroken door onnodige vakantieactiviteiten.

De avondzon verandert de oceaan in een glanzend oranje zeegezicht. Twee meeuwen cirkelen in de lucht boven me terwijl ik in mijn vlot zachtjes over het turquoise water glijd. Hoewel ik eigenlijk alleen maar op mijn bank zit met een controller in de hand en somber grijs weer buiten het raam, kan ik de frisse bries en de warme zonnestralen op mijn gezicht bijna voelen. Het enige wat ontbreekt is een kokosnoot met een rietje. "Tchia" wekt echte vakantiegevoelens in me op. En net als op vakantie is er altijd wel iemand die niet rustig achterover kan leunen en de behoefte heeft om "leuke" sociale evenementen te organiseren. Gelukkig blijft dit de uitzondering in het spel.

Een vakantie in Nieuw-Caledonië

"Tchia" is een open-wereldspel waarin ik het gelijknamige jonge meisje begeleid op haar avonturen over een pittoresk eiland in de Zuidzee. Het spel is tot op het bot geïnspireerd door Nieuw-Caledonië. Dit is al te zien aan de vorm van de archipel. Voordat je Google Maps opent: Nieuw-Caledonië ligt ten oosten van Australië en ten noorden van Nieuw-Zeeland. Het beginpunt van al deze verwijzingen naar het kleine Franse overzeese gebied gaat terug naar de oprichters van ontwikkelstudio Awaceb. Phil Crifo en Thierry Boura komen uit Nieuw-Caledonië, hoewel hun studio nu in Bordeaux is gevestigd. Awaceb is lokaal jargon dat "alles is goed" of "maak je geen zorgen" betekent. Dit beschrijft "Tchia" ook vrij goed.

"Tchia" is een ontspannend ontdekkingsspel. Ik kan me vrij door de archipel bewegen. Ik kan zeilen, klimmen, duiken, met een doek door de lucht zweven en zelfs in het lichaam van dieren kruipen. De spelwereld is een fantasie uit de Zuidzee die werkelijkheid wordt. Kristalhelder water met kleurrijke koralen, witte zandstranden, torenhoge rotsformaties, weelderige palmbossen; ik kan geen genoeg krijgen van de wereld. Afhankelijk van het tijdstip van de dag ziet het spel er samen met de contrastrijke verlichting soms bijna kitscherig uit - maar alleen bijna.

Verhaal aan de kant

In "Tchia" liggen mensen echter niet alleen maar lui op het strand. Er is een verhaal, ook al komt het nooit echt op gang. Het begint met griezelige stoffen wezens genaamd Maano die het eiland bestormen. Ze staan onder controle van Meavora, de tirannieke heerser van de archipel. Dit wezen heeft Tchia's vader ontvoerd, wat het pientere jonge meisje natuurlijk niet pikt.

Of misschien doet ze dat wel. Alsof er niets gebeurd is, laat het spel me als eerste zien wat je allemaal kunt doen tijdens je zomervakantie. Hoewel in mijn questlogboek staat dat ik op een gegeven moment kralen, een kippenei en andere dingen moet verzamelen voor een audiëntie bij Meovora. Dit lijkt echter niet erg dringend. Het verhaal blijft bijzaak. Toch had het, met zijn mix van volwassen worden en vechten tegen een mystiek wezen dat zich voedt met kinderen, zeker potentie. Zo blijft het een gezellig sprookje dat volwassenen hun kinderen rond het kampvuur vertellen.

Wat echter via het verhaal wordt overgebracht, is de cultuur van Nieuw-Caledonië. Dat begint al met de taal. De personages in het spel worden nagesynchroniseerd door de lokale bevolking in het Drehu of Frans. Drehu wordt wereldwijd door slechts 12.000 mensen gesproken. Awaceb heeft ook gebruik gemaakt van lokaal talent voor de soundtrack. De fluitarrangementen zijn een perfecte metgezel tijdens mijn zwerftochten door de kleurrijke wereld van "Tchia". Af en toe mag ik ook zelf muziek maken. Net als bij Guitar Hero moet ik op het juiste moment de juiste noot selecteren met de analoge stick en deze op tijd indrukken. Soms met een ukelele, soms met traditionele houten percussie-instrumenten. De liedjes zijn niet altijd naar mijn smaak, maar ze zorgen voor een aangenaam gevoel van melancholie.

