"Captain America: Brave New World": desillusie met een aankondiging

Luca Fontana

12-2-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Hij zou zich ongemakkelijk moeten voelen. Hij zou dapper moeten zijn. Maar uiteindelijk is "Captain America: Brave New World" maar één ding: weer een hoofdstuk in de MCU dat liever behaagt dan houding toont.

Eén ding voorop: de volgende filmbespreking bevat geen spoilers. Ik zal niet meer vertellen dan al bekend is en te zien is in de trailers.

Het voelt niet meer zo magisch als vroeger. In de tijd van "Avengers: Endgame" of "Iron Man", toen elke nieuwe Marvel-film een popcultuurevenement was. En toch: zodra het rood-witte logo over het scherm flikkert, betrap ik mezelf er nog steeds op dat ik kinderlijk overdreven achterover leun in mijn bioscoopstoel en de slogan zachtjes meezing.

Marvel blijft Marvel.

Na een stortvloed aan films heeft de stripgigant onlangs een versnelling lager geschakeld en een pauze ingelast. De laatste grap? Een tijdje geleden: "Deadpool en Wolverine". Het was een succes afgelopen zomer, geen twijfel mogelijk, maar ook meer een anarchistische afrekening met het Marvel Cinematic Universe (MCU) dan een echt hoofdstuk in het multiversum-epos. En daarvoor? "The Marvels", in november 2023, die ... nou ja, ook niet bepaald de wereld op zijn kop zette.

Nu zal "Captain America: Brave New World" de draad weer oppakken. Eindelijk. Maar kan een film over patriottische idealen en gebroken helden het Marvel-universum echt opnieuw uitlijnen?

Daar gaat "Captain America: Brave New World" over

Hij draagt het schild. Dat van Steve Rogers. De Captain America. Maar Sam Wilson (Anthony Mackie) is Steve Rogers niet. Hij heeft geen superserum in zijn aderen, geen mythisch heldenverhaal achter zich. Hij is gewoon een man - met vleugels, een onwankelbare wil en het besef dat de strijd niet eindigt alleen omdat je een titel hebt.

Maar na de gebeurtenissen in "Falcon and the Winter Soldier" heeft de wereld hem geen keus gelaten. En in "Captain America: Brave New World" wordt Sam zelfs geconfronteerd met een wereld die nog steeds wankelt in de chaos van de Blip en moet hij de confrontatie aangaan met een centrum van gevaar waar de overblijfselen van een Celestial sinds "Eternals" uit de zee rijzen.

Daarom probeert president Thaddeus "Thunderbolt" Ross (Harrison Ford) de afbrokkelende fundamenten met vaste hand te stabiliseren. Maar orde heeft zijn prijs. In de schaduwen van de macht groeien nieuwe bedreigingen en Sam moet uitzoeken of een schild genoeg is om ze tegen te houden - of dat de echte strijd niet op het slagveld wordt uitgevochten, maar in de hoofden van de mensen. Want iedereen kan een symbool dragen. De vraag is: wie geeft het betekenis?

Wanneer moed slechts een marketingbelofte is

Eerste dingen eerst: Nee, "Captain America: Brave New World" voldeed niet aan mijn verwachtingen. Niet eens in de buurt. Voordat iemand denkt dat het mijn eigen schuld is dat ik ze te hoog heb gelegd: Marvel in ere - ik verwachtte niet de volgende "Citizen Kane". Maar in ieder geval een film die iets in me losmaakt. Enthousiasme. Verrassing. Iets.

In plaats daarvan liet "Brave New World" me achter met precies één emotie: ontgoocheling. Niet omdat de film rampzalig slecht is - dat zou op zijn minst vermakelijk zijn geweest (ja, "Madame Web", ik bedoel jou). Maar omdat hij zo ... moedeloos is. Gemiddeld. Niets meer. Ironisch, als je bedenkt dat de titel precies het tegenovergestelde suggereert.

Regisseur Julius Onah beloofde vooraf een "realistische, paranoïde en politieke thriller". Dat klinkt als"Captain America: The Winter Soldier", een van de beste MCU-films ooit. Uiteindelijk krijgen we echter een film die zelfs nauwelijks vergelijkbaar ongemakkelijk durft te zijn. "The Winter Soldier" zette bijvoorbeeld vraagtekens bij veiligheid ten koste van totale bewaking - en nam een duidelijk standpunt in. Dat was toen, in 2014, al actueel. Dat is het nu nog steeds.

"Brave New World" daarentegen is als een zorgvuldig in elkaar gezette legpuzzel die vakjes aankruist - behalve dat de stukjes niet echt in elkaar passen. Een beetje "The Incredible Hulk" hier, een vleugje "Eternals" daar, en natuurlijk een paar decorstukken uit "Falcon and the Winter Soldier". Het leidt allemaal tot een film die minder vertelt dan beheert.

Misschien is dit precies het probleem: "Brave New World" wil iets zeggen over identiteit en waarden, maar weet niet echt wat. Wat overblijft is een verhaal dat uiteindelijk veel schandaliger is dan de trailer wil doen geloven. Zoals ik al zei: ontnuchterend.

Van de brave new world ...

Het beste voorbeeld? De titel: "Brave New World". Dat kan geen toeval zijn. Voor mij is het een zinspeling op Aldous Huxley's dystopische roman met dezelfde naam uit 1932.

Het verhaal speelt zich af in een verre toekomst waarin de mensheid in een schijnbaar perfecte wereld leeft. Er zijn geen oorlogen, geen armoede, geen lijden. De samenleving is strikt hiërarchisch georganiseerd en genetisch gemanipuleerd. Emoties, individualiteit en kritisch denken worden onderdrukt - in plaats daarvan wordt het geluk van de bevolking verzekerd door middel van consumptie, oppervlakkig vermaak en de drug Soma.

In het boek offert de maatschappij individualiteit en vrijheid op voor stabiliteit en geluk. In de film had president Thaddeus Ross precies dit conflict kunnen belichamen. De trailer suggereert zelfs dat hij na de chaos van de Blip een perfecte orde probeert te scheppen - een "brave new world". Koste wat het kost.

Zonder iets te verklappen: we zijn er nog lang niet.

... naar het platte nieuwe verhaal

Erg jammer. Sam Wilson als de nieuwe Captain America zou perfect zijn geweest om ongemakkelijke waarheden te spreken als Ross' tegenstander. Een zwarte man die het symbool van de Amerikaanse idealen belichaamt? Hij zou thema's als structureel racisme, nationalisme of koloniale machtsstructuren direct aan de orde kunnen stellen.

"Falcon and the Winter Soldier" had hier zelfs al de basis voor gelegd. Daar waren het de Flag Smashers die nationale grenzen en machtsstructuren in twijfel trokken. Ross als president, die een autoritair Amerika zou belichamen, had op dezelfde manier verder kunnen gaan. Als de Red Hulk, zelfs letterlijk.

De terugkeer van Isaiah Bradley (Carl Lumbly), een vergeten supersoldaat die werd mishandeld en opgesloten door de Amerikaanse overheid, had nog meer conflicten kunnen veroorzaken in Sam: Hoe kan een land verwachten dat hij het nieuwe symbool van heldendom wordt als de geschiedenis mensen als Sam en Isaiah decennialang heeft buitengesloten?

In feite had Marvel in regisseur Julius Onah, zelf een Nigeriaanse immigrant, geen slechte kandidaat gevonden voor de realisatie van zo'n verhaal. Zeker als je bedenkt dat Onah's film uit 2019 "Luce" de kwetsbaarheid van identiteit en de druk van sociale verwachtingen onderzocht. Naar mijn mening zou hij precies de juiste invalshoek hebben gehad om deze thema's weer op te pakken - alleen dit keer op een groter, nog politieker podium.

Maar nee. Nada. Niets. Uiteindelijk is de film ongeveer net zo substantieel als een weerbericht. Of een kinderfeestje - veel lawaai, kleurrijke beelden en niemand die het echt serieus kan nemen.

Ja, natuurlijk, ik snap het: Marvel moet zich richten op een wereldwijd publiek - van de VS tot Europa tot China. Elk politiek accent kan ergens aanstoot geven. Vooral als het gaat om gevoelige thema's als racisme, machtsmisbruik en toezicht. Dus geven ze de voorkeur aan consensus boven consistentie. Het resultaat? Een film die alles goed wil doen, maar eigenlijk niets durft te doen - en dat is voor mij niet goed genoeg.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren