Elden Ring in de grote test: Een monumentaal actie-rollenspel in een open wereld die zijn weerga niet kent

Dit is een artikel van onze inhoudspartner "PC Games". Hier vind je het originele artikel van auteur Stefan Wilhelm.

Na de speelsessies die we al hebben gehad met From Software's nieuwe actierollenspel Elden Ring, hadden we een paar ideeën in gedachten om de recensie af te trappen. Je zou het bijvoorbeeld het greatest-hits album van From Software kunnen noemen, maar dan met veel nieuwe nummers en remixen. Het zou zich ook lenen voor een vergelijking met Breath of the Wild of Skyrim, alleen in vrij zwaar en met een veel dieper vechtsysteem. En om serieveteranen op te halen: je zou kunnen zeggen dat Elden Ring ongeveer net zo magisch aanvoelt als Dark Souls 1 voor het eerst weer spelen.

Nu we ons meer dan 80 uur door het voltooide spel hebben gevochten, beseffen we dat om Elden Ring treffend te beschrijven al die vergelijkingen nodig zijn, want het is ze allemaal tegelijk. Telkens weer wist het avontuur zelfs ons oude Souls-handjes te verrassen, te motiveren en zwaar op te winden. En hoewel het ook stof deed opwaaien en ons keer op keer wat zenuwen kostte, stonden we na elke sessie toch op van de bank met een grijns van een meter breed op ons gezicht. En daarvoor is, naast de verfijnde en nog steeds uitstekende Souls-gameplay, de echte ster van Elden Ring verantwoordelijk: zijn open wereld, het tussenland.

Het spel stuurt je naar een wereld waarvoor niet alleen serievader Hidetaka Miyazaki, maar dit keer ook George R. R. Martin in de donkere hoeken van hun geest hebben gegraven. Sinds de verdwijning van koningin Marika en het verbrijzelen van de Elden Ring, zwerven dolgedraaide halfgoden door de tussenruimte. In plaats van nobele heren en dames heerst nu verval en waanzin, en de wereld daalt af naar chaos.

De hemel op het eerste gezicht, de hel op het tweede

Om een nieuwe Elden Lord aan te stellen om de orde te herstellen, worden de bedorvenen uit hun graven gehaald. Onder hen is je eigen gecreëerde personage. Maar maak je geen zorgen, je hebt natuurlijk bondgenoten aan je zijde. Duizelingwekkende persoonlijkheden, zoals de "Deathbed Companion" of de "Abominable Manure Eater". Maar als je jezelf met het oog op de rooskleurige vooruitzichten niet tot held wilt uitroepen, zal de eerste vijand die je tegenkomt je waarschijnlijk eerst in stukken hakken. Eerst de dood, dan de tutorial, en daarmee de uiteindelijke zekerheid welke ontwikkelaar hier aan het werk is.

Het verfrissende contrast met zijn sombere scenario wordt gecreëerd door Elden Ring op het moment dat je de spelwereld voor het eerst betreedt. Je hebt een weelderig groen boslandschap voor je, geiten rollen vrolijk in het gras en de aardboom schittert in de lucht. Goed, de gekruisigde lijken die 's nachts hun ingewanden uitschreeuwen, afwijkende monsters en gebouwen die in de grond zijn gezakt, temperen de vakantiestemming misschien een beetje.

Maar toch zit het tussenland vol visueel verbluffende omgevingen waar je moeilijk genoeg van kunt krijgen. Het opzichtige kleurenschema en de schilderachtige fantasiepanorama's doen echter geen afbreuk aan de dichte, morbide sfeer; ze versterken die juist. De fascinatie voor het decor komt voort uit de contrasten.

Architectonisch hoogstandje

Maar het is niet alleen het cryptisch vertelde verhaal dat je in alle hoeken van de wereld lokt. Ook in andere opzichten slaagt het spel er non-stop in de ontdekkingsreiziger in je wakker te maken. Omdat je kaart nog leeg is als je een nieuw gebied bereikt, moet je je oriënteren op de architectuur, de geografie en het kunstontwerp van het land. En de ontwikkelaars hebben dit alles op indrukwekkende wijze omgezet. Waar je ook kijkt, overal rijzen machtige forten, torens en opvallende rotsformaties de hemel in. En als de lucht hoog is, zijn diepe dalen natuurlijk niet ver weg, vandaar dat de spelwereld ook verticaal uitgestrekt is. Gelukkig is de valschade genadig en is je rijdier uitgerust met een dubbele sprong. Je kunt en moet dus soms onorthodoxe routes nemen.

Het gevoel van ontdekking wordt nog versterkt door de prachtig getekende plattegrond, die je gaandeweg blootlegt met fragmenten die je vindt. Het is net gedetailleerd genoeg om je te helpen de weg te vinden. Alleen grote plaatsen en rustplaatsen zijn echter gemarkeerd, en alleen als je er zelf geweest bent. Al het andere kun je handmatig markeren met stiften. Bij het inzoomen had de kaart scherper gekund, maar hij opent zonder vertraging.

Groot.

Klasse en massa

In de locaties zelf zijn klasse en massa aangenaam in balans. Bepaalde patronen, zoals de meeste van de kleinere kerkers die doen denken aan de kelkdungeons uit Bloodborne, zul je op een gegeven moment herkennen, bij de kleinere aardbomen kun je altijd een soortgelijke baasvijand verwachten, en in de meeste grotere ruïnes vind je een kelder met een schatkist. Niettemin is de verscheidenheid aan locaties en scenario's opmerkelijk groot, zeker voor een spel van deze omvang.

Er zijn ondergrondse complexen, die vaak hun eigen vallen en mechanieken hebben, en soms zelfs naar geheel nieuwe gebieden leiden. Bovengronds overval je konvooien die worden bewaakt door legers vijanden of word je aangevallen door open-wereld bazen terwijl je op verkenning gaat. Je struikelt af en toe ook over vervallen nederzettingen, forten en landhuizen, vaak verfraaid met hun eigen instellingen, verhalen en vijanden.

Tonen, niet vertellen

Een voorbeeld als je wilt? In Limgrave, de beginzone, ontdek je Kasteel Morne, waar de bedienden een bloedige rel hebben ontketend. Nadat je de basisgegevens hebt geleerd van een gevluchte vrouw, zoek je zonder quest log of kaartmarkeringen het kasteel op. Je krijgt dan verdere verhaalpuzzelstukken door de geweldige vormgeving van de omgeving en de personages. Beproefde strategieën die de ontwikkelaars altijd hebben gebruikt om hun duistere verhalen te vertellen, en die op grote en kleine schaal werken.

Het blijft de cryptische vertelling die je van dit soort spellen gewend bent, en je vindt het leuk of je negeert het. Je ontdekt verbanden tussen de regels, door je eigen interpretatie, of door het bestuderen van artikelbeschrijvingen. Zoals gewoonlijk spreken de vele vreemde personages die je op je reis ontmoet zelden ronduit.

Naast verschillende interessante locaties weet het spel ook het grote geheel visueel en thematisch gevarieerd te houden. Vanuit het idyllische Limgrave word je meegevoerd naar mistige bossen en rivierlandschappen, en later verken je ruige bergketens en ijswerelden. Hoe dichter je bij de Aardeboom komt, hoe monumentaler de omgevingen worden. Alleen al het fenomenale art design geeft je dus een groot gevoel van progressie.

Magische momenten

Bovendien brengt Elden Ring je graag naar gebieden waar je nog niet echt iets kwijt bent. In het openingsgebied open je bijvoorbeeld een onopvallende kist, word je omhuld door een rookwolk, en het volgende moment word je wakker in een apocalyptische hellewereld. Er zijn ook eenrichtingsportalen waar je doorheen moet lopen om te zien waar ze naartoe leiden, en liften die je in gigantische ondergrondse netwerken van grotten brengen. Dit zijn allemaal niet alleen geweldige momenten, dit is ook een terugkeer naar oude Souls level design principes, op grote schaal. Buiten gevechten en kerkers mag je altijd naar alle controleposten reizen die je tegenkomt, dus je loopt nooit echt gevaar ergens vast te komen zitten.

Je landt ook via snelreizen in je nieuwe, losstaande hub, de Ronde Tafel Vesting. Net als bij de Fireband Shrine, Majula of de Nexus is dit de plek waar belangrijke personages samenkomen om je voorwerpen en upgrades te bezorgen of side quests te houden.

Nu staan er showwaarden tot je beschikking.

Nu echter zijn showwaarden en interessante scenario's alleen waarschijnlijk niet genoeg om je vele tientallen uren geïnteresseerd te houden. En hier komt de tweede steunpilaar van Elden Ring om de hoek kijken. De uitdagende actie-RPG-gameplay, waarbij het basiskader van Dark Souls 3 is uitgebreid met enkele functies, en de progressiemechanismen zinvol verbonden zijn met de spelwereld.

Als je het slotstuk van de Souls-trilogie hebt gespeeld, voelt Elden Ring meteen vertrouwd aan. Besturing en gameplay zijn te voet vrijwel identiek. Elden Ring speelt dienovereenkomstig grijpbaar en dynamisch. De hit feedback is sappig, de hit boxes zijn top, de aanvalsanimaties ook. Jouw besmette heeft echter een paar nieuwe vaardigheden in zijn mouw. Je kunt eindelijk comfortabel springen vanuit een staande positie, en een eenvoudig sluipsysteem heeft ook zijn intrede gedaan in het spel. Je zult de sprong niet alleen gebruiken om je te verplaatsen, maar ook vaak in gevechten: Met valaanvallen doe je meer schade naarmate je langer valt, en stel je vijanden open voor kritieke aanvallen.

Als de onzichtbare standenbalk van een vijand leeg is, zakt hij korte tijd weerloos in elkaar. Je kunt hetzelfde effect bereiken met de nieuwe verdedigingsteller, waarmee je terug kunt slaan met verhoogde houdingsschade na een blok. Het standensysteem is een subtiele maar succesvolle methode om je uit de verdediging te lokken. Immers, een weerloze vijand betekent niet alleen gratis schade, maar ook kostbare seconden om zo nodig een healing potion te tippen.Elden Ring heeft ook het boogschieten gekruid met een subtiele vernieuwing: je kunt de slingshots nu nonchalant afvuren vanuit de lucht of na een dodge roll.

Upgrade met vier hoeven

Je paard Stormwind is je krachtigste nieuwe hulpmiddel voor beweging en gevecht: Je kunt tijdens het rijden spreuken uitspreken, schieten, slaan en dubbel springen over grondaanvallen. Omdat het dier zichzelf heel direct bestuurt, duurt het niet lang voordat lukraak zwaaien omslaat in steekspelachtige duels met vijanden die ook graag te paard de strijd aangaan. Het gewone volk kan vrij gemakkelijk te paard in stukken worden gemaaid. Maar omdat je nu moet oppassen voor twee levensbalken en zo goed als dood bent als je wordt afgeworpen, zijn bereden gevechten ook spannend en uitdagend. Om nog maar te zwijgen van de bazen, die speciaal rond het paard zijn ontworpen en in een navenant korte tijd grote afstanden kunnen afleggen.

Ouwe kennissen, nieuwe kennissen

Maar ze zijn hoe dan ook agressief en snel, de nieuwe en vertrouwde vijanden die Elden Ring voor je voeten werpt. In het begin vecht je tegen het gebruikelijke vijandelijke materiaal, d.w.z. ridders, zombies en vervelende honden. Naarmate het spel vordert worden de vijanden echter grotesker en gevaarlijker. Er zijn landoctopussen die hun eigen tentakels opeten, poppensoldaten met vier armen en twee bogen, en dansende bloemenvrouwen die in je arm bijten en bloed naar je spuwen. De vijanden zijn heerlijk creatief en afwijkend vormgegeven. Ze laten je ook zweten met gemene trucs en veel aanvalspatronen.

Het spel doet zijn best om de recyclagefactor zo laag mogelijk te houden. De Godrick-soldaten, bijvoorbeeld, verschijnen in bijna elke zone als standaard vijanden, maar kunnen later spreuken schieten en vuur ademen. Eén type skelet is rechtstreeks overgenomen uit Dark Souls, maar de methode om te voorkomen dat ze herleven is anders in Elden Ring. De meest opvallende gerecyclede vijanden zijn de krabben, die From Software een-op-een uit Dark Souls 3 heeft geïmporteerd. Maar gelukkig is dit de uitzondering en niet de regel.

Goede redenen om in het stof te bijten

De sterren in een Souls-achtig spel zijn natuurlijk de eindbazen, en Elden Ring heeft er nogal wat in petto. Het verschil met vorige titels is dat de meeste daarvan nu verspreid liggen over de hele spelwereld en optioneel zijn. Als je direct door wilt marcheren naar het einde, zul je slechts een handvol eindbazen verslaan. Maar wie alles verkent, wordt geconfronteerd met een geschat dozijn in elke zone van de wereld.

Op een gok, want de meeste van deze bazen zijn min of meer goed verstopt. Terwijl je nauwelijks voorbij de draak Agheel, de boombewaker of Margit, de eerste voortgangsremmer, kunt komen, moet je eerst vele anderen vinden. Maar je vindt ze op elke hoek, want op de meeste bekende plaatsen in het tussenland is er ook een baas. Natuurlijk kan door de enorme omvang niet elk eindbaasgevecht zo geraffineerd zijn als bijvoorbeeld een hoofdbaas in de eerdere spellen. Sommige van hen zul je ook meerdere keren tegenkomen.

De overgrote meerderheid is echter uitdagend, goed opgezet en gevarieerd. De bazen presenteren je vele en uitgebreide aanvalsketens om te bekijken, te leren en uit te buiten. Net als in Dark Souls 3 en Bloodborne zijn de gevechten duidelijk toegesneden op snelle actie, waarbij reactievermogen net zo belangrijk is als de juiste uitrusting. Het resultaat zijn intense en vaak spectaculair opgevoerde duels, die in Elden Ring soms met een verticaal vlak worden verlengd dankzij de springfunctie en het paard.

From Software heeft weer alles uit de kast gehaald, vooral met de verplichte eindbazen die je in het grote vestingcomplex van elke zone te wachten staan. Zelfs Godrick, de eerste hoofdbaas, zal je stalen kont in vuur en vlam zetten met zijn ontwerp, aanvalspatronen en grandioze enscenering.

En zonder al te veel op de zaken vooruit te lopen: Later in het spel stuurt Elden Ring je in een aantal echt maffe gevechten, waarin de ontwikkelaars nieuwe mechanieken uitproberen en opnieuw over de top gaan. In positieve zin. Voordat we de spelwereld en de gameplay samenvoegen en uitleggen waar het spel een bijzonder grote impact heeft gehad, hebben we een paar kleine bezwaren tegen Elden Ring.

De meeste glitches die het spel zichzelf toestaat zijn waarschijnlijk te wijten aan de engine en zijn niets nieuws voor serie-veteranen. Bijvoorbeeld, ondanks drastisch verbeterde huidtexturen en kapsels is de personage-editor opnieuw een ondoordringbare wirwar van schuifregelaars. Ook aan de wat inspiratieloze structuur van de uitrustings- en inventarismenu's is niets veranderd. Het is ook vervelend dat capes en tweehandige wapens de neiging hebben door je schild heen te klikken als je het op je rug draagt. Net zoals je personage in het spel door de dichte begroeiing dwaalt zonder er veel op te reageren.

Voor het grootste deel verbergt Elden Ring zijn niet zo bedompte grafische engine met prachtig art design en geweldige belichting. Vooral 's nachts en bij regenachtig weer kan het spel er echter nogal saai en oud uitzien. We geven ook de uitvoerig ontworpen en verlichte spelwereld de schuld van de kleine maar frequente framerate drops die we tijdens de test opmerkten. De volledige versie loopt veel soepeler dan de netwerktest, maar From Software zou dit nog moeten verbeteren. De prestaties zijn ook oké op last-gen consoles, maar daar speel je slechts met maximaal 30 fps. Als je een speciaal oog hebt voor vegetatie die opduikt, vind je die vooral op grote grasvelden.

De eigenlijke eindbaas

Maar de vervelendste overblijfsel van de spirituele voorgangers is de camera, die op onderdelen nog steeds behoorlijk belabberd is. Met vijanden die groter zijn dan het frame heeft het opnieuw zijn moeilijkheden. Een probleem dat je in Elden Ring waarschijnlijk vaker zult merken dan in het verleden, omdat het spel rijen gigantische vijanden op je afwerpt. Trollen, stenen golems en draken in alle vormen en kleuren zijn goed geënsceneerd en indrukwekkend, maar alleen zolang je ze kunt zien. De camera had te voet wat kunnen uitzoomen, zoals te paard. Meestal is het enige wat helpt het uitschakelen van de lock-on en hopen op het beste.

Deze onvolkomenheden zijn merkbaar en vervelend, maar leiden niet af van het grootste succes van het spel: Elden Ring blinkt uit in het verweven van de vertrouwde mechanieken en progressiesystemen van zijn voorgangers in de nieuwe open wereld. In principe heb je te maken met dezelfde onderbuik van gratis klassenprogressie, wapenupgrades en jacht op uitrusting als bijvoorbeeld Dark Souls 3.

Bekend, ingenieus, mysterieus

Elden Ring verbergt de meeste van deze onderdelen echter in allerlei hoeken van zijn spelwereld. Je koopt zelden nieuwe wapens bij handelaren, maar krijgt ze na gevechten met speciale vijanden of uit schatkisten. Hetzelfde geldt voor smidsmaterialen, die je vooral in mijnen verzamelt, en voor magie, waarvan de leraren zich graag in onopvallende grotten verstoppen. Als je ook extra spreuken wilt uitrusten, ga je niet langer een eenvoudig attribuut levelen. In plaats daarvan zoek je naar een speciaal voorwerp, dat vaak gepaard gaat met een kleine puzzel. Je kunt op deze manier ook de slots voor de ringen, nu talismannen genoemd, vergroten. De uit Dark Souls 3 bekende wapencapaciteiten keren terug, maar deze keer zijn ze uitwisselbaar en ook verspreid over het hele tussenland.

Dit alles vertraagt merkbaar het progressiesysteem, althans in de eerste speelbeurt, en dwingt je om de spelwereld uitgebreid te verkennen. En we zeiden aan het begin al dat deze verkenning erg leuk is, alleen al vanwege de verscheidenheid aan plaatsen, de vele verrassingen en het schitterende art design. Elden Ring weet je ook te belonen voor de meeste reizen. De meest effectieve manier om dit te doen is natuurlijk via de hoge moeilijkheidsgraad, waardoor je alle upgrades en valuta zult willen pakken die je kunt krijgen.

Conclusie

Het is even wennen aan de nieuwe structuur, zelfs als serieveteraan. Maar daar staat tegenover dat de inmiddels vrij routinematige Souls-formule weer bijna net zo fris, spannend en mysterieus aanvoelt als de eerste keer. En het zou een grove understatement zijn om te zeggen dat Elden Ring vol geheimen zit. Omdat je altijd op tientallen plaatsen je geluk kunt beproeven, en omdat de open wereld je meer tactische opties geeft, is de Souls-opvolger ook voor nieuwkomers wat toegankelijker. Met een comfortabelere co-op modus en NPC geesten die je kunt oproepen in grote gevechten, zijn ook de directe ondersteuningssystemen opgewaardeerd. Toch heb je nog steeds goede stalen zenuwen nodig, een zekere mate van reactievermogen en, nog meer dan voorheen, tijd en geduld. Maar als je dat allemaal meeneemt, vind je Elden Ring een van de beste RPG en open-wereld ervaringen in lange tijd.

Pro

• Impressief ontworpen spelwereld met geweldige artstyle en mooie belichting

• Er zijn veel geheimen en diverse locaties

• Spannend scenario met dichte sfeer en veel interessante personages

• Klassiek geïmplementeerd progressiesysteem dat je uitnodigt om uitgebreid te verkennen

• Goede, intense gevechten met solide vernieuwingen

• Variërende en uitstekend ontworpen vijanden en eindbazen

• Onmiskenbaar motiverende Souls-gameplay met flexibel klassensysteem en diverse wapens

• Hoge reikwijdte

Contra

• Kleine maar frequente framerate drops en pop-in met vegetatie

• Storende knipperfouten op het spelkarakter

• Camera zeer ongunstig in delen

• Sommige gerecyclede vijanden en eindbazen

Game

Bandai Namco Elden Ring

PC, DE, IT, FR

13

Game

Bandai Namco Elden Ring

Playstation, DE, FR, IT

29

Game

Bandai Namco Elden Ring

Xbox serie X, Xbox One X, DE, IT, FR

5