Dressforfun Dirndl
De eerste keer op het Oktoberfest: zo (slecht) was het
3-10-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Overal in het land maken mensen deze maand in lederhosen en dirndls de straten en treinstations onveilig, om ergens in een Oktoberfest-tent neer te ploffen. Ik was voor het eerst een van hen.
Als inwoner van Oost-Zwitserland ben ik vaak te vinden op volksfeesten. Maar ik heb altijd neergekeken op de in Zwitserland geïmporteerde Oktoberfeesten. De feesttenten die sinds een paar jaar als onkruid in elke stad opduiken, kunnen niet goed zijn. Het is duidelijk dat ik tot nu toe dankbaar heb afgezien van het pseudo-Bavariaanse equivalent. Maar toen mijn collega mij een half jaar geleden (!) zo lief vroeg dat ik geen nee kon zeggen, bezegelde ik mijn lot.
Ik ga voor een Zwitserse toe-eigening van het meer dan 200 jaar oude stedelijke Beierse gebruik en grootste volksfeest.
Natuurlijk ga ik in dirndl, ik wil geen negatieve aandacht trekken in burgerkleding. Voor mij was het alleen genoeg voor het goedkope alternatief uit een online winkel - de echte zijn exorbitant duur en ik was veel te laat om er een te huren. Dat ik nauwelijks kan zitten in mijn Beierse klederdracht vanwege de strakke snit, accepteer ik als een noodzakelijk kwaad.
Een treinrit, veel bier (de harddrinkers drinken voor het Trinkfest) en een groepswandeling met alle Oktoberfest-gangers later zijn we er. Wat in München is voorbehouden aan de rijken, krijgt iedereen in het goed georganiseerde Zwitserland: een gereserveerde festivalbank. Dat is te verwachten, gezien het feit dat ik 60 Stutz heb betaald.
Massa en biceps training zijn inbegrepen
Eenmaal binnen in de feesttent komt de eerste verrassing: niet alleen kip en knokkels staan op het menu, maar ook aardappelsalade, pretzels, zuurkool en pasta pesto voor de groenten. Ik ga voor de traditionele vegetarische optie aka het bijgerecht. Maar toch - op andere folkfestivals heb ik me vaak moeten behelpen met brood zonder mosterd.
Daar hoort de eerste pint bij. Het zit bij het menu dat bij de toegangsprijs was inbegrepen - ik ben verbaasd. In sommige clubs in Zürich betaal je hetzelfde en krijg je alleen een nare blik van de uitsmijter.
Ik wist dat een massa zwaar is, namelijk 2,3 kilogram. Maar ik besefte pas bij de Oktoberfest première hoe zwaar het eigenlijk is. Elke toast wordt een biceps training en elke slok een mini-workout. Aan het eind van de avond heb ik bijna een peesontsteking van al het roosteren.
Valbanken overal
Als of de enorme bierpullen nog niet moeilijk genoeg waren om te manoeuvreren, staat, zodra de borden leeg zijn, de hele tent collectief op de festivalbanken. En springt erop rond alsof het trampolines zijn in de tuinen van familiehuizen. In de loop van de avond zie ik verschillende banken breken en nog meer mensen naar beneden tuimelen. Waar is Suva als je ze nodig hebt? En valt dit onder "niet-beroepsongeval?"
Zodra je als groep iets te ver aan de voor- of achterrand van de zitplaats staat, kantelt die sneller weg dan de gemiddelde Oktoberfest-ganger de Jägermeister in zich kan krijgen. Om ons heen blijven mensen op de tafels vallen, biermaten lopen in grote mate leeg, mensen klauteren overeind. Gasten, tafels en vloer zijn doorweekt met bier en het wordt nog veel gladder op de smalle houten bankjes.
Ik begrijp de traditie van "op de banken staan" niet. Als de mensen gewoon naast de banken gingen staan, zouden we de live band vooraan net zo goed hit na hit zien uitvoeren. Van Rosi tot Layla wordt natuurlijk alles meegebruld.
Totaal, het escaleert als het grote rondrennen begint - niet om de tafels heen, maar eroverheen. Een man in lederhosen wil bij mijn collega komen, maar merkt niet dat er verder niemand op de bank zit. Hij stapt op het uiteinde van de bank en katapulteert die omhoog en zichzelf onder de tafel. De pijn neemt af.
Drie polonaises en prosits later
Omdat deze activiteit voor mij veel te gevaarlijk wordt - ik wil mijn tanden niet uitslaan op een massa, noch alles breken door van de bank te vallen - zoek ik naar een veilig alternatief.
Dit vind ik tussen de banken. Steeds weer slingeren polonaises zich een weg door de feesttent. Rotsvast met beide voeten op de grond en mijn handen naar voren gestut, verken ik de feesttent in de vorm van een verdwaalde worm. En na elke toost en een toost op de gezelligheid - dat wil zeggen, elk half uur of zo - proost ik met de persoon naast me.
Dan proost ik met de persoon naast me.
Dan, stipt om middernacht, is het hele gespook voorbij. De lichten gaan aan. Alle Volkstfesters verlaten ordelijk de festivaltent en beginnen aan de groepswandeling terug naar het station. Terwijl een paar mensen ondersteund moesten worden en anderen drie keer zo ver moesten lopen omdat ze wankelden, viel me iets op: Veel alcohol? Seksistische popliedjes? Feesttenten in koeiensteden? Ik heb het allemaal al eerder gezien.
Het Zwitserse Oktoberfest verschilt nauwelijks van de hond-eet-hond-festivals hier. Alleen de bankcrash, de dirndl en de vegi-opties zijn nieuw. Misschien heb ik er al die tijd gewoon mijn neus voor gestoken omdat het bijna tot de goede manieren behoort? Een beetje, waarschijnlijk. Maar vooral al vanwege alle niet-operationele ongelukken. Dat is zelfs voor mij te grof. Ik ga liever terug naar de Olma-ezelrace. Het begint al op 13 oktober.
Experimenteren en nieuwe dingen ontdekken is een van mijn passies. Soms gaat iets niet zoals het hoort en in het ergste geval gaat er iets kapot. Voor de rest ben ik serieverslaafd en kan ik niet zonder Netflix. In de zomer kun je me echter buiten in de zon vinden - aan het meer of op een muziekfestival.