Een meditatieve vakantie

De kern van de gameplay draait om het ervaren van de wereld. Tchia vertrouwt niet alleen op haar eigen armen en benen, maar ook op die van dierlijke bewoners. De hoofdpersoon heeft een speciale gave, waardoor ze in de poten of klauwen van elk dier kan kruipen. Ik hoef alleen maar op een knop te drukken en de dieren in de directe omgeving lichten geel op. Met een andere knop kan ik een zielssprong maken en het dier voor korte tijd besturen. Door de lucht zweven met een vogel, door de bossen zwerven als een wild zwijn of koraalriffen verkennen als een dolfijn blijft tot het einde de beste eigenschap van het spel. Het biedt een nieuw perspectief, waardoor ik me één voel met de natuur. Bovendien is het de snelste en beste manier om te reizen. De zielssprong werkt ook met voorwerpen zoals kokosnoten of stenen. Afgezien van de hoofdzoektocht heb ik het echter nooit nodig gehad.

Tchia is mobiel, zelfs zonder hulp van dieren. Haar uithoudingsvermogen wordt aangegeven door een bliksemschicht, die ook dienst doet als gezondheidsindicator. Het geeft aan hoe lang ik door de lucht kan zweven, steile wanden kan beklimmen en in diep water kan duiken. In het lichaam van een Notou, een soort kleurrijke duif, wordt vliegen veel eleganter. In het water daarentegen is niemand sneller dan een dolfijn of een rifhaai. Soms kies ik nog steeds voor de koele schildpad. Die zwemt gewoon zo sierlijk door de oceaan.

Als ik ooit te voet ben, kan ik in bomen klimmen en van baldakijn naar baldakijn slingeren. Het gaat niet zo snel als een zielsprong, maar het is altijd leuk. Dan is er nog het vlot. Ik kan het naar elke aanlegplaats bestellen voor het geval ik het ergens vergeet. Ik ben er zelfs sneller mee dan met zeedieren. Vooral als ik van het ene eiland naar het andere reis, is het onmisbaar.

Er is geen snel reizen in "Tchia". Er is ook geen kaart die precies laat zien waar ik ben. Afgezien van wegwijzers vertelt de kaart me alleen waar ik ongeveer ben. Maar dankzij het kompas en de kaartpennen is dat niet zo erg. Het zorgt ervoor dat ik de wereld goed kan verkennen en snel mijn weg kan vinden zonder constant naar een minimap te hoeven staren.

Een heleboel nevenactiviteiten

Ik kan zowel mijn uithoudingsvermogen als mijn zielssprong verbeteren door de juiste plant te vinden en op te eten. Uithoudingsvermogenplanten staan over het hele eiland verspreid en zijn gemakkelijk te vinden door hun gele gloed - vooral 's nachts. Zielenfruit daarentegen is alleen verkrijgbaar achter gesloten heiligdommen. Zulke poorten gaan alleen open als ik eerder de juiste totem heb gekerfd en voor de poort heb geplaatst. In het heiligdom zelf moet ik een korte test afleggen. Misschien moet ik met mijn katapult op zwevende doelen schieten. Een andere keer moet ik een standbeeld besluipen en me verstoppen voor zijn dodelijke laserstraal. Zulke en soortgelijke minigames vormen het grootste deel van "Tchia". Als ze geen deel uitmaken van de hoofdquest, zijn ze optioneel. Ze zijn echter niet veeleisend of uitdagend.

Het maakt eigenlijk niet uit. Ik ben tenslotte op vakantie, een all-inclusive vakantie zeg maar. Alles voelt aangenaam ontspannen. Omdat ik niet zomaar naar de volgende locatie kan teleporteren, struikel ik als vanzelf van de ene taak naar de andere. Wat dacht je bijvoorbeeld van een kleine schattenjacht? Ik zou ook naar parels kunnen duiken in gezelschap van zeekoeien of zeekoeien. Of zou ik liever een stenen toren bouwen? Te creatief, wat dacht je ervan om een Meavora beeld te vernietigen of mee te doen aan een raft race uitdaging? Een nieuwe outfit voor Tchia en een nieuw zeil voor mijn vlot zouden ook wel op hun plaats zijn. Dus ga ik op zoek naar een Maano winkel.

Daar bewaken een handvol van de mysterieuze stoffen wezens kleurrijke stapels stof. Handig is dat er overal gasflessen en lantaarns staan, waarmee ik de Maano en de stapels in brand kan steken. En zoals iedereen die thuis een grote stapel kleding heeft, kan bevestigen, zit er altijd wel minstens één sieraad tussen. De kleine Maano-kampen zijn een amusant kort tijdverdrijf. Maar als ik ze tijdens het verhaal tegenkom, ben ik mijn vrolijke bui snel kwijt.

Onnodige toegevoegde activiteiten

Het hoofdverhaal is als een reisgids die me de belangrijkste plekken laat zien. Dat vind ik in principe leuk. Het zorgt voor afwisseling. Af en toe duikt helaas de overijverige vakantieplanner op. In het laatste derde deel van het spel moet ik regelmatig tegen grotere groepen Maano vechten. In één missie moet ik infiltreren in drie industriële fabrieken waar het wemelt van de vreemde stoffen wezens. Tchia" bestaat tenslotte niet alleen uit stranden en bossen. Er is ook een stedelijk centrum op het Zuidereiland.

Ik hoef maar een paar machines te saboteren om de productie van stoffen stil te leggen. Dit zou Meavora en de Maano aanzienlijk verzwakken. Maar zodra de Maano me zien, wikkelen ze me van verre in hun stof. Er is zelfs een soort geschutskoepel die mij van kilometers ver kan raken. Dit is vooral vervelend als ik in een hoge schoorsteen klim. Eén treffer en ik val op de grond, gewikkeld in stof.

Een treffer en ik val op de grond, gewikkeld in stof.

Er is geen echt gevechtssysteem. Het enige wat ik kan doen is rondslingerende exploderende stenen naar de Maano gooien. Maar zelfs dat is veel te omslachtig, mijn inventaris is piepklein met maar acht vakjes. Dus ren ik meestal langs mijn vijanden en hoop ik dat ze me niet te pakken krijgen. De actiepassages lijken niet op hun plaats en zijn gewoon onhandig. Tegen het einde van het spel is er zelfs een vaardigheidstest waar ik alleen maar verward mijn hoofd bij kan schudden.

Verdict: een bijna perfecte strandvakantie

De overijverigheid van mijn vakantieplanner kan mijn algehele ervaring niet bederven. Mijn vakantie in "Tchia" was droomachtig. Het spel ziet er niet alleen uit als een paradijselijk resort, het voelt ook zo. Ik kan geen genoeg krijgen van de kleurrijke wereld met zijn groene heuvels, afgelegen bossen en turquoise water. Dat alleen zou niet zulke warme gevoelens in me opwekken. Anders zou ik ook "Far Cry" of "Crysis" kunnen spelen.

Het zijn de vele kleine dingen die allemaal de Nieuw-Caledonische cultuur overbrengen. Het is het hart van het spel. Van de ontspannende achtergrondmuziek, tot traditionele gezangen in de plaatselijke Drehu-taal, tot mooie arrangementen voor het eten, ik voel overal een Nieuw-Caledonische flair.

De enige kritiek die ik op "Tchia" kan hebben, naast de vervelende gevechten met Maano, is dat het soms een beetje saai wordt. Maar een ontspannen vakantie hoort soms saai te zijn. Daarom zijn er al die uitdagingen en collectibles, die eigenlijk heel simpel zijn en niets in de weg zitten.

Mijn hoogtepunt blijft echter soul jumping. Ik vind het heerlijk om in het lichaam van een vogel te springen en over het prachtige landschap te vliegen. Onderweg pik ik een uithoudingsvrucht op of doe ik een vermakelijke race die een mix is van sprinten, klimmen en zweven. Aangekomen bij de finish fris ik mezelf op met een sprong in de koele oceaan. Daar geniet ik van een meezwemmogelijkheid met een clown trekkervis en bewonder ik de koraalriffen.

"Tchia" is noch speels complex noch diepzinnig in zijn verhaal. Het verkennen van de wereld en het leren kennen van de cultuur sprak me nog steeds aan. Ik wou dat mijn vakantie met "Tchia" wat langer had geduurd. Eens kijken hoeveel een vliegticket naar Nieuw-Caledonië kost...

"Tchia" is beschikbaar voor PC en PS4/PS5 en werd mij ter beschikking gesteld door Awaceb.

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur. meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren