Halve marathon project: leg het uit aan een kind

Nagenoeg precies 75 dagen geleden werd het officiële startschot gegeven voor mijn (en Olivers) persoonlijke halve marathonproject. Met andere woorden, een derde van de tijd tot de Greifensee Run is al voorbij. En nu zit ik voor mijn laptop en worstel ik met een middelgrote emotionele chaos. Aan de ene kant ben ik echt trots dat ik het tot nu toe heb volgehouden, maar aan de andere kant erger ik me aan alle dingen die niet gaan zoals ik wil. Maar eerst de positieve aspecten van de afgelopen weken.

Lopen gaat goed

Ik moet zeggen dat ik hardlopen nog steeds erg leuk vind. Ook al lukt het me nog steeds niet om een kilometer onder de 7 minuten af te leggen, ik haal veel motivatie en mentaal herstel uit mijn jogrondjes. Ik begin zelfs een soort "Fear of missing out" te ontwikkelen, bij jullie misschien ook wel bekend als FOMO. Ik ben er nog lang niet aan toe om mijn hele week rond de training te plannen en om eerlijk te zijn wil ik niet op dat punt komen. Maar als dingen niet lukken zoals gepland, stoort me dat en mis ik de loop.

En ook al maakt trainen me evenwichtiger in het dagelijks leven en geeft het kijken naar de resultaten van de sessies me een gelukkig gevoel, een klein kind wist alles snel te relativeren met een paar simpele vragen.

Maar waarom?

Niet zo lang geleden was ik al een voet buiten de deur om te gaan hardlopen toen de 3,5-jarige me in de volgende discussie verwikkelde:

Hij: "Papa, waar ga je heen?"

Me: "Jij, ik ga springen."

Hij: "Oh nai, niet weer?!"

Me: "Momol, maar ik ben zo terug."

Hij: "Jo wohi springsch denn?"

Me: "Nou, ik ben eigenlijk een grote cirkel aan het maken."

Hij: "Maar waar dan?"

Ik, na wat voelde als een eeuwigheid: "Nou, weet je, ik ga daar doorheen lopen, waar ik op een dag de keuken zie en dan weer terug."

Hij: "Maar waarom moet je dat doen?"

Me: "Nou, ik doe het voor een run met heel veel andere mensen."

Hij: "Maar waarom doen al die mensen het?"

Ik realiseer me dat motivaties als persoonlijke uitdaging, fitness, borderline-ervaring, midlifecrisis en dergelijke het waarschijnlijk niet goed zullen doen bij de kleine en antwoord: "Jij, ik denk dat er heel veel verschillende redenen zijn."

Hij: "Oké... Ga je nog steeds naar Spar? Ik wil het poepaschool kwartiertje!"

Het gesprek voor de deur duurde nog geen minuut, maar liet me het eerste deel van de reis maar één ding denken: hoe zinloos moet het voor een kind klinken dat volwassenen weken of maanden bezig zijn met voorbereidingen om gewoon ergens rondjes te lopen met andere volslagen vreemden?
Gelukkig ging ik na een minuut of tien rennen toch in de overlevingsmodus, waarin ik me alleen maar kon concentreren op ademhaling en mijn hartslag.

Terug thuis lag de focus op de langverwachte Quärkli, wat me verdere vragen over de zin en onzin van een halve marathon bespaarde.

Gedeeld verdriet is gehalveerd verdriet

Eén van de hoogtepunten van de afgelopen vier weken voor mij was zeker het hardlopen samen met mijn collega Oliver, die we tijdens een lunchpauze voltooiden. Hoewel er aan het begin een kleine regenbui begon, temperde dit onze motivatie niet. Dus gingen we op weg om vanaf het kantoor in Zürich richting Werdinsel te rennen. Een heel aangename route langs de Limmat. Aan het begin had ik nog respect voor deze sessie, omdat ik weet dat Oliver veel fitter is dan ik en dat deze training me niet alleen fysiek, maar ook mentaal zou kunnen uitdagen in een directe vergelijking. Want als er iets is dat ik niet wil, is het dat iemand door mij niet op zijn gebruikelijke snelheid kan trainen.

Maar de run was gewoon geweldig. Oliver en ik konden kletsen over God en de wereld (oké, er werd veel gepraat over de loop en onze eerdere trainingservaringen) en hij gaf me nooit het gevoel dat we te langzaam gingen, ook al liepen we zeker onder zijn gebruikelijke tijd. Als je dit leest Olla (en ik weet dat je dat doet): Laten we dit nog een keer doen!

Iron (Wo)men

Voruit naar afgelopen zondag: het weer was zo - goed. Maar de kinderen moesten toch naar buiten omdat ze, na te veel tijd thuis te hebben doorgebracht, het plafond gewoon zat waren. En dus ging het naar Rapperswil-Jona voor een wandeling bij het meer, waar kinderen zich kunnen uitleven. Maar ik had er geen rekening mee gehouden dat de "Ironman 70.3 Zwitserland" daar diezelfde zondag plaatsvond. Het gevolg was dat het stadje en de anders wat minder druk bezochte plaatsen rond het meer bomvol zaten.

Het lukte ons nog steeds om onze rust te vinden, maar ik kon het niet laten om langs de route te stoppen om de deelnemers in hun beproeving te bekijken. Gelukkig maar, want wat ik zag gaf me vertrouwen. Het deelnemersveld bestond uit goed getrainde vrouwelijke hardlopers, semi-atletisch uitziende mensen van midden dertig en een enkele deelnemer van wie je puur visueel gezien nooit zou verwachten dat hij zo'n uitdaging aan zou gaan.

Noem me maar een atleet.

Ja, noem me nu oppervlakkig, maar als eigenaar van een full-blown dad bod, sta ik mezelf toe dat te zeggen. Ik bedoel dat niet neerbuigend, maar ik ben opnieuw onder de indruk en gemotiveerd, omdat het me laat zien dat welke fysieke conditie je ook hebt, je grootste tegenstander nog steeds je hoofd is. Daarom heb ik het grootste respect voor alle deelnemers aan sportieve uitdagingen van welke aard dan ook.

De 90-dagen uitdaging

Terug thuis en terug in het dagelijks leven is de euforie relatief snel gezakt en kan ik nu mijn eigen realiteit weer onder ogen zien. Ik ben nog ver verwijderd van het voltooien van de Greifenseelauf in echt goede stijl, maar ik zal me blijven inspannen om mijn ding te doen in mijn eigen tempo. Ik heb nog iets meer dan drie maanden te gaan en zoals het geluk (of beter gezegd een slim algoritme) het wil, wordt er op dit moment een 90-dagen challenge in mijn social feed gespeeld, waarin een supergoedgetrainde meneer me helemaal gratis helpt - echt helemaal gratis, heeft hij meerdere keren gezegd - om in september een ongeëvenaarde lichaamstransformatie te voltooien.

Alles is natuurlijk wetenschappelijk bewezen. En had ik al gezegd dat het helemaal gratis is? Nou, we weten allemaal dat dat absolute onzin is en dat je dit soort video's meteen kunt wegklikken. Natuurlijk doe ik dat, na ongeveer 20 minuten... Man, wat is die vent overtuigend. Maar ik kan mezelf beheersen en blijf vertrouwen op de resultaten van onze "professionele en realistische fitnesschecks".

Zo, nu moet ik aan de slag want het dagelijks leven roept en ik moet huishoudelijke en andere verplichtingen nakomen voor de volgende trainingssessie. Dit is wat ik de afgelopen vier weken heb geleerd:

• Trainen met z'n tweeën maakt alles een beetje makkelijker
• Probeer niet eens de zin en onzin van je plan uit te leggen aan een 3-jarige
• Aan het eind van de dag is het allemaal echt een kwestie van de geest

Heb jij onlangs meegedaan aan een hardloopevenement? Laat me weten hoe het ging in de comments en wees niet gierig met tips voor mij.

Wil je samen met Oliver en mij op weg naar de halve marathon? Hier zijn wat inzichten in onze (verdere) stappen.