Getest: de nieuwe editie van de cult survivalhorrorgame vindt zichzelf opnieuw uit
19-3-2024
Vertaling: machinaal vertaald
Het spel dat aan de wieg stond van survival horror krijgt een nieuwe editie. De herinterpretatie van "Alone in the Dark" doet denken aan klassieke games uit het genre - in goede en slechte zin.
Survival horror is een van mijn favoriete videogamegenres. Met zijn mix van duistere sfeer, puzzels, gevechten, verkenning en, op zijn best, verhaal, betovert het me elke keer weer. Met "Alone in the Dark" staat de grondlegger van dit geniale genre, dat al meer dan 30 jaar bestaat, nu voor mijn neus - nou ja, bijna dan. Het is een herinterpretatie van de klassieker die in 1992 de basis legde voor geniereuzen als "Resident Evil" en co.
Op verkenningstocht met David Harbour
De opening van "Alone in the Dark" vervult me al met vreugde. Verontrust door een brief van haar oom huurt Emily Hartwood privédetective Edward Carnby in. Ze wil met hem samenwerken om de vermeende verblijfplaats van haar oom te onderzoeken: de Villa Derceto. Dat roept herinneringen op. Ik vind het heerlijk als spellen me in een afgesloten gebied gooien, zoals een enorm herenhuis, politiebureau of ruimtestation, in plaats van me te overweldigen met grote, open gebieden. Sorry "Resident Evil 4", de puzzelmogelijkheden klikken gewoon beter in geclusterde gebieden.
Bron: Cassie Mammone
Na de eerste cutscène bepaal ik welk personage ik wil besturen. Hier kom ik bekende gezichten tegen: Terwijl Jodie Comer in de rol van Emily Hartwood kruipt, duikt David Harbour op als detective in de rol van Edward Carnby. Omdat ik het bekende gezicht van Jim Hopper uit "Stranger Things" wil begeleiden, kies ik voor de Amerikaanse acteur voor mijn eerste playthrough.
De impact die dit heeft op mijn ervaring wordt pas duidelijk bij de tweede playthrough, als ik kies voor Emily als hoofdpersoon. Aan de ene kant veranderen er kleine details, zoals de startuitrusting. Dit zijn onder andere een verlovingsring voor Emily en de detectivevergunning voor Carnby. Naarmate de tijd verstrijkt worden grotere verschillen merkbaar, zoals de reacties van de bewoners van Derceto Manor. Terwijl Edward Carnby een buitenstaander is die met argwaan wordt bekeken, is Emily Hartwood meer welkom. Als nicht van Jeremy Hartwood is ze een bekend gezicht. De locaties die Edward en Emily aan het begin van het spel bezoeken zijn min of meer identiek. Tegen het einde van het spel vallen steeds grotere omleidingen op.
Bron: Cassie Mammone
Veel te doen in de kwade woning
Wat kan ik verwachten aan te treffen in de prachtige woning? Om daar achter te komen, krijg ik eerst een idee van mijn omgeving en verken ik de verschillende kamers. "Alone in the Dark" is zo vriendelijk om me al vroeg te voorzien van een plattegrond van de villa, waarop automatisch te zien is welke deuren op slot zitten, waar zich puzzels bevinden en of ik klaar ben met het verkennen van een kamer. Dit is erg handig omdat er, typisch voor het genre, in elk hoekje en gaatje kleine puzzels zitten. Ik los ze op om verder te komen of om bepaalde voorwerpen te verkrijgen. Want één ding mag ik niet vergeten: Als hoofdpersonen van survivalhorrorgames iets doen, is het om hun hele omgeving te verzamelen. Ik bedoel, natuurlijk heb ik rattengif, een onheilspellende spuit en een vulpen nodig. Als we toch bezig zijn, pak ik ook de hondenhalsband.
Het geheel wordt onderbroken door cut-scenes en gevechtsequenties. Terwijl ik in het begin op mensachtige monsters (althans in hun vorm) schiet met mijn handpistool, vecht ik later tegen vliegende of kruipende beesten met een klassieke shotgun of een Tommy gun. De typische survival horror waanzin staat me te wachten.
Op sommige momenten verlaat ik Derceto Manor. De actievolle passages buiten het landhuis zijn een leuke afwisseling van de verder vrij rustige gameplay, waarin ik me toeleg op het oplossen van puzzels in de ietwat sombere sfeer van het landhuis. Noch de passages in de villa, noch die daarbuiten zijn bijzonder zenuwslopend. Ik voel dan ook nauwelijks griezeligheid tijdens het spelen. De vele cutscènes dragen wel bij aan het mysterieuze noir-gevoel, maar ze halen me weg uit de meeslepende sfeer die van tevoren is opgebouwd. Voor mij is "Alone in the Dark" daarom meer een ontspannen trip naar het survival horror verleden dan een enge horrorervaring.
Bron: Cassie Mammone
"Oud maar goud"
De klassieke mix van puzzels, verzamelen en gevechten maken "Alone in the Dark" voor mij een solide ervaring. Ik vind het leuk om door kronkelende gebouwen te rennen waar je om de vijf meter een deur moet blokkeren of een schilderij in elkaar moet zetten. Als je om deze redenen van "Resident Evil" en co. bent weggebleven, zal "Alone in the Dark" daar nauwelijks verandering in brengen.
De herinterpretatie van "Resident Evil" en co.
De herinterpretatie van "Alone in the Dark" brengt ook enkele moderniseringen met zich mee. Ik kan bijvoorbeeld in de opties een puzzelhulp inschakelen, die kan worden gepersonaliseerd en me op verschillende gebieden kan ondersteunen. Dit betekent dat puzzels in kleur kunnen worden gemarkeerd op de kaart van Derceto Manor zodra ze oplosbaar zijn. Zonder de hulp blijven ze kleurloos en alleen gemarkeerd als puzzels. Een visuele hulp helpt me bij sommige puzzels en soms vertelt het speelbare personage me zelfs wat ik kan doen als ik de puzzel niet meteen oplos. Tijdens mijn eerste playthrough heb ik deze hulp uitgezet, omdat ik graag mijn hersenen pijnig bij zulke uitdagingen. Eerlijk gezegd zijn de puzzels ook niet bijzonder moeilijk. Bij mijn tweede keer spelen zette ik de puzzelhulp aan. Ik wist al wat ik kon verwachten, dus ik boekte sneller vooruitgang.
Ik vind dit soort veranderingen erg motiverend voor verdere speelbeurten, omdat ze de ervaring comfortabeler en dus uitnodigender maken. Vooral als een spel al na een kleine tien uur is afgelopen, geeft me dit de mogelijkheid om in de spelwereld te blijven waar ik zoveel plezier in heb.
Eén puzzel in de tweede helft van het spel maakte me echter bijna gek. Omdat er geen internetgidsen beschikbaar waren op het moment van testen, kreeg ik na 45 minuten hulp van een vriend en ondanks de puzzelhulp wanhoopten we. Uiteindelijk kon ik de puzzel met veel klikken oplossen. Ik ben erg benieuwd hoe het internet erop reageert. Misschien blijkt het een bug te zijn. Zulke bugs ben ik tijdens het testen meer dan eens tegengekomen. Carnby wilde onder andere ineens zijn wapen niet trekken, ook al stond er een monster voor zijn neus. Het werd pas echt wild toen dit monster hem ook geen schade kon toebrengen en ik de savegame opnieuw moest laden. Af en toe werkten acties niet bij mij - nog zo'n bug die alleen kon worden opgelost door de savegame opnieuw te laden.
Nuttige moderniseringen
Ik vond nog een nuttige modernisering in het itembeheer. Als ik een voorwerp op alle vereiste plaatsen heb gebruikt, verdwijnt het uit mijn inventaris en belandt het in een soort archief. Er is ook geen limiet aan het maximale aantal voorwerpen dat ik bij me kan dragen. Dit voorkomt vervelende uitstapjes terug naar inventarisdozen.
Bron: Cassie Mammone
Ik moet de succesvolle Duitse nasynchronisatie benadrukken. Van genreklassiekers als "Resident Evil" en "Silent Hill" zijn we gewend aan rotzooi die een vaste plek heeft veroverd in de memecultuur dankzij bullshit bingo slogans en vreemd klinkende dialogen. De verteller van Carnby, Dennis Schmidt-Foss, en de verteller van Emily, Lena Schmidtke, doen het geweldig, net als hun collega's. Niet alleen zijn alle gesprekken tussen de personages op muziek gezet, ik hoor ook de vele teksten van brieven, dagboekaantekeningen en notities hardop voorgelezen worden. Zoveel voorleesluxe ben ik niet eens gewend in de remakes van "Resident Evil".
Er blijven een paar erfenissen over
Dankzij alle lof voor de nieuwe en oude survival horror elementen, heeft het spel een paar minpuntjes. Bijvoorbeeld: ook al is vechten in moderne titels zoals de "Dead Space" of "Resident Evil" remakes erg leuk, de herinterpretatie van "Alone in the Dark" blijft trouw aan het genre en laat me achter met een onbevredigend gevoel als ik op de monsters schiet. De keuze aan wapens is op één hand te tellen. De optie om de verschillende vuurwapens te upgraden maakt het er ook niet spannender op.
Helaas kan ik sommige gevechten vermijden door bijvoorbeeld om de vijanden heen te sluipen. Helaas is dit nog minder leuk dan schieten. Daarom kies ik bij mijn tweede playthrough voor de onbevredigende oplossing van tactisch terugtrekken: Ik ren weg en vermijd de confrontaties zoveel mogelijk. Dat deed ik zelfs niet in "Silent Hill 2", ook al zijn alle confrontaties daar expres extreem onaangenaam. Ach, ik heb in ieder geval niet te maken met tankbesturing.
Bron: Cassie Mammone
De vele personages in Derceto Manor zijn ook verwarrend, vooral in het begin. Ik hoor of lees voortdurend over mensen waar ik nog geen beeld bij kan vormen. Dit kan opzettelijk zijn om het beeld van een mysterieus landhuis te creëren. Het irriteert me echter eerder dan dat het mijn interesse wekt. De overdreven noir-achtige enscenering, die gebruikmaakt van de beelden van de hard-boiled detective, de moreel twijfelachtige personages en de sombere sfeer, helpt ook niet. Het plot wordt duidelijker naarmate het spel vordert en tegen het einde ben ik geïnteresseerd in het lot van de hoofdpersonen.
Over eindes gesproken: deze kunnen worden beïnvloed door de personage-selectie aan het begin. In typische old-school survival horror stijl zijn er verschillende variaties hierop in "Alone in the Dark". Hoewel het voltooien van de eerste playthrough er voor beide personages hetzelfde uitziet, kunnen verdere eindes worden ontgrendeld voor Edward of Emily als bepaalde voorwerpen worden gevonden of taken worden voltooid.
Bron: Cassie Mammone
Conclusie: een ontspannende reis naar het verleden
"Alone in the Dark" is een geslaagd survival horror-spel. Als fan van het genre ben ik blij met een paar zinvolle moderniseringen, zoals het vereenvoudigde voorraadbeheer en de interactieve kaart. De meeste oude problemen, zoals de onspectaculaire schietscènes, kan ik over het hoofd zien.
Bron: Cassie Mammone
Het verhaal hield me ook bezig en ik was tot het einde toe nieuwsgierig naar welke geheimen me te wachten stonden op Derceto Manor. Met de twee speelbare hoofdpersonages en verschillende eindes heeft "Alone in the Dark" ook genoeg herspeelwaarde. Herbelevingen van oude gamereeksen zijn voor mij altijd een reden om te vieren. En al helemaal als de herinterpretatie zo succesvol is. Ik ben blij dat ik dit stukje videogame-geschiedenis in handen heb en ik ben benieuwd wat de toekomst voor "Alone in the Dark" in petto heeft.
"Alone in the Dark" is vanaf 20 maart verkrijgbaar voor PC, PS5, Xbox Series en werd mij ter beschikking gesteld door THQ Nordic. Ik heb de PC-versie getest.
Cassie Mammone
Freie Autorin
Ik schreef mijn eerste tekst over videogames toen ik acht jaar oud was. Sindsdien ben ik niet meer kunnen stoppen. De tijd daartussenin besteed ik aan mijn liefde voor 2D Husbandos, monsters, mijn riot cats en sport.