Producttest

"Bayonetta 3" getest: mijn eerste kennismaking met de knokkende heks

2-11-2022

Vertaling: machinaal vertaald

Als complete "Bayonetta"-noob waag ik me aan het nieuwste hack-and-slay-spel van Platinum Games. Kan ik me zelfs als nieuwkomer vermaken met het nieuwste deel van de heksentrilogie?

"Bayonetta"-fans hebben acht jaar moeten wachten op een nieuw spel in de cultfranchise. Ik ben niet een van die fans. Ik ken de heks alleen terloops van trailers en screenshots. Ik heb ook nog nooit andere spellen van het Japanse spellenbedrijf Platinum Games gespeeld. Ik stort me volledig blind en zonder enige voorkennis in het derde deel van de Bayonetta-saga op de Nintendo Switch en hoop dat ik zelfs als nieuwkomer zal genieten van de knotsgekke vechtgame.

Multiverses, heksen en homunculi

Ik ben vanaf de eerste seconde van het spel helemaal overdonderd door het verhaal. Zoveel kan ik me nog herinneren: Ik moet niet alleen de wereld redden met de heks Bayonetta, maar ook verschillende universa redden van de ondergang. Gigantische "Homunculi" monsters hebben zich ten doel gesteld om alle bekende werelden uit te roeien totdat er nog maar één universum over is, de Alpha-Verse. Helaas ken ik de personages en hun achtergrondverhalen niet. Het feit dat variaties van dezelfde personages voorkomen in de verschillende multiversums verwart me des te meer.

Dankzij de absolute verwarring, vermaken de absurde cutscenes me uitstekend. De dialogen worden op een cheesy en coole manier gebracht door de stemacteurs, de snelle cuts zorgen voor genoeg tempo en de absurde scenario's laten me regelmatig lachen en verwonderen. Het ene moment danst Bayonetta halfnaakt voor een Godzilla-achtig monster en het volgende surft ze op een cruiseschip over de wolkenkrabbers van New York op een tsunamigolf. Wat leest als een waanzinnige koortsdroom is gewoon het normale dagelijkse leven voor een heks in "Bayonetta 3".

Zelfs tsunami's kunnen Bayonetta er niet van weerhouden de gemene Homunculi een flink pak slaag te geven.

Ik vind het vooral leuk hoe cool Bayonetta en haar bovennatuurlijke vrienden zijn. Het spel barst van de stijl, coolheid en kitsch en schuwt het niet om af en toe blote huid te laten zien. De gevatte heks heeft de situatie altijd onder controle, flirt onophoudelijk met de camera (of flirt ze met mij?) en heeft altijd een passende zin achter de hand. Als je het geheel een beetje te sexy en cool vindt, kun je de modus "Naive Angel" activeren. Met deze functie roken de personages donuts in plaats van sigaren en is Bayonetta's naakte huid bedekt met veel kleren.

Als Bayonetta speciale aanvallen uitvoert, is er korte tijd veel blote huid te zien. De modus «Naive Angel» verbergt de naaktheid met extra kleding.

Chaotisch vechtprincipe met verslavend potentieel

Naast het verhaal bezorgde het complexe vechtsysteem me in het begin ook behoorlijk wat hoofdpijn. Ik begreep het basisprincipe snel, maar had moeite om alle mogelijke combinaties te onthouden en uit te voeren in de strijd. Maar eerst dit:

Ik gebruik de A, X en Y knoppen om vijanden op het slagveld aan te vallen met afstands- en melee wapens. Ik kan springen met de B-knop en vijandelijke aanvallen ontwijken met de ZR-knop. Door mijn ontwijkingen perfect te timen, kan ik "Witch Time" activeren. Hierdoor kan ik de Homunculi in slow motion in elkaar slaan en mijn score een boost geven - het voelt erg bevredigend en is direct verslavend.

Er gebeurt veel op de slagvelden in «Bayonetta 3».

Bayonetta kan nu ook verschillende Kaiju - reusachtige monsters - oproepen in de strijd. Ik kan de ZL-toets gebruiken om gigantische spinnen, Godzilla-hagedissen en demonische treinen op vijanden af te sturen of ze aan het einde van een aanvalscombinatie gebruiken voor een verwoestende genadeklap. De verschillende wapensets die ik in de loop van het spel vrijspeel, zorgen voor nog meer variatie in de gevechten. De sets variëren van kleine, behendige wapens tot logge reusachtige wapens waarmee ik mijn aanvallen precies moet timen. De wapens, Kaijus en vaardigheden van Bayonetta kunnen ook voortdurend worden verbeterd door nieuwe vaardigheden vrij te spelen.

Van tijd tot tijd kruip ik ook in de huid van Bayonetta's metgezel Viola. De punkheks speelt heel anders dan Bayonetta, vooral in de verdediging. In plaats van punten te scoren met perfect getimede ontwijkmanoeuvres, moet ik met Viola vijandelijke aanvallen blokkeren. Een klein verschil, maar wel één dat een grote invloed heeft op de flow van het spel. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan het vloeiendere ontwijkmechanisme, omdat het meer beweging en dynamiek in de gevechten brengt.

De nieuwe toevoeging Viola speelt een belangrijke rol in het krankzinnige multiversumverhaal van «Bayonetta 3». Gameplay-technisch weet ze me niet helemaal te overtuigen.

Met al deze opties zijn de mogelijke combinaties in gevechten bijna eindeloos. Als je de vele knoppencombinaties uit je hoofd kent en perfect kunt ontwijken, zul je jezelf snel in een high-score razernij spelen. Voor beginners zoals ik ontaardt het geheel echter vaak in een frustrerende chaos op het slagveld. Dit komt vooral door de dubbelzinnige visuele communicatie van het spel. De gevechten zijn een echte zintuiglijke overbelasting - overal is constant iets aan het neerstorten, flitsen en ontploffen. Visuele aanwijzingen voor de juiste timing van aanvalscombinaties gaan snel verloren in de chaos.

In theorie gebruikt het spel visuele signalen om me te laten zien wanneer ik de laatste slag in een aanvalscombo moet uitvoeren. In de praktijk herken ik vaak niets in de chaos.

Het vervelende camerawerk maakt het voor mij ook moeilijk om grip te krijgen op het vechtsysteem. Vooral bij grotere vijanden verdwijnt Bayonetta vaak ergens in het strijdgewoel en worden mijn aanvalscombinaties onderbroken door oneerlijke aanvallen die onzichtbaar voor me zijn. Aanvallen precies blokkeren met Viola is ook frustrerend met de soms erg afstandelijke camera en de slecht voorspelbare afstand tot de tegenstander.

Waar is Bayonetta? De enorme vijanden vertroebelen mijn personage te vaak.

Geen feest voor de zintuigen

"Bayonetta 3" biedt ook genoeg afwisseling buiten de gevechten om. Het spel barst van de gekke ideeën. De levels zijn visueel gevarieerd en nemen me mee naar verwoeste steden, uitgestrekte woestijnen en vurige hellewerelden. Ik word voortdurend verrast door uitvoerig geënsceneerde set-pieces - d.w.z. bijzonder actievolle sequenties - waarin ik met Kaijus tegen andere reusachtige monsters vecht of me in sensationele achtervolgingen een weg door instortende levels moet vechten. Er zijn zelfs een paar kleine 2D stealth levels om te voltooien in de loop van het spel.

Dankzij de grote dichtheid aan ideeën voelt het spel soms repetitief aan. Dit komt voornamelijk door de saai vormgegeven buislevels en de soms onspectaculaire ontwerpen van de eindeloze hordes Homunculi vijanden.

De uitvoerig geënsceneerde set-pieces zijn een van de hoogtepunten van het spel. Hier achtervolg ik een gigantisch Homunculi monster door een vervallen Japanse stad.

De grootste zwakte van het spel zijn voor mij de graphics. De gekke ideeën en ambitieuze actiescènes worden tegengehouden door de beperkte grafische weergaveopties van de verouderende Switch-hardware. Wazige texturen, duidelijk zichtbare pop-in effecten en framerate-dips verpesten het totaalbeeld enorm. De game draait ook op een zeer lage resolutie, vooral in de handheldmodus. De omgeving, personages en vijanden zien er wazig uit en het sterke flikkeren van de randen irriteert me al na een paar minuten spelen. Afhankelijk van de spelomgeving kunnen de technische tekortkomingen worden gecompenseerd door het harmonieuze art design. In sommige levels ziet het spel er echter uit als een spel uit het vroege PS3-tijdperk.

Sommige gebieden in het spel zien er nogal onaantrekkelijk uit.

Conclusie: Stijlvolle zintuiglijke overbelasting met kans op verslaving en frustratie

Na ongeveer 13 uur spelen heb ik het einde bereikt van Bayonetta's multiversumavontuur. Ik heb eerst een korte adempauze nodig. Het waanzinnige hack-and-slay-avontuur is als een wilde achtbaanrit die me voortdurend overspoelt met nieuwe prikkels. Als nieuwkomer in het genre was het niet makkelijk voor me om grip te krijgen op het complexe gevechtssysteem en de frustrerende camera. De momenten waarop ik met succes combo's uitvoerde en rijen vijanden afslachtte, voelden des te bevredigender.

De coole enscenering en de hoge ideeëndichtheid van het spel worden soms tegengehouden door repetitieve gameplay-elementen en een ouderwetse grafische presentatie. Al met al heeft het spel echter een zeer positieve indruk op me achtergelaten. De unieke mix van coolheid, kitsch, gekke verhalen en chaotische actie is ongeëvenaard, en niet alleen op de Switch.

Nadat ik een beetje ben bijgekomen, zal ik de twee voorgangers van "Bayonetta" zeker een kans geven en me ook door de rest van de games in de catalogus van Platinum Games vechten.

"Bayonetta 3" is verkrijgbaar voor de Nintendo Switch. Het spel is mij door Nintendo ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.