"The Last of Us Part II Remastered": is de betaalde PS5-upgrade het waard?

"The Last of Us Part II" is een van de beste games aller tijden. Toen het in 2020 werd uitgebracht, maakte het verpletterende wraakverhaal indruk met zijn emotionele verhaal, brute gameplay en adembenemende presentatie. Met de remaster bevrijdt het spel zich van de ketenen van de verouderde PS4-hardware en laat het zijn spierballen zien op de PS5 - althans in theorie.

In tegenstelling tot veel andere PS4-naar-PS5-ports is "The Last of Us Part II: Remastered" geen gratis upgrade. Naast minimaal betere graphics en prestaties rechtvaardigt ontwikkelstudio Naughty Dog de extra kosten met nieuwe content en een roguelike modus. Zal de berekening goed uitpakken?

Het meesterwerk maakt nog steeds indruk

Voor het testen start ik eerst de verhaalmodus. Ik kan mijn game saves, trofeeën en de New Game Plus-modus zonder problemen overzetten van de PS4-versie. Het spel pakt me al na een paar seconden weer. De tussenfilmpjes zien er ongelooflijk goed uit en maken indruk met natuurlijke dialogen en uitstekende acteerprestaties. Naughty Dog is van een andere orde. En ja, die ene verdomde scène doet nog steeds pijn, net als vier jaar geleden.

Zelfs na de tussenfilmpjes blijft het spel me aan de controller gekluisterd houden. Naughty Dog heeft de actievolle stealth-gameplay in "Part II" geperfectioneerd. Het is ontzettend leuk om in de levels naar grondstoffen te zoeken en vervelende klikmonsters te doden met zelfgemaakte wapens. De gevechten tegen menselijke tegenstanders voelen nog steeds onaangenaam bruut aan. Echt geweldige cinema.

Ik ben ook weer verliefd geworden op de graphics van het spel. De animaties in het spel zien er beter uit dan sommige tussenfilmpjes in andere spellen. De levels voelen ongelooflijk geloofwaardig aan met de dichte begroeiing, vervallen gebouwen en talloze interactieve voorwerpen. De visuele pracht wordt gecompleteerd door kleine details. Abby's staart bungelt heen en weer als ze racet. Personages laten realistische voetafdrukken achter in de sneeuw. Gewoonweg prachtig.

Minimaal betere graphics, aanzienlijk betere prestaties

Maar ziet het spel er in de geremasterde versie echt beter uit dan op de PS4? Alle punten die ik hierboven noem, gelden ook voor de originele versie. Daarnaast heeft Naughty Dog de PS4-versie al ongeveer een jaar na de release voorzien van een PS5 patch. Met deze patch draaide het spel in 1080p met 60 frames per seconde. Dus waarom een eigen PS5-versie?

Volgens Naughty Dog biedt de PS5-upgrade texturen met een hogere resolutie, meer detail in de verte, mooiere schaduwen en vloeiendere animaties. In de praktijk merk ik hier niet veel van. Ik moet met een vergrootglas op zoek naar de verschillen. Natuurlijk, de graphics zijn absoluut prachtig. Maar dat was al het geval op de PS4.

Het verschil in prestaties is daarentegen veel duidelijker. Ik heb de keuze tussen de modus Fidelity en de modus Performance. De eerste draait in 4K met 30 frames en de tweede in 1440p met 60 frames per seconde. In beide modi zijn de verschillen in beeldkwaliteit en scherpte ten opzichte van de PS4-versie duidelijk herkenbaar.

Als je een tv hebt die VRR ondersteunt, kun je de framerate-limiet in beide modi uitschakelen. De modus Fidelity draait meestal op meer dan 30 FPS en de modus Performance draait meestal op meer dan 60 FPS. Dit is een echte game changer die vooral de 4K-modus enorm verbetert. Dit voelt net zo vloeiend aan als de normale 60 FPS-modus zonder de framerate-limiet.

Anders is er niets veranderd in het hoofdspel. In de kern is het nog steeds hetzelfde spel als in de originele PS4-versie. De grafische en technische updates zijn te klein om de upgradeprijs van 10 frank of euro te rechtvaardigen. Naughty Dog lijkt zich hier ook van bewust te zijn. De ontwikkelstudio geeft de geremasterde versie daarom nieuwe extra content. En dat zijn er nogal wat.

De nieuwe roguelike modus is het hoogtepunt

De grootste nieuwe functie is de spelmodus "No Return". In deze aparte roguelike modus slacht ik me een weg door in totaal zes willekeurige levels. Aan het einde van elke ronde wacht me een angstaanjagende eindbaas. Als ik sterf in een level, verlies ik al mijn upgrades en wapens en moet ik helemaal opnieuw beginnen.

"No Return" negeert het verhaal van "The Last of Us Part II" en laat me de actievolle stealth-gameplay ervaren zonder verhaalcontext. De expliciete weergave van geweld, dat zo beklemmend en onaangenaam is in het hoofdspel, ontaardt in een leuk, zij het onbeduidend, spektakel. De filosofische gedachten over liefde, haat en wraak die "The Last of Us Part II" in me losmaakte, moeten voor "No Return" uit het raam worden gegooid. Hier is het een geval van: Schakel je hersens uit en deel headshots uit.

Ik kan kiezen uit in totaal tien vrij te spelen personages per run. Naast Ellie en Abby kan ik ook kiezen uit andere personages uit het universum van "The Last of Us". Balsem voor mijn getraumatiseerde fanziel: ik kan ook als Joel spelen.

Elk personage heeft unieke vaardigheden en is gespecialiseerd in verschillende wapens. Abby's speelstijl sprak me het meest aan. De krachtpatser blinkt uit in close combat en geneest zichzelf door stoten te geven.

Levels, regels en tegenstanders worden per run willekeurig geselecteerd. Soms moet ik alle moordlustige sekteleden uitroeien in "Onslaught Mode" en soms moet ik een bepaalde tijd de aanval van paddenstoelzombies overleven in "Hunted Mode". Gaandeweg speel ik nieuwe, complexere modi vrij.

Alle modi zijn extreem stressvol. Ik ben constant op zoek naar middelen zodat ik het een paar seconden langer kan volhouden. Veel levels overleef ik maar net. Mijn hartslag is constant hoog, mijn handen zweten en ik kijk constant naar de tikkende klok. "No Return" is niet voor bangeriken.

Tussen de levels door ga ik terug naar mijn schuilplaats. Daar koop ik nieuwe wapens, verbeter ik mijn vaardigheden of installeer ik wapenmods. Hoe beter ik een level beheers, hoe meer upgradepunten ik krijg. Sommige extra missies in de levels beloven me meer upgradepunten of zelfs zeldzame wapens. Deze mini-missies houden altijd een zeker risico in en dwingen me om uit mijn comfortzone te stappen en nieuwe gameplaymechanieken te testen.

De ster van de "No Return"-show zijn echter de maffe mods die in sommige levels worden geactiveerd. Deze zetten de gameplay volledig op zijn kop en zijn ontzettend leuk. In de test vocht ik tegen doorzichtige vijanden, overleefde ik verwoestende molotovregens of zette ik vijanden in brand met stoten dankzij mods. Ja, dat lees je goed. Maar het wordt nog beter: met de optie "Custom Run" kan ik mijn runs aanpassen en tot zes mods tegelijk activeren voor maximale chaos.

Om alle levels, mods en personages in "No Return" vrij te spelen, moet je rekening houden met een speelduur van meer dan tien uur. Met dagelijkse uitdagingen en wereldwijde klassementen heb je ook een reden om nog langer te spelen. Ik had na ongeveer zeven uur genoeg van het bloeddorstige spektakel en probeerde in plaats daarvan de andere extra content uit.

Een fascinerend kijkje achter de schermen

Een ander hoogtepunt van het remasterpakket zijn de "Lost Levels". Deze geven me de kans om drie spelomgevingen te testen die niet in het uiteindelijke spel terecht zijn gekomen. Dit zijn ruwe schetsen. Sommige animaties en texturen ontbreken of de personages zijn stom. De drie korte spelonderdelen worden geïntroduceerd door Game Director Neil Druckmann. Hij legt uit waarom en wanneer de inhoud is geannuleerd. De levels zelf bevatten ook verklaringen van de levelontwerpers en -ontwikkelaars die in detail onthullen hoe de spelmechanica in het voltooide spel zou hebben gewerkt.

In de nieuwe audiocommentaren krijg ik nog meer indrukken van achter de schermen. Tijdens de tussenfilmpjes vertellen onder andere Neil Druckmann, Ashley Johnson (Ellie), Troy Baker (Joel) en Laura Bailey (Abby) hoe het was op de set. Ik kom te weten hoe kusscènes werken in een motion-capture pak, welke last-minute wijzigingen er in het script zijn aangebracht en over welke dialogen de actrices en scriptschrijvers ruzie hadden.

Zowel de verloