System Shock: een sfeervolle, maar bijna te trouwe remake

Philipp Rüegg

29-5-2023

Vertaling: machinaal vertaald

Ik hou van remakes en ik hou van System Shock. De nieuwe editie moderniseert een 30 jaar oude klassieker, maar blijft te trouw aan het origineel.

System Shock uit 1994 wordt beschouwd als een mijlpaal in de gamegeschiedenis. Je speelt een hacker aan boord van een verlaten ruimtestation die het opneemt tegen een gestoorde kunstmatige intelligentie. Alsof dat nog niet gevaarlijk genoeg is, zitten mutanten en cyborgs achter je aan. De complexe gameplay en de aangrijpende setting werden geprezen als revolutionair voor het genre. Voor studio LookingGlass, de ontwikkelaars dus, was dit de vonk voor een reeks belangrijke "immersive sims" zoals Thief, Deus Ex en Bioshock.

De sciencefictionklassieker is me destijds helaas door de vingers geglipt. Het vervolg heb ik verslonden. De vrijheid in de gameplay, de constante dreiging van griezelige wezens en de angstaanjagende AI Shodan boden iets ongekends. Daarom heb ik het origineel altijd willen spelen. System Shock is echter niet bijzonder goed verouderd. Zowel qua gameplay als graphics is het moeilijk te benaderen vanuit een modern perspectief. De remake van Nightdive Studios wil daar verandering in brengen.

Hacker vs. AI

Het spel begint met mij, een hacker, die wordt betrapt op het stelen van gevoelige bedrijfsgegevens. Als goedmakertje wil de megacorporatie TriOptimum dat ik de recalcitrante AI van een ruimtestation hack. Zo gezegd, zo gedaan en ik word beloond met een neuraal implantaat dat me goed van pas zal komen in de dystopische toekomst. Na de operatie word ik alleen en zonder apparatuur wakker in dat ruimtestation. En dat is ongeveer alles wat je krijgt. Dit zal later niet echt veranderen. Ik ga de omgeving verkennen.

Ik merk al snel dat er iets vreselijk mis is gegaan. Overal liggen lijken en al achter de eerste hoek stort een mutant met bloeddoorlopen ogen zich op me. Twee krachtige slagen met een stalen pijp die ik eerder had gevonden, redden me van al te veel ellende. Audio logs geven me stukjes informatie. Blijkbaar heeft mijn interventie ervoor gezorgd dat Shodan, de Kunstmatige Intelligentie, een eigen leven is gaan leiden en dat een experimenteel virus zich door het station heeft verspreid. Ik heb nog steeds geen idee wat ik moet doen of waar ik heen moet.

Dankzij mijn implantaat kan ik modules activeren die me helpen in mijn avontuur. In het begin zijn het rudimentaire dingen zoals een kompasweergave, mijn gezondheidsstatus of een radar die objecten in de omgeving detecteert. Hopelijk komen er later bruikbaardere, maar zover ben ik nog niet in het spel.

Voor de remake heeft Nightdive gekozen voor een beknopte, ongefilterde grafische stijl. Dit zorgt voor die typische retro-uitstraling die ik in gedachten heb als ik terugdenk aan oude spellen. Bij directe vergelijkingen valt het me al snel op hoeveel beter nieuwe edities er meestal uitzien - hetzelfde geldt voor System Shock. De mooie verlichting en neonkleuren zorgen voor een ongebruikelijke esthetiek die de dreiging van een vervuild en verlaten ruimtestation perfect weergeeft. Het levert echter ook een probleem op: omdat vrijwel alle machines en apparaten om me heen knipperen en gloeien, weet ik zelden meteen waar ik interactie mee kan hebben.

Geen houvast

Ik heb tenminste een kaart die me laat zien waar ik al ben geweest en waar nog gesloten deuren zijn. De eerste uren strompel ik lukraak door het gebied. Ik zet schakelaars om die laserbarrières activeren of vind terminals die de energie omleiden, als er een kans is. Deze laatste bieden interessante puzzeltjes waarbij je schakelingen op de juiste manier moet verbinden. Bij sommige begrijp ik echter niet wat er van me gevraagd wordt. Het spel neemt me niet bij de hand.

Ik weet ook niet wat ik moet pakken uit de vele voorwerpen om me heen. Ik herken granaten, munitie en energiecapsules relatief snel. Daarnaast is er echter eindeloze troep zoals stethoscopen en bloedzakken. Ik kan er schroot van maken en het inwisselen voor credits bij een automaat. Op mijn beurt kan ik gevechtsboosters kopen waarmee ik korte tijd harder kan slaan.

