"Doctor Strange 2" - pure waanzin!

Eén ding vooraf: Er staan **geen spoilers in deze recensie.**Je leest alleen informatie die bekend is uit de reeds verschenen trailers.

De recensie is geen spoiler.

Als Doctor Strange in the Multiverse of Madness iets voorstelt, is het de film van vele vervolgen. Zoals uit "Doctor Strange" - oké, zeker - maar ook uit "Spider-Man: No Way Home", "WandaVision", "Loki" en ... Maak je geen zorgen, ik zal niets weggeven. Spoilers en zo. Het multidimensionale project wordt geleid door regisseur Sam Raimi. Gaat er een belletje rinkelen? Het was Raimi die "Spider-Man" in 2002 naar de bioscoop bracht.

Waarom is dat bijzonder? Want "Spider-Man" was het begin van wat 20 jaar superheldendominantie in de bioscopen is geworden. Zeker: in 1998 was er "Blade". Twee jaar later verscheen "X-Men". Pioniers, zonder twijfel. Maar stripverfilmingen waren nog steeds een niche-genre. Het was Sam Raimi's "Spider-Man" die ze geschikt maakte voor de massa.

Nu, twee decennia later, keert Raimi terug naar Marvel. Het is iets waar zijn fans naar hebben uitgekeken. En ja, zijn handtekening staat erbij. Alleen niet zo sterk als ik had gehoopt.

Daarover gaat "Doctor Strange in het Multiversum van de Waanzin"

Het multiversum bestaat. En het is gevaarlijk. In het midden van dit alles: de jonge America Chavez (Xochitl Gomez). Haar speciale gave is dat ze kan springen tussen de werkelijkheden in het multiversum - als enige. Dit roept kwade, onbekende krachten in actie die zich deze gave willen toe-eigenen voor hun eigen machinaties.

Gelukkig komt Chavez tijdens haar ontsnapping uit een andere werkelijkheid de machtigste tovenaar op aarde tegen - Aarde 616, trouwens - Doctor Strange (Benedict Cumberbatch). Hij wil Chavez beschermen en uitzoeken wie het op haar gemunt heeft. Daarvoor roept Strange de hulp in van Wanda Maximoff (Elizabeth Olsen), de Scarlet Witch, de enige persoon die sterker zou kunnen zijn dan hij.

Kerst voor ... ja, voor wie eigenlijk?

Het is een vreemd gevoel dat zich over mij vestigt na "Multiverse of Madness". Het is alsof het Kerstmis is en ik allerlei cadeautjes heb gekregen - alleen niet die op mijn verlanglijstje stonden. Dat maakt Kerstmis niet slecht. De cadeautjes zijn geweldig. Maar ... ik ben toch een beetje teleurgesteld.

"Zo erg dan?"

"Nee, maar..."

Nee, maar. Dat zul je in deze recensie nogal eens lezen. Laten we beginnen met regisseur Sam Raimi. Hij heeft zijn wortels in het horrorgenre. Onvergetelijk is zijn iconische en minstens zo brute "Evil Dead" trilogie. Sinds het onverwachte succes heeft de toenmalige hoofdrolspeler Bruce Campbell een gastrol gehad in vrijwel elke film van Sam Raimi. Dat moet geluk brengen. Ook in "Multiverse of Madness".

Raimi's horrorwortels zijn waar ik het meest naar uitkeek in "Multiverse of Madness". Ze zijn immers evident in al zijn andere films. Zelfs in het kindvriendelijke "Spider-Man 2". Herinner je je bijvoorbeeld de scène waarin chirurgen proberen de tentakels van de rug van dokter Otto Octavius te scheiden? Dat is pure horror. Gaat bijna over in body horror.

Dat is precies wat ik wilde zien in "Multiverse of Madness". Maar ik kreeg veel minder. Oké: er zitten een paar behoorlijk freaky scènes in. Maar zo eng als hierboven wordt het nooit. Alleen enger dan we gewend zijn van het Marvel Cinematic Universe (MCU). Maar dat is geen onderscheiding door de lage lat. Daarom verbazen de eerste reacties me des te meer. "Het gaat volledig voor horror - jump scares, body horror en een veeg duivelse kills", lees ik daar. Ik weet niet waar men dat gezien heeft. Voor mij is het meer hype dan waarheid.

Een ander voorbeeld: scenarioschrijver Michael Waldron. Dat hij samen met Raimi het verhaal van "Doctor Strange" mag voortzetten is geen toeval. Waldron schreef al de ingenieuze "Loki" serie, waarin het multiversum voor het eerst opduikt. Parallelle universa, wel te verstaan. Of andere werkelijkheden. Wetenschappelijke komische mumbo-jumbo dus.

Goed, Waldron heeft verstand van zaken, denk ik bij mezelf. Hij weet met het concept te spelen. Dat doet hij, soms waanzinnig goed. Alleen op het grote scherm en met oneindig veel meer geld dan in "Loki". Dan komt de derde akte. De eerder gesponnen, werkelijkheid overspannende draden worden onstuimig aan elkaar geknoopt. Alles gebeurt veel te haastig. Zelfs bepaalde karakterontwikkelingen. En dan eindigt de film abrupt. Na de persvoorstelling had ik tijdens de aftiteling echt een verbaasde "Huh?" op mijn gezicht geschreven.

Alleen Marvel's "Eternals" is dat de laatste tijd gelukt.

Het Multiversum van Waanzin is werkelijk krankzinnig

"Eeuwigen." O jee. Ik pakte die film destijds regelmatig uit elkaar. Voordat we elkaar verkeerd begrijpen: Ik hou van Multiverse of Madness. Ik vind "Multiverse of Madness" zelfs beter dan "Spider-Man: No Way Home", ook al ben ik het helemaal niet eens met een paar keuzes van Raimi en Waldron.

Maar.

"Multiverse of Madness" is ongelooflijk leuk. Vanaf de allereerste seconde. Het begint met een enorme actiescène. Daarna volgt de volgende. En dan nog een. Octopussen klauteren rond op wolkenkrabbers. Portalen geopend. Er zijn invasies. Er zijn belegeringen. Tovenaars vechten tegen demonen en wie weet wat nog meer. "Multiverse of Madness" houdt niets achter. Het put uit het volle. Stijlvol, speels en aangenaam licht op visuele extravaganza - alsof Raimi recht wilde doen aan de "waanzin" in de titel van de film.

Significant. Maar ook gevaarlijk. "Met het multiversum is er voor elke ziekte een remedie en voor elk probleem een oplossing," zegt een personage in de film. Het zou ook een citaat kunnen zijn van de directie van Marvel; het MCU is nu zelf een "Multiverse of Madness" geworden. Dat is spannend, want geen fan-theorie is meer te gek om ondenkbaar te zijn. Maar het haalt ook de spanning eruit. Want als alles mogelijk is, wat heeft dan nog betekenis? Elke speling van het lot kan op elk moment ongedaan worden gemaakt door een multidimensionale reis. Wat ontbreekt zijn echte consequenties. De hoogte van de val.

Het gevoel dat er gewoon niet voor elk probleem een oplossing is.

Cumberbatch en Olsen dragen de film

Het plezier van de brute actie, de pure eindeloze fanservice en alle cameo-optredens die Marvel sinds "No Way Home" viert, overheerst echter nog steeds. En ergens
daartussen vindt Raimi wel ruimte voor zijn personages. Een beetje. Veel karakterontwikkeling krijgen ze niet. Zoals ik al zei: het gaat allemaal een beetje te snel, vooral tegen het einde. Maar Raimi heeft zijn twee hoofdrolspelers, die van heel weinig veel maken: Benedict Cumberbatch en Elizabeth Olsen.

Ik zou eeuwig naar Cumberbatch kunnen kijken als dokter Stange. Niemand anders geeft de licht arrogante maar vooral sympathieke "Meester van de Mystieke Kunsten" zo geloofwaardig weer als Cumberbatch. "Ben je gelukkig?" wordt Strange steeds weer gevraagd, vooral in de eerste akte. Net als Tobey Maguire's Peter Parker in Spider-Man 2, voert Strange voortdurend een innerlijke strijd over wat het beste voor hem is en wat het beste is voor het grotere geheel. Strange, als de chirurg die hij ooit was, probeert voortdurend de emoties weg te drukken. Cumberbatch speelt dit perfect.

Even indrukwekkend is de Wanda Maximoff van Elizabeth Olsen. Ze krijgt veel meer screentime dan de trailers aangaven. Olsen's acteertalent wordt dus eindelijk naar behoren gewaardeerd op het grote scherm. Geen wonder, er moet veel van die Scarlet Witch comic lore in de film zitten die ik al eerder voor je hier heb ontrafeld. Het past wonderwel. Want waar Strange rationeel en pragmatisch is, zorgt Wanda voor de emotionele tegenpool die de zaken vooruit stuwt. Niets is immers vormgevender dan de pijn van een moeder die haar kinderen heeft verloren.

Conclusie: Onderhoudend plezier - niet meer, niet minder

"Multiverse of Madness" wordt niet mijn favoriete Marvel-film. En toch: ik vind het mooi. Waarschijnlijk elke keer dat ik het bekijk een beetje meer, omdat ik nieuwe dingen ontdek. Als stripfan geniet ik vooral van de vele fanservices, kruisverwijzingen, Easter Eggs en cameo-optredens.

Nee, je zult je zeker niet vervelen. De actiebonanza heeft het allemaal. Cumberbatch en Olsen zijn een bank. En Raimi's licht duistere invloeden doen de franchise goed, ook al hoopte ik op veel meer Raimiiaanse horror. Zijn handtekening is er, maar niet zo duidelijk als die van James Gunn in "Guardians of the Galaxy" of die van Taika Waititi in "Thor: Ragnarok."

Dus "Multiverse of Madness" voelt meer aan als een hamburger van een zeer bekende fastfoodketen: Spectaculair lekker als ik me erop stort - maar de maaltijd is korte tijd later nog steeds vergeten.

"Doctor Strange in the Multiverse of Madness" draait vanaf 4 mei in de bioscoop. Looptijd: 126 minuten. Beoordeeld op vrijgave vanaf twaalf jaar.