Mijn spelachterstand uit de hel

Elk jaar is het hetzelfde. Ik koop talloze spellen en maak er maar een fractie van af. Hoe kan het ook anders? Bijna elke week komt er wel een spectaculaire blockbuster uit en de indie-juweeltjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik zou mezelf in tweeën willen splitsen, of nog beter, in drieën, om de constante stroom van spellen op de een of andere manier aan te kunnen. Maar helaas is dat niet mogelijk. En zo worden elk jaar tientallen spellen slechts kort gespeeld of volledig ongeopend gelaten.

Ook dit jaar heb ik gezondigd. Ik heb 19 onafgemaakte spellen voor me liggen die ik in de afgelopen twaalf maanden gekocht of begonnen heb. Ik wil mijn kerstvakantie gebruiken om deze enorme berg spellen aan te pakken. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Waar moet ik beginnen?

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met deze hoeveelheid spellen. De stapel geeft me stress. Het is alsof de 19 spellen een soort vitale to-do zijn die ik af moet krijgen. Waarom voel ik me zo? En hoe kan ik zo effectief mogelijk door mijn lijst heen werken?

In mijn onderzoek naar het onderwerp achterstanden kwam ik een interessante video tegen van Youtuber "Daryl Talks Games". Daryl maakt een interessant punt. De reden waarom mijn spelachterstand me zo stressvol maakt, kan psychologisch verklaard worden door het Zeigarnik-effect.

Het effect stelt dat mensen onderbroken of onafgemaakte taken beter onthouden dan voltooide taken. Dat komt omdat cognitieve spanning wordt opgebouwd bij het oplossen van een taak en pas vrijkomt als die taak is voltooid. Zo kunnen onze hersenen gericht blijven op open taken. In de video wordt het effect uitgelegd vanaf 06:20.

Dus alle spellen waar ik aan begonnen ben zorgen voor een ongemakkelijke spanning in mijn gamersbrein. Dit blijft me eraan herinneren dat ik nog onafgemaakte zaken heb. Hoe meer spellen er op mijn stapel belanden, hoe groter de cognitieve spanning.

Volgens een theorie is de cognitieve spanning groter naarmate ik meer spellen speel.

Volgens een psychologische studie kan deze spanning worden verlaagd door eenvoudigweg de nog openstaande taken netjes te plannen. Althans gedeeltelijk.

Dat is wat ik wil testen. Dus voordat ik mijn enorme achterstand volkomen lukraak aanpak, eerst een overzicht. Met behulp van howlongtobeat.com bereken ik hoeveel uur ik moet plannen voor het doorwerken van de 19 spellen. Misschien helpt deze maatregel al bij mijn achterstandsstress.

Zoveel spelletjes, zo weinig tijd

In de tabel hieronder zie je het schrikbarende resultaat van mijn berekening.

In de eerste kolom staan de 19 spellen en hun respectievelijke platforms genoteerd. De tabel is gesorteerd op de waarden in de tweede kolom. Daar staat hoeveel uren ik nog in het spel moet investeren om het uit te spelen. Deze waarde wordt berekend met de uren die ik al gespeeld heb - zie kolom drie - en de lengte van het spel volgens howlongtobeat.com - zie kolom vier.
.

Als mijn berekeningen kloppen, moet ik maar liefst 417 uur en 45 minuten rekenen om alle spellen op de lijst uit te spelen. Omgerekend is dat meer dan 17 hele dagen. Dat is... een beetje meer dan ik dacht.

Voel ik me nu beter? Is de spanning losgelaten? Mijn trillende linkeroog zegt nee. Of ik moet mijn vakantie verlengen of de lijst radicaal inkorten. Ik kies voor het laatste.

De zwakste vliegt

Maar hoe maak ik de lijst korter? Neem ik alleen de spellen mee waarin ik al veel tijd heb geïnvesteerd? Daar is de kans het grootst dat ik ze daadwerkelijk uitspeel. Of kap ik compromisloos met alle spellen met een grotesk lange scope om zoveel mogelijk verschillende titels door te komen? Dat voelt op de een of andere manier ook verkeerd.

