"Dragon's Dogma 2: Ik speelde het vervolg op het cult-rollenspel

"Dragon's Dogma 2" is het vervolg op het rollenspel geheimtip uit 2012. Het is groter, mooier en waarschijnlijk beter. Dat kan ik niet precies beoordelen. Ik was na een kleine vijf uur uitgekeken op het eerste deel. Het spel was voor mij te ontoegankelijk en onaantrekkelijk. "Dragon's Dogma 2 is nog steeds cryptisch, maar in de juiste mate. En het ziet er goed uit. Na zo'n tien uur met de pc-versie ben ik behoorlijk enthousiast.

Het begint met de ongelooflijk veelzijdige personage-editor. Het feit dat er behalve mensen en katachtige beesten geen andere rassen zijn, is het enige minpuntje. Afgezien daarvan kan ik me naar hartenlust uitleven - of liever gezegd, dat zou ik kunnen doen. Ik pak een grote mannelijke leeuw van de plank en dat is dat. Ik ben meestal te lui of te ongetalenteerd om mijn tanden erin te zetten. De mogelijkheden zouden enorm gevarieerd zijn, van de hoek van de knieën tot de lengte van de nek tot individuele tanden.

Daarna begint het avontuur - helaas niet erg origineel. Ik ben opnieuw de uitverkorene, genaamd de "Ontwaakte", inclusief geheugenverlies. Tot zover niet origineel. Het verhaal is tot nu toe niet mijn belangrijkste motivatie om te spelen - op een paar uitzonderingen na: Ik wil absoluut meer zien van de draak die met zijn klauw als een cocktailprikker harten uit de borst van zijn vijanden haalt. De machtswellustige heerser, die een valse Awakened One heeft aangesteld en wiens zoon haar achter haar rug om tegenwerkt, heeft ook potentieel voor spannende wendingen. Omdat het spel meerdere eindes heeft, zullen beslissingen in het spel waarschijnlijk verstrekkende gevolgen hebben. Ook al heb ik er nog niets van gemerkt.

Het avontuur wacht

Na de korte intro begint het avontuur. En niet alleen, maar met trouwe volgelingen aan mijn zijde. Zij speelden al een essentiële rol in de eerste "Dragon's Dogma". Ze zijn een soort wezens zonder vrije wil en worden op magische wijze aangetrokken tot de ontwaakte. Naast mijn eigen personage ontwerp ik in het begin ook mijn belangrijkste minion. Naarmate het spel vordert, kan ik er nog twee rekruteren. Als ik de online functie activeer, kan ik mijn minion ook verhuren en de minions van andere spelers aan mijn partij toevoegen.

Mijn feestje wordt soms nog groter. Ik loop regelmatig voorbijgangers, krijgers of avonturiers tegen het lijf die zich voor korte tijd bij me aansluiten. Of het nu is om een koboldenhinderlaag af te weren, een van de vele reusachtige monsters te verslaan of om me een escorte te geven. Dit is echter vooral een voorwendsel om de belangrijkste spelmechanismen aan het begin van het spel uit te leggen. Ik vind dit soort tutorials geweldig.

De informatie is mooi gedoseerd en ik word niet overweldigd door talloze tekstvensters. Het spel houdt genoeg dingen voor zichzelf dat ik zelf moet nadenken. Het doet me denken aan "Elden Ring". De wereld van "Dragon's Dogma 2" is aangenaam cryptisch. Tijdens quests is informatie vaak verborgen in dialogen en niet alles is gemarkeerd als een pictogram op de kaart. Of ik hoor een gesprek dat me op een nieuw spoor zet. Het spel waarschuwt me ook om niet blindelings alle opdrachten aan te nemen. Sommige dingen zijn tijdkritisch. Als de klok constant tikt, kan ik beter geen meerdaagse excursie plannen als ik de bewaker eerder heb beloofd dat ik haar trawanten uit een mijn zal redden.

Afgezien daarvan staat de wereld voor mij open voor vrije verkenning. De fantasysetting is prachtig geënsceneerd en de stemming verandert ook dankzij dynamische dag- en nachtwisselingen. De gezellige wandeling in de zon verandert 's nachts in een donkere handschoen. De kleine lichtkegel van mijn lantaarn verlicht alleen de directe omgeving. Zo komt het regelmatig voor dat er ineens een paar felblauwe ogen langs de kant van de weg flitsen en het volgende moment word ik aangevallen door een horde brullende kobolden. Dat vind ik prima, het gevechtssysteem is sowieso het hoogtepunt van het spel.

Vechten met acrobaten

De gevaren loeren om elke hoek in "Dragon's Dogma 2". Er wordt dan ook veel gevochten. Omdat er verschillende klassen zijn, zoals dief, magiër of boogschutter, heb ik mijn team zo veelzijdig mogelijk samengesteld. Mijn minions vechten onafhankelijk en zijn verrassend slim. Ze toveren helende koepels tevoorschijn, versterken mijn wapens met vuur of dragen gevallen bondgenoten naar me toe zodat ik ze weer tot leven kan wekken.

Als krijger stort ik me meestal halsoverkop in de strijd. Naast de gebruikelijke sterke en zwakke aanvallen zijn er genoeg vaardigheden om te leren. Mijn krijger is extreem acrobatisch. Ik kan een salto in de lucht maken, wat vooral handig is tegen vliegende harpijen. Ze brengen me in slaap met hun gezang als ik ze niet op tijd raak met mijn zwaard. Met de juiste vaardigheid kan ik ook minions op tegenstanders katapulteren. Dit is een efficiënte tactiek als je het tegen metershoge eindbazen opneemt.

Dankzij het gedetailleerde fysicasysteem kan ik op vijanden klimmen om gevoelige plekken te bereiken. Ik kan ook proberen ze omver te werpen of rotsblokken naar ze gooien. Omgekeerd kan een ogre me met zijn hand grijpen en door de lucht slingeren. Omdat de gevechten voornamelijk buiten plaatsvinden, gebruik ik de omgeving vaak in mijn voordeel.

Eén keer verrast een minotaurus me net als ik op het punt sta mijn kamp op te zetten. Omdat de maximaal beschikbare levensenergie afneemt door het vechten, moet mijn personage regelmatig rusten. Dus sta ik tegenover dit vijf meter hoge, hijgende monster, terwijl mijn gezondheidsbalk nog maar tot het eerste kwart reikt. Koppig als ik ben, vlucht ik niet, maar ga de uitdaging aan. Of beter gezegd, ik ga achter een boom staan.

Het gevecht vindt plaats in een bosje. Ik beperk me tot het laten vechten en tot leven wekken van mijn volgelingen. Het gevecht wordt steeds chaotischer en de minotaurus dendert rond als een berserker. Desondanks slaag ik er steeds weer in om behendig te ontwijken totdat hij zijn hoofd tegen een rots slaat. Dan ligt hij even versuft en knuppelen we hem met al ons uithoudingsvermogen neer. Door onze krachten te bundelen, slagen we er uiteindelijk in om het monster te verslaan. Mijn minions krijgen daarvoor een high five.

Zulke gevechten zorgen niet alleen voor geweldig vermaak, ik krijg ook zeldzame materialen om mijn uitrusting te verbeteren. Dit is een ander hoogtepunt voor mij en vaak de belangrijkste reden waarom ik krijgersklassen speel. Het massieve plaatharnas ziet er gewoon dodelijk chic uit. Ik kan ook mijn minions uitrusten en aankleden.

Als ik het vechten met zwaard en schild zat ben, kan ik de carrière van de persoon in kwestie veranderen. Bij de minions daarentegen krijg ik gewoon nieuwe.

Vazallen: zonder wilskracht, maar met charme

Over de minions gesproken. Ze hebben veel meer karakter dan ik had verwacht. Ze zijn extreem spraakzaam en geven commentaar op alles wat ik doe. Het feit dat ik altijd aan het rennen ben, wordt onmiddellijk becommentarieerd met een luchtige opmerking. Mijn verzameldrang is ook de reden voor regelmatige zijdelingse klappen. Als straf krijgen ze al het zilver te dragen dat ik net heb gedolven.

De metgezellen maken me ook attent op schatten of grondstoffen, die ze meestal meteen zelf pakken. Soms ontdekken ze speciale kenmerken in de omgeving en met het commando "Go" rennen ze naar hun bestemming. Hoe ze handelen hangt af van hun aard. Er zijn goede, nuchtere, eenvoudige en rechtlijnige. Sommigen vechten beter, anderen zijn gul met geschenken.

