"Final Fantasy VII Rebirth" is alles wat ik me had kunnen wensen

Ik ben sprakeloos. Na bijna 44 uur leg ik de controller aan de kant en geniet van de eindcredits van "Final Fantasy VII Rebirth". Ik kan niet geloven wat ik heb meegemaakt met Cloud, Aeris, Tifa en co. Dat woorden me tekort schieten, komt niet alleen omdat het tweede deel van de remake-trilogie overweldigend is en meer vraagtekens achterlaat dan het eerste. Mijn kaak is ook helemaal verkrampt. Het grootste deel van mijn speeltijd had ik een grote grijns om mijn lippen - en tijdens het laatste hoofdstuk hing mijn kaak de hele tijd naar beneden. "Final Fantasy VII Rebirth" is alles wat ik me als fan van het origineel in een remake kan wensen. Een droom, maar wel een die echt is. "Rebirth" overtreft zelfs het origineel - en ik heb tot nu toe nog maar een klein tipje van de sluier opgelicht.

Hier findest du alle Versionen des Spiels.

Geniale verhaalproductie

"Rebirth" gaat verder waar het eerste deel van de remake-trilogie met de ondertitel "Remake" ophield. Cloud, Aeris, Tifa, Barret en Red XIII zijn ontsnapt aan de klauwen van Shinra en Sephiroth en zijn op weg naar Kalm. Een klein stadje niet ver van Midgar. Als je "Remake" hebt gemist of niet meer weet wat er is gebeurd, kun je het beste de recap bekijken.

In het introhoofdstuk vertelt Cloud wat er vijf jaar eerder is gebeurd in Nibelheim. Ik ben getuige van Sephiroths afdaling in waanzin. Ik besef waarom de groep deze gek moet achtervolgen en opjagen. Dit hoofdstuk is nog steeds lineair en verschilt niet veel van het eerste deel. De enscenering is echter briljant. Ik heb de indruk dat ik naar een film zit te kijken. Ik word me er subtiel van bewust dat er iets mis is met het verhaal van Cloud.

De verhaallijn is dus bijna perfect. Het wordt me niet rechtstreeks verteld, het wordt me getoond. Ik moet veel interpreteren of blijf soms onwetend. "Rebirth" is grotendeels gebaseerd op het origineel, maar verandert en moderniseert op belangrijke plaatsen. En slaat ook nieuwe wegen in. Want zoals Aeris in de trailers zegt: "De toekomst is niet in steen gebeiteld."

Ik wil niet meer verklappen over het verhaal - behalve: als jarenlange fan ben ik allesbehalve geïrriteerd door de veranderingen. Ik wil heel graag weten wat er nu gaat gebeuren - maar daar moet ik waarschijnlijk nog vier jaar op wachten.

De open wereld biedt vermaak buiten het hoofdverhaal

Ik kom pas in het tweede hoofdstuk in de open wereld terecht. Maar eerst verken ik het stadje Kalm. Het komt echt tot leven. De straten en huizen staan vol met mensen, overal is wel iets te ontdekken en zijn gesprekken te beluisteren. In het origineel was Kalm een typisch slaapstadje. In "Wedergeboorte" is het een levendig stadje. Dit geldt voor alle nederzettingen die ik in het spel verken. Square Enix slaagt er heel goed in om het gevoel van echte plaatsen over te brengen.

De nederzettingen zijn niet alleen een hub voor het hoofdverhaal. Ik krijg hier ook verschillende zijmissies. Ook al bestaan deze voornamelijk uit "versla dit, bescherm dat of breng iets daar", ze zijn motiverend. Niet de missie of de niet-speelbare personages (NPC's) staan centraal, maar de hoofdpersonages en hun onderlinge relaties. Tijdens de zijmissies leer ik niet alleen meer over hun achtergrondverhaal, maar versterk ik ook mijn band met hen. Het spel geeft aan hoe goed mijn relatie met hen is met een emoji boven hun hoofd die je kunt activeren via L1. Waarom is dit belangrijk? Voor een specifieke afspraak in het pretpark "Gold Saucer". Iedereen die het origineel kent, weet wat ik bedoel. Ieder ander staat een verrassing te wachten.

De open wereld is minder levendig dan de nederzettingen. Dat klinkt in eerste instantie negatief, maar ik bedoel het positief. In de uitgestrekte en verlaten landschappen valt overal wel iets te ontdekken. Na een paar stappen kom ik de ruïnes van een molen tegen en ga ik op zoek naar schatkisten. Later kom ik aan bij een chocobo-ranch. Hier leer ik meer over de edele rijvogels en pak er een zodat ik de wereld sneller kan verkennen. Dat is ook wel nodig. De wereld in "Rebirth" is enorm. Er zijn zes grote, open gebieden om te ontdekken. De Chocobo's in elk gebied hebben verschillende vaardigheden. Andere transportmiddelen zoals een buggy, wheelies of het Tiny Bronco vliegtuig worden later toegevoegd. Maar ik kan ook snel reizen naar plaatsen die ik al heb bezocht.

Bij de chocobo farm kom ik een oude bekende tegen: Chadley uit "Remake". De cyborg materia-onderzoeker is ook ontsnapt uit Midgar en vergezelt me vanaf nu op mijn avonturen. Hij heeft dezelfde functie als in "Remake". Ik kan speciale materia van hem krijgen die me magische of gevechtskwaliteiten geven. Ik kan ook nieuwe espers van Chadley verdienen. Dit zijn krachtige wezens die ik kan oproepen in een gevecht en die me ondersteunen.

Mijn enige kritiek op het ontwerp van de open wereld: de vervelende zendmasten die ik moet activeren om verdere zijmissies en interessante punten op de kaart vrij te spelen. Ik hou niet van dit "activeer dit zodat je dat kunt doen". Niet al deze missies zijn immers altijd hetzelfde. In sommige moet ik verschillende uitdagingen overwinnen, afhankelijk van de regio. Inclusief de Fort Condor mini-game.

Meer afleiding met minigames

Fort Condor is een strategiespel waarin mijn personages worden meegetrokken. Cloud en co. verschijnen dan in hun lompe karaktermodellen, zoals ze bekend zijn uit de originele "Final Fantasy VII". Maar het is zeker niet de enige minigame.

Het origineel uit 1997 bood al veel minigames. "Rebirth" gaat nog een stapje verder. De ontwikkelaars hebben van alles een minigame gemaakt. Sommige, zoals het ritmespel vermomd als militaire parade in Junon, speel je maar één keer als onderdeel van het verhaal. Andere, zoals het nieuwe kaartspel "Blood of the Queen", begeleiden je door het spel heen. Weer andere hebben helemaal niets met het verhaal te maken en zijn volledig optioneel. Het is echter niet alleen de hoeveelheid die indruk maakt, maar ook de realisatie ervan.

Blood of the Queen is een zeer complex kaartspel dat me doet denken aan Triple Triad uit Final Fantasy VIII. Alleen al in dit spel kan ik uren investeren. Het eerder genoemde Fort Condor introduceert strategie-elementen in het spel en doet me denken aan het originele spel, niet alleen vanwege de presentatie, maar ook vanwege de uitvoering. De chocobo-rassen zijn veel moderner dan in 1997. Elke Chocobo heeft bepaalde eigenschappen die ik gericht kan gebruiken. G-Bike daarentegen is een motorrace en een verdere ontwikkeling van de snelwegsecties aan het einde van "Remake". En aan de zijkant hebben de ontwikkelaars ook een vorm van "Rocket League" geïmplementeerd - zodat je een mooie strandoutfit voor Aeris kunt verdienen.

In het kort: "Rebirth" is alleen al voor de minigames het geld meer dan waard.

Het gevechtssysteem blijft trouw aan zichzelf, maar is verstandig uitgebreid

Het gevechtssysteem is weinig veranderd ten opzichte van zijn voorganger. Er zijn meer opties toegevoegd. Het is nog steeds een actief gevechtssysteem. Een activiteitenbalk vult zich als ik aanval of blokkeer. Als die vol is, kan ik gevechtsopties zoals magie, voorwerpen of vaardigheden gebruiken voor mijn personages. De party bestaat uit maximaal drie personages.

Synchrovaardigheden zijn nieuw. Twee personages treden samen op. De aanvallen veroorzaken niet alleen grote schade, maar kunnen ook buffs veroorzaken, zoals een langdurige shocktoestand bij vijanden. Als ik synchrovaardigheden uitvoer met Cloud, verbetert ook de relatiestatus met het corresponderende personage.

Na het gevecht krijgen de personages ervaringspunten en stijgen ze in level. Hun statuswaarden stijgen automatisch. De codes zijn nieuw. Dit is een vaardighedenbord. Ik gebruik het om Cloud, Barret en co. in een door mij gekozen richting te ontwikkelen en nieuwe synchro-vaardigheden te leren.

Natuurlijk kan ik mijn alter ego's ook uitrusten met wapens, bepantsering en accessoires. Deze beïnvloeden de status nog meer. Last but not least zijn er de materia die ik in sleuven op de uitrusting plaats. Deze voorzien me van spreuken, hulpvaardigheden, dagvaardingen en nog veel meer. Over het geheel genomen is het gevechtssysteem complex en kunnen de personages naar wens worden aangepast.

Een visueel verbluffend op het eerste gezicht, en akoestisch sowieso

De wereld van "Rebirth" ziet er fantastisch uit. Ondanks de grootte van het spel zijn er overal details. Marktkraampjes hebben niet talloze keren hetzelfde voorwerp, maar een rijkdom aan uitgestalde voorwerpen. Geen twee bomen in de jungle rond Gongaga lijken hetzelfde. Ik kan zelfs neusharen zien op de personagemodellen.

Hoe geweldig alles er ook uitziet, niet alles wat blinkt is goud. De texturen zien er bij nader inzien modderig uit. Ze vallen me vooral op in cutscenes. Als ik de huidporiën van Tifa zie en de muur op de achtergrond er modderig uitziet, valt het contrast me echt op. Daarnaast doen sommige NPC's me meer denken aan het PS4-tijdperk dan aan een next-gen game en de aanpassingen van het detailniveau zouden beter kunnen. Al met al zijn dit echter details en doen ze niets af aan de spelervaring.

Ik heb het spel in de kwaliteitsmodus uitgespeeld omdat de prestatiemodus te wazig voor me was. Met de update kort voor de release heeft Square Enix het probleem grotendeels verholpen. De framerate blijft stabiel in de kwaliteitsmodus, zelfs in verhitte gevechten. Ik heb nooit de indruk dat hij onder de 30 frames per seconde zakt.

Zoals gebruikelijk bij "Final Fantasy" is Nobuo Uematsu verantwoordelijk voor de soundtrack. En zoals gewoonlijk is de soundtrack een knaller. Ik blijf de aanstekelijke melodieën neuriën en mijn vrouw ermee irriteren. Het is geweldig dat ik nu verschillende stukken kan spelen in de piano-minigame. Hoewel ik, net als in het echte leven, nooit een concertpianist zal worden in de virtuele wereld.

De personages maken het verhaal

Wat me altijd heeft gefascineerd aan de originele film uit 1997 waren de personages. Natuurlijk, het verhaal over de jacht op Sephiroth is spannend, maar voor mij was het altijd maar bijzaak. Want het verhaal van "Final Fantasy VII" wordt niet voortgedreven omwille van de plot, maar door de gedachten en gevoelens van de personages. De technische mogelijkheden van tegenwoordig tillen het verhaal in "Rebirth" naar een heel nieuw niveau.

Yuffie profiteert in het bijzonder van de "Rebirth" behandeling. In het origineel is ze een optioneel personage dat ik alleen onder bepaalde voorwaarden kan rekruteren. In "Rebirth" dringt ze zich bijna aan me op. Desondanks behoudt ze haar oorspronkelijke karakter, maar krijgt ze aanzienlijk meer diepgang.

Cait Sith, Vincent en Cid maken hun eerste opwachting in "Rebirth". Cait Sith is de enige van de drie die speelbaar is. In het origineel vond ik hem altijd irritant. "Rebirth" brengt me dichter bij de robotkat op de rug van het opgezette moggy. Hij is ook hier niet het meest sympathieke personage, maar ik wil hem tenminste niet naar de maan schieten. Tenminste, niet zolang ik geen gebruik hoef te maken van zijn karaktervaardigheid. Met hem kratten gooien is slecht geïmplementeerd en maakt me bijna Sephiroth. Het lijkt wel of de ontwikkelaars wilden dat je een hekel kreeg aan Cait Sith. Gameplaytechnisch is dit echter mijn tweede en laatste punt van kritiek op het spel.

Ik vind het niet erg dat Cid en Vincent niet speelbaar zijn. Ze worden zo laat in het spel geïntroduceerd dat het raar zou zijn als ik ze zou kunnen besturen. En nieuwkomers zullen ze toch niet missen.

Hoewel vooral de hoofdpersonages geweldig zijn, ontmoet ik ook vertederende en minder vertederende bekende en nieuwe NPC's. Bijvoorbeeld de onhandige Johnny, die niet gezegend is met een bijzonder groot intellect. Hij wil carrière maken in het hotelwezen. De ambitieuze en manipulatieve Kyrie is ook weer van de partij en probeert het als huurling. Zelfs misdaadbaas Don Corneo maakt weer zijn opwachting.

Van de nieuwe NPC's springt de excentrieke Dio, de manager van het pretpark Gold Saucer, eruit. In het origineel is hij gewoon een gespierde kerel in een zwembroek. In "Rebirth" draagt hij ook een cape - en krijgt hij aanzienlijk meer persoonlijkheid, en niet (alleen) vanwege de cape.

Conclusie: Mijn spel van het jaar

Ik heb lang nagedacht over hoe ik deze recensie zou schrijven. Ik besloot voor een standaard recensie te gaan. Want zelfs als ik hier een meesterlijk essay had geschreven, zou het de game geen recht hebben gedaan. Het team van Square Enix heeft gewoon een meesterwerk gemaakt dat zelfs het origineel overtreft.

"Final Fantasy VII Rebirth" maakt over de hele linie indruk op me met zijn productie, verhaal, wereld en personages. In de bijna 44 uur die ik heb gespeeld, heb ik slechts een tipje van de sluier opgelicht van wat het spel te bieden heeft. Ik ben na hoofdstuk 7 door het hoofdverhaal heen geracet zodat ik op tijd klaar was met testen. Met zijn zijmissies, minigames en andere verkenningen zal "Rebirth" me zeker minstens zo lang aan het scherm gekluisterd houden. Ik heb nu eigenlijk geen zin meer om te schrijven, ik wil me gewoon onderdompelen in deze prachtige wereld.

Is "Final Fantasy VII Rebirth" het perfecte spel? Nee, er zijn kleine puntjes van kritiek zoals modderige texturen en een of twee irritante gameplay-elementen. Maar dat zijn details. De game is bijna perfect en het is nu al duidelijk: "Rebirth" is mijn game van het jaar.

"Final Fantasy VII Rebirth" is vanaf 29 februari verkrijgbaar voor PS5. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Square Enix voor testdoeleinden.