"Anger Foot" getest: spread arse kicks tot hardcore techno

Misdaad is de wet in Shit City. Alle inwoners zijn of lid van een bende of van de politie, en zelfs zij zijn vies. Slechts één verzet zich tegen het criminele gespuis: Anger Foot. Als straf wordt de Sneaker Head beroofd van zijn vier geliefde paar schoenen. De gemaskerde anti-held laat het hier niet bij zitten. Tijd om een schop onder zijn kont te geven.

Het verhaal van "Anger Foot" is net zo nietszeggend als de wereld waarin het zich afspeelt. De verschillende bendes blazen echter leven en persoonlijkheid in het geheel. Zo is er de Pollution Gang, die bestaat uit afvalfetisjisten. De losbandige bende is de thuisbasis van alle hedonisten. Op de troon zit de "Minister van Misdaad", die aan alle touwtjes trekt. Daarnaast stuit ik steeds weer op vreemde experimenten die suggereren dat de bevolking uit reageerbuizen komt. Maar misschien zijn antropomorfe dierenwezens ook heel normaal in Shit City en zijn tentakels met messen aan de orde van de dag. Ik heb in ieder geval geen tijd om erover na te denken. Het verhaal is het bijgerecht van een snelle actiegame die nauwelijks pauzeert om adem te halen.

De pc-game is afkomstig van Free Lives. De Zuid-Afrikaanse studio heeft al zeer uiteenlopende hits gemaakt met het eco-bouwspel "Terra Nil", het partyspel "Genital Jousting" en het jaren 80 pixelvuurwerk "Broforce". Anger Foot" heeft de meeste parallellen met die laatste. Het is dus geen verrassing dat er ook een Easter egg in het spel zit.

Drukken, schoppen, schieten

"Anger Foot" bestaat uit vijf hoofdstukken waarin ik me een weg speel door verschillende levels. Aan het eind wacht de eindbaas van elke bende op me. Elk level duurt meestal niet langer dan een minuut. Mits ik het einde haal bij de eerste poging - wat nooit gebeurt. Want hoe hard Anger Foot ook slaat, hij heeft niet veel nodig. Na een of twee klappen is het voorbij en begint het level opnieuw.

De spelstructuur doet erg denken aan "Hotline Miami". Het enige verschil is dat "Anger Foot" niet vanuit vogelperspectief wordt gespeeld, maar vanuit een first-person perspectief. En in plaats van pixelafbeeldingen kun je een kleurrijke komische look verwachten. Ik sprint meestal van kamer naar kamer, van dak naar dak of van riool naar riool - waar mijn missie me ook naartoe brengt. Ik schop alles wat me in de weg staat aan de kant. De verschillende bendeleden sterven meestal na één schop onder hun kont. Het maakt niet uit of het politieduiven met schilden zijn, hondenmensen met Uzi's of mensen met bomkoppen.

Ik kan ook deuren open schoppen en ze het liefst in het gezicht van een tegenstander slaan. Explosieve vaten zijn ook beschikbaar, net als verschillende wapens. Deze variëren van een gewoon pistool tot een minigun en een wc-ontstopper. Die laatste kan ik gebruiken om tegenstanders naar me toe te trekken als een grijphaak. Je kunt niet herladen. In plaats daarvan gooi ik het wapen naar iemands mond en pak ik een nieuwe.

Om een level tot een goed einde te brengen, moet ik razendsnel beslissingen nemen en reageren. Zack, trap de deur open, twee gangsters vliegen door de lucht. Ik heb de tegenwoordigheid van geest om een granaat terug te sturen naar de afzender. Ik jaag de laatste kogel door het hoofd van een ander. Een vierde verlam ik met een welgemikte worp van mijn lege wapen. Voordat hij bijkomt, katapulteer ik hem in een rode loop met mijn reusachtige groene voet, die de overgebleven vijanden afmaakt. Op dit soort momenten voel ik me net John Wick.

Veel vaker mis ik de vijanden met de deur en schiet mijn geweer de leegte in. De kleinste fout wordt onmiddellijk bestraft met de dood. Als ik even niet oplet, trekt een gangster met een krokodillengezicht zijn honkbalknuppel met prikkeldraad over mijn schedel. Dan ben ik het niet meer die mijn hoofd wiegt op de techno soundtrack, maar dansen de overgebleven tegenstanders alsof er geen morgen is. Het is zo heerlijk dom dat ik weer moet lachen. En dat is maar goed ook, want ondanks alle absurditeit is "Anger Foot" erg zenuwslopend. Als ik een level voor de 30e keer probeer, om vervolgens op het stomste moment een verdwaalde kogel te krijgen, voelt mijn tafel soms mijn Woede Vuist. Gelukkig duurt het maar één muisklik voordat ik weer kan beginnen met rennen, foot first. En de missies zijn kort en gevarieerd genoeg dat ze zelden repetitief aanvoelen.

Welke schoen past bij jou?

Als ik eindelijk levend het einde van een level bereik, bonst mijn hart op de maat van de technobeat. Ik kan op adem komen tijdens de missieselectie, wanneer de muziek tijdelijk van 200 BPM naar 70 zakt en me ontspannen hiphopbeats serveert. Aan het einde van elke missie kan ik zien hoe ik het heb gedaan. Naast de benodigde tijd kan ik zien hoeveel vijanden ik heb verslagen en welke uitdagingen ik onder de knie heb. Naast een ster voor het succesvol voltooien van een missie, kan ik er nog twee verdienen. Een optioneel doel kan zijn om geen vuurwapens te gebruiken, een vooraf bepaalde tijd te verslaan of bepaald schoeisel te gebruiken. Deze speel ik vrij met de sterren.

Er zijn meer dan 20 schoenen, van sportschoenen en sandalen tot stiletto's, om uit te kiezen. Ze fungeren als power-up. De "Scavengers" geven me munitie als ik vijanden dood. Met de "Slide Kickers" kan ik - hoe kan het ook anders - glijden en schoppen. En de "Holy Sandals" geven me een tweede leven. Maar mijn favorieten zijn de "Detonators". Ze laten deuren ontploffen bij een botsing. Geweldig. Ook al blaas ik mezelf er regelmatig mee op.

De verscheidenheid aan schoeisel zorgt niet alleen voor afwisseling. Zonder het juiste schoeisel heb ik meestal geen kans om de beste tijden van de levels te halen. Zelfs dat is vaak niet genoeg. De levels vereisen tactiek. Alleen door herhaaldelijk te spelen, vind ik de juiste aanpak, het beste moment om welke tegenstander aan te vallen, welke deur ik moet intrappen en waar ik beter geen vat in het rond kan schoppen.

Houd je voeten stil en luister

De missies zijn meestal redelijk gestructureerd, alleen hier en daar is het niet helemaal duidelijk wat me precies overkwam. Mijn moordmarathon wordt af en toe onderbroken door gedeelten waarin ik eens niemand hoef te vermoorden. Deze tussengebieden brengen me iets dichter bij Shit City. Ik kan ook rechtstreeks naar het begin van het volgende level rennen. Het is echter wel de moeite waard om een praatje te maken met de bewoners.

Zo krijg ik via korte tekstvakken inzicht in hun dromen of wat er nog meer met ze aan de hand is. Een lid van de Pollution Gang, bijvoorbeeld, wenst een wereld die alleen uit afval bestaat. De conciërge van de Zakenbende daarentegen is blij met de minst vieze baan in het bedrijf. Natuurlijk geef ik dan gratis vlieglessen aan iedereen met mijn vertrouwde kicksen - zonder dat iemand ook maar met zijn ogen knippert. Net als in Shit City.

Aan het eind van elk hoofdstuk maken de gangsterbazen kennis met mijn schoenen. Voor één keer sprint ik niet rechtdoor, maar moet ik mijn vaardigheden bewijzen in een typische gesloten bazenarena. Deze gevechten zijn niet bijzonder origineel, maar ze zijn een welkome afwisseling. En ze brengen ook een nieuw paar schoenen met zich mee.

Tijdens mijn testtijd ben ik geen bugs tegengekomen, maar de uitvoering was wel een beetje een probleem. Visueel is "Anger Foot" niet echt een veeleisend spel. Toch schommelde mijn framerate regelmatig tussen de 100 en 30 FPS. Dit is rampzalig voor een spel dat snelle reflexen vereist. Ik speelde met maximale details, maar met een RTX 4090 zou dit geen obstakel moeten zijn. Laten we hopen dat dit voor de lancering wordt opgelost.

"Anger Foot" is verkrijgbaar voor de PC en werd mij beschikbaar gesteld door Devolver.