"Life is Strange: Double Exposure is een boeiend avontuur voor zowel nieuwkomers als fans.

Het ontwikkelteam Dontnod Entertainment vulde een vacuüm dat Telltale Games achterliet na een aantal flops met "Life is Strange" in 2015. Het tienerdrama werd destijds zo goed ontvangen dat het uitgroeide tot een hele franchise.

Terwijl "Life is Strange 2" en de bijbehorende aflevering "The Awesome Adventures of Captain Spirit" ook werden ontwikkeld door Dontnod Entertainment, zit Deck Nine achter de resterende spellen "Life is Strange: Before the Storm" en "Life is Strange: True Colors". Met deze twee spin-offs kon de nieuwe ontwikkelstudio bewijzen dat ze weet hoe ze met het merk om moet gaan.

Met "Life is Strange: Before Storm" en "Life is Strange: True Colors" heeft Deck Nine bewezen dat ze weet hoe ze met het merk om moet gaan.

Met "Life is Strange: Double Exposure" zijn ze nu zelfs belast met de terugkerende hoofdpersoon Max. Mijn verwachtingen zijn navenant hoog.

Een moordzaak - en Max zit er weer middenin

Er zijn een paar jaar verstreken sinds de gebeurtenissen in de eerste aflevering in Arcadia Bay en Max is nu 28 jaar oud. Ze werkt als fotograaf aan de Caledon University en kan nu al terugkijken op haar eerste professionele successen.

Het idyllische leven van alledag wordt onderbroken als Max haar beste vriendin Safi dood aantreft in de sneeuw. Anders dan in de eerste aflevering kan ze de gebeurtenis niet ongedaan maken, omdat ze de magische kracht waarmee ze de tijd kon terugdraaien, is kwijtgeraakt.

In plaats daarvan wordt Safi dood gevonden in de sneeuw.

In plaats daarvan maakt de dood van Safi een ander vermogen in Max wakker waarmee ze een parallelle dimensie kan binnengaan. Safi leeft daar nog. Dus is het tijd om deze nieuwe kracht te gebruiken en de mysterieuze moordzaak op te lossen in typische Max Caulfield-stijl.

Arcadia Bay is verleden tijd

Ik heb mezelf, net als veel andere mensen, een specifieke vraag gesteld voordat ik het spel ging spelen: Hoe worden Life is Strange en de beslissingen uit het spel geïmplementeerd in het directe vervolg? Als je jezelf niet wilt bederven, kun je het volgende gedeelte beter overslaan. Ik zal echter geen specifieke gameplay-momenten noemen.

"Life is Strange: Double Exposure" laat je zelf bepalen hoe het eerste deel is geëindigd. Omdat het ontwikkelteam zich niet heeft vastgelegd op een officieel einde, zijn de realisatiemogelijkheden beperkt. Dit versterkt de focus op het nieuwe verhaal, dat zich niet hoeft te verschuilen achter het eerste spel. De oplossing is ook vriendelijker voor nieuwkomers die geen band hebben met Arcadia Bay of Chloe.

In feite vind ik het heel leuk om te zien dat Max zich na het eerste spel heeft ontwikkeld. Ze is niet langer een verlegen tiener en staat midden in het leven - wat haar interessant houdt voor de spelers die samen met haar ouder zijn geworden. Gelukkig heeft ze haar eigenzinnige gevoel voor humor en sympathieke karakter behouden.

Twee werelden, twee keer zoveel plezier

In "Life is Strange: Double Exposure" staan de nieuwe vaardigheden van Max centraal naast het oplossen van de moordzaak. Hierdoor kan ze vrijelijk schakelen tussen twee werelden. Het verschil tussen de twee parallelle dimensies is dat Max' vriendin Safi in de ene wereld is vermoord en in de andere wereld nog leeft. Dus terwijl Max op het ene moment een levendig ontbijt meemaakt tussen Safi en haar moeder, is er maar één verandering van dimensie nodig om Safi's moeder doodsbedroefd en alleen aan een ontbijttafel te vinden.

Max' nieuwe krachten hebben niet alleen invloed op de mensen om haar heen, maar ook op haar omgeving en sommige voorwerpen. De verandering van dimensie wordt een nieuw spelmechanisme dat je kunt gebruiken om puzzels op te lossen en het plot vooruit te helpen.

In de "levende" wereld vertelt Safi Max bijvoorbeeld dat iemand de schedel van een koe door haar autoruit heeft gegooid. Misschien de moordenaar? Maar ze wil Max de schedel niet van dichtbij laten zien. Dat is geen probleem, want ik realiseer me dat de koeienschedel uit Max' favoriete bar komt. Dus schakel ik over naar de "dode" wereld en zie - de schedel hangt onaangeroerd aan de muur. Immers, in een wereld waarin Safi niet meer leeft, hoeft niemand de schedel van de koe door zijn autoraam te gooien.

De puzzels in "Life is Strange: Double Exposure" zijn vooral gericht op de verandering van dimensie, maar zorgen altijd voor afwisseling. Max kan bijvoorbeeld een vrijstaande trapladder uit de andere dimensie halen als die in de huidige dimensie door een andere persoon wordt gebruikt. Heel praktisch.

Eenvoudige maar effectieve gameplay

Tijdens mijn beheersbare speeltijd van 13 uur hielden de puzzels me bezig en werkten ze nooit op mijn zenuwen. Net als in de andere "Life is Strange"-games blijven de puzzels meestal eenvoudig zonder saai te worden

Alleen de onderdompeling lijdt een beetje onder de realisatie van Max' vaardigheden. Ik ga bijvoorbeeld het kantoor van een collega binnen om uit te zoeken waar ze haar belangrijke papieren verstopt. Zodra ik dat weet, schakel ik over naar de lege versie van het kantoor in dezelfde kamer. Daar lees ik op mijn gemak de documenten door. Vijf minuten later verschijn ik uit het niets in het kantoor en confronteer mijn collega met mijn nieuwe bevindingen. Ze geeft geen commentaar op het feit dat ik ons gesprek voortzet alsof het minutenlang niet onderbroken is geweest. Dit is klassieke logica uit videogames, waarbij alleen een blind oog kan helpen.

"Life is Strange: Double Exposure" introduceert ook een fotomodus die helemaal past bij Max als fotograaf. Ze pakt regelmatig de camera om foto's te maken van haar omgeving en nu kun je dat ook zelf doen. Vervolgens plakt ze de foto's in haar dagboek of deelt ze ze op sociale media - een leuke gimmick, maar wel een die heel logisch is en gedeeltelijk in het verhaal wordt geïmplementeerd.

Naast de nieuwe dimensie-mechanica en het maken van foto's, kun je eenvoudige gameplay verwachten door met mensen te praten, de omgeving te verkennen of sms'jes op je mobiel te beantwoorden. Dit alles draagt bij aan de wereldopbouw en trekt je, net als Max, steeds dieper de actie in. Belangrijke beslissingen maken ook weer deel uit van het spel. Deze keer kun je ze echter niet terugdraaien.

Een mooie, maar niet vlekkeloze ervaring

De graphics laten een positieve indruk achter. Er is veel gebeurd in de negen jaar sinds de release van "Life is Strange" en ik kijk graag naar de levendige gezichten van de personages.

De muziek is vergelijkbaar met die van het eerste spel, maar niet van hetzelfde niveau. De soundtrack is rustgevend en zet het volume op de juiste plekken wat harder. Aan de andere kant, als iets echt indruk moet maken, zijn er ook vocalen.

Wat ik minder leuk vind, zijn de bugs, die ik in de loop van het spel verschillende keren ben tegengekomen. Tijdens de eerste twee afleveringen werd het scherm van mijn Playstation 5 meerdere keren zwart. Ik kan me voorstellen dat dit vooral vervelend is voor kopers van de pre-release versie, waarvan ik, net als mijn collega Phillip Rüegg geen fan ben. In de latere hoofdstukken werden de fouten nog opdringeriger.

Een keer stond bijvoorbeeld de deur van een kamer open die Max in haar huidige dimensie niet had mogen betreden. Als gevolg daarvan kon ze geen interactie hebben met iets in de kamer. Vreemd, maar acceptabel. In tegenstelling tot een bizarre bug die ervoor zorgde dat ik geen geluid had tijdens twee scènes. Dit loste bij mij niet op toen ik het spel uitspeelde, maar nadat ik het meerdere keren had herladen of verder was gegaan met het plot.

Geen van de bugs maakte "Life is Strange: Double Exposure" onspeelbaar, maar ze waren wel vervelend. Maar ik kan me goed voorstellen dat een day-one patch het probleem verhelpt.

"Life is Strange: Double Exposure" is verkrijgbaar voor PS5, Xbox Series X/S, Switch en pc. De PS5-versie kreeg ik van Square Enix voor testdoeleinden.