Assassin's Creed Mirage: een terugkeer naar oude krachten - en een nieuw credo
Eigenlijk heb ik Assassin's Creed al lang geleden afgezworen. Er was gewoon te veel te doen - vooral te veel saaie dingen. Assassin's Creed Mirage beweert afgeslankt te zijn, dus ik heb de eerste paar uur gespeeld. Zal mijn liefde voor de Assassins weer aangewakkerd worden?
"Laat me zien wat ik heb gemist", zegt Basim, de hoofdpersoon, als hij voor het eerst sinds zijn jeugd door de opzichtige poorten van Bagdad rijdt. Sinds hun oprichting hebben ze de inwoners beschermd tegen indringers en zandstormen. Nu bieden ze me een eerste, indrukwekkende blik op de nieuwe, uitgestrekte hoofdstad van het spel. En terwijl Basim zich nostalgisch vastklampt, doe ik hetzelfde. Want Assassin's Creed Mirage is niet alleen het volgende deel in de serie, maar ook een eerbetoon aan de eerste game.
Mijn moeizame relatie met Assassin's Creed
Ik kan het nog steeds niet helemaal verwerken dat er al 15 jaar is verstreken sinds de eerste Assassin's Creed. Het zou betekenen dat ik aan mezelf moet toegeven dat ik ouder ben geworden. Veel ouder. In die tijd heeft ontwikkelaar Ubisoft ons een keer meegenomen door de wereldgeschiedenis en weer terug. Van het Italië van de Renaissance tot de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog en de Europese Vikingtijd.
Ik ben lang geleden gestopt met het spelen van elk deel in de serie. Zelfs het eerste deel werd na een paar uur te repetitief voor me - en dat deel wordt nog steeds als ongevaarlijk beschouwd in vergelijking met nieuwere AC-games. Daarin namen de kaartgroottes steeds spectaculairdere proporties aan, terwijl de taken die in deze omgevingen moesten worden voltooid steeds groter werden - en dat bedoel ik niet als compliment. De laatste keer dat ik Valhalla bekeek in mijn Let's Play uit 2020, was ik gedesillusioneerd toen ik ontdekte dat de omvang van het spel opnieuw was gegroeid, maar niet spannender was geworden.
Bron: Ubisoft
"Niet voor mij," besloot ik al snel. Begrijp me niet verkeerd: de Assassin's Creed-games hebben er altijd prachtig uitgezien, met gedetailleerde steden die zo nauwkeurig mogelijk zijn nagemaakt van hun historische oorsprong. En elke keer als ik gameplayvideo's zag van huurmoordenaars die letterlijk over daken zweefden en als haviken uit de lucht neerstreken op hun prooi op de grond, jeukten mijn vingers.
Wie heeft er tijd voor?
Maar wie heeft er tijd voor al die talloze en meestal saaie zijmissies? Ik niet. Met het ouder worden kwam er steeds minder vrije tijd. Je weet hoe dat gaat. Natuurlijk zou ik de zijmissies kunnen negeren en me op het hoofdverhaal kunnen richten. Maar hoe kom ik dan aan de vaardigheidspunten die ik nodig heb om de echt coole vaardigheden vrij te spelen die diep in de talentenboom verborgen zitten? Precies. Het lijkt erop dat Assassin's Creed en ik na de eerste paar spellen uit elkaar zijn gegroeid.
Tot nu...
Een terugkeer naar oude krachten
Toen Ubisoft annonceerde de nieuwe Mirage als eerbetoon aan de vroege Assassin's Creed-games, spitsten mijn oren. De belofte: Mirage zou een paar versnellingen lager schakelen qua omvang en reikwijdte. "Less is more" is het nieuwe credo van de Assassins... pardon, van Ubisoft. Tegelijkertijd zou het spel terugkeren naar oude sterke punten. Met name de goede oude stealth-gaming.
Bron: Luca Fontana
Ubisoft heeft niet gelogen, dat kan ik wel zeggen na een kleine acht uur spelen. Het verhaal werpt me meteen in het kleine stadje Anbar in het jaar 861 na Christus. Basim, een toekomstig bijpersonage in Valhalla, is hier nog maar een jonge straatdief die verstrikt raakt in een samenzwering waarvan hij de omvang nog niet begrijpt. Verlost van de veiligheid van zijn oude schuilplaats sluit hij zich aan bij de Hidden Ones - de eerste incarnatie van de Brotherhood of Assassins, zoals die in 49 voor Christus in Egypte werd opgericht in Assassin's Creed Origin.
Slim.
Slim. Ik voel me in het begin net zo overweldigd als Basim, vooral na mijn lange afwezigheid. Aan zijn zijde bevind ik me vervolgens in Alamut, een geheim woestijnfort dat dient als trainingskamp voor huurmoordenaars. Onder het toeziend oog van veteraan-moordenaar-meester Roshan train ik totdat ik eindelijk het iconische verborgen mes verdien - een groot moment voor de jonge leerling.
En dan - Bagdad roept.
Sluipen, onderzoeken, oplossen - moord
Wat een gezicht. Een bekend gezicht. Dan doet dit, de meest levendige van alle oosterse metropolen uit de negende eeuw, sterk denken aan Jeruzalem uit de eerste Assassin's Creed. Nostalgische gevoelens verspreiden zich als ik voor het eerst met Basim door de kleurrijke ververijwijk sluip, terwijl ik de zakken van burgers met behendige handigheid leegmaak. En dit levert me niet alleen dirhammen op, of kleingeld. Ik verzamel ook speciale valuta, waarmee ik later in het spel kortingen of andere voordelen kan krijgen bij de juiste gildes.
Terwijl ik onopvallend mijn weg vervolg, hoor ik iemand op de achtergrond roepen: "Hé! Waar is mijn... mijn geld! Ik ben beroofd! Er is een zakkenroller in de buurt!" Maar ik ben al lang weg.
Bron: Luca Fontana
Er zijn nu ruim twee uur gespeeld. In het hoofdkwartier van de Bagdad Assassins ga ik verder met het hoofdverhaal. Maar het staat niet gewoon op een hoofdzoektocht zoals in andere RPG's, die eruitziet als een checklist die je moet doorlopen. In plaats daarvan staat er Investigation. Mirage is tenslotte vooral bedoeld als stealth game.
Hier zie je hoe het werkt. In het middelpunt van mijn onderzoek staat persoon A, weergegeven als een grote cirkel in het midden van het menu. Maar om bij die persoon te komen, moet ik eerst aanwijzingen verzamelen. Die krijg ik via andere mensen. Deze zijn op hun beurt getekend als kleinere cirkels rond de grote cirkel. Als ik alle aanwijzingen heb verzameld, kan ik verder naar het hoofddoel. De opdrachten die ik hier moet uitvoeren zijn aangenaam gevarieerd. Hier moet ik iemand intimideren, daar steel ik van hem, soms bevrijd ik hem - of soms dood ik hem gewoon.
Echt waar, Valhalla had dit ook.
Bron: Luca Fontana
Het spel laat me meestal kiezen hoe ik op mijn bestemming kom. Ik kan open gevechten aangaan als ik dat wil, ook al lijkt het spaarzame gevechtssysteem in Mirage opzettelijk zo minimalistisch ontworpen dat ik dat nooit zal willen. Er zijn geen vakkundig gechoreografeerde combo's. Ik kan pareren, ontwijken, een lichte of zware klap uitdelen. Meer niet. Stealth daarentegen werkt sowieso beter en biedt veel meer variatie.
Eagle Vision stelt me bijvoorbeeld in staat om eerst mijn omgeving te scannen. Ik kan onthouden waar vijanden zich bevinden of voorwerpen in hun directe omgeving identificeren die me kunnen helpen in de strijd. Een geladen kar bijvoorbeeld, die ik met een welgemikt werpmes kan laten neerstorten op twee bewakers die eronder staan. Of verfzakken die een dichte rookwolk veroorzaken als ik ze met geweld opensnijd - om aan de blikken van mijn vijanden te ontsnappen voordat ik ze één voor één uitschakel. Als het goed is, merkt niemand dat ze worden aangevallen totdat het mes in hun rug hen neerhaalt, met dank aan mijn welgemikte stoot.
Waar is het rollenspel?
Het spel kent geen ervaringspunten toe. Dus geen enkel levelsysteem. Mirage concentreert zich liever op het tamelijk ongecompliceerde verhaal van de jonge Basin, die van uitdagende straatdief uitgroeit tot een van de meest geraffineerde huurmoordenaars van zijn tijd. Zonder veel fratsen of poespas. Moedig. Maar naar mijn mening de juiste zet. Ik hoef me niet meer door eindeloze saaie nevenactiviteiten heen te worstelen om ervaring en vaardigheidspunten te verzamelen.
Maar rollenspel is niet helemaal weg. Als je je er beter door voelt, ja, er zijn nog steeds talentbomen. En ja, je kunt nog steeds individuele perks vrijspelen met vaardigheidspunten. Je krijgt ze niet meer door te levelen, maar direct als beloning voor vooruitgang in het hoofdverhaal - of voor het voltooien van zijmissies, de Missies. Ik accepteer een missie door flyers te activeren bij het verborgen hoofdkwartier.
Bron: Luca Fontana
Op dit punt zou je kunnen denken: "Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer." Maar zo voelt het niet. Beloningen voelen meer causaal. Ik voltooi een missie en word direct beloond met vaardigheidspunten, munten en materialen. Geen levelling. Geen gezeur. En als ik ze niet wil doen, verschijnen zijmissies die geen vaardigheidspunten opleveren ook niet op mijn kaart. Anders dwingt mijn onverbeterlijke perfectionisme me altijd om de opdracht te voltooien zodat het pictogram daarna verdwijnt - anders kan ik niet verder naar het volgende gebied.
Over materiële beloningen gesproken: die krijg ik niet alleen door missies te voltooien. Ik vind ook voorwerpen in de vele kisten, vazen en manden die over de stad verspreid staan. Ik kan ze naar de kleermaker of smid brengen om mijn uitrusting te upgraden. Upgraden betekent bonusvaardigheden vrijspelen. Mijn huidige gewaad zorgt er bijvoorbeeld voor dat de bewakers om me heen 50% minder merken van mijn moordaanslagen. Niveau 2 zou 75% minder lawaai zijn. Niveau 3 zou ze praktisch doof maken. Op deze manier kan ik vrijwel ongestoord moorden plegen in hun directe omgeving zonder dat ze er lucht van krijgen.
Bron: Luca Fontana
Zoals je kunt zien, heeft Ubisoft het rollenspelaspect niet helemaal uit Mirage gehaald. Het is alleen duidelijk verkleind. Ubisoft heeft een einde gemaakt aan zijn neiging om spelers om de haverklap te overstelpen met content. Eindelijk.
Geen verbluffende graphics, maar ook geen flop
In de aanloop las ik veel berichten die wat ontevreden waren over de graphics. Maar daar ben ik het niet echt mee eens. De geanimeerde cutscènes zien er fantastisch uit en de spelwereld zelf legt het Oosten prachtig vast in al zijn sfeervolle glorie - klassiek Assassin's Creed. Ik was ook in staat om het spel op de PS5 in prestatiemodus te spelen met een solide 60 frames per seconde zonder al te veel te hoeven inleveren op het gebied van grafische kwaliteit.
Alleen tijdens de dialoog viel het me op dat met name de gezichtsanimaties soms houterig waren. In deze scène was het bijvoorbeeld vooral de diepe, schorre stem van Roshans stemacteur die suggereerde dat de sluipmoordenaar behoorlijk pissig was. Voor mij was het echter maar een klein minpuntje dat de pret van het spel niet bedierf.
Bron: Luca Fontana
Verdict: Ik denk dat ik Assassin's Creed weer leuk vind
Ik heb nu bijna acht uur in Bagdad doorgebracht en iets meer dan een kwart van de kaart blootgelegd. Niet veel. Maar ook niet niets. Assassin's Creed Mirage zou wel eens het eerste spel in de serie kunnen zijn dat ik binnen een redelijke tijd uitspeel. Dat is zo'n beetje de hoogste lof die ik kan geven.
Bron: Luca Fontana
Ubisoft doet veel dingen goed met Mirage die volgens mij in het verleden fout zijn gegaan. De wereld is nog steeds groot, maar niet meer overweldigend. Kisten, uitkijkpunten en historische locaties zorgen nog steeds voor een dichte, maar niet meer duizelingwekkende kaart. En ik heb niet meer het gevoel dat ik urenlang door saaie zijmissies moet ploeteren om in level te komen en vaardigheidspunten te krijgen.
Concluderend is Assassin's Creed Mirage een spel geworden voor spelers die geloven in het motto "minder is meer" en vieren dat Assassin's Creed een aanzienlijk stealth-zwaardere game is geworden dan zijn directe voorgangers. En als je nog steeds heimwee hebt naar het oosterse woestijnklimaat uit de eerste Assassin's Creed - of Origins - ben je hier sowieso aan het juiste adres.
Assassin's Creed Mirage verschijnt op 5 oktober voor PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X/S en pc. De PS5 Deluxe Edition kreeg ik van Ubisoft om te testen.
[[product:22154114,22154116,22154112]]
34 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
