"Deadpool & Wolverine: Wat. Voor. A. triomf.

Eén ding voorop: er staan geen spoilers in deze recensie. Je leest alleen informatie die bekend is uit de trailers die al zijn uitgebracht.

Het duurt nog geen vijf minuten voordat ik achterover kan leunen in mijn bioscoopstoel en opgelucht adem kan halen. Mijn angst dat Disney's altijd gezinsvriendelijke ketenen de "merc with a mouth" de mond zouden snoeren, lost letterlijk op in bloederige flarden. In plaats daarvan kijk ik geamuseerd toe hoe Deadpool te midden van zijn morbide bloedbad heftig met zijn heupen zwaait op "Bye Bye Bye" van *NSYNC. "Maximale inspanning", ademt hij vooraf fijntjes in de camera.

Jep, Ryan Reynolds' Deadpool is zo terug.

Daar draait het allemaal om in "Deadpool & Wolverine"

Niets gaat goed voor Deadpool. Vooral niet in zijn "X-Men" universum, Earth-10005, waar hij de trieste waarheid onder ogen moet zien: Vanessa (Morena Baccarin) heeft hem verlaten, hij heeft zijn would-be heldenbestaan vervangen door een saaie baan als autodealer en hij kan zijn vrienden op één hand tellen. Een deprimerende surprise party georganiseerd door die vrienden is het laatste wat hij nodig heeft.

Maar dan krijgt Deadpool bezoek van de Time Variance Authority (TVA). Hij moet een Avenger worden op Aarde-616 en een ongelooflijk belangrijke, maar nog onbekende taak op zich nemen. Het enige wat hij hoeft te doen is zijn weinige vrienden achterlaten, die toch al gedoemd zijn, legt Paradox (Matthew Macfadyen), de medewerker van het TVA-middenkader, bondig uit. Want het zogenaamde ankerwezen van Aarde-10005 is gestorven - en dus, volgens de wetten van het multiversum, sterft zijn universum langzaam mee.

Deadpool heeft een keuze: of hij wordt eindelijk een Avenger - zijn droom sinds hij voor het eerst door het multiversum reisde - of hij redt zijn eigen wereld. Maar voor dat laatste heeft hij een nieuwe versie van het ankerwezen nodig. Het is maar goed dat het multiversum er meerdere klaar heeft staan - ook al zou zijn tussenkomst een nieuw, veel groter gevaar met zich meebrengen.

Tussen geweld en humor - zit ook hart

Het gebeurt. Opnieuw. Ryan Reynolds beledigt en perst alles wat niet heilig is door de gehaktmolen. Wacht even. Schrap het "heilige". Niets is heilig voor deze man. Behalve misschien die ene regel die Marvel-baas Kevin Feige hem heeft opgelegd: geen coke in de film. Geen neusconfetti. Geen feeënstof. En - anders dan in Disney's "Frozen" - worden hier in geen geval sneeuwpoppen gebouwd. "Cocaïne is van tafel!" moppert hij verdrietig door de vierde muur, want dat is een bitter verlies voor hem. Natuurlijk weten "Deadpool"-kenners dit.

Ik ben nog steeds verbijsterd. De eerste trailers lieten doorschemeren dat Deadpool het op het Marvel filmuniversum gemunt had. Een beetje, tenminste. Bijvoorbeeld wanneer Deadpool zichzelf viert als Marvel Jezus, die het MCU moet redden van zijn eindeloze reeks mislukkingen. Maar ik wilde het pas echt geloven toen ik het met eigen ogen zag. En wat ik zag gaat veel verder dan "de draak steken".

In feite zou je de hele film kunnen interpreteren als één belachelijke meta-statement over hoe het oude Fox-universum langzaam achteruit is gegaan sinds de dood van zijn "ankerwezen" en gered moet worden door filmstudio Disney - in de vorm van de schandalig obscene en constant scheldende Deadpool. Of all things.

Dat is tenminste de versie die Deadpool wil geloven. Want Deadpool gaat momenteel door een midlifecrisis. Een die ervoor heeft gezorgd dat zijn relatie met Vanessa is stukgelopen. Waar een grimmige man met adamantium klauwen het ankerwezen van Aarde-10005 was, is Vanessa zoiets als Deadpool's "eigen" ankerwezen. "Zijn" wereld lijkt daarom langzaam te vergaan, net als het universum zelf. Als Deadpool erin slaagt om Earth-10005 te redden, redt hij misschien ook zijn relatie. Of in ieder geval zijn vrienden. Dat is de theorie van de voormalige superhuurling.

In de praktijk is het natuurlijk niet zo eenvoudig. Deadpool is niet alleen maar weggelopen voor zijn gevoelens sinds de TVA verscheen. Dit is precies de emotionele kern van het verhaal: de vraag wat een echte held maakt.

Toegegeven, het is niet vernieuwend. Misschien is het zelfs wel het meest afgezaagde cliché van het hele superheldengenre. En toch pakken Reynolds en regisseur Shawn Levy, die meeschreef aan het scenario, de zere plekken van hun helden trefzeker aan. Zo accuraat zelfs, dat zelfs de fantasierijke afslachting in alle multiversum waanzin de vreemde traan niet kan tegenhouden.

Het gekke verhaal over hoe Hugh Jackman terugkwam

Het feit dat "Deadpool & Wolverine" niet alleen hilarisch en bruut is, maar ook een flinke portie hart heeft, is mede te danken aan Hugh Jackmans langverwachte terugkeer als Wolverine.

De Australiër legde een paar weken geleden tijdens een exclusieve persconferentie, die ik kon bijwonen, uit hoe dit tot stand was gekomen. Toen hij nog bezig was met de opnames van "Logan", kondigde hij trots aan dat hij definitief voor de allerlaatste keer in de rol van Wolverine zou kruipen en het "X-Men" universum voorgoed de rug zou toekeren. Hij was immers gewoon "te oud voor deze onzin". Toen verscheen "Deadpool" in de bioscoop. Hugh Jackman's eerste gedachte toen de aftiteling rolde: "Fuck. Ik wou dat ik mijn mond had gehouden."

Fans moesten wachten tot Deadpool en Logan eindelijk in dezelfde film mochten verschijnen. 20th Century Fox was bezig overgenomen te worden door Disney. Of en hoe Deadpool in het gezinsvriendelijke MCU zou passen was geen prioriteit voor Kevin Feige. En omdat Wolverine al een epische, waardige finale had gevonden in "Logan", was het thema eigenlijk sowieso van tafel.

En trouwens: Nee, de zielige verminking van Deadpools personage in "X-Men Origins: Wolverine" uit 2009 telt niet als crossover. Punt.

In feite had Reynolds een verhaalidee voor een terugkeer van Wolverine kort na "Deadpool 2" in 2018, zei Reynolds tijdens dezelfde exclusieve persconferentie. Het diplomatieke antwoord van Kevin Feige: "Nee." Reynolds heeft in de tussentijd andere films opgenomen. "Free Guy". Daarna "The Adam Project". Beide films werden geregisseerd door Shawn Levy. Reynolds en Levy konden het zo goed met elkaar vinden dat Reynolds besloot om de derde "Deadpool" film ook met Levy te schrijven en regisseren.

Hugh Jackman speelde ondertussen op Broadway in "The Music Man". Op een avond, nog steeds aan het nagenieten van zijn te vroege vertrek uit Wolverine, belde hij Reynolds in een opwelling. Reynolds had net met Levy in de lift gestaan en was op weg naar een laatste verhaalbespreking met Kevin Feige voor "Deadpool 3". In de paar minuten die ze nog hadden voor de vergadering, stelden Reynolds en Levy een compleet nieuw verhaal samen - met Wolverine als centraal personage. Een laatste, wanhopige poging om toch de epische team-up te krijgen.

Voilà: Feige was dolblij. De terugkeer van Wolverine was bezegeld. En een geheel nieuwe film was geboren.

Reynolds en Jackman: een fantastisch team

We zullen waarschijnlijk nooit weten hoe het verhaal van een derde "Deadpool" film eruit zou hebben gezien zonder Wolverine. Het feit dat er ooit een versie zonder hem was lijkt bijna belachelijk, zo centraal staat dit personage in het huidige verhaal. Ik word er sowieso niet moe van om Hugh Jackman in een slecht humeur te zien grommen terwijl hij zijn klauwen uitsteekt. Dat zal niemand doen. Zelfs Feige niet. Dat zegt Deadpool. Want Feige zal hem uitmelken tot zijn negentigste, volgens de Merc.

Hij heeft waarschijnlijk zelfs gelijk. Dat heeft hij met veel van zijn meta uitspraken. Ik zou daar geen probleem mee hebben. Jackman en Reynolds harmoniëren perfect. Net als hun personages Wolverine en Deadpool. Soms als een soort buddy cop komedie met een FSK 16 rating. Soms als een bloederig kooigevecht actiebonanza in een Honda Odyssey. En soms als een karakterstudie over verlies, familie en schuldgevoelens. Geen van beide wordt verwaarloosd. En waar nodig geeft het script zelfs de rustige, emotionele momenten de tijd om te ademen. Vooral dat laatste is eigenlijk een vervelende Marvel-kwaal, wanneer op het gekste moment een grap de emotionele impact van de scène wegneemt. Niet hier. Gelukkig maar.

"Deadpool & Wolverine" heeft zijn handen vol aan de absurditeit van het multiversum. Het wemelt van de onverwachte, maar des te grootsere cameo's. In tegenstelling tot "Doctor Strange in the Multiverse of Madness" voelen ze echter nooit aan als pure fanservice. In plaats daarvan passen ze als gegoten, zetten ze bepaalde karakterontwikkelingen in gang of hebben ze zelfs een blijvende invloed op de plot.

Cameo's of niet: "Deadpool & Wolverine" kan nog steeds doorgaan voor zowel de ultieme "Deadpool"-film als de ultieme "Wolverine"-film. Geen wonder: zelfs in de strips delen de twee personages een verdomd goed geschreven haat-liefdeverhouding. Om dit eindelijk op het witte doek te zien is de vervulling van mijn droom. En het feit dat dit gebeurt te midden van brute actie die nooit overboord gaat en groter wordt dan zijn eigen personages is een zegen.

Nou, ze kunnen nu beter stoppen.