Ik denk terug aan de video van Daryl. Daar legt hij een aanpak voor het verkorten van de achterstand uit die een kijker met hem deelde. Deze haalt de review aggregator site metacritic.com te hulp en gebruikt een formule om te berekenen welke spellen prioriteit krijgen en welke helemaal geschrapt moeten worden. Is wiskunde de oplossing voor mijn achterstandsprobleem?

Ik probeer de formule toe te passen op mijn lijst. Maar het is me allemaal wat te cerebraal en analytisch. En ik durf ook te betwijfelen of de "waardefactor" echt zinvol is als karakteristieke waarde. Heck, ik wil gamen, niet een proefschrift schrijven.

Planning had voor mij de spanning eruit moeten halen. Maar door alle cijfers en mogelijke ranglijsten raak ik alleen maar meer gestrest. Nu trilt mijn rechteroog ook. Ik stop met de oefening.

Planning is niet alles

Ik sluit mezelf op in een donkere kamer en mediteer. Ik probeer alle cijfers, ranglijsten en formules te vergeten. Diep van binnen zoek ik naar de spelletjes die ik echt MOET spelen. Het maakt niet uit of ik er nog honderd of tien uur in moet investeren. Na een paar minuten meditatie manifesteren zich vijf titels in mijn geestesoog.

"Het verstand"."The Witcher III" - een spel dat ik bij de oorspronkelijke lancering volledig heb gemist. Ook al hou ik van open-wereld spellen en RPG's. De next-gen update is de perfecte gelegenheid om mijn opleidingsachterstand in te vullen."Death Stranding" - Ik ben al begonnen en heb het mysterieuze spel van Kojima op de PS4 in 2019 opgegeven. Maar de PS5-versie heeft me dit jaar echt aan de haak geslagen; tot nu toe heb ik 22 uur in het avontuur gestoken. Ik moet gewoon weten hoe het mysterieuze verhaal verder gaat. De trailer voor "Death Stranding 2" op de Game Awards heeft me alleen maar meer gemotiveerd."Elden Ring" - Ik wil eindelijk de game van het jaar uitspelen. Ik speelde de harde open-wereld RPG ongeveer 40 uur lang voordat ik werd afgeleid door andere spellen. Er weer in komen zal niet gemakkelijk zijn. Maar er valt nog zoveel te ontdekken."God of War 2" en "God of War 3" - nog een grote onderwijsleemte. Ik heb het eerste deel van de originele trilogie al doorgespeeld als voorbereiding op "Ragnarok". Ik kan niet wachten om deel twee en drie door te spelen om het volledige verhaal van Kratos in te halen.Met deze vijf spellen heb ik in totaal 154,25 uur voor de boeg. Of zes en een halve dag. Dat is nog steeds veel te veel voor de korte tijd tijdens Kerstmis en Nieuwjaar. Maar op de een of andere manier maakt het nummer me niet langer gestrest. Ik voel me vrij, ook al heb ik gefaald met systematische planning.## Ik hoef niet elk spel uit te spelen.Met de hele oefening wilde ik eigenlijk wat orde brengen in mijn achterstallige chaos en het Zeigarnik-effect tegengaan. Ik wilde leren hoe ik systematisch mijn spelstapel kon doorwerken. Maar er gebeurde iets heel anders.Ik heb geleerd dat mijn achterstand hopeloos lang is en dat ik toch niet alles kan spelen. Getallen en formules helpen me niet om mijn speelstapel door te werken, ze geven me alleen maar meer stress. Ik heb geleerd de cognitieve spanning van onafgemaakte gametaken te negeren en in plaats daarvan de chaos te omarmen.Dat is ook een besef. En in tegenstelling tot psychologische bevindingen kalmeert dit besef me meer dan het bijhouden van eindeloze Excel-spreadsheets. Ik speel gewoon wat me op dat moment het meest opwindt. En mochten mijn ogen trillen van de stress, dan sluit ik me weer op in een donkere kamer en mediteer.Welke spellen staan er op je backlog en hoe benader je je eindeloze stapel spellen?