De belichaming van een zachte remake: "Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune en Dunan Unification Wars" getest

Kevin Hofer

5-3-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Als Suikoden fan heb ik na het vijfde deel bijna twintig jaar moeten wachten op nieuw voer. De remaster van de eerste twee delen is ook niet nieuw, maar de spellen zien er nu mooi uit op moderne schermen. Maar veel meer biedt de remaster niet - en dat is maar goed ook.

Als je iets geweldigs nog beter probeert te maken, mislukt dat meestal. Dat is waarschijnlijk wat Konami dacht met "Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune and Dunan Unification Wars". De remaster biedt hetzelfde als de originele spellen, afgezien van geüpgradede graphics en beter geluid en een paar functies voor de kwaliteit van leven.

Wat op het eerste gezicht teleurstellend klinkt, is eigenlijk maar goed ook. Want zelfs na respectievelijk 29 en 26 jaar zijn zowel "Suikoden" als "Suikoden II" nog steeds geweldige JRPG's met een aangrijpend verhaal.

In het volgende zal ik eerst ingaan op de nieuwe mogelijkheden van de remaster en daarna alleen verslag doen van "Suikoden II". Het eerste deel heb ik al behandeld in een retro review.

Kleine maar leuke vernieuwingen

De meest in het oog springende vernieuwing zijn de achtergronden, die helemaal opnieuw zijn ontworpen. Ze zien er nu ook geweldig uit op moderne HD-schermen. Als de held uit "Suikoden" bijvoorbeeld een etentje heeft met familie en vrienden, kan ik het gerecht herkennen - het feestmaal lijkt niet langer op grutten. Het kamp van de jeugdbrigade in "Suikoden II" ziet er sfeervoller uit dan ooit dankzij de nieuwe belichting en bereidt me voor op het naderende lot van de twee helden.

Bladeren waaien nu in het rond en vogels vliegen voor de helden langs. Dit zorgt voor extra sfeer en is welkom. Dankzij de aanpassing aan het 16:9-formaat kan ik ook meer van de omgeving zien.

Zo geweldig als de achtergronden zijn: Visueel komt de geremasterde versie van de twee "Suikoden" delen niet in de buurt van JRPG remasters uit recentere tijden. Ze zien er niet zo adembenemend uit als de 2.5D stijl in "Dragon Quest III HD-2D Remake". Het grootste kritiekpunt voor mij zijn niet de achtergronden, maar de steden en dorpen op de wereldkaart. Ze worden weergegeven als driedimensionale blokken en passen totaal niet bij de pixelgrafische stijl. Ik had hier liever tweedimensionale vormen gezien.

Al met al denk ik dat Konami een goede middenweg heeft gevonden met de presentatie. Want de originelen op de Playstation zien er in mijn ogen vandaag de dag nog steeds goed uit en ik zou niet blij zijn met een conversie die er te ver vanaf staat.

De gebruikersinterface is verbeterd.

De gebruikersinterface heeft een grote update gekregen. Het ziet er modern uit en vooral het uitrusten is duidelijker geworden. Dat was in de oorspronkelijke versie echt een pijnpunt. Maar ook nu is het niet ideaal. Bij het uitrusten van accessoires zie ik bijvoorbeeld alleen hoe ze mijn verdedigingswaarden beïnvloeden. Accessoires hebben echter vaak ook effect op andere statuswaarden. Dus ik moet hier nog steeds voorzichtig mee zijn - persoonlijk geef ik graag +3 in verdediging op als ik er +15 in kracht voor terugkrijg.

Naast de beelden profiteren ook de geluidseffecten van het nieuwe ontwerp. Als ik een fontein nader, wordt het geklater luider of stiller, afhankelijk van de afstand. Mijn voetstappen overstemmen niet langer alles, maar de ruisende stroom overstemt ze. Dit zijn details die tegenwoordig vanzelfsprekend zijn in games. Toen bestond dat nog niet in dezelfde mate en nu word ik onbewust dieper in de actie getrokken.

Naar mijn mening is bijna de beste nieuwe functie de mogelijkheid om gevechten te versnellen. Ik vind de animaties mooi en de herwerkte magische aanvallen zien er ook leuk uit, maar op een gegeven moment werd ik er moe van. Vooral omdat de bewegingen erg langzaam worden uitgevoerd.

Last but not least, "Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune and Dunan Unification Wars" biedt ook drie moeilijkheidsgraden. Ik koos de middelste toen ik door "Suikoden II" speelde, die overeenkomt met de originele moeilijkheidsgraad. Ik vond het te gemakkelijk. Dat het spel makkelijk is, was de bedoeling van seriebedenker Yoshitaka Murayama, hij wilde het verhaal centraal stellen en nieuwkomers niet frustreren met een hoge moeilijkheidsgraad.

De eerste twee "Suikoden" spellen zijn losjes met elkaar verbonden. In het tweede deel ontmoet mijn held - die volgens de canon "Riou" heet - veel bekende personages uit het eerste deel. Maar de hoofdpersonen zijn compleet nieuw.

In het begin zijn de 16-jarige Riou en zijn vriend Jowy kindsoldaten in de jeugdbrigade van het Hooglandleger. Ze worden betrokken bij een intrige van prins Luca Blight, die een oorlog wil beginnen met de naburige stadstaten. Zijn plan slaagt en Riou en Jowy ontsnappen ternauwernood met hun leven - voorlopig althans. Ze raken eerst gevangen tussen de fronten, wat hen verandert. Hun vriendschap wordt op de proef gesteld terwijl ze hun gemeenschappelijke doel, het beëindigen van de oorlog, met verschillende middelen proberen te bereiken.

De introductie van het spel is briljant. Met de beperkte middelen van die tijd wordt het verhaal smakelijk gemaakt en ik wil de controller niet neerleggen voordat ik het spel heb uitgespeeld. De psychopathische trekjes van Luca Blight, de pure hopeloosheid van de twee helden en de wreedheid van oorlog worden me duidelijk gemaakt.

Wat na de inleiding komt, is de kers op de taart. De openingscredits vertellen me over het verleden van Jowy, Riou en zijn adoptievader en -zus. Dit wordt begeleid door een van de mooiste melodieën die ik ooit heb gehoord. Het eerste half uur van "Suikoden II" is een meesterwerk van verhalen vertellen.

Na 26 jaar blijft de rest van het verhaal indruk op me maken. Ook al haalt het niet helemaal het niveau van het begin. Bepaalde dialogen hadden wat meer opgepoetst kunnen worden. Maar al met al is het spel een tijdloze klassieker en ook zeer actueel vanwege de huidige politieke situatie.

De gameplay-loop is verslavend

Het zijn niet alleen de verhalen die me fan hebben gemaakt van "Suikoden", maar ook de gameplay loop. Net als in de voorganger en de volgende delen staat het verzamelen van de 108 sterren van het lot centraal. Dit zijn personages. Veel van de 108 rekruteerbare personages kunnen zelfs deel uitmaken van de actieve partij.

Eerst ontdek ik een nieuw dorp, vind en rekruteer nieuwe personages en breid zo mijn leger en het kasteel uit, voordat ik naar het volgende dorp ga en het proces herhaal. Dit wordt onderbroken door kerkers en eindbazen, talloze minigames en zijmissies. De minigames zijn onder andere vissen, kookwedstrijden en touwklimmen. De zijmissies met het personage Clive vergezellen me het hele spel. Het is erg leuk en leidt af van de repetitieve lus.

Hoewel ik het originele spel ken, heb ik het al jaren niet meer gespeeld. Dus ik ben elke keer weer blij als er een eigenaardig personage bij komt dat zo uit een anime had kunnen komen. Ik weet zeker dat iedereen die het spel speelt personages zal vinden waarmee hij of zij zich kan identificeren. Of het nu de stoere Humphrey is, de genderveranderende Simone of de eenhoorn Siegfried - yup, er zit zelfs een eenhoorn in het spel.

Uithalen, gevechten en gevechten

Net als in "Suikoden" zijn er drie gevechtssystemen. Naast het klassieke turn-based systeem met maximaal zes partyleden, waarin ik ze opdrachten geef zoals aanvallen, magie of voorwerpen gebruiken, kan ik ook één-op-één duelleren of epische gevechten uitvechten. De duels volgen het "steen-papier-schaar" principe. Aanvallen verslaat verdedigen, verdedigen verslaat wanhopig aanvallen, wanhopig aanvallen verslaat aanvallen.

In "Suikoden" volgen de gevechten hetzelfde principe. "Suikoden II" vervangt dit door een principe dat meer doet denken aan tactische JRPG's. Ik beweeg mijn troepen rond een schaakbordachtig raster en laat ze de vijandelijke troepen aanvallen of speciale aanvallen uitvoeren.

Dit is een welkome vernieuwing, maar de uitvoering is niet van het niveau dat ik graag zou zien. De gevechten zijn namelijk niet uitdagend. De meeste kan ik niet verliezen - omdat het verhaal het zo wil of omdat er gewoon geen tactische vaardigheid voor nodig is en ik net zo goed niets kan doen.

Gelukkig vecht ik meestal met mijn maximaal zes groepsleden in kerkers of op de wereldkaart. Ik kan er drie op de voorste rij zetten en drie op de achterste rij. Net als in het eerste deel zijn de personages verdeeld in korte- (S), middellange- (M) en langeafstandsaanvallers (L) op basis van hun wapen. S kan alleen aanvallen vanaf de voorste rij en alleen tegenstanders in de voorste rij. M kan ook vanaf de achterste rij aanvallen, maar alleen tegenstanders in de voorste rij. L kan daarentegen overal vandaan aanvallen.

Dit systeem is prima en het is ook leuk om hordes vijanden neer te maaien. Maar ook hier vereist het weinig tactische vaardigheid. Als mijn personages op het juiste niveau zijn, kan ik eindbazen met gemak verslaan. Elementaire effecten zoals in andere JRPG's spelen nauwelijks een rol. Dit is jammer, vooral omdat het systeem met de runen - de magie in "Suikoden" - is herzien en zelfs combinaties met speciale effecten toestaat. Ik kies echter meestal voor de auto-battle functie, waarin iedereen standaard aanvallen uitvoert.

Een soundtrack voor de eeuwigheid

De soundtrack van "Suikoden II" bevat 105 nummers. Zelfs naar hedendaagse maatstaven is dat een enorm aantal nummers. Wat nog indrukwekkender is, is dat de overweldigende meerderheid ervan gecomponeerd is door Miki Higashino - 98 om precies te zijn. Dit zorgt ervoor dat de soundtrack als één geheel overkomt. Elke nieuwe locatie heeft passende muziek. Japanse klanken wachten me op in het ninjadorp, Spaanse of Midden-Oosterse klanken in de steden in het zuiden. Het voelt echt alsof de muziek ook op die plaatsen wordt afgespeeld. Higashino, die kort daarna haar carrière als componiste opgaf voor haar familie, heeft hier een meesterwerk gecreëerd, net als in het eerste deel. Tot op de dag van vandaag luister ik steeds weer naar bepaalde stukken, zoals het eerder genoemde "Reminiscence" of wiebel ik onbewust met mijn hoofd op de maat in het goblindorp.

"Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune and Dunan Unification Wars" is vanaf 6 maart verkrijgbaar voor pc, PS5 en PS4, Xbox Series X/S en Xbox One en Switch. Ik heb de PC-versie getest die ik van Konami heb gekregen.

Conclusie

Twee zacht geremasterde klassiekers die je zeker gespeeld moet hebben

Met "Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune and Dunan Unification Wars" past Konami twee van mijn favoriete JRPG's aan voor moderne schermen. In tegenstelling tot Square Enix met de "Dragon Quest" remasters, vertrouwt de ontwikkelaar echter niet op de populaire 2.5D stijl, maar ontwerpt de achtergronden opnieuw in HD. Hoewel dit er niet zo mooi uitziet als 2.5D, blijft het trouw aan de originelen.

"Suikoden II" vertelt een episch verhaal over vriendschap, oorlog en verlies dat zijn stempel op mij heeft gedrukt in mijn jeugd. Ik ben blij dat ik het nu opnieuw kan beleven en dat de jongere generatie ook kan genieten van dit zeer actuele verhaal.

Qua gameplay lijkt de titel misschien niet meer zo fris als vroeger; het uitrusten van de personages is bijvoorbeeld omslachtig. Maar het is gemakkelijk toegankelijk door de lage moeilijkheidsgraad.

Als je een fan bent van JRPG's, kan ik "Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune and Dunan Unification Wars" van harte aanbevelen, vooral omdat je niet alleen het beproefde "Suikoden II" krijgt, maar ook de even briljante voorganger.

Pro

• episch, prachtig verteld verhaal
• uitstekende soundtrack
• Twee klassiekers in één verpakking
• zachte remaster

Contra

• Moeilijkheidsniveau te laag
• gamplay niet meer helemaal fris

Game

Konami Suikoden I & II HD remaster

2

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren