"Phantom Liberty" getest: "Cyberpunk 2077" is nog nooit zo goed geweest

Zo'n drie jaar na de release heeft het mega-rollenspel "Cyberpunk 2077" zich langzaam hersteld van de rampzalige lancering. CD Projekt Red heeft in de tussentijd ijverig aan het spel gewerkt. Talloze bugfixes en updates later belooft de Poolse studio de grootste vernieuwingen voor de game tot nu toe met "Update 2.0" en "Phantom Liberty".

De eerste is een gratis update voor de game.

De eerste is een gratis update die alle spelers van "Cyberpunk 2077" zullen ontvangen. Deze bevat onder andere fundamentele veranderingen aan het vaardigheidssysteem, voertuiggevechten en een compleet herzien politiesysteem. De betaalde verhaaluitbreiding "Phantom Liberty" bouwt voort op deze fundamenten en neemt me mee in een actievolle spionagethriller vol intriges en wendingen in het nieuwe Dogtown district. Eén ding voorop: "Cyberpunk 2077" is nog nooit zo leuk geweest.

Een briljant begin

Aan het begin van "Phantom Liberty" heb ik de keuze om het avontuur te beginnen als een nieuw personage of om verder te spelen met mijn bestaande personage. Ik kies voor het laatste. Het verhaal van de uitbreiding speelt zich af voor het einde van de hoofdzoektocht in het basisspel. Mijn personage "V" heeft dus nog steeds een experimentele technologie - de "Relic" - in zich geïmplanteerd, die hem langzaam uitput.

"Phantom Liberty" begint explosief. Ik zou zelfs zeggen dat ik in lange tijd niet zo'n succesvol begin van een spel heb meegemaakt. Ik word naar een zwaarbewaakte wijk van Night City - Dogtown - gelokt door een mysterieuze dame genaamd "Songbird". Ze beweert dat ze me kan bevrijden van het implantaat en mijn leven kan redden. In ruil daarvoor wil ze dat ik de president van de Nieuwe Verenigde Staten van Amerika - afgekort NUSA - red uit een vliegtuig dat is neergestort in Dogtown. Makkelijk, toch?

In de briljante openingsfase zie ik niet alleen een vliegtuig neerstorten. Ik sluip en schiet me ook een weg door hordes bloeddorstige huurlingen die het op de president gemunt hebben. Daarna vecht ik samen met de president tegen een gigantisch robotmonster. Er gebeurt zoveel in zo'n korte tijd - ik weet niet eens waar mijn hoofd is.

Even na de halsbrekende actie houdt het verhaaltempo niet op. Ik leer snel de ex-agent Solomon Reed kennen, gespeeld door de uitstekende Idris Elba. Het is zijn taak om de president uit Dogtown te halen en mijn contactpersoon "Songbird" op te sporen. De mysterieuze vrouw is te midden van alle onrust van het toneel verdwenen. Door de betrokkenheid van de voormalige spion beland ik in een web van intriges en verraad. De ene wending volgt op de andere. Soms heb ik het gevoel dat ik in een James Bond-film zit. Zo hoort een introductie van een nieuw spel eruit te zien. Chapeau, CD Projekt Red.

De kwelling van de keuze aan het begin van het spel

Met zo'n briljante start heb ik in het begin niet eens tijd om naar de nieuwe vaardigheidsbomen te kijken. Maar er is zoveel te doen!

Met mijn level 30 personage heb ik al veel vaardigheden vrijgespeeld in het basisspel. Deze worden gereset met "Update 2.0". De reden: de vrij te spelen perks zijn volledig herzien. Ik moet dus opnieuw nadenken over hoe ik mijn personage wil aanpassen in "Phantom Liberty". Als je met een nieuw personage speelt, begin je op level 20 en kun je ook je vaardigheidspunten opnieuw investeren.

Ik vond de extraatjes in het oude vaardigheidssysteem niet bijzonder spannend. Veel vaardigheden brachten slechts incrementele verbeteringen. Een paar procentpunten meer aanval, een paar seconden sneller hacken. Saai.

De vaardigheden in de nieuwe skill trees daarentegen zien er op het eerste gezicht veel spannender uit. Ik scroll door de menu's en ontdek veel extraatjes die mijn interesse wekken. Ik kan vijanden rondgooien als een hondsdolle Hulk? Dat heb ik nodig! Ik kan de tijd vertragen tijdens het rijden? Dat wil ik ook! Ik kan schoten afweren met een katana als een Jedi-ridder? Hou je mond en pak mijn perk points af!

De grote keuze kan ook verlammend werken. Normaal gesproken speel ik de vaardigheidspunten in zo'n grote RPG beetje bij beetje vrij. En nu moet ik alles in één keer investeren. Dat geeft me in eerste instantie stress. Na veel wikken en wegen besluit ik uiteindelijk voor een Netrunner build. Ik investeer de meeste attribuutpunten in "Intelligentie" en speel zoveel mogelijk perks vrij. Dit komt ongeveer overeen met de "Hack and Slash" build die CD Projekt Red voor de lancering presenteerde:

Het resultaat bevalt me. Voordat ik een gevecht in ga en begin te schieten, irriteer ik vijanden met hacks. Met de nieuwe extraatjes kan ik zelfs tot vier hacks laden op één tegenstander. Dat is een ongelooflijk krachtige vaardigheid. Meestal verlam ik een vijand, laad een virus op dat ook omringende vijanden aanvalt en maak het af door ze te beschadigen met brandwonden. Of ik laat gewoon zijn granaat ontploffen. Boem. Als mijn RAM-punten niet genoeg zijn voor de hacks, activeer ik de modus "Overclock". Dit betekent dat ik voor korte tijd gezondheidspunten verbruik in plaats van RAM. Op die manier kan niemand de kamikaze superhacker Domi stoppen!

Ik heb veel meer plezier met deze Netrunner build dan met de saaie perks uit het hoofdspel. En dit is slechts een van de vele builds die mogelijk zijn met de nieuwe update. Het nieuwe vaardigheidssysteem is een echte game changer.

De nieuwe vaardigheden zijn nog maar het begin

Naast het herziene vaardigheidssysteem zijn er nog andere grote en kleine veranderingen in "Update 2.0" die van grote invloed zijn op het spelverloop. Eerst en vooral de herziene politie-AI. Deze was erg teleurstellend in het basisspel. De agenten gedroegen zich vaak onnatuurlijk en onlogisch tijdens autoachtervolgingen. Ze verschenen ook uit het niets. Alsof ze rechtstreeks vanuit het hoofdbureau van politie werden aangestraald. Dit domme gedrag is verleden tijd. De politieagenten zijn slimmer, hardnekkiger en makkelijker te irriteren dan voor de update. De pseudo-politieagenten in Dogtown - de bloeddorstige "Barghest"-huurlingen - zijn nog gemener en nog makkelijker te provoceren.

Ik wil graag twee kleine veranderingen benadrukken die mij bijzonder bevielen. Sprinten verbruikt geen stamina-punten meer. Uithoudingsvermogen wordt alleen aangesproken bij het schieten en ontwijken. Dat is geweldig - de sprintlimiet in "Starfield" irriteerde me de laatste tijd keer op keer. Bovendien is medicijn niet langer een verbruiksartikel. In plaats daarvan is het een vast item dat na verloop van tijd automatisch wordt opgeladen. Ik kan dus niet meer de strijd ingaan met 100 med packs en mezelf in leven houden door constant medicijnen te verbruiken. Dit dwingt me om strategischer na te denken en mijn vaardigheden - vooral de riskante overklokmodus - gerichter te gebruiken.

Voertuiggevechten zijn helemaal nieuw. Met "Update 2.0" kun je in de auto je wapen tevoorschijn halen en op tegenstanders schieten. Vergelijkbaar met drive-by shootings in "GTA". Met "Phantom Liberty" krijgt deze vernieuwing een andere dimensie dankzij extra extraatjes. Je kunt een vaardigheid vrijspelen waarmee je auto's op afstand kunt besturen of zelfs kunt laten ontploffen. Dit is erg leuk in zowel achtervolgingen als normale gevechten en ziet er verdomd cool uit.

Dogtown is cooler dan Night City

Het hoogtepunt van "Phantom Liberty" zijn de hoofdmissies die ik voltooi in Dogtown. Het zijn bombastisch opgevoerde paradepaardjes voor de nieuwe vrij te spelen vaardigheden, die me veel flexibiliteit geven in mijn aanpak. De missies lijken in het begin een beetje onsamenhangend, maar hoe meer ik te weten kom over de intriges achter de missies, hoe duidelijker het totaalplaatje wordt. De missies zijn bijzonder goed gedaan. Ik voel me bijvoorbeeld net een geheim agent als ik in een partij infiltreer om gevoelige informatie te verkrijgen. Daarnaast zijn de personages die ik in de loop van het verhaal leer kennen uitstekend geschreven en worden ze gespeeld door een uitstekende cast.

Maar ook los van het hoofdverhaal valt er veel te ontdekken in Dogtown. De wijk is een eigen kleine microkosmos die buiten de wetten van Night City functioneert. Dogtown is vervallen, smerig en zit vol onbetrouwbare figuren. Kurt Hansen heeft de leiding. Een gewetenloze wapenhandelaar die het bevel voert over de bloeddorstige pseudo-politiemacht "Barghest". Er zijn talloze zijmissies te voltooien in zijn rijk. Deze variëren van grappige verhalen met typische duistere "cyberpunk"-humor tot onverwacht tragische missies en spannende personages.

Ja, zelfs buiten de zijmissies zijn er personages waar ik meteen verliefd op werd. Bijvoorbeeld een brutaal kereltje dat me dodelijke hacks en wapens verkoopt op de markt in Dogtown. Hij blijft me ook op de slechtst mogelijke manier beledigen. Wat een schattig klootzakje. Ik kom graag terug.

Dogtown is verrassend klein - ik had een veel grotere kaart verwacht. Het neemt ongeveer 10 procent van de hele Night City-kaart in beslag. Maar ik denk niet dat dat erg is, want het open-wereldontwerp van de "cyberpunk"-wereld is sowieso niet ontworpen voor verkenning. Het wekt bij mij geen ontdekkingsdrang op, zoals een "Tears of the Kingdom" dat dit jaar wel deed. En dat is niet erg. Het spel heeft andere sterke punten. De open wereld is er zodat ik me kan onderdompelen in de dystopische sfeer van het spel. Het geeft de missies een context en een spannend speelgebied. De dichtheid van spannende locaties en missies is veel hoger in Dogtown dan in het enorme Night City. Ik kom veel sneller bij de actie en heb daardoor meer plezier. Niet alles hoeft altijd groter en spectaculairder te zijn.

"Phantom Liberty" is adembenemend mooi - en een beetje buggy

Grafisch slaat "Phantom Liberty" een ongelooflijk mooi figuur. Ook al klinkt het afgezaagd: het spel is adembenemend mooi en doet mijn kaken regelmatig trillen. Naast de ultra-gedetailleerde karaktermodellen was ik vooral gefascineerd door de architectuur van Dogtown. Hoewel de wijk klein is, is het dichtbevolkt en heeft het een meer verticaal ontwerp. Waar je ook kijkt, het spel barst van de indrukwekkende details.

Ik heb het spel getest op de PS5 en Phil heeft de pc-versie bekeken. Op zijn systeem met een 4090-kaart speelt "Phantom Liberty" in een compleet andere competitie vergeleken met de PS5-versie. Het spel op de PC wordt gekenmerkt door sfeervolle verlichting en realistische reflecties. Dit is vooral te danken aan de uitgebreide ray tracing-instellingen en het gebruik van DLSS 3.5 https://www.nvidia.com/en-us/geforce/news/dlss-3-5-cyberpunk-2077-september-21-launch. Hieronder zie je een paar impressies van Dogtown waarin de PS5-versie (links) en de PC-versie (rechts) worden vergeleken. Het grafische verschil is niet in alle situaties hetzelfde.

Een kleine troost voor consolegamers: het spel draait op de PS5 in de prestatiemodus met een redelijk stabiele 60 FPS. Je moet de ray tracing modus negeren. De bijbehorende 30 FPS voelt extreem traag aan en je zult met een vergrootglas moeten zoeken naar de visuele verschillen met de prestatiemodus.

Dankzij alle lof voor de technische implementatie, ben ik tijdens mijn avontuur toch een paar bugs tegengekomen. Naast visuele haperingen crashte het spel vier keer tijdens mijn 20 uur durende spel. De meest bizarre crash was tijdens de aftiteling na de laatste missie. Phantom Liberty" is dus niet helemaal bugvrij, maar het is in een veel betere staat bij de lancering dan "Cyberpunk 2077" drie jaar geleden was.

Een hobbelige landing

Zo briljant als "Phantom Liberty" begint, zo onspectaculair is de landing. Ik was vooral teleurgesteld door de laatste missie, die me achterliet met een flauwe nasmaak. Tot overmaat van ramp duurt het ook nog eens verdomd lang. De laatste missie neemt alles wat "Update 2.0" en "Phantom Liberty" zo leuk maakt en gooit het in de prullenbak. Ik word gedwongen om deel te nemen aan een eindeloze speurtocht en steeds terugkerende taken te herhalen. Aan de andere kant word ik gestalkt door een onoverwinnelijke tegenstander die me in één klap kan afmaken. Dit is vervelende, geforceerde trial-and-error gameplay en hoort niet thuis in zo'n geweldig spel. De epiloog na de missie is ook onnodig langdradig - althans in het einde dat ik heb ervaren met mijn beslissingen. Het spel eindigt niet met een knal, maar brandt langzaam uit. Jammer. Natuurlijk hangt het einde sterk af van je beslissingen in het spel - dus het is goed mogelijk dat je een bevredigender einde van het spel ervaart.

Achteraf gezien ben ik ook teleurgesteld over de nieuwe schurk. Kurt Hansen is... saai. Er is geen dubbele bodem, geen twist die hem interessant zou maken. Hij is uiteindelijk gewoon een slechte schurk. Ik had meer verwacht van een spionagethriller.

Conclusie: "Phantom Liberty" is de ultieme "cyberpunk"-ervaring

"Phantom Liberty" neemt alles wat "Cyberpunk 2077" goed maakte en verpakt het in een compacte spelervaring die vanaf het begin vol gas gaat. De veranderingen aan het vaardigheidssysteem, de AI bij de politie en de voertuiggevechten zijn echte gamechangers en hebben verstrekkende gevolgen voor het spelverloop.

Het spionageverhaal wordt spannend verteld en profiteert van een uitstekende cast. Eerst en vooral levert Idris Elba als Solomon Reed een uitstekende prestatie. Het wat hobbelige einde en de eendimensionale hoofdschurk laten een flauwe nasmaak achter, maar kunnen mijn zeer goede algemene indruk op de lange termijn niet aantasten. "Phantom Liberty" is CD Projekt Red in topvorm. "Cyberpunk" is nog nooit zo leuk geweest.

"Cyberpunk 2077: Phantom Liberty" is vanaf 26 september verkrijgbaar voor PS5, Xbox Series X/S en pc. Afhankelijk van het platform kost de uitbreiding tussen de 32 en 35 frank of euro. Het spel is mij ter beschikking gesteld door CD Projekt Red voor testdoeleinden.

---

Wil je meer "Cyberpunk"? Ik heb de belangrijkste vragen en antwoorden over het spel hier samengevat:

In de podcast Tech-telmechtel bespreken Phil en ik nog meer: