"Thor: Love and Thunder" - Hell, yeah!!
Opnieuw gaat cultregisseur en scenarioschrijver Taika Waititi aan de slag voor Marvel. Gelukkig. Want "Thor: Love and Thunder" is de heerlijk grillige frisse wind die het Marvel filmuniversum nodig had.
Eén ding vooraf: Er staan **geen spoilers in deze recensie.**Je leest alleen informatie die bekend is uit de reeds verschenen trailers.
De recensie is geen spoiler.
Het komt zelden voor dat persvoorstellingen meer dan een dag voor de première van de film plaatsvinden. Meestal om lekken te voorkomen. Vooral als de distributeurs precies weten hoe belabberd hun film is. Negatieve pers moet zo lang mogelijk worden uitgesteld. Het zou alleen maar een slecht effect hebben op de voorverkoop, zoals onlangs het geval was met Sony's "Morbius".
Marvel films zijn geen uitzondering. Maar niet omdat Disney of Marvel een flop vreesden. Het gaat hen om geheimhouding. Over spoilers. En toch: de persvoorstelling voor "Thor: Love and Thunder" vond een hele week voor de première plaats. "Iemand is hier behoorlijk zelfverzekerd," dacht ik. Na het zien van de film besef ik waarom: 'Thor: Love and Thunder' is gewoonweg fantastisch. Grappig. Emotioneel. En gewoon vreemd. Precies waar ik op hoopte van cultregisseur en scenarioschrijver Taika Waititi.
Daarover gaat "Thor: Liefde en Donder"
Eerst stierf zijn moeder. Dan zijn vader. Dan zijn broer. Verschillende keren. Toen verliet zijn vriendin Jane Foster (Natalie Portman) hem. Thor (Chris Hemsworth) is misschien klaar met de liefde. Maar niet met vechten. Dit is zijn nieuwe zen. Zijn weg naar innerlijke vrede - zegt hij tegen zichzelf. Dus zwerft hij met de Guardians of the Galaxy door het heelal, om mensen in nood te helpen. Klassieke Thor-avonturen, zoals hij zelf graag zegt.
Totdat er een nieuwe bedreiging ten tonele verschijnt: Gorr the God Butcher (Christian Bale), die het tot zijn missie heeft gemaakt om alle goden in het universum te vernietigen, nadat zijn eigen goden hem in de steek hebben gelaten. Gorr's volgende doelwit? Aarde. Daar, waar Thor's ex-hamer Mjölnir een nieuwe waardige drager heeft gevonden - Thor's ex-vriendin Jane Foster, van alle mensen.
Taika Waititi: Geef de man een medaille
Marvel-films slagen er niet altijd in een goede mix van humor en ernst te vinden. De laatste tijd eigenlijk bijna nooit. Veeleer is humor er vaak alleen geweest om de ernstige en emotionele momenten te breken. Een absurditeit. Alsof Marvel het jongere publiek niet vertrouwt met zoiets als, nou ja, emotie.
Tijden kunnen veranderen. Taika Waititi, de 46-jarige regisseur uit Nieuw-Zeeland, berucht om zijn over-the-topness, is een expert in het mengen van ernst en humor in perfecte balans. Dat heeft hij al laten zien in "Hunt for the Wilderpeople", "What We Do in the Shadows" en meest recent in het voor een Oscar genomineerde "Jojo Rabbit", waarin een kleine blonde jongen in 1945 - geleid door zijn denkbeeldige vriend, Adolf Hitler - leert dat Joden waarschijnlijk toch geen gehoornde, geschubde en gedachtenlezende monsters zijn die kleine Ariërs zoals hij opeten.
In ieder geval is dit de tweede keer dat Marvel zijn vertrouwen stelt in de knotsgekke en getalenteerde Waititi. Dat moet iets betekenen. Hij was het immers die "Thor: Ragnarok" naar het Marvel Cinematic Universe (MCU) bracht. Oorspronkelijk zou hij de laatste film van Chris Hemsworth zijn geweest als de Noorse god, met uitzondering van incidentele verschijningen in "Avengers"-films. De rol sprak hem niet meer aan. Toen verscheen Waititi.
"Wees meer jezelf, wees grappig," Waititi zei destijds, daarbij rekenend op het komische talent van Hemsworth, dat hij eerder niet mocht tonen. Daarom was de tot dan toe bebrilde en stoïcijnse Noorse god nooit echt toegankelijk voor het grote publiek. Daartoe veranderde Waititi de manier waarop hij op de set werkte. In een interview zei hij dat meer dan 80 procent van "Thor: Ragnarok" geïmproviseerd was. De acteurs zouden alleen weten waar de scène begon en waar hij moest eindigen. Hoe ze van punt A naar punt B kwamen was aan hen. Dat is allesbehalve normaal. Dit is...
Zoals ik al zei: loopy.
Dat is precies waarom Waititi's werkwijze werkte. "Ragnarok" voelde anders aan. Groentje. Als publiek kun je letterlijk de vreugde en het plezier op de set voelen. Geen wonder dat de film niet alleen de best beoordeelde film van de Thor-serie tot nu toe is, maar de vierde best beoordeelde film van alle 27 MCU-films. En Hemsworth was zo enthousiast over Waititi dat hij zei dat zolang Waititi aan boord bleef, hij dat zou doen.
Een belofte die Hemsworth vernieuwde bij de première van "Thor: Love and Thunder."https://screenrant.com/chris-hemsworth-taika-waititi-more-thor-movies-response/
Vreemd, grappig, rommelig
Zo kun je al raden wat je kunt verwachten in "Thor: Love and Thunder" - namelijk veel Waititi slapstick. Bijvoorbeeld Thor, die op zijn bijl "Stormbreaker" als op een bezem de strijd tegemoet rijdt. Tegen harige aliens met kippenhoofden. En kakelend taalgebruik. Plus Sweet Child O' Mine van Guns N' Roses.
Mooi.
Bron: Marvel Studios
Yep, "Love and Thunder" is echt vreemd. Druipt van Waititi's extravaganza en gaat zelfs nog een stapje verder in vergelijking met "Ragnarok". Waititi houdt ervan gekke ideeën te nemen en ze tot het punt van absurditeit te drijven. Soms voelt "Love and Thunder" eigenlijk als een persiflage op zichzelf. Bijvoorbeeld wanneer Thor de splittruc à la Jean-Claude Van Damme doet om twee buitenaardse schepen tegen te houden. Zulke scènes zullen niet bij alle kijkers in de smaak vallen. Vooral niet degenen voor wie de waardigheid van Thor, de machtige God van de Donder, heilig is.
Maar: als een ruimteviking op een regenboogbrug door de ruimte dartelt in een boot getrokken door reuzengeiten - dit komt overigens niet van Waititi maar rechtstreeks uit Nordische mythologie - is alles mogelijk. "Ik heb in mijn leven veel gekke films gemaakt, maar dit is absoluut de gekste," zei Waititi in een interview met online magazine Movieweb. Dat kan ik bevestigen. Waititi, die ook het scenario schreef, schrikt er niet voor terug zijn fantasie de vrije loop te laten. Als ik hier zou bederven en opsommen wat er nog meer in zit, zou niemand me geloven dat zoiets zou kunnen werken.
Wel, "Thor: Liefde en Donder" werkt. Niet alleen inhoudelijk. Ook visueel. Vooral in het begin is er veel hommage aan de animatiefilm "He-Man" uit de jaren tachtig. En wanneer Michael Giacchino's toch al rockende filmscore bijna op de achtergrond raakt bij de gelicenseerde liedjes, stoort dat nauwelijks. Want het jaren tachtig metaal dat hier om de paar scènes op het scherm schommelt, past als de hamer van Thor voor het oog. Inclusief een Metallica-referentie.
En dan nog zo: wie hakt hier uien?
Maar Waititi zou Waititi niet zijn als hij tussen al zijn kattenkwaad door geen uien zou snijden - ik vind het prachtig hoe Waititi zelf, in zijn rol als sympathieke goedzak Korg, de plot buiten beeld aan ons kijkers blijft uitleggen. Niet dat Love and Thunder een melodrama is. Maar waar zou de gravitas van een film zijn als het uitsluitend om de lach gaat?
In feite gaat de plot niet echt over de zoektocht van Thor naar innerlijke vrede of enig spiritueel zelf in afstemming met verleden en heden. Veel meer over de liefde. Wat het betekent. Hoe het de personages in de film beïnvloedt. Hoe het kan genezen. Wat een leegte laat het achter als het er niet meer is. Klinkt kazig. Het is. Het is ongebruikelijk, zeker voor het superhelden actiegenre. Maar het is aan de genialiteit van de regisseur en zijn getalenteerde acteurs te danken dat dit geen seconde stoort. Want telkens als de film dreigt af te glijden naar rumoer, komen de voor Waititi zo typerende emotionele momenten langs die recht in het hart raken.
Bron: Marvel Studios
Hemsworth's Thor bijvoorbeeld, die wegloopt voor de liefde omdat - in zijn ervaring - iedereen van wie hij houdt eerder vroeger dan later sterft. Hoewel Hemsworth vaak gewoon een zin als "het is beter om achteraf de pijn te voelen dan helemaal nooit iets gevoeld te hebben" mag neergooien, kan ik het niet laten om af en toe een traan uit mijn oog te vegen.
Christian Bale's Gorr is een ander voorbeeld. Nerds, ik waarschuw jullie nu: Zijn verhaal leunt slechts vaag naar de strips. Bovenal is Gorr in de film geen buitenaards wezen dat al eeuwenlang machtige wezens afslacht en daarom zelfs een god als Thor aankan. Maar Gorr in de film krijgt, net als Gorr in de strips, een artefact in handen dat hem ongelooflijke krachten geeft omdat het zich in ruil daarvoor kan voeden met de onuitsprekelijke pijn die Gorr ooit in een vorig leven heeft geleden.
Bron: Marvel Studios
Bale krijgt niet al te veel screentime - een van mijn weinige punten van kritiek - maar het weinige dat hij krijgt gebruikt hij voortreffelijk. De waanzin in Gorr spiegelend, wisselt Bale af tussen het croonende gezang van een psychopaat in zijn delirium en de diepe, schorre stem van een seriemoordenaar die duidelijk maakt dat hij niet van plan is gevangenen te houden. En waar Cate Blanchett's Hela in de prequel gewoon gedreven werd door haat voor haar familie, is Gorr's motivatie veel tragischer. Vooral als...
.. tja, ineens blijft het lachen in je keel hangen voordat de film voorbij is.
Laten we het hebben over Natalie Portman
Natalie Portman. Ik miste haar in Thor: Ragnarok. Haar doorgaans eigenzinnige Jane Foster is niet alleen sympathiek; zij en Hemsworth hebben een schermchemie die ongeëvenaard is in het hele MCU. Inhoudelijk was de afwezigheid van Portman echter logisch (al was het waarschijnlijk meer contractueel, omdat Portman er geen zin meer in had - nog iets wat Waititi veranderde): "Ragnarok" vertelde een kosmisch verhaal over superhelden die door de ruimte vlogen. Jane Foster daarentegen is een aardbewoner. Een ontdekkingsreiziger. Een astrofysicus. Voor nu. Want - de trailers lopen hierop vooruit - MCU Foster bewandelt in "Love and Thunder" dezelfde weg als comic book Foster: Ze wordt een superheldin.
Kan Portman een superheldin spelen?
Bron: Marvel Studios
.
Dat kan ze. Enerzijds blijft ze trouw aan haar karakter: met bijna kinderlijke vrolijkheid ontdekt de voormalige onderzoekster haar bovennatuurlijke superheldenkrachten, die ze onmiddellijk wetenschappelijk probeert te verklaren. Dit is grappiger dan het op papier klinkt. Portman speelt het perfect. Aan de andere kant krijgt ze het goed voor elkaar, door wanhopig domme superheldenuitspraken uit te proberen tot ze er een vindt die minder opwindend is. Zelfs dat is grappiger dan het op papier klinkt.
Dus het lijkt niet een beetje misplaatst als zij en Hemsworth - beiden als Thor - het grootste deel van de film op hun schouders dragen. Tessa Thompson als de uitdagende Valkyre en Taika Waititi als Korg completeren het stellaire ensemble, dat ik hier met opzet niet volledig opsom om je verrassing niet te bederven.
Conclusie: grote, grillige pret
Je kunt zien dat het voor Waititi belangrijk was om niet zomaar een tweede "Ragnarok" af te leveren. Zeker, de Nieuw-Zeelander neemt alles wat "Ragnarok" al geweldig maakte en zet het een tandje hoger. Bijvoorbeeld in de humor. Of met de locaties. Zoals die plek waar "zelfs de kleuren" bang voor zijn. Hij moest wel. Waarom anders een vervolg maken? Maar te midden van alle waanzin voelt Love and Thunder eigenlijk volwassener aan, vooral tegen het einde. Want Waititi is op zijn best wanneer zijn excentrieke humor onverwacht emotionele momenten ontmoet.
Voldoet Waititi aan de hoge verwachtingen? Reken maar dat hij dat deed. Meer dan dat. Hij overtreft ze zelfs. Vooral nu, nu er bijna wekelijks een nieuwe Marvel-serie of -film in première gaat, voelt Love and Thunder als de broodnodige frisse wind die Ragnarok destijds voor de MCU was. Voor mij althans. Als je eerder niet van Waititi's humor hield, zul je hier niet gelukkig zijn.
Dit is dus mijn oproep aan Marvel: voer een regel in dat alleen Waititi Marvel-films mag maken. Of geef de man op zijn minst een medaille. Want als je acterende hoogvliegers als Hemsworth, Bale, Thompson, Portman en - zojuist - Waititi in dezelfde ruimte hebt die ongefilterde shenanigans doen, kan het product niet anders dan sensatie opleveren.
"Thor: Love and Thunder" draait vanaf 6 juli in de bioscopen. Looptijd: 119 minuten. Bevrijd van twaalf jaar.
57 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
