"Ant-Man and the Wasp: Quantumania": de veroveraar redt het Marvel-universum

Vooreerst: mijn recensie bevat **geen spoilers.**Alle informatie die hier wordt vermeld, komt voor in trailers die al zijn uitgebracht.

Eerlijk gezegd is dit niet het spannendste moment dat ik heb meegemaakt bij de release van een nieuwe Marvel-film. Het is niet zo dat de stripgigant de laatste tijd alleen maar slechte films of series heeft geproduceerd. "Spider-Man: No Way Home", bijvoorbeeld, is een uitstekende dienst aan de fans. "Shang-Chi" zorgt voor een welkome afwisseling van de gebruikelijke Noord-Amerikaanse setting. En "Loki" opende interessante nieuwe deuren voor het Marvel Cinematic Universe (MCU). Afgezien daarvan waren de afgelopen maanden echter behoorlijk somber. Op zijn best gemiddeld.

Al sinds "Avengers: Endgame" zit Marvel Studios een beetje in een crisis.

Het lijkt wel of de bioscoopgemeenschap er genoeg van heeft sinds het einde van de Infinity-saga in 2019. Voorbij zijn de dagen dat films als "Guardians of the Galaxy", "Captain America: The Winter Soldier", "Thor: Ragnarok" of "Black Panther" zelfs buiten nerdkringen waarderende knikjes kregen. Ondertussen lijken Marvel-films nogal willekeurig. Er is niet veel meer over van het beroemde meerfasen masterplan van Marvel-baas Kevin Feige. Heeft "Ant-Man and the Wasp: Quantumania" wat nodig is om dit zinkende schip te redden?

Spoiler alert (de enige, beloofd): ja.

Waarover gaat "Ant-Man and the Wasp: Quantumania" over gaat

Er was een tijd dat Scott Lang (Paul Rudd) in de gevangenis zat voor een diefstal die verkeerd afliep. Vervolgens ontmoet hij de geniale wetenschapper en bedrijfsbaas Hank Pym (Michael Douglas). Hij wordt Ant-Man, vecht tegen waanzinnige titanen en reist zij aan zij met Captain America en Iron Man door de tijd. Ondertussen is hij ook een nationale held geworden die boeken schrijft en signeersessies houdt.

En hij is vader. Ook al is Scott's 18-jarige dochter Cassie (Kathryn Newton) wat betreft de meer rebelse kant van haar vader, het leven is goed. Vreemd mooi, zoals Scott zelf zegt. Samen met zijn vriendin Hope (Evangeline Lilly) en Hanks vrouw Janet (Michelle Pfeiffer) vormen ze een lappendekengezin. Natuurlijk is er af en toe wrijving, maar uiteindelijk staat iedereen achter elkaar.

Tot de dag dat ze terug zijn in de Quantum Realm - de subatomaire dimensie voorbij onze verbeelding met zijn eigen microkosmos. En daarbinnen bevindt zich de vijand die het rijk allang heeft veroverd. Die nog veel meer wil veroveren. Niet alleen de hele wereld. Niet alleen het hele universum. Maar het hele multiversum.

Hij komt eraan: Kang de Veroveraar

"Er is geen sterkere vriendschapsband dan een gemeenschappelijke vijand," zei de Britse toneelschrijver, dichter en romanschrijver Frankfort Moore ooit. Misschien is het deze gemeenschappelijke vijand die het MCU mist sinds de nederlaag van Thanos in "Avengers: Endgame". Bijna tien jaar lang was de dreiging van deze waanzinnige titaan het terugkerende thema in de Marvel-films. Het was de lijm en gaf de films een gemeenschappelijke richting.

Een "endgame".

Een "eindspel".

Het goede nieuws? Acteur Jonathan Majors heeft de potentie, het charisma en de gravitas om de MCU weer een overkoepelende, allesomvattende aanwezigheid te geven waar de franchise op neer kan komen. En Majors is niet helemaal nieuw voor ons Marvel fans. In de Disney+ serie "Loki" speelde hij al de belangrijke rol van He Who Remains. En hij leverde. Hij gaf ons een heerlijk OTT, maar nonchalante vertolking van het personage. Het was een klein voorproefje van wat nog komen gaat.

Hier volgt een korte samenvatting: He Who Remains is de duivel (nee, niet Mephisto) aan het Einde der Tijden. Als wetenschapper ontdekte hij ooit het bestaan van het Multiversum - evenals zijn varianten, dat wil zeggen versies van zichzelf uit een ander universum. In het begin bezochten ze elkaar. Vreedzaam. Maar al snel begonnen ze de oneindigheid van het multiversum aan te vallen. De varianten gaven zichzelf vele namen. Heerser. Veroveraar. Onsterfelijk. Rama-Tut. Scarlet Centurion. Elke variant met als doel de enige heerser van het Multiversum te worden.

Het was uiteindelijk Hij Die Blijft die als eerste profiteerde van Alioth. Alioth, het kosmische wezen, de enorme wolk die alles wat hij aanraakt vernietigt, opzuigt en absorbeert. De wolk die hele dimensies neerhaalt. Hele werkelijkheden opslokt. Hele Multiversums opslokt. En zo werden miljoenen Kang-varianten verslagen en werd het Multiversum gereduceerd tot één tijdlijn, gedicteerd door de megalomane Hij Die Blijft. Totdat Loki en Sylvie hem doodden en het Multiversum opnieuw geboren kon worden. En daarmee Hij Die Blijft varianten.

"Tot ziens," fluisterde Hij Die Blijft met een knipoog voordat hij stierf. Hij wist heel goed dat "hij" terug zou komen. Gruwelijker en gevaarlijker dan ooit tevoren.

En het is precies deze terugkeer die Majors belichaamt in "Quantumania". Kang the Conqueror, de variant die hij speelt, is een sluwe oorlogsstrateeg - charmant, ijskoud en berekenend. Hij is ook een natuurkracht. Hij is gruwelijk en gruwelijk en schrikt er niet voor terug om alles wat op zijn weg komt op brute wijze af te breken. Dat is precies hoe de megalomane He Who Remains zijn daden rechtvaardigt: om Kang uit het spel te houden waren alle middelen acceptabel. Het ontzag waarmee de schijnbaar almachtige Hij Die Blijft over hem spreekt - Kang maakt het waar.

Hoewel het even duurt voordat Kang zijn grote opwachting maakt in de film, voel je zijn dreigende schaduw al vanaf het begin. Bijna alle personages die onze helden tijdens hun avontuur ontmoeten, zijn in de greep van angst als ze het over hem hebben. Binnen de kortste keren draagt dit ook bij aan de mythe rond "Kang" . Slim. En wanneer Kang voor het eerst zijn opwachting maakt, is het aan de verbluffende prestatie van Jonathan Majors te danken dat de opbouw niet verandert in een enorme afknapper.

Integendeel.

Integendeel zelfs. Kang de Veroveraar is hier om te blijven. Tenminste tot de finale van fase 6 van het MCU. Met andere woorden, in mei 2025, wanneer de volgende Avengers film, "Avengers: The Kang Dynasty", op het witte doek verschijnt.

Alles wat blinkt was goud

De vraag blijft wat "Quantumania" meer te bieden heeft dan een schurk. In de eerste helft is het vooral één ding: Ant Man humor. Dat hoofdrolspeler Paul Rudd zijn carrière is begonnen in komedies, voel je in elk frame. Dat is ook te danken aan regisseur Peyton Reed, die Ant-Man voor de derde keer regisseert. Hij weet precies waar zijn vaste personages van gemaakt zijn. Ook al veranderen de settings van de hele Ant-Man film steeds - het kijken ernaar voelt elke keer weer als thuiskomen.

Maar ik was niet zo onder de indruk van de Quantum Realm. Onthoud dat dat de subatomaire dimensie is waarin tijd en ruimte er niet toe doen en waarin een hele microkosmos bestaat - inclusief enorme, futuristische steden die worden bevolkt door buitenaardse wezens, dieren en mensachtigen. In "Avengers: Endgame" diende de Quantum Realm als een quasi-voertuig om door te reizen naar het verleden, waarin de Avengers de kapotte tijdlijn proberen te repareren. In "Quantumania" is het echter de belangrijkste setting van de film. En wat een setting is het.

Er zijn abstracte lange halzen. Hele werelden die buigen aan de horizon. Levende huizen in de vorm van heuvelachtige sponzen. Straalachtige wezens die mensen op hun rug dragen. Drijvende rode kussens die door de lucht dartelen als scholen vissen. Ik kan nog wel even doorgaan. Visueel is het mysterieuze Quantum Realm ongetwijfeld een lust voor het oog. Maar zodra er levensechte acteurs in rondlopen, is het in veel shots maar al te duidelijk dat er nauwelijks sets zijn gebouwd voor de film. In plaats daarvan speelt het meeste zich af voor een groen scherm, waarbij de decors later met behulp van een computer worden toegevoegd.

Niet dat dit echt is.

Niet dat dit ongewoon is in Hollywoodfilms. Maar het is me zelden zo opgevallen als in "Quantumania". Dit was in sommige scènes zo extreem, dat ik zou zweren dat ik een glimp opving van de loopband die de acteurs gebruiken om te doen alsof ze rennen. Dit soort dingen rukken me echt uit een film. Net als het gigantische eindgevecht waar de trailer al op zinspeelde. Als het niet het duizendste gevecht in zijn soort was in het MCU alleen, zou ik misschien onder de indruk zijn. Maar in dit geval zal het bijna niemand van zijn stuk brengen. In plaats daarvan denk ik: "Echt? Alweer?"

Conclusie: een absolute aanrader dankzij Kang

Er is geen twijfel mogelijk, Jonathan Major's Kang is de reden om naar "Quantumania" te kijken. Zijn optreden is indrukwekkend en geeft het MCU een gevoel van richting en de "Avengers: The Kang Dynasty" uit 2025 iets waar het naartoe kan sturen.

Afgezien daarvan is "Ant-Man and the Wasp: Quantumania" voor het grootste deel uiterst vermakelijk en grappig. Dit is vooral te danken aan de doorgewinterde acteur Paul Rudd. En dan is er nog het visueel indrukwekkende Quantum Realm, dat we nog niet eerder in al zijn glorie hebben kunnen zien. Alleen het laatste derde deel van de film valt een beetje plat, omdat we soortgelijke versies ervan al ontelbare keren eerder hebben gezien. Het is jammer dat de makers hebben verzuimd om ons fans iets nieuws te bieden. Of misschien is het na 20+ Marvel-films - alle series niet meegerekend - gewoon te moeilijk geworden om verhalen te vertellen die fris en nieuw aanvoelen.

"Ant-Man and the Wasp: Quantumania" komt op 15 februari in de bioscoop. Speelduur: 125 minuten. Leeftijdsclassificatie: 12.