Een bezoek aan de Game-Two toverfabriek
De videobijdragen van Game Two zijn legendarisch. Week na week geven ze informatie over de nieuwste games met expertise, creativiteit en vooral: veel humor. We bezochten de redactie in Hamburg en vergezelden ze op een shoot.
Ik was vast niet de enige die een traantje wegpinkte tijdens aflevering 307 van Game One. Helemaal aan het einde, als Bob Dylan "The Times They Are a-Changin'" zingt, wordt je hart echt zwaar. Helaas ontbreekt het originele nummer in de YouTube-versie - nog een voorbeeld dat laat zien dat Viacom YouTube niet heeft begrepen. Viacom is het moederbedrijf van MTV, waar Game One acht jaar lang werd uitgezonden. Een meerjarig juridisch geschil tussen de twee bedrijven had ook gevolgen voor het spelprogramma. Aflevering 307 betekende het trieste einde.
Gelukkig maar tijdelijk. In 2015 lanceerden ex-Game One sterren Daniel Budiman, Etienne Gardé, Nils Bomhoff en Simon Krätschmer samen met Arno Heinsch Rocket Beans TV. Beans is samengesteld uit de eerste letters van de namen van de oprichters. Het eerste grote format van de internetzender heet Game Two en wordt geproduceerd voor "funk", het contentnetwerk van ARD en ZDF. Episode 1 verschijnt op 19 november 2016 op YouTube. Sindsdien zijn er 337 afleveringen uitgebracht. ZDFneo betaalt de rekening voor de wekelijkse opnames sinds april 2023. Domagoj Belancic en ik namen eind mei deel aan een daarvan.
Veel gelach en rondhangen
De redactie van Game Two ligt midden in een woonwijk in Hamburg. Als we rond het middaguur arriveren, wordt er gefilmd. Voor de artikelen over de free-to-play shooter "xDefiant" is er een clip waarin hip geklede "Ubisoft ontwikkelaars" het spel introduceren. Ze benadrukken hoe "fris" en "slay" het spel is en hoe het geschikt kan worden gemaakt voor de massa dankzij emoji's en "grappige dialogen tijdens het spel", waarbij een maximale hoeveelheid Anglicismen en jeugdjargon wordt gebruikt.
De set voor de schets is een omgebouwde vergaderruimte. Het meubilair werd snel verplaatst naar de bankenhoek ernaast. Het is niet de enige plek die is afgezet. De labyrintische redactiekantoren zijn tot op de centimeter benut. De muren zijn behangen met nepwapens, rekwisieten zijn tot aan het plafond opgestapeld en elk vrij oppervlak is bedekt met spelletjes of andere koopwaar.
Moet ik mijn gezicht nog poederen? Is er nog iets anders dat je met je gezicht kunt doen?
Editor Esther Kerkhoff werkt al drie jaar bij ons. Ze monteert deze week niet alleen het artikel "De schurkachtige prins van Perzië", maar staat ook voor de camera als presentatrice en actrice. Ze begon midden in de Corona-periode, wat het niet bepaald makkelijk maakte om aan de slag te gaan. Het succes van Game Two ligt in de nauwe samenwerking: "Teamwork is heel belangrijk voor ons. We harmoniëren heel goed en communiceren veel en open met elkaar," zegt de 30-jarige. Met de verplichting om maskers te dragen en thuis te werken, was dit niet altijd gemakkelijk. Toch produceerde ze als toenmalige stagiaire haar eerste artikel kort nadat ze was aangenomen. Verkleed als de 9-jarige Esther presenteerde ze het rollenspel "Grandia 2" in de rubriek "Unearthed".
Bron: Domagoj Belancic
In de insert van vandaag is Esther slechts een figurant. Carsten Grauel, beter bekend als Trant, heeft een schets gemaakt voor "Hellblade 2". In het spel moet je je regelmatig door nauwe kieren wringen - een compleet overgebruikt gamecliché. Dit wordt geïllustreerd door creatief directeur Jasper Ihlenfeldt die langs een bus probeert te komen die tegen een muur geparkeerd staat. "Moet ik nog poederen? Is er nog iets wat je aan het gezicht kunt doen?" vraagt hij gekscherend aan de visagist. Het maakt niet uit hoeveel er te doen is of hoe stressvol het is, er is altijd tijd voor grapjes op de set.
De scène met Jasper duurt in het artikel tussen de 30 en 60 seconden. Het duurt echter meer dan anderhalf uur om te filmen. Instellingen worden steeds opnieuw gecontroleerd, sequenties worden opnieuw besproken en grappige regels worden geïmproviseerd. "Dat is bij ons aan de orde van de dag," legt Esther me grijnzend uit. Daarmee bedoelt ze zowel de tekst als het filmen. Hoewel er voor elk artikel een script wordt geschreven, doet elke redacteur het een beetje anders. Improvisatie is dus een groot deel van de charme. Het feit dat de opnames verschillende keren worden onderbroken door ouders met kinderwagens is ook een deel van de charme. Er is een kinderdagverblijf op de begane grond van het redactiegebouw en de Game Two bus blokkeert de ingang. Beide partijen zijn ermee vertrouwd en nemen het op de koop toe.
Aan het einde van de scène slaagt Japser er eindelijk in om langs het voertuig te komen. In de tussentijd hebben toeschouwers zich echter verzameld om deze unieke prestatie met enthousiasme te bekijken. De rubbernekken willen de indrukwekkende knijp voorbij vastleggen met foto's en video's. Domi en ik mogen ook meedoen met de sensatiezoekende figuranten. Maar zodra ik mijn mobiel tevoorschijn haal om foto's te maken voor de film, roept cameravrouw Ellen Bolz: "Stop. Het Google-logo op de mobiel is niet toegestaan." Omdat Game Two onderdeel is van de publieke televisie, zijn productlogo's en dergelijke verboden. Zonder verder oponthoud leent Esther me haar toestel, waarvan het merk onherkenbaar is dankzij het neutrale hoesje.
Zowat zes takes later is de scène in kannen en kruiken en komt een kleine droom voor mij uit. Ik heb geen aflevering gemist sinds Game One in 2008 begon. En nu maak ik zelfs deel uit van een programma - al is het maar voor een paar seconden.
Bron: Youtube/Game Two
Net één grote familie
Er is geen tijd om herinneringen op te halen. Het opnameschema zit vol en de dag loopt langzaam ten einde. Artikelen worden meestal op woensdag opgenomen. De week ervoor worden ze op maandag voor het eerst besproken. Vrijdag is de deadline en, als alles goed gaat, ook de opnamedag voor de komende artikelen. Onvoorziene gebeurtenissen zijn echter aan de orde van de dag, net als gags die niet grappig zijn. Net als de eerste versie van de intro van het rampzalige spel "Gollem".
Als ik 's avonds als laatste het licht uitdoe, denk ik wel eens: Dit is mijn werk. Echt leuk
Esther's baas Tim Heinke had het idee. Helaas was hij die week op vakantie. "Ik dacht gewoon, shit, nu heb ik niemand om mee te praten en het werkte prompt niet in de bewerking. Zo konden we het onmogelijk versturen en het was al donderdag. Twee collega's hebben me toen geholpen en met een paar verbeteringen konden we het programma uiteindelijk redden," herinnert Esther zich.
Het feit dat ze samen tot elf uur 's avonds op kantoor zaten hoorde er ook bij. "Ons werk wordt vaak geromantiseerd. Ik hoor vaak: je speelt videospelletjes en verdient er geld mee. Is dat niet geweldig? Maar er komt veel meer bij kijken. Aan grotere spellen kun je wel 60 uur of meer besteden. Dan moet je de tekst schrijven, ideeën bedenken voor tussenvoegsels, het script schrijven, filmen, bewerken en 40 tot 50 uur aan opnamemateriaal doornemen." Het is veel stress, maar soms ook leuke stress, voegt Esther er lachend aan toe.
De late reddingsoperatie laat ook zien hoe sterk de teamgeest is bij Game Two. "We zijn als één grote familie. Als ik 's avonds als laatste het licht uitdoe, denk ik wel eens: Dit is mijn werk. Het is echt leuk," zegt Esther. Ze straalt en laat er geen twijfel over bestaan hoeveel ze haar werk en haar collega's waardeert.
Krijg je een "Fleissbienchen" of eet je het op?
We zijn nu met de Game Two crew naar de studio gelopen. Het is maar vijf minuten lopen. Het huisvest ook de rest van het Rocket Beans team. Het bedrijf heeft nu ongeveer 120 mensen in dienst. Het eerste wat me opvalt is dat de studio veel kleiner is dan hij in het programma lijkt: "Dat zegt iedereen," zegt Jasper met een grijns terwijl hij de set klaarmaakt voor de presentator. Hetzelfde gaat weer door mijn hoofd als Game One veteraan Simon door de deur stapt. Deze keer geef ik geen commentaar.
Bron: Domagoj Belancic
Simon neemt vandaag samen met Esther het moderatorschap op zich. Daarnaast is hij, net als de andere oprichters Etienne, Budi en Nils, zelden in de loopgraven van Game Two te vinden om memorabele sketches op te nemen zoals "Call of Mutti". In plaats daarvan doen de jongens andere formats zoals "Almost Daily", "Bohndesliga" of Let's Plays.
"Shoots zijn erg moeilijk geworden omdat het moeilijk is om ons in te plannen. Iemand heeft iets met de kinderen, voor mij zijn het afgelaste treinen, er is altijd wel iets. We zijn meer een verkeersdrempel dan een versnellingsbaan," zegt de nu 45-jarige entertainer. Maar na 16 jaar - zo lang zijn Game One en Game Two al samen in de lucht - hoef je er niet altijd te zijn. De vier oprichters, die elkaar al kennen sinds hun GIGA-dagen, zijn nu alleen nog actief betrokken bij jubileumafleveringen en dergelijke. Simon mist het aankleden en rotzooien wel een beetje. "Natuurlijk sta ik liever ergens in een cool ridderharnas te klooien. Maar ik heb nooit genoten van al het wachten tijdens het filmen."
Dat gebeurt niet met presenteren. Dankzij de autocue duurt het hele gebeuren meestal niet langer dan een half uur. Afhankelijk van hoe vaak de presentatoren uitglijden of hoe hard ze aan de tekst werken. De presentatoren schrijven de tekst niet zelf, wat kan leiden tot vragen als: "Eten jullie geen Fleissbienchen?" verwijst Esther naar het artikel "xDefiant", waarin Ubisoft er net zo een zou hebben verdiend. "Nee," zegt Jasper, "die verdien je op school als stickers." Zich tot audiotechnicus Felix Farkas wendend, voegt hij er met een knipoog aan toe: "Die heb je natuurlijk nooit verdiend." Of het nu voor of achter de camera is, er wordt volop gelachen.
Bron: Domagoj Belancic
Na twee keer struikelen veranderen ze de zin toch in "Fleisssternchen". Hoewel Esther, zoals ze zelf zegt, lijdt aan een SZ-zwakte. Het valt niet op. Tijdens de introductie van "The Rogue Prince of Persia", een roguelike waarin je regelmatig wordt teruggeworpen naar het begin, improviseert het team opnieuw. Simon stelt voor om de moderatie een tweede keer vanaf het begin te beginnen, gebaseerd op het spelprincipe. Een grappig idee, maar het lijkt me iets te lang. De editor was duidelijk dezelfde mening toegedaan. De herhaling ontbreekt in het uiteindelijke programma.
Een Oscar voor Jasper
Nadat de presentaties in kannen en kruiken zijn, wordt de studio meteen klaargemaakt voor de volgende opnames. Jasper trekt een gordijn opzij en rolt het dikke grijze tapijt op. Daarachter verschijnt een groen scherm. Daarvoor staat Sebastian Tyzak op het punt om een Oscar uit te reiken voor de categorie "Dwingen door een Column". Aan Jasper, die hier gewoon "This Guy" wordt genoemd, voor zijn busoptreden van vanmiddag.
Er is alleen één probleem: Sebastian is de enige die de prijs uitreikt, maar heeft beide handen nodig om de envelop met de winnaar te openen. Wat doet hij met de Oscar? Jasper stelt voor dat hij hem tevoorschijn tovert uit een onzichtbare pilaar achter zijn rug. Het idee wordt verworpen, net als mijn inbreng: een hand komt van buiten het beeld, grist de envelop uit Sebastians greep en geeft hem geopend terug. In plaats daarvan wordt de eenvoudigste optie gekozen: Sebastian klemt de Oscar onder zijn arm, opent de envelop en overhandigt de trofee dan aan Jasper. Dankzij het overenthousiasme van Sebastian en de geveinsde apathie van Jasper zou de film waarschijnlijk op alle drie de manieren hebben gewerkt.
Bron: Domagoj Belancic
Het team achter Game Two verdient ook een Oscar voor hun geweldige artikelen. Het is een keer bijna gelukt, althans voor het Duitse equivalent voor televisieprogramma's, de Grimme Award. De 300e aflevering was hiervoor genomineerd, een musical die het zonder (zichtbare?) bezuinigingen doet. Helaas kwam de epische jubileumaflevering er met lege handen vanaf. Game One kon in 2011 tenminste een keer de publieksprijs mee naar huis nemen. Misschien komt het ooit nog goed met de hoofdprijs.
De nerds uit Hamburg zullen niet snel zonder creatieve ideeën komen te zitten. En het concept lijkt nog steeds uniek in de wereld. Wie weet komt er ooit een anderstalige versie van Game Two. "We hebben altijd met het idee gespeeld om een Engelse versie te maken. We noemen het 'Game Three' en zetten onze beste gags er opnieuw in," vertelt Simon. Ik zou er zeker naar kijken. De enige voorwaarde is dat de Hamburgse redactie het blijft doen en het op muziek zet in het mooist overdreven Duits-Engels.
Nu filmen maar: Maar niet knipperen, anders mis je Domi's en mijn epische tv-optreden.
46 mensen vinden dit artikel leuk
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
