Hoe multiplayersessies me traumatiseren

Donker de kamer, zet de soundtrack harder en geef je helemaal over aan het spel. Deze onderdompeling is wat games voor mij mooi maakt. Helaas is het gevoel kwetsbaar. Eén enkele groepsuitnodiging kan de illusie aan diggelen slaan. Voor mij heeft sociaal gamen net zoveel met plezier te maken als een afspraak met een verzekeringsagent. Na een sessie met vrienden voel ik me vooral gestrest en uitgeput. Er is gewoon te veel aan de hand om van het spel te kunnen genieten. Een Diablo IV-ervaring met een paar vrienden toonde dit onlangs perfect aan.

Van comfort naar chaos: een speelsessie om snel te vergeten

Het is juni. Blizzard brengt Diablo IV uit en domineert daarmee de gamewereld. Een vriend die van RPG's houdt, stelt voor om het spel in een groep te spelen. Hoewel ik meer hou van mooie feelgoodwerelden met magische wezens dan van de sombere Diablo-sfeer, geef ik toe en koop het spel. We spreken af elkaar bij de volgende gelegenheid te ontmoeten om te spelen.

De "volgende kans" is over twee weken. Gezien werk, sport, relaties en allerlei andere verplichtingen binnen onze groep, is het plannen op "nachtmerrie"-niveau. Uiteindelijk vinden we een plekje op een zonnige zaterdagavond, die ik eigenlijk veel liever aan het meer zou doorbrengen - maar afspraak is afspraak. Dus rol ik de luiken naar beneden en start Diablo IV.

Het blijkt al snel dat we allemaal al verschillende dungeons hebben gespeeld. Omdat we samen nieuwe werelden willen ontdekken, gaan we moeizaam op zoek naar een dungeon die voor iedereen nieuw is. Na een lange tien (!) minuten vinden we wat we zoeken.

In de twee weken dat ik wacht op een date met mijn vrienden, heb ik al een paar singleplayer-uren kunnen investeren in Diablo IV. Als ik solo speel, ben ik eraan gewend dat mijn personage zich rustig een weg vecht door de hordes ondoden. Helemaal alleen, volledig ontspannen.

De sessie met mijn vrienden is veel minder ontspannen. Een paar meter in de kerker breekt de hel los op mijn scherm: twee magiërs zetten elkaar aan tot steeds schaamtelozer ijshagel- en vuurbalspreuken, terwijl een barbaar als een Beyblade over het slagveld dwarrelt. Donderwolken, gifplassen en rondvliegende schedels nemen mijn hele gezichtsveld in beslag. Ergens in het gevecht is mijn Druïde in Weerbeervorm waarschijnlijk de demonen aan het afmaken. Niet dat ik hem kan zien. Terwijl het opzichtige magische vuurwerk permanente littekens op mijn netvlies brandt, schreeuwen mijn maten moorddadig in mijn headset. Deze zintuiglijke overbelasting zuigt mijn levenskracht weg als een dorstige vampier.

In een overprikkelde trance verslaan we eindelijk de eindbaas. Mijn inventaris zit vol met allerlei troep, maar ook met een paar waardevolle voorwerpen. Ik kan niet zeggen hoe nuttig ze zullen zijn, er is geen tijd om in alle commotie itembeschrijvingen te lezen. Het zou slim zijn om nu nutteloze dingen te verkopen bij de winkelier. Maar de groep wil verder, dus begin ik met een volle inventaris aan de volgende kerker.

Gedwongen laat ik al die glinsterende staven en bijlen achter tussen de kadavers in kerker nummer twee. Ik zie tientallen harnassen wegroesten in het vuil en mijn hart verstrakt.

Kort daarna doen mijn wenkbrauwen hetzelfde: een vriend uit de groep heeft mijn personage geïnspecteerd en laat me minachtend weten (alsof ik erom vraag) dat de bonussen op mijn uitrusting helemaal niet kloppen. Zeker niet voor een Weerberenklasse. Zonder het te vragen stuurt hij me een link in privéchat voor een "uLtiMaTe wErEwOlF bOmBeR dRuId bUiLd". Hij raadt me aan die te volgen. Omdat ik al geïrriteerd en ten einde raad ben, antwoord ik met een passief-agressieve "k ty" en verwijder hem geërgerd uit mijn vriendenlijst. Gamen is voor mij tenslotte plezier en genot, geen wetenschap. Ik ben op dit moment niet geïnteresseerd in je min-max builds.

Eindelijk vrede

Voordat ik met mijn bij elkaar geraapte uitrusting en lachwekkende build richting dungeon nummer drie kan gaan, crasht de voicechat. Ik wil hem net weer opstarten als me iets opvalt: voor het eerst vanavond hoor ik de hoeven van mijn paard op de kasseien slaan. De wind die door de ravijnen suist. Bandieten die hun boog spannen en de griezelige vioolmuziek die me omringt. Voor het eerst in een goed uur duik ik in het spel. Voor het eerst voel ik me vervoerd in de spelwereld. Het feit dat een stem me niet om de paar seconden terugroept naar de echte wereld, betekent dat een van de belangrijkste effecten van een game voor mij voor het eerst begint te werken: Ik word ondergedompeld in de wereld van Sanctuary.

Dus, uit zelfzorg laat ik de voicechat uitgeschakeld voor dungeon nummer drie. Dan kan ik tenminste een beetje genieten van het slachten.

Daarna moet ik de pc weer uitzetten, want ik heb veel gepland voor de volgende dag. Ik neem afscheid en spam Alt+F4. Ik voel me uitgeput na de multiplayersessie, in plaats van ontspannen of verkwikt. Ik voel me alsof ik net klaar ben met mijn drie uur durende wiskunde-examen, alleen zonder opluchting en zonder vooruitzicht op een eindexamenfeest. Ik heb niet alleen mijn batterijen leeggemaakt in de laatste 90 minuten, ik heb er ook geen plezier aan beleefd.

Multiplayermodus doet me geen goed

De ervaring liet me weer eens zien waarom ik liever alleen game: het plannen van een date met mijn vrienden was vervelend. De sessie werd gekenmerkt door compromissen en genieten van mijn tijd in de game was moeilijk. Ik werd overspoeld met prikkels en er kwam helemaal geen sfeer. De singleplayer modus daarentegen boeit me volledig en dompelt me onder in een fantasiewereld die kippensoep voor de ziel is.

Zelfs als ze goed bedoeld zijn, bezorgen vriendschapsverzoeken en uitnodigingen voor party's me buikkrampen. Ik game veel liever alleen in mijn comfortzone. Ik zet mijn Steam-status op Onzichtbaar en dubbelklik op het vertrouwde Skyrim-pictogram op mijn bureaublad. Alsjeblieft, veel plezier samen, maar laat mij alsjeblieft in de singleplayer. De plek waar ik echt van gamen kan genieten. Dank je wel.