"Kirby en het vergeten land": Nieuwe werelden, oude tijden en veel schattigheid!

---

Dit is een artikel van onze inhoudspartner "PC Games ". Hier vind je het originele artikel van auteur Ronja Häusser en Katharina Pache.

---

Kirby is het Nintendo-personage dat hoogstwaarschijnlijk het einde van de wereld overleeft. Dat dachten Sakurai en zijn team tenminste toen ze Kirby de laatste overlevende maakten van de startsequentie van Super Smash Bros Ultimate. Link, Samus, Fox, Pikachu, Mario - ze worden allemaal roodogige schimmen van zichzelf. Maar niet Kirby. Nee, hij ontsnapt op zijn vertrouwde ster en gaat op pad om de wereld te redden.

Kirby is echter een van de weinige Nintendo-helden die nog moet schitteren in een buitengewoon solo-avontuur op de Switch. In plaats van een Dread, een Breath of the Wild of een Odyssey zag je in 2017 alleen Kirby Star Allies, een titel die in bijna elk opzicht op zijn voorgangers lijkt en zich opnieuw afspeelt in Kirby's thuis, Planet Popstar. Voeg daarbij een lage moeilijkheidsgraad en weinig speelruimte. De tweede dimensie is eenvoudigweg te klein geworden voor Kirby, en dus verlaat hij die uiteindelijk. Met Kirby en het Vergeten Land waagt hij zich in een geheel nieuwe, maar tegelijkertijd zeer oude wereld vol mogelijkheden en uitdagingen. Kan hij zich bewijzen als een echte held tijdens zijn eerste grote Switch-avontuur in de derde dimensie?

Old Ideas, New World

Op papier klinkt deze nieuwe wereld niet zo nieuw. Niet omdat alles daar vervallen is, maar vanwege de niveau-thema's. Water, gras, ijs, woestijn - het zijn allemaal landschappen die je kent van vrijwel elke platformer. De delen van de wereldkaart lopen soepel in elkaar over en de laadtijden zijn aangenaam kort. Toch is het in principe hetzelfde als in bijvoorbeeld "Super Mario 3D World"", nietwaar?

Daadwerkelijk wel, het verbazingwekkende is alleen dat Forgotten Land niet aanvoelt als een kopie van andere platformers. Het spel heeft vanaf het begin een eigen identiteit en houdt die ook na de hoofdverhaallijn goed vast.

Dit komt vooral door het esthetische concept van een verlaten wereld. De restanten van de beschaving lopen als een rode draad door het spel. De wereld is consistent in zichzelf en geeft je het gevoel dat je op een echte plek bent. Er zijn verschillende omgevingen, maar alles blijft deel uitmaken van één groot geheel.

Dit geldt ook binnen de secties: Deze voelen niet aan als een verzameling verschillende levelideeën met losse hints naar water of woestijn, zoals vooral in de "New Super Mario" spellen vaak het geval was. Er is een algemeen artistiek concept dat de wereld op meerdere niveaus zinvol maakt, wat bij andere platformers vaak ontbreekt.

Levels om in te bijten

Dit betekent niet dat de levels zelf saai worden of te veel op elkaar gaan lijken. Zelfs als je af en toe ideeën herkent, is er geen spelopeenvolging die eentonig of overbodig is. Integendeel, het ontwerp is vaak ongelooflijk knap. Bijzonder indrukwekkend is hoe ruïnes werden gebruikt voor het ontwerp. Prominent aanwezig in de trailers was vooral een oud winkelcentrum. Maar er is nog zoveel meer waar we hier niet op vooruit willen lopen.

Onderdeel van dit creatieve levelontwerp is de zogenaamde full stuffing modus. Zoals in veel eerdere Kirby-titels draait de gimmick om Kirby's transformerende vermogen. Van conventionele transformaties is echter geen sprake! Het is meer dat Kirby een soort dekmantel kan worden voor bepaalde voorwerpen. Het mooie hiervan is dat je verkeerskegels kunt vinden, of drankautomaten om er organisch overheen te zetten in de wereld.

De vulling is nog steeds een gimmick, maar minder gescheiden van de eigenlijke levels zoals bijvoorbeeld de voertuigtransformaties in eerdere titels. In de modus Stuffer heb je daadwerkelijk interactie met het level zelf, in plaats van plotseling naar een apart deel te worden getransporteerd. Ook al is het aantal afwijkende voorwerpen beperkt, ze worden zo gevarieerd gebruikt dat je er nooit genoeg van krijgt. Trouwens, hoe kun je er genoeg van krijgen om Kirby zich van een trap af te zien proppen?

De wereld is een speeltuin

Desondanks is het avontuur geen open-wereldspel en zijn de levels geen sandboxgebieden in de stijl van 3D-platformers zoals "Super Mario Odyssey". Er is altijd een duidelijk pad naar het einde en je kunt niet verdwalen.

Ook de camera kan maar beperkt worden bewogen. Maar het past zich altijd aan en werkt zo goed dat je je er tijdens het spel meestal geen zorgen over maakt. Wel komt het af en toe voor dat je door de vaste camera Kirby uit het oog verliest.

Om een ruwe indeling van het ontwerp te bieden: De levels lijken op die in Super Mario 3D World, maar alleen conceptueel. Ze zijn uitgebreider, met veel succesvol geïntegreerde schuilplaatsen.

En je verplaatst je ook.

Ook verplaats je je niet op eilanden die in de leegte drijven. De platforms maken organisch deel uit van de omgeving en de achtergrond. Dit werkt zo goed dat we in het begin nogal eens tegen onzichtbare muren aanliepen omdat we de achtergrond verwarden met een deel van het level.

Het Vergeten Land is geen enorme wereld waar je als ranger of wereldverkenner je dromen kunt verwezenlijken. Het lijkt meer op een grote speelgoedwinkel in de kersttijd, een museum of een binnenspeeltuin.

Het mag dan allemaal in één gebouw zitten, maar dat nodigt uit om absoluut alles te willen zien. En hoe meer je verkent, hoe beter je de niveaus begrijpt. Je leert waar waarschijnlijk niets te ontdekken valt en op welke plekken je zeker een kijkje moet nemen.

Like voor Kirby-achtig

Hetzelfde geldt voor de gameplay. De basis is eenvoudig: Kirby kan springen, zweven, blokkeren, vijanden opzuigen en hun krachten overnemen. Alles is vanaf het begin gemakkelijk te begrijpen en intuïtief. Tegelijkertijd is de progressie van de moeilijkheidscurve perfect aangepast aan de ontwikkeling van de speler. Je merkt niet eens dat je met het spel meegroeit, totdat je plotseling tegenover een eerdere baas staat en hem met aplomb afmaakt.

De overgang naar de derde dimensie doet de bazen veel goeds. Ze zijn minder eenlettergrepig en hebben verschillende aanvalspatronen door elk deel van hun grote arena's te gebruiken. Voor mini-bazen werkt de simple-hit strategie nog steeds goed. Maar bij de eindbazen van een hoofdstuk word je uitgedaagd om hun patronen te begrijpen.

Dit geldt ook als je ze als team aanneemt. Je hoeft je niet eenzaam te voelen in de grote nieuwe wereld: Als Waddle Dee met een bandana kan een andere speler meedoen. De multiplayermodus is goed geïmplementeerd en belemmert de prettige flow van het spel op geen enkele manier.

Natuurlijk heeft Waddle Dee niet de zuigkracht van Kirby. Hij kan dus geen speciale krachten of de volledige spullenmodus gebruiken. Maar dat stoort hem nauwelijks, want er is genoeg te doen buiten deze gimmicks om. Ook heeft Waddle Dee een wapen dat Kirby niet kan kopiëren door hem op te zuigen: Met zijn speer heeft Waddle Dee verschillende aanvallen tot zijn beschikking. Hij kan ook op de rug van de opgezette Kirby springen en van daaruit rondgooien.

"Kirby en het Vergeten Land" is dus een van die Nintendo-titels die je zonder problemen met broers en zussen, vrienden, partners of kinderen kunt spelen. Men moet echter opmerken dat initiatief van beide spelers vereist is. De ene speler kan de andere niet door een level dragen zoals in de Yoshi titels. Waddle Dee is ook geen gemakkelijke stand, hij bestuurt als Kirby en gaat net zo snel dood. Over het geheel genomen is het spel moeilijker dan de laatste jaren gebruikelijk is voor de Kirby-serie. Niettemin: het blijft Kirby en geen Souls-Like.

Ik heb de Macht!

Zoals in de meeste spin-offs kan Kirby bepaalde vijanden opzuigen om hun krachten te stelen. In vroegere titels werden ze dan gewoon gebruikt, of was er een systeem om speciale krachten te combineren. Deze keer zijn er vorderingen: Speciale basiskrachten krijgen upgrades met verzamelde blauwdrukken.

Dit verbetert de waarden van kracht en snelheid. Bovendien geeft het de speciale kracht speciale eigenschappen. Met de upgrade voor kettingbommen bijvoorbeeld, verbinden bommen die dicht bij elkaar liggen zich met elkaar en richten ze meer schade aan.

Je kunt ervoor kiezen om je speciale kracht te upgraden.

Je kunt zelf bepalen met welk niveau van een speciale kracht je wilt spelen. Je kunt je leven gemakkelijker of moeilijker maken door de speciale vermogensniveaus te kiezen.

Snelle weg naar(m) schatten

Om een speciale kracht te laten upgraden door de Waddle Dee Wapensmid, heb je blauwdrukken, stermunten en speciale stermunten nodig. Sterrenmunten zijn overal in de Vergeten Landen te vinden. Je kunt ook blauwdrukken verzamelen, hoewel die zeldzamer en moeilijker te verkrijgen zijn. Voor de speciale stermunten moet je echter eerst en vooral uitdagingen halen.

Deze worden gevonden in de vorm van de zogenaamde Weg der Schatten. Dit zijn uitdagingskamers waarin een bepaalde special of tampermacht centraal staat. Ze testen je vaardigheden, zijn slim ontworpen en vormen een leuke nevenactiviteit.

Verder bieden ze een andere manier om het spel moeilijker te maken: Het passeren van elk van de wegen is te doen, zij het soms met een paar pogingen. Daarnaast is er echter een optionele timeruitdaging die je een paar extra reguliere stermunten kan opleveren.

De doeltijden zijn hier en daar sportief, maar een goede motivatie voor wie een uitdaging zoekt. Ook het feit dat de challenge rooms zo'n strakke tijdslimiet hebben verleidt je om "nog één ronde" te blijven spelen. De volgende poging zal zeker beter zijn!

Kirby Quest

De Weg der Schatten wordt voornamelijk vrijgespeeld door het voltooien van levels. Want het is niet alleen een kwestie van de grens overschrijden: Op weg naar het doel zijn er verborgen Waddle Dees te redden en missies te voltooien. De zoektocht naar Waddle Dees doet denken aan het opsporen van de Kleinlings in Rayman Legends, met meer verstopvariatie door de driedimensionale omgevingen in Kirby's avontuur.

Missies zijn kleine opdrachten, vergelijkbaar met die in Captain Toad: Treasure Tracker. Ze worden stukje bij beetje onthuld bij elke voltooide taak. Je kunt ze natuurlijk ook zelf ontdekken, waardoor ze automatisch worden opgelost. Ook al worden missietypen herhaald, er is genoeg afwisseling, je raakt er niet op uitgekeken en ze versterken het uitstekende levelontwerp.

Vooreerst heeft het spel veel te bieden.

Om te beginnen zijn ze meestal slim geïntegreerd in het algemene concept van een wereld en zelfs de minder creatieve missies lijken nooit misplaatst. Voor een ander zijn ze zo verborgen dat je er in de meeste gevallen niet zomaar over struikelt.

Maar tegelijkertijd zit je nooit lang vast. Last but not least is er de verdienste: voor elke missie die je voltooit, bevrijd je een andere Waddle Dee uit de klauwen van de Biestrudel.

Het aantal Waddles dat je in het spel kunt vinden is erg groot.

Het aantal Waddle Dees dat nodig is voor de voortgang van het spel is belachelijk laag. De paar die je aan het eind van elk level bevrijdt, zijn ruim voldoende.

Maar hoe bevrijd je ze?

Maar hoe kun je de rest zomaar achterlaten? We konden het niet, ze zijn gewoon te schattig. Maar gelukkig red je de Waddle Dees niet voor niets. Je hebt ze misschien niet nodig om ergens te komen, maar in ruil daarvoor krijgen ze een nieuw thuis in het verloren land om naar terug te keren.

Waddenwijding

Het is niet alleen Kirby die eerst zijn weg moet vinden in de nieuwe wereld. De Waddle Dees komen ook oorspronkelijk van Planet Popstar en bevinden zich plotseling in het vergeten land. In plaats van op avontuur te gaan, bouwen ze Waddle Dee City, maar alleen als ze niet vastzitten in kooien, natuurlijk. In het begin is de nederzetting niet meer dan een stapel verwoeste gebouwen, maar met elke Waddle Dee die gered wordt, ontwikkelt de stad zich.

En het is echt gezellig! Hoewel het hoofdspel erg leuk is, is het leuk om af en toe de stad een beetje te verkennen en te ontspannen. Daar is eigenlijk best veel te zien: Bekijk opnieuw cut-scenes in de Waddle Dee bioscoop en ontwikkel je speciale kracht in Waddle Dee's wapenwinkel. De Waddle Dee geleerde heeft tips voor de blauwdrukken die je nodig hebt. Hij heeft ook een slim boekje dat hem een aantal interessante statistieken vertelt. Het is niet relevant voor het spel, maar het is leuk om te weten hoeveel Kläffi's je al hebt verslagen.

In het algemeen is het spel motiverend voor completisten. Het houdt bij wat je al verzameld hebt en wat er nog ontbreekt. Het totale percentage vorderingen is te zien in het menu. Bovendien word je beloond voor alles wat je voltooit en vindt. Je krijgt nooit het gevoel dat voorwerpen slechts betekenisloze opvulling zijn. Het enige aspect dat tot frustratie kan leiden betreft de gacha-capsules. In elk level zijn een paar van zulke containers verborgen, die figuurtjes bevatten. In het begin komt er steeds iets nieuws bij, maar uiteindelijk beginnen ze te verdubbelen.

Gelukkig is er in Waddle Dee stad de verrassingsautomatenstraat. Je kunt daar capsules kopen voor een paar stermunten. Er zijn hier ook doublures, maar na een paar rondes krijg je meestal een ontbrekend beeldje. Dit maakt het veel gemakkelijker om je verzameling te vullen, vooral als je bedenkt hoeveel figuren er zijn. Je kunt uit de grote selectie drie figuren kiezen om in Kirby's huis tentoon te stellen.

Dit is ook het enige aspect van het huis dat je kunt beïnvloeden. De flat zelf is erg gezellig, Kirby en zijn metgezel Elfilin kunnen er een dutje doen om weer op krachten te komen. Er ligt ook een interessant boek op het tafeltje: het bevat aantekeningen over Kirby's vroegere avonturen.

Een leuke fanservice voor fans van de serie en spannend voor wie voor het eerst een Kirby-titel speelt. Toch is het jammer dat het huis niet meer is dan een leuke bijkomstigheid. Ze hadden van het interieurontwerp een geweldige mini-game kunnen maken!

De meegeleverde minigames zijn erg rudimentair, maar dat weerhoudt ze er niet van om erg leuk te zijn. De zwakste is "Roll, Kirby, roll!": In dit behendigheidsspel moet je een knikker van de ene naar de andere kant van een bord manoeuvreren zonder dat hij in gaten valt. Hiervoor moet je de doos voorzichtig kantelen. Het is lastig, maar ook een vertrouwd mini-spel.

Vissen is ook in de wereld van videospellen een oude koek, maar de uitvoering als quick-time event geeft "Flinkfischen" toch een zekere verslavendheid. Last but not least is er "Waddle Dee Café": Hulp gezocht!"

Als verkoopster moet Kirby snel veel hongerige Waddle Dees van de juiste snack voorzien. De klanten moeten immers tevreden blijven. Vooral als het "etenstijd" is, wordt het heerlijk chaotisch.

Maar in het Waddle Dee Café kun je je ook overgeven aan minder inspannende activiteiten en met je vrienden een heerlijke Kirby-burger eten. Je kunt ook een noodrantsoen afhaaleten kopen om je onderweg een kleine gezondheidsbonus te geven. Er zijn Potions-To-Go in Waddle Dee's Stuff Shop, waarmee je bijvoorbeeld een korte aanvalsboost kunt krijgen.

Speciale geschenken worden verstuurd door de Waddle Dee bezorgdienst, die overigens in het Engels Waddle Dee liveries heet - een veel betere naam. Hier kun je codes inwisselen die je in het spel of online vindt.

Als dit alles je veel te vredig klinkt, zul je blij zijn te weten dat het Colosseum bestaat. Daar kan Kirby het opnieuw opnemen tegen een reeks tegenstanders in een soort boss rush modus. Het gerucht gaat dat een zekere mysterieuze ridder uit Planet Popstar ook meedoet aan het toernooi! Er is natuurlijk een passende beloning voor de overwinning.

Waddle Dee City zit vol met leuke nevenactiviteiten. Meer dan dat, het is schattig om naar te kijken en lijkt levendig: Waddle Dees gaan overal door het leven. Als je naar ze zwaait, zwaaien ze altijd terug - dat is ook ongelooflijk schattig.

Down-to-earth momenten en luchtige plot

Ook al is het een vergeten land, toch is het een land vol leven. Net zoals de Waddle Dees sfeer toevoegen aan hun nederzetting, zijn de levels gevuld met kleine anekdotes.De meeste vijanden zijn net zo schattig als de roze stressbal zelf. Elk personage is ook vakkundig geanimeerd, waardoor ze veel persoonlijkheid hebben.

Tijdens het spelen kom je vaak kleine momenten tegen, weg van de gevechten, zoals Kläffis zien snurken op een bankje of zitten in een fastfoodrestaurant. Het zijn deze kleine inkijkjes in het leven van een vreemde wereld die je altijd doen glimlachen. Het is goed dat er deze subtiele momenten zijn, want het eigenlijke plot is, net als in eerdere Kirby-spellen, volledig uit de lucht gegrepen. Een draaikolk zuigt de bewoners van de planeet Popstar het Vergeten Land in. Daar worden de Waddle Dees prompt ontvoerd door de kwaadaardige beestenroedel en Kirby gaat met het mysterieuze beestje Elfilin op pad om hen te redden.

Na deze verhaalopener gebeurt er lange tijd bijna niets meer. Dit is niet atypisch voor platformers en stoort in principe niet. Zonder veel plot eromheen kun je je helemaal in de levels storten. Bovendien is het leuk om tijdens het verkennen van de ruïnes te speculeren over die vroegere beschaving. Toch voelt Elfilin als verspild potentieel. Hij mag dan de nieuwe metgezel van Kirby zijn, maar hij wordt vooral herinnerd als een iets minder vervelende versie van Navi uit Zelda.

In de nieuwe wereld

Naast de plot zijn er kleine, leesbare vermeldingen over verzamelbare personages die je info over de wereld vertellen. Maar het belangrijkste wereldbouwwerk wordt gedaan door de presentatie: Kirby and the Forgotten Land is een prachtig spel. Met het ene moment adembenemende landschapsscènes en het andere moment ongelooflijke aandacht voor details.

Het is indrukwekkend hoe goed het samenspel tussen elementen uit de echte wereld en Kirby's plastische, gestileerde uiterlijk is bereikt. Er is altijd iets te zien en wat je ziet is altijd mooi.

En dan is er nog de muziek. Kirby heeft altijd goede soundtracks gehad, maar die van Forgotten Land is bijzonder goed gedaan. De tracks passen altijd perfect bij de sfeer en benadrukken die. Bovendien zijn sommige tracks zo uitstekend dat ze tijdens het spelen positief opvallen.

De themamuziek van het spel is aanstekelijk en typisch Japans. Kort nadat Kirby voor het eerst de autostopper heeft gevonden, gaat hij een rondje draaien. Terwijl hij zo door de verwoeste stadsruïnes rijdt en de opening op de achtergrond speelt, wordt duidelijk dat dit een bijzonder spel is.

In een wereld waarin alles voorbij is, rommelt Kirby in de restanten en ideeën van andere spelseries en creëert zo iets nieuws en unieks. Overal waar je kijkt, vind je sporen van eerdere Nintendo en Kirby titels
.
Maar het zijn slechts herinneringen aan wat was, dit is een geheel nieuw avontuur. En het is een groot avontuur, het is een avontuur dat het roze, bolvormige icoon waardig is.

Conclusie: boordevol verzamelen, uitdaging, verbeelding, leven en vooral plezier

Ik weet niet wanneer de laatste keer was dat een spel me zoveel pure vreugde gaf als Kirby en het Vergeten Land. Na ruim dertig uur heb ik zo ongeveer alles gezien wat er te zien is en wil ik nog steeds niet stoppen met spelen. Als je een spel non-stop consumeert voor een test, kan het snel vermoeiend worden. Kirby heeft me echter nooit iets anders dan plezier gegeven. Het avontuur is misschien geen eindeloos open-wereld spel, maar het is prachtig. Ik heb nog nooit zo'n uitgebreid Kirby-spel gespeeld, hoewel ik de roze bubblegumbel als personage altijd leuk heb gevonden. Kirby and the Forgotten Land is een perfecte introductie tot de franchise en een spel dat ik me zeker nog lang zal herinneren.