Vazallen kunnen ook specialisaties krijgen die invloed hebben op het spel. Aan de ene kant kunnen ze positieve effecten hebben door specifiek gebruik te maken van drankjes als wonddokter, maar ze kunnen ook negatieve effecten hebben. Ik ben er nog niet achter wat dit precies betekent. Ook ben ik er nog niet achter wat de mysterieuze ziekte is die minions kan aantasten. Het zou er zelfs voor moeten zorgen dat mijn dienaren me niet langer gehoorzamen. Dit alles vormt ze tot zelfstandige wezens met een eigen karakter. Ze brengen de anders wat statische wereld tot leven. De meeste personages in steden en dorpen zijn 24 uur per dag op dezelfde plek. De spelwereld is ook een visueel betoverende achtergrond, maar afgezien van verdwaalde monsters heb ik er tot nu toe weinig in ontdekt. De wereld heeft zeker karakter. De wereld heeft zeker karakter. Met zijn mystieke wezens, betoverde bossen en door oorlog verscheurde dorpen lijkt hij hard en gevaarlijk. Ik durf niet eens in de buurt van het water te komen, want daar liggen enge rode tentakels op de loer.

Het beperkte fast-travel systeem maakt elke reis tot een echt avontuur. Ik moet goed voorbereid zijn, want het duurt nog wel even voordat ik terug ben. Als ik echt geen zin heb om te lopen, kan ik een reissteen gebruiken. Deze zeldzame verbruiksartikelen brengen me naar doelkristallen, die in alle grotere steden te vinden zijn. Ik kan er zelf ook maximaal tien in de wereld plaatsen.

Ik moet ook zuinig zijn met andere middelen. Van de kampeerset die ik nodig heb om een kamp op te zetten, tot goud en materialen voor upgrades, tot de lazarusstenen die me weer tot leven kunnen wekken, alles is schaars. Ik hoop dat dat zo blijft. Als gevolg daarvan moet ik specifieke beslissingen nemen of het de moeite waard is om iets te gebruiken of niet.

Aan de negatieve kant moet ik de prestaties noemen. Ondanks de high-end pc draait het spel slechts op 30 tot 40 FPS, vooral in de steden. Hoewel met een 4K-resolutie en maximale details, is dit nog steeds duidelijk niet genoeg met DLSS geactiveerd. Pc's met minder prestaties zouden het moeilijk kunnen krijgen met "Dragon's Dogma 2".

Conclusie: lijkt op een Soulslike zonder er een te zijn

In "Dragon's Dogma 2" hoef ik me geen zorgen te maken over verloren zielen als ik sterf, wat ik mis als ik een level omhoog ga. Toch zorgen de beperkingen op reizen, kamperen en de slinkende gezondheidsbalk ervoor dat het spel net zo grimmig aanvoelt als een Soulslike - alleen met minder gevolgen. En net als bij Soulslike zijn de gevechten tegen gigantische monsters zweterig, vereisen ze veel vaardigheid en zijn de beloningen zo zoet als suiker.

De chaotische eindbaasgevechten zijn erg chaotisch.

De chaotische eindbaasgevechten zijn sowieso het hoogtepunt. Waar anders kan ik in de nek van een griffioen klimmen die op hetzelfde moment opstijgt, me op 100 meter hoogte van me afschudt en me als een natte zak op de grond laat neerstorten?

De minions zijn het tweede opmerkelijke element van "Dragon's Dogma 2". Als ik door de wildernis zwerf met mijn wilsonbekwame bondgenoten en opmerkingen als: "Is het je opgevallen dat onze groep helemaal uit vrouwen bestaat?", moet ik elke keer weer glimlachen. Het is niet mijn schuld dat 80 procent van de andere recensenten vrouwelijke minions voor me ontwerpt om uit te kiezen. Oké, misschien een beetje, mijn boogschutter is tenslotte een dame. Maar ze draagt tenminste een fatsoenlijk harnas, wat ik van andere metgezellen niet altijd kan zeggen.

Met hun meningen en opmerkingen doen de metgezellen me denken aan "Dragon Age". Ze kletsen non-stop, wat ze erg levendig maakt. De minions in "Dragon's Dogma 2" hebben veel minder regels dialoog, maar ze voelen nog steeds als echte bondgenoten. Ze zorgen ervoor dat ik me nooit alleen voel tijdens mijn avonturen.

"Dragon's Dogma 2" lijkt precies het spel te zijn geworden dat fans al jaren wilden hebben. De mix van spectaculaire gevechten, weinig handen vasthouden en geweldige graphics heeft me zeker verslaafd gemaakt en ik kan niet wachten om de rest van de wereld te verkennen.

"Dragon's Dogma 2" is vanaf 22 maart verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Capcom

Game

−16%

EUR47,99 was EUR57,33

Capcom Dragon's Dogma 2

Xbox serie X

2

Game

EUR65,41

Capcom Dragon's Dogma 2

5