Nu heb ik ook een paar vuurwapens gevonden. Voorheen had ik alleen een gigantische moersleutel. De pulsegeweren en laserblasters zijn hard nodig, want mutanten zijn niet de enige bedreiging aan boord. Niet bijzonder slim, maar wel gevaarlijk zijn de cyborgs - gemakkelijk te herkennen aan de felrode gloed van hun laservizier. Ze zorgen voor een passende griezeligheid in het slecht verlichte ruimtestation. Ik moet nog meer aandacht besteden aan de gevechtsrobots. Met die gooi ik liever een paar granaten om de hoek dan dat ik ze van voren aan kijk.

De aanvankelijk overzichtelijke kaart breidt zich na de eerste paar uur aanzienlijk uit, wat het vinden van mijn doel er niet makkelijker op maakt. Er is geen quest log of iets dergelijks. Toch weet ik zeker dat mijn algemene doel is om Shodan op de een of andere manier te verslaan. Niet dat dit helemaal zal lukken, zoals ik weet van System Shock 2. Dit is het aspect dat het meest doet denken aan het origineel. De spellen van tegenwoordig bombarderen me met tutorials, markeren de weg naar de volgende opdracht of bepleisteren interacteerbare objecten met gele verf. System Shock vertrouwt erop dat ik uiteindelijk mijn doel zal vinden.

Eindelijk krijg ik een vergrendelde lift aan de praat door vier groen gloeiende cilinders te vernietigen. Het blijken verwerkingseenheden te zijn die letterlijk en figuurlijk de tandwielen van Shodan slijpen. Met een griezelig mooie vervormde computerstem maakt de AI zijn mening over mijn nederige vlezige wezen duidelijk. Ik ben er al lang aan gewend dat de technologie me haat en ik vervolg mijn weg resoluut naar de volgende verdieping.

In een aangrenzende kamer ontdek ik een vreemd gloeiend apparaat. Het lijkt op een boemerang die zijdelings in de muur vastzit. Als ik erop klik, brengt het spel me in cyberspace. Natuurlijk weet iedereen dat hacken zo werkt. Alles ziet er hier glad en gepolijst uit. Ik kan vrij rondvliegen in deze driedimensionale ruimte. Opnieuw heb ik geen idee wat ik moet doen. Maar antivirusprogramma's in de vorm van vijandelijke ruimteschepen maken duidelijk dat ik ongewenst ben. Dus schieten we op elkaar met kleurrijke laserprojectielen. Ik moet denken aan de ruimteschip shooter Descent. Uiteindelijk vernietig ik een stralende zuil en verlaat cyberspace via een groen vierkant. Blijkbaar heeft dit geholpen, want er is een barrière gedeactiveerd en er is een nieuw gebied voor me geopend om te verkennen.

Het vereist de juiste instelling

Mijn eerste paar uur met System Shock voelen onwennig. Ik weet zelden wat ik moet doen of waar ik heen moet. Maar dat draagt bij aan de sfeer. In combinatie met de gestoorde AI Shodan, die haar aanwezigheid kenbaar maakt door passief-agressieve bedreigingen via luidsprekers en een groene grimas op gepixeleerde displays, voelt het ruimtestation buitenaards en buitenaards aan.

De pakkende grafische retrostijl wakkert ook mijn nieuwsgierigheid aan om de verlaten stations te verkennen en een manier te vinden om Shodan te slim af te zijn. Zonder het origineel uit 1994 gespeeld te hebben, maakt de remake een authentieke indruk op me. Veel dingen zoals het wapensysteem, de gebruikersinterface of de hackmechanieken zijn echter gemoderniseerd ten gunste van de speelbaarheid. Toch zou ik willen dat het spel me nog meer gemakken en verbeteringen van de levenskwaliteit bood. Te vaak loop ik doelloos rond.

Als je geduld hebt, belooft System Shock een spannend sciencefictionavontuur te worden. Ik blijf er zeker bij. Je kunt ook de Enhanced Version bekijken of het vervolg proberen. Ze zien er wel wat stoffig uit, maar zelfs dat heeft zijn charme.

System Shock is verkrijgbaar voor de PC, consoles volgen nog. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Plaion.

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur. meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren