Wat de Suno muziekgenerator voor mij als hobbymuzikant doet

Kunstmatige intelligentie is sinds kort beschikbaar voor muziek van acceptabele kwaliteit. Sommige muziekstukken die Suno versie 3 met een druk op de knop genereert, zijn verbazingwekkend goed.

Dit brengt natuurlijk veel onzekerheid met zich mee voor de toekomst. Veel discussies gaan over de vraag of creatief werk overbodig wordt en niet meer betaald wordt. Maar voor mij als hobbymuzikant rijst een veel banalere vraag: wat is het nut van zo'n tool? Kan ik het op een zinvolle manier gebruiken voor mijn hobby?

Suno doet niet wat ik zeg, maar ... iets

Je voert de instructies voor wat Suno moet doen in als vrije tekst - een zogenaamde prompt. Ik heb niets aan mijn kennis van muziektheorie of instrumenten. Als ik details zoals de sleutel in de beschrijving invul, negeert Suno die. Ik wilde bijvoorbeeld dat Suno een stuk in Bes majeur speelde. Ik kreeg er twee in E-groot. In plaats van een rock ballad in D mineur, kreeg ik een stuk in E mineur en een in A mineur.

Een ander voorbeeld: Ik vraag om een langzame blues met 60 beats per minuut. Suno maakt twee stukken die niet echt bluesstukken zijn, een op 54 beats per minuut en een op 78 beats per minuut.

Het is een heel ander voorbeeld: ik vraag om een langzame blues met 60 beats per minuut.

Het lijkt erg op de tools die een afbeelding genereren uit tekst. De AI doet iets tamelijk willekeurigs, niet wat je in gedachten hebt. Precieze instructies zoals toonsoort of tempo veranderen daar niets aan.

Metatags veranderen ook niets

Je kunt in Suno metatags tussen vierkante haken invoeren. Hiermee kun je een bepaalde songstructuur opgeven, bijvoorbeeld telkens een intro, drie coupletten en het refrein. Meer specifieke informatie is ook mogelijk voor de afzonderlijke delen, zoals dat het couplet gerapt moet worden. Uiteindelijk verandert dit echter niets aan het feit dat het eindresultaat niet is wat ik in gedachten had. De website zegt ook het volgende over metatags: "Zelfs als ze werken, werken ze niet altijd. Als ze werken, kan het nog steeds aanvoelen als een casino." Met andere woorden: Zelfs als ze werken, werken ze niet altijd. Als ze wel werken, kan het nog steeds aanvoelen als een casino.

Ik kan dit bevestigen met een voorbeeld. Ik geef de volgende structuur:

Funk
[alleen intro drums]
[melodisch refrein]
[gerapt couplet]
[refrein]
[couplet]
[outro vergelijkbaar met refrein]

En dan krijg je dit:

Er is gewoon geen refrein en mijn drumintro is ook weggelaten. De outro in ieder geval wel. De coupletten zijn niet gerapt, maar gezongen. Eigenlijk geeft Suno geen moer om mijn specificaties, ik had me de metatags kunnen besparen.

Nieuwe ideeën met één druk op de knop

In het kort: Generatieve AI-tools zoals Suno werken niet zoals ik wil. Ik wil dat ze me ondersteunen in mijn creatieve proces, niet dat ze het volledig overnemen. Maar Suno doet al het werk voor me en laat me met niets achter.

Ik denk dat het over het algemeen goed is als machines vervelend, moeizaam werk overnemen. Maar dit is het tegenovergestelde. Waarom zou de software precies dat moeten doen wat ik het liefste doe? Ik ga niet tegen een AI-tool zeggen dat hij voor mij een duik in het bubbelbad moet nemen en mijn favoriete films moet kijken.

Maar misschien is Suno wel een goede bron van ideeën en inspiratie. Misschien spuugt hij iets uit dat me op nieuwe ideeën brengt.

Mijn eerste idee is om iets te maken met een hoge nerdfactor. Ik geef Suno de opdracht om een chiptune te maken. De eerste twee pogingen zijn niets, maar ik ben best tevreden met de derde en de vijfde.

Ik besluit een van de twee liedjes nader te analyseren en er "iets van te maken" - ik weet op dat moment niet precies wat dat betekent. Het is het nummer in de video hieronder. Het is zeker niet ieders kopje thee qua stijl - Suno heeft hier waarschijnlijk chiptune verward met chipmunk. Commentaar van collega Martin Jud: "Een goed nummer om te martelen." Maar de compositie overtuigt me. Het nummer heeft een interessante structuur.

Het stuk in detail

Eerst wil ik het liedje begrijpen en de structuur en de akkoorden uitschrijven.

Het lied heeft in totaal acht akkoorden. Dat zijn er nogal wat. Het merendeel van de nummers in de hitlijsten heeft aan de helft genoeg. Vaak zelfs in exact dezelfde volgorde.

Het nummer heeft ook een stevige structuur: drie delen, waarvan er één wordt herhaald. Dit deel is in feite het couplet, zij het met kleine variaties. In een instrumentaal nummer zou elk couplet hetzelfde klinken, dus de variaties zijn een goed hulpmiddel. Alle delen van het nummer hebben 8 of 16 maten, wat een harmonieus effect heeft.

Een bijzonderheid in het derde deel op 1:37 is een D majeur in plaats van een D mineur akkoord, wat bijdraagt aan de toch al over-the-top vrolijkheid. Ook interessant: de onderbreking van het ritme met kwart triolen op ongeveer 40 seconden.

Ik heb het korte, warrige intro weggelaten in de analyse. Dat kon ik ook niet spelen.

Ik cover het nummer

Eerst neem ik de akkoorden op - veel langzamer dan in Suno's stuk - en probeer er iets origineels mee te doen. Maar omdat ik geen plan heb voor wat ik wil, klinkt het te willekeurig en stop ik de oefening

Het lijkt me vooral dat het de melodie is die het liedje maakt. Het is niet makkelijk om een goede melodie te vinden die je nog niet duizend keer eerder hebt gehoord. Suno is hier duidelijk in geslaagd.

Ik besluit het nummer gewoon te coveren. Zonder het verwarrende intro natuurlijk, en iets langzamer. En de stem moet niet klinken alsof de Smurfen door een blender zijn gehaald. Ik heb iets ska-achtigs in gedachten.

Omdat ik helemaal niet bekend ben met deze muziekstijl, vind ik het helemaal niet slecht. Maar ik ben niet tevreden met het resultaat. Ik vind het origineel mooier. Ik heb de schattige vrolijkheid uit het stuk gehaald en nu is het gewoon een goed opgehangen biertent kluwen.

Ik zal het nog eens proberen

U kunt geen algemene conclusies trekken uit dit ene experiment. Dus begin ik aan een tweede. Ook deze keer wil ik dat Suno iets produceert dat niet klinkt als een mainstream geluid. Want wat er tegenwoordig in de hitlijsten staat, is ontzettend goed geproduceerd, maar qua idee van het liedje is het meestal niet het geel van het ei.

Suno moet een rock'n'roll nummer genereren in de stijl van de jaren vijftig. En dat doet het niet. In plaats daarvan krijg ik een nummer dat veel klinkt als de Beatles in hun fase rond 1963/64. The Beatles speelden ook veel klassieke rock'n'roll, maar dit hoort niet in die categorie thuis. Suno koos "Shake, Rattle and Roll" als titel voor het nummer. Dat klinkt heel erg als rock'n'roll. Zo erg zelfs dat er al een bekend liedje met deze titel bestaat.

Het tweede nummer in detail

Het lied bestaat uit vijf delen: Intro, couplet, pre-chorus, refrein en einde. Het einde breekt in het midden af. De stukken die Suno genereert zijn meestal twee minuten lang, maar het lukt de tool niet altijd om het stuk precies zo lang te maken. Het couplet, dat maar één keer wordt herhaald, varieert een beetje de tweede keer. Dit geeft het nummer een interessante en betekenisvolle structuur.

Ik vind het leuker om dit opnieuw te spelen dan het eerste stuk. Stilistisch is het bekender voor me en ik neem vooral instrumenten op die ik ook echt kan bespelen. Hierdoor kan ik het nummer ook wat vrijer interpreteren. Voor de ska chiptune moest ik een accordeon simuleren op een keyboard, maar ik kan niet eens fatsoenlijk keyboard spelen.

Ik heb het vastgelopen einde vervangen door mijn eigen, veel eenvoudigere einde. Ik heb het tempo verlaagd zodat het niet zo robotachtig klinkt.

Aangezien de songtitel "Shake, Rattle and Roll" gestolen is en niet bij de stijl past, verander ik hem in "Can't Steal Me Love". Dat is het subtiele verschil tussen stelen en parodiëren.

Deze keer ben ik blij met het resultaat. Maar het proces was niet bijzonder creatief.

Conclusie: hoogstens nuttig voor inspiratie

Tools als Suno zijn nutteloos voor het realiseren van specifieke creatieve ideeën. Maar als ik geen plan heb en eerst wat inspiratie nodig heb, kan Suno nuttig zijn. Ik kan stukken genereren en ze gebruiken als uitgangspunt voor mijn eigen stukken die ik zelf speel.

Dit is interessant als experiment, maar saai op de lange termijn. En ook enigszins twijfelachtig.

Eerst klinken tracks van echte artiesten gewoon beter. De geluidskwaliteit is veel beter, de tracks breken niet af in het midden en zijn soms langer dan twee minuten. Sommige zijn ook echt origineel - ook al zijn er, toegegeven, tonnen saaie nummers die net zo goed door een AI geschreven hadden kunnen zijn.

Aan de andere kant doe ik mijn rolmodellen graag na. Als ik als amateurmuzikant iets steel (van een mens), doe ik dat om mijn muzikale repertoire en vaardigheden uit te breiden. Suno is zelf geen rolmodel, maar slechts een imitator. Als ik ga stelen, dan liever van het origineel.

Tools als Suno zullen de wereld overspoelen met massa's "meer van hetzelfde". Dat is niet creatief. Het kan het originele creatieve werk, zonder welke deze tools niet mogelijk zouden zijn, devalueren. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer het me irriteert, niet van streek maakt. Ik heb genoeg van Suno, althans voor nu.