"She-Hulk": Ik pik die onzin niet meer!

Dit is een recensie met spoilers van de eerste drie afleveringen. Bekijk ze dus eerst voordat je verder leest. Of... niet.

She-Hulk twerkt. Dat soort dingen hoef ik niet te pikken. Dus na slechts drie afleveringen hou ik het voor gezien. Wat Marvel ook dacht - ik niet. Ik wilde de serie leuk vinden. Echt waar. Ik wil alles wat Marvel produceert leuk vinden. Ik hou van superhelden en superheldinnen. Ik ben dol op de strips. Ik hou van bijna alle films. En zelfs gemiddelde series als "Hawkeye" of "Ms. Marvel" win ik altijd iets positiefs.

Maar "She-Hulk" is een fucking punch in mijn fan-face.

De serie is geschreven en ontwikkeld door de Amerikaanse schrijfster en producente Jessica Gao. Wat ze bedoeld moet hebben als een ultra-clever en cynisch commentaar op de rol van vrouwen in de huidige maatschappij is ontaard in een onhandige morele preek die, ironisch genoeg, zelf totaal geen respect heeft voor zijn eigen hoofdpersoon. Waarom zou ik haar dan serieus nemen? Mijn hart bloedt. Zelfs ik, als Marvel fanboy, kan niet tegen zoveel onzin.

De ramp begint

Vanaf het begin: Jennifer Walters (Tatiana Maslany) is niet alleen advocate, maar ook de nicht van Bruce Banner (Mark Ruffalo). Wanneer het bloed van Bruce en Jennifer zich per ongeluk vermengt na een auto-ongeluk, verandert Jennifer ook in een groot, groen monster - de She-Hulk. Haar leven als gewone advocaat is nu voorbij. Als de She-Hulk wordt ze het nieuwe gezicht van de afdeling bovenmenselijke rechten.

Even de eerste trailers gaven me een misselijk gevoel. Zelfs niet vanwege het verhaal. Van "Deadpool" weten we al dat "She-Hulk" meer een grap zou zijn en zichzelf niet al te serieus zou nemen, zoals de trailers suggereerden. Het waren eerder de belabberde computereffecten die me deden vrezen voor een kolossale teleurstelling. En toch waren ze - in de eerste twee afleveringen - helemaal niet slecht.

Maar al het andere.

She-Hulk is de allerbeste - in alles

. Wat is het probleem? Ten eerste in Jennifer's letterlijke superioriteit, die nooit wordt uitgelegd. We herinneren ons: in Endgame verwondt Bruce Banner zijn arm zo ernstig in de strijd tegen Thanos dat hij zelfs met de zelfgenezende vermogens van de Hulk niet geneest. Dan transformeert zijn neef. Met haar "She-Hulk" DNA weet hij prompt zijn arm volledig te repareren.

"Omdat ik beter ben," merkt Jennifer op.

"Laten we anders afspreken," antwoordt Bruce.

"Dus beter anders," is Jennifer's snedige antwoord.

Dat is nog geen reden om de hele serie meteen te haten. Toch zou een uitleg over waarom Jennifer's DNA "beter" is leuk zijn geweest. Ach ja. Volgende scène. We leren dat Bruce haar heeft meegenomen naar zijn geheime schuilplaats ergens op een paradijselijk strand in Mexico. Hier heeft hij tussen "Infinity War" en "Endgame" een controleerbaar Hulk uiterlijk ontwikkeld - Smart Hulk, een kruising tussen Bruce en Hulk. Omdat hij weet hoe gevaarlijk en destructief zijn alter ego is, hoopt hij zijn neef op dezelfde manier te helpen op deze plek. Sterker nog: hij wil haar opleiden tot superheld. Alleen Jennifer vindt niet veel van dit idee. Want het enige wat ze wil is een normaal, anoniem leven.

Waarom?

Waarom is Bruce zo wanhopig om van Jennifer een superheld te maken? Waarom wil Jennifer dat niet zijn? Ik weet het niet. Het kunstmatig geconstrueerde conflict bestaat sowieso niet om meer te weten te komen over het innerlijke leven van de personages. Een voorbeeld: Luke Skywalker komt tegen de wil van Owen in "Star Wars" in opstand omdat hij niet nog een seizoen als natte boer op Tatooine wil doorbrengen in plaats van eindelijk naar de vliegacademie te mogen. We leren hierdoor dat Lucas droomt van grote avonturen ver van zijn dorre thuis. Dromen die onvervuld blijven - tot het noodlot toeslaat. Gao, aan de andere kant, construeert haar conflict zo dat Bruce gewoon weer een van die mannen in Jennifers leven is die niets geven om wat zij wil en die in plaats daarvan vinden dat ze haar moeten vertellen wat ze moet doen.

Jennifer is het er uiteindelijk mee eens. En - verrassing! - is ze direct superieur aan Bruce Banner in vrijwel elke "Hulk-discipline". Omdat... redenen. Beter DNA en zo. Gao's script neemt nog steeds niet de moeite deze superioriteit coherent uit te leggen. In plaats daarvan laat het Bruce reageren zoals alle mannen doen, volgens Gao: ze worden jaloers.

Ik begrijp wat Gao's script beoogt: kijk, mannen, dit is wat er met ons vrouwen gebeurt als we kracht tonen - we worden naar beneden gehouden. Nou, dat is echt een probleem. Aanpakken is belangrijk en goed. Het is alleen zo dat Gao voor deze uitspraak een situatie construeert waarin Bruce Banner zich niet gedraagt zoals we hem kennen uit 15 jaar MCU. In plaats daarvan vertrapt ze zijn karakterisering. Het kan beter. Het moet beter.

Een ander probleem: er is geen ontwikkeling van de hoofdpersoon

. Gao maakt in dit alles nog een fout. Ze ontneemt haar eigen hoofdpersoon de kans zich te ontwikkelen. Om zich überhaupt te ontwikkelen. Haar superioriteit wordt voortdurend gegeven. Zelfs Jennifer's vriendin krijgt nauwelijks andere zinnen in haar mond gelegd dan "jij bent de beste, jij bent de grootste, jij bent de grootste". Jennifer is vanaf het begin perfect. Dat is niet alleen maar saai. Het is onaardig. Ik heb daar ook al eerder over geschreven:

Een tegenvoorbeeld: Tony Stark uit de eerste "Iron Man" film is cool en heeft altijd de perfecte zin. Maar Tony is ook een narcistische klootzak. Een zwakte die hij moet overwinnen voordat hij onbaatzuchtig zijn leven riskeert voor anderen. En hij besteedt bijna tweederde van de film aan het bouwen van zijn pak te midden van luide mislukkingen en het leren ermee om te gaan.

Jennifer daarentegen heeft geen leercurve. Geen ontwikkeling. In plaats daarvan heeft ze de gouden medaille gewonnen nog voor de race is begonnen. Ze pronkt zelfs met haar superioriteit. Wrijft het Bruce letterlijk in het gezicht. Dit heeft niets te maken met mondigheid. Vooral niet als die kracht gewoon een gegeven is en er niet voor gewerkt of verdiend wordt - laat staan uitgelegd. Dit is gewoon "lui scenarioschrijven".

Wie houdt hier wie voor de gek?

Maar het is een van de weinige serieuze scènes in "She-Hulk" die de kroon spant. Daarin probeert Bruce Jennifer nog een laatste keer duidelijk te maken hoe belangrijk het voor hen beiden is om hun agressie onder controle te houden. Want als ze boos worden, kan dat de Hulk in hen naar boven brengen. En dat is een ernstig gevaar.

Jennifer dan aan Bruce:

Rums. Dat zit. Of het zou moeten. Behalve dat Jennifer's aankondiging aan de totaal verkeerde persoon is gericht.

Eerst is het Jennifer zelf die de hele eerste aflevering besteedt aan het uitleggen van zijn vakgebied aan Bruce, die al 15 jaar Hulk is - niet andersom. Ten tweede, in normale omstandigheden - haatmisdrijven en vrouwenmoorden zijn erg, maar geen normale omstandigheden - wordt geen enkele vrouw "letterlijk vermoord" alleen maar voor het uiten van haar mening. Niet in onze maatschappij. Voor alle problemen - Gao schiet hier zijn doel voorbij. En ten derde, pick-up lines en het betuttelen van mannen staan in de verste verte niet in dezelfde verhouding als door de maatschappij als monster verstoten worden en door je eigen regering opgejaagd worden, zoals Bruce overkwam. Het ging zelfs zo ver dat Bruce in zijn ellende probeerde zelfmoord te plegen. Maar de kogel die hij in zijn hoofd stak werd gewoon weer uitgespuugd door "de ander", de Hulk... She-Hulk daarentegen is direct geliefd en gevierd door de maatschappij.

Dus als er iets is waar ik zeker van ben, is het dat Jennifer haar woede niet "oneindig veel vaker" hoeft te beheersen dan Bruce.

Opnieuw snap ik wat Gao's bedoelingen zijn. Maar met zoveel domheid valt het goedbedoelde effect van wat een sterke monoloog zou moeten zijn, plat. Want Gao heeft duidelijk geen idee van het achtergrondverhaal van haar belangrijkste personages. Niet eens genoeg respect om het kleine beetje onderzoek te doen om de scène zo te brengen dat het geen afrekening is met degene die dat het minst verdient. Bruce werd als monster gediscrimineerd. Jennifer als vrouw. Dat moet de twee personages dichter bij elkaar brengen. Las ze aan elkaar. Niet om ze uit elkaar te drijven. Tenzij je 15 jaar MCU verdraait en negeert.

Zoals ik al zei, het kan beter.

De stelling: alle mensen zijn dom en vervelend en slecht en dom

. Het ergste? Alle bovenstaande voorbeelden komen uitsluitend uit de eerste aflevering. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de opgedirkte dames in de bar die Jennifer, verward en getekend door het auto-ongeluk, in het damestoilet aantreffen en meteen huiselijk geweld concluderen zonder het zelfs maar te vragen. Maar dat is precies het mannelijke beeld dat auteur Gao in deze voorstelling schildert en viert.

Helaas zijn mannelijke sympathisanten zelfs na drie afleveringen niet te vinden. Haar werkcollega's zijn allemaal arrogante, giftige, seksistische en onaangename klootzakken. Haar baas geeft niets om haar. Blonsky, haar eerste klant en de schurk uit "The Incredible Hulk", zweert bij zuivering en neukt acht vrouwen tegelijk. Wong speelt dom of moet geïmiteerd zijn door een Skrull, vergelijkbaar met Nick Fury in "Spider-Man: Far From Home". Zelfs neef Bruce wil haar alleen maar betuttelen.

Daarnaast manoeuvreert "She-Hulk" zich steeds meer in een ander narratief probleem: Hoe moet Jennifer Walters sterk, zelfverzekerd en slim overkomen als alle anderen Männer in de kamer zich gedragen als een stel puberende studenten? Jennifer mist waardige maatstaven die haar echt aankunnen. Gao geeft er niets om. Erger nog, ze maakt ze belachelijk. Bijvoorbeeld wanneer Jennifers voormalige werkcollega, die zeker geen charismatische Chris Hemsworth is, toch de verbeelding wekt dat hij misschien een reële kans maakt bij de Amerikaanse rapper en superster Megan Thee Stallion. Dat is wat mannen drijft, volgens de subtekst. Ze overschatten zichzelf onmetelijk. Altijd. Sekskanonnen als She-Hulk en Megan Thee Stallion hebben daar alleen een vermoeide glimlach voor - en de kijkers worden geacht met hen mee te lachen.

Nu wie is hier oppervlakkig?

Ik, althans, kan niet stoppen met lachen om zulke infantiele verhaaltjes onzin. In plaats daarvan verbaas ik me voortdurend over de ironie dat Gao's schrijven zich vaak schuldig maakt aan precies dezelfde dingen die ze in de mannenwereld aan de kaak stelt. Op het laatst als de voortdurend om respect en erkenning strijdende Jennifer samen met Megan Thee Stallion op haar werkplek twerkt - inclusief een close-up van haar billen. Dit heeft overigens niets te maken met het feit dat Jennifer een vrouw is. Herinner je je de awkward dansscène van Tobey Maguire in "Spider-Man 3"? Dezelfde sfeer. Dezelfde onzin.

Ik ben eruit.

Het wordt eigenlijk beter

"She-Hulk" is na drie afleveringen noch grappig, noch spannend. "She-Hulk" is beschamend. De personages gedragen zich als idioten. Het verhaal is slecht geschreven. Dingen gebeuren zonder goede reden. En ooit tragische personages worden grappen. Over het algemeen lijkt de serie mannen uit de grond van zijn hart te haten. Zozeer zelfs dat ik me afvraag waarom ik naar iets moet kijken dat blijkbaar zo weinig aan mij en mijn geslacht denkt.

Alternatieven? Er zijn. Bijvoorbeeld Ridley Scott's middeleeuwse drama The Last Duel. Geweldige cinema, zoals ik schreef in mijn recensie. Of "The Good Wife", net als "She-Hulk" ook een advocatenserie met een vrouwelijke hoofdpersoon. Het verschil: niet alle mannen zijn klootzakken. En zeker niet dom. Wanneer hoofdpersoon Alicia Florrick zegeviert, voelt dat ook als een echte triomf. Expliciet over #MeToo gaat "The Morning Show". En laat ik dit als man zeggen: de serie kruipt onder mijn huid en heeft mijn ogen op vele manieren geopend...

Zonder tankende vrouwen.