De Marvels: niet zo slecht als iedereen zegt

Luca Fontana

8-11-2023

Vertaling: machinaal vertaald

Eigenlijk was ik bang voor de volgende grote Marvel flop. Maar tot mijn verbazing is The Marvels niet alleen een van de betere Marvel-films van de afgelopen jaren - het is ook de kortste!

Laat ik beginnen met te zeggen dat mijn recensie **geen spoilers bevat.**Alle informatie die hier wordt vermeld, komt voor in trailers die al zijn uitgebracht.

Zo. De Marvels. Ik had niets verwacht: "En toch werd je teleurgesteld". Ik hoor je de zin afmaken - we kennen allemaal de beruchte meme. Marvel hult zich tegenwoordig immers zelden in glorie. Vooral [haar films], zelfs als het komische moloch erin slaagde een van de meest memorabele Marvel-films ooit te maken met Guardians of the Galaxy Vol. 3 eerder dit jaar.

Wat meer is, de hoofdrolspelers zijn niet populair (cough, Brie Larson's Captain Marvel, cough) of nauwelijks bekend. Mensen die bijvoorbeeld de charmante maar niet uitmuntende serie Ms Marvel niet hebben gezien, zullen zich niet bewust zijn van Iman Vellani's Kamala Khan. Hetzelfde geldt voor Teyonah Parris als Monica Rambeau, die tot nu toe alleen te zien was in WandaVision. Velen interpreteren Marvel's bijna-loze publiciteit als een erkenning dat de film eigenlijk niet goed is.

Maar weet je wat? The Marvels is helemaal niet slecht. En zeker niet de shitshow waar fans bang voor zijn. Integendeel.

Waar The Marvels over gaat

Er gebeuren vreemde dingen in het universum. Bijvoorbeeld, wormgaten die worden gebruikt voor intergalactische ruimtereizen gaan niet meer dicht. Eén ervan vlak naast de aarde. En als Nick Fury (Samuel L. Jackson) het fenomeen gaat onderzoeken met S.A.B.E.R. astronaut Monica Rambeau, wordt het nog gekker. Rambeau verdwijnt en in haar plaats verschijnt plotseling een jong meisje uit New Jersey: Kamala Khan.

Maar dat is nog niet alles. Als Carol Danvers alias Captain Marvel wordt gestuurd om de andere kant van het wormgat te onderzoeken, wordt ook zij weggeteleporteerd - naar de slaapkamer van Kamala Khan! En waar Danvers eerder was, verschijnt plotseling Rambeau. Het wordt al snel duidelijk dat de drie onbedoeld van plaats zijn verwisseld.

Niemand weet waarom. Ze weten alleen zeker dat er een soort band is ontstaan tussen hun krachten. En dat de niet afgesloten wormgaten zijn gemaakt door een zekere Dar-Benn (Zawe Ashton), de nieuwe leider van de Kree. Ze heeft nog steeds onafgemaakte zaken met Captain Marvel. De heldin heeft immers de Kree Supreme Intelligence vernietigd - en grote schade toegebracht aan het eens zo glorieuze Kree-rijk.

Frisse en levendige productie - mijn complimenten, Marvel

Ik had echt niets verwacht, dat heb ik al gezegd. Maar misschien verraste The Marvels me daarom des te meer. De film is gewoon veel te vermakelijk en netjes geproduceerd om in de prullenbak te gooien. Vooral de actiescènes behoren tot de meest verfrissende die Marvel de afgelopen tijd heeft geproduceerd - en ik maakte me nog steeds zorgen na de eerste paar trailers.

Ik bedoel, er zijn drie heldinnen die ongecontroleerd van plaats verwisselen telkens als ze hun krachten gebruiken. Ik voorspelde al een rampzalig chaotische productie, met onophoudelijk heen en weer geschuif tussen Danvers, Khan en Rambeau. Denk aan Jason Bourne, wild en met een duizelingwekkend hoofd als kijker. Mentaal stond ik te popelen om de film af te straffen met het vernietigende etiket "vermoeiend".

Maar regisseur Nia DaCosta bewijst mijn ongelijk. Bekijk deze clip van 1 minuut die er op de een of andere manier in slaagt de briljante busscène uit Shang-Chi op zijn eigen manier te eren zonder hem gewoon te kopiëren:

Het goede nieuws? Dit is maar een klein voorproefje - Nia DaCosta weet bijna de hele film door gevechten op een gevarieerde maar nooit vermoeiende manier in scène te zetten. Ik zou zelfs zeggen dat Marvel zelden zo creatief is geweest in zijn gevechtschoreografie als in deze film. Helemaal als ik terugdenk aan de zielloze CGI-actie in Ant-Man and the Wasp: Quantumania. Het wordt de laatste tijd helaas steeds meer standaard bij Marvel.

Wanneer het aankomt op creativiteit, trekt The Marvels zich nauwelijks van de wijs. Herinner je je Goose nog, de oranje kat uit Captain Marvel die geen kat is maar een Flerken? Ja. Ze heeft een paar memorabele absurde verschijningen, inclusief nakomelingen. Of er is een planeet waar alle dialogen worden gezongen. Een "zingende" taal, blijkbaar. Voor een paar minuten wordt The Marvels een Broadway musical. Maar het is geen satire zoals in deze scène uit Hawkeye. Het is eigenlijk goed. En grappig. En cheesy. En... gewoon geweldig.

Karakterwerk? Ja, een beetje

Met zo'n gevarieerde enscenering is het moeilijk om je te vervelen. Dat is ook deels te danken aan de speelduur. De film duurt maar 100 minuten - geen enkele Marvel superheldenfilm is ooit zo kort geweest. In die tijd wordt het bijna gedwongen om onderhoudend te zijn. Soms ten koste van personages, maar niet zo erg als ik vreesde.

Carol Danvers is bijvoorbeeld veel sympathieker en toegankelijker dan ze was in Captain Marvel. Daar presenteerde ze zichzelf als een onberispelijke, hyperzelfverzekerde heldin. Een supermens, te perfect en onomkoopbaar om geloofwaardig te zijn. In The Marvels wordt deze bijna-legendarische status een beetje doorbroken. Een klein beetje maar. Maar genoeg om me beter met haar te kunnen identificeren.

Kamala Khan als Ms Marvel blijft daarentegen net zo warrig en sympathiek als ze was in haar serie. En niet op die overdreven kinderachtige Disney Channel manier. De getalenteerde Iman Vellani zorgt daarvoor. Maar als er een grap landt in de film, komt dat meestal door haar. Of door haar familie. Die waren al hilarisch in Ms Marvel. Vooral het gekibbel tussen haar opdringerige maar warme moeder en zorgzame vader. Ze krijgen veel meer schermtijd dan ik had gedacht. Leuk.

Monica Rambeau komt wat vlak over. Niet dat de chemie tussen de drie heldinnen niet goed is. Die is eigenlijk heel goed en draagt de hele film. Maar er is bijvoorbeeld een impliciete wrok tegen Captain Marvel. Rambeau werd als kind in de steek gelaten door "tante" Danvers, die zich volledig zou wijden aan het bestrijden van boosdoeners en haar gezicht nooit meer zou laten zien. Maar dan, 20 jaar later, verdwijnt de wrok op de een of andere manier binnen een kort gesprek. Dit bevordert het verloop van de film. Maar het is gewoon niet logisch en Rambeau's geloofwaardigheid als doordacht personage lijdt eronder.

Maar de schurk - Dar-Benn - komt echt flauw over. Haar motieven zijn begrijpelijk, maar Zawe Ashton krijgt zo weinig schermtijd dat zelfs de Dark Elf Malekith uit Thor: The Dark World recht uit een beklemmende Zweedse psychologische thriller komt, compleet met diepgaande karakterstudie. Uiteindelijk lijkt Dar-Benn eigenlijk alleen maar een middel om een doel te bereiken, een reden voor de drie hoofdpersonen om hun krachten te bundelen tegen een gemeenschappelijke vijand. Dat is het.

Verdict: The Marvels is beter dan ik had verwacht

Wie had dat gedacht? The Marvels is eigenlijk niet de slechtste film uit de Marvel-geschiedenis. Er zijn andere releases die deze titel meer verdienen, allemaal uit Phase 4 van het Marvel Cinematic Universe.

In The Marvels daarentegen voel ik de liefde voor het genre en een gevoel van nieuwsgierigheid in elk beeld. Het is een van de grootste complimenten die ik Marvel op dit moment kan geven. Ik zeg niet dat The Marvels van hetzelfde niveau is als bijvoorbeeld Guardians of the Galaxy Vol. 3. Helemaal niet. De superheldenfilm heeft daarvoor gewoon niet zo'n goed script en gewoon te weinig diepgang. En tegen de tijd dat de aftiteling rolt - ja, blijf zitten, de mid-creditscène is echt iets - is de film alweer bijna vergeten.

Maar daarvoor vliegt de tijd voorbij. En het voelt niet verspild, alsof ik het nooit meer terugkrijg. Niet elke Marvel-film hoeft zo wereldschokkend te zijn als Guardians 3. Een beetje plezier tussendoor dat me niet voor de gek houdt, werkt ook.

Ik ben tevreden.

The Marvels draait vanaf 8 november 2023 in de bioscoop. Speelduur: 100 minuten. Leeftijdsclassificatie: 12.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren