"Daredevil: Opnieuw geboren" - Een terugkeer van bloed en schaduw
Zeven jaar na de annulering op Netflix keert Daredevil terug - compromisloos, wreed en moreel verscheurd. "Born Again" verweeft oude sterke punten met een nieuwe identiteit. Het resultaat is een harde, aangrijpende reboot.
Geen zorgen: de volgende serie-recensie bevat geen spoilers. Ik vertel je niet meer dan al bekend is en te zien is in de trailers.
Er zijn series die vervagen. En dan is er "Daredevil". De veelgeprezen Netflix-productie eindigde in 2018 - bruut, compromisloos, onvergetelijk. Geen enkele andere Marvel-held heeft zoveel geleden, zo hard gevochten en zo laag gevallen.
Nu, zeven jaar na de Netflix-annulering, is Daredevil terug en durft het een reboot aan op Disney+. "Daredevil: Born Again" wil zowel een verleden als een nieuw begin zijn, een brug tussen de oude roem en het nieuwe MCU. Maar kan het werken? Of is de duivel van Hell's Kitchen niet meer wie hij was?
Daar draait het allemaal om in "Daredevil: Born Again"
New York staat aan de vooravond van een nieuw begin. Tenminste, zo zou het eruit moeten zien als Wilson Fisk (Vincent D'Onofrio) terugkeert uit de schaduw - niet als crimineel meesterbrein, maar als man van het volk. Hij wil burgemeester worden, hij wil vrede brengen in de stad, hij wil de stad eindelijk de leider geven die ze volgens hem verdient. Maar iedereen die Fisk kent, weet dat er meer aan de hand is dan dat.
Matt Murdock (Charlie Cox) is een van die mensen die Fisk kennen. Maar de blinde advocaat met bovenmenselijke gaven heeft zijn oude leven als Daredevil achter zich gelaten om voor gerechtigheid te vechten in de rechtszaal. Zonder masker en vuisten. Tenminste, totdat New York weer in chaos vervalt en het systeem waar Matt op staat dreigt te falen.
Terwijl de greep van Fisk op de macht steeds meedogenlozer wordt, staat Matt voor een beslissing: Blijft hij op zijn nieuwe pad? Of is het tijd om de schaduwen weer te trotseren - als de Duivel van Hell's Kitchen?
Terugkeer zonder genade
Drie minuten. Misschien iets langer. Zo lang duurt het voordat de angst dat "Daredevil" is getemd door de gezinsvriendelijke Disney-formule oplost in bloederige flarden. Want "Daredevil: Born Again" begint rotslecht. Dramatisch. Meedogenloos.
En zonder compromissen.
Eerst met een montage die het zonder een enkele cut lijkt te doen. De camera blijft dicht bij de personages, alsof hij met ze mee ademt. Geen snelle cuts, geen overgestileerde choreografie. Gewoon rauwe hardheid die ons terugvoert naar Hell's Kitchen - met elke vuist die slaat en elk bot dat breekt. Bruut. Meedogenloos. Pijnlijk. Echt waar.
En dan - eindelijk - spelen de openingscredits de eerste tonen van het iconische "Daredevil" thema. Uitgeput zak ik terug in mijn sofa, alsof ik niet alleen heb gekeken, maar zelf in het gevecht heb gezeten. Er zijn nog geen 15 minuten voorbij. En toch voelt het als een heel seizoen.
Ik was niet de enige die vreesde dat het anders had kunnen aflopen, maar veel fans deden dat ook. Marvel- en Star Wars-series op Disney+ hebben immers altijd hetzelfde probleem gehad: het zijn twee uur durende films opgerekt tot vier uur met de helft van het budget in plaats van goed doordachte verhalen met een afgeronde episodenstructuur.
Daredevil: Born Again" is begonnen met de belofte het beter te doen. We krijgen nu negen afleveringen, die bijna allemaal zo'n 50 tot 60 minuten lang zijn. Dit geeft het seizoen niet alleen de tijd om de personages te presenteren, maar ook om hun verhalen te vertellen.
In feite slaagt "Daredevil: Born Again" slaagt er verbazingwekkend goed in om het DNA van de oude show uit de Netflix-dagen te vangen. De duels zijn nog steeds onvervalst. De duistere sfeer van Hell's Kitchen blijft net zo tastbaar. En Daredevil zelf is nog steeds een held van vlees en bloed. Eentje die na elke confrontatie hijgend en bloedend op de grond ligt in plaats van met CGI-perfectie door vijandelijke hordes te slingeren.
Een wolf in een massapak
Begrijp me niet verkeerd: nee, "Daredevil: Born Again" gaat toch niet alleen maar over vuistgevechten in donkere steegjes of gangen.
Wilson Fisk is bijvoorbeeld altijd een man van controle geweest. Maar nooit eerder paste zijn masker, dat het kwaad achter zijn bijna zachte gezicht verbergt, zo perfect als nu. Als nieuw gekozen burgemeester presenteert hij zich als een visionair en het laatste baken van hoop voor een stad die snakt naar een leider. En het enge is: hij doet het verdomd goed.
Fisk begrijpt hoe frustratie werkt. Hoe je angst aanwakkert en omzet in macht. Hoe je de kleine mensen het gevoel kunt geven dat je voor ze vecht terwijl je jezelf achter gesloten deuren beveiligt om jezelf onaantastbaar te maken. Hij heeft geen brute bruutheid meer nodig om zijn tegenstanders op de knieën te krijgen. Een subtiele bedreiging is genoeg. De man spreekt nooit omdat dat niet hoeft. Zijn fluisterende, rommelende stem bezorgt zijn tegenstanders een ijskoude rilling over de rug.
Bron: Marvel Television / Disney+
In een tijd waarin populisme en machtsmisbruik alomtegenwoordig zijn, voelt zijn personage bijna ongemakkelijk actueel aan. Hij is geen gangsterbaas meer. Tenminste niet officieel. In plaats daarvan verkoopt hij zichzelf als redder van een probleem dat hij zelf heeft gecreëerd.
Het verhaal laat er geen twijfel over bestaan: Fisk blijft een monster. Hij mag dan mooie toespraken houden, zijn meedogenloosheid verhullen met woorden en zijn daden verbergen achter een nieuw imago. Maar zijn gemene aard is ongebroken. Hij kan zichzelf niet helpen. Hij wil niet anders. En terwijl Fisk dit allemaal behoudt en alleen het verhaal eromheen verandert, struikelt Matt Murdock over een ander conflict:
Hij wil zijn innerlijke afgronden echt achter zich laten.
Tussen wet en wetteloosheid
Matt gelooft in de wet. Hij moet wel; hij gaf tenslotte Daredevil op om eindelijk de rechtsstaat te verdedigen in plaats van te ondermijnen. Maar New York leeft niet volgens de wet - het leeft in het grijze gebied. En dit is waar Matt een van de meest fascinerende personages in het Marvel-universum wordt: hij is de tegenstrijdigheid die hij zelf niet kan oplossen.
Een man die in de wet past in plaats van de wet te ondermijnen.
Een man die in het systeem past en er tegelijkertijd buiten opereert.
Bron: Marvel Television / Disney+
Als advocaat zo blind als Justice zelf, verdedigt hij de wet. Maar als Daredevil handhaaft hij zijn eigen regels. Dit roept een belangrijke vraag op: wat betekent het masker echt voor hem? Matt worstelt met het antwoord. Misschien is het zijn ware gezicht. Of een last. Of gewoon een excuus om zijn woede een uitlaatklep te geven, in de hoop dat het alleen diegenen raakt die het verdienen.
"Ik ben opgevoed om te geloven in barmhartigheid," vat Matt zijn innerlijke conflict samen tegenover Fisk in de eerste aflevering, "maar ik ben ook opgevoed om te geloven in vergelding." Woorden die zowel een waarschuwing als een bedreiging zijn.
Hij wil vergeven. Voor zichzelf. De kingpin. De wereld. Hij wil licht brengen in de duisternis. Maar hij kan niet loslaten. En soms, in de stille momenten, vraagt hij zich af: is hij het niet allang zelf geworden, de duisternis?
De aparte strijd die niet mocht zijn
Zo sterk als "Daredevil: Born Again" begint - niet alles in dit seizoen is perfect. Vooral niet in het middengedeelte. Aan het begin worden Matt Murdock en Wilson Fisk nog steeds geportretteerd als twee mannen die al jaren om elkaar heen draaien en elkaar definiëren. Hun eerste ontmoeting: een stil duel in een café.
Twee tegenstanders die elkaar begrijpen maar elkaar nooit kunnen accepteren.
Maar dan gaan ze ieder hun eigen weg. En ze blijven een aantal afleveringen uit elkaar. Matt vraagt zich af of hij Daredevil voorgoed achter zich kan laten. Fisk moet ondertussen zijn macht laten gelden, zelfs tegenover de verwaande gevestigde orde, om als burgemeester de controle over New York te krijgen. Beide hebben geweldige scènes en worden met diepgang en nuance verteld. Maar de connectie tussen hen ontbreekt. Te vaak lijken het twee personages in twee verschillende series. Bijna alsof ze kunnen bestaan zonder dat de een de ander beïnvloedt.
En dat is een probleem. Want Daredevil en de Kingpin zijn meer dan alleen antagonisten. Ze zijn twee kanten van dezelfde medaille. Twee mannen die vechten voor hun eigen versie van gerechtigheid in een corrupte stad - met totaal verschillende middelen. Maar dit conflict, deze onvermijdelijke botsing van hun idealen, blijft lang uit.
Bron: Marvel Television / Disney+
Met name het middendeel voelt niet altijd even goed aan. Tonaal gezien wankelt de productie zelfs tussen de ruwe, psychologische stijl van de eerste drie of vier afleveringen en de formulematige patronen van een typische MCU-serie.
Dit komt waarschijnlijk door de eveneens chaotische productie. De oorspronkelijke visie werd volledig geschrapt tijdens de staking van de schrijvers in 2023. Marvel ontsloeg showrunners Chris Ord en Matt Corman, stuurde grote, maffe delen terug naar de montagekamer en filmde veel dingen opnieuw. De nieuwe creative director, Dario Scardapane (bekend van "The Punisher"), bracht "Born Again" dichter bij de donkere wortels van de Netflix-versie. Maar er zijn nog steeds momenten waarop je de overblijfselen van de oude versie kunt voelen - alsof er een poging is gedaan om twee verschillende shows samen te voegen.
Het is pas in de laatste afleveringen dat de twee verhaallijnen van Matt en FIsk weer bij elkaar worden gebracht en prompt hun ware kracht weer ontketenen.
We praten meer over dit thema in de nieuwste aflevering van de Tech-telmechtel podcast
Conclusie
In conflict met jezelf
"Daredevil: Born Again" is niet zomaar een terugkeer, maar een worsteling met identiteit, zowel voor het personage als voor de serie zelf. Het wil evolueren, maar niet vergeten wat het speciaal maakt. Het wil meer zijn dan alleen een nostalgische reünie, maar het wil ook zijn oorsprong niet verraden. En dat is precies waar zijn kracht ligt - maar ook zijn dilemma.
Als "Born Again" op zijn hoogtepunt is, is Daredevil op zijn best: rauw, intens en moreel verscheurd. Maar er zijn fases waarin de serie heen en weer zwalkt tussen twee identiteiten, alsof het moet beslissen of het een MCU-pareltje wil zijn of de ongetemde Netflix-erfenis wil voortzetten.
Uiteindelijk telt echter wat er overblijft: een krachtige, emotioneel geladen terugkeer die Daredevil laat zien wat hij altijd al was. Een held die in de schaduw loopt omdat niemand anders dat doet.
Omslagfoto: Marvel Televisie / Disney+
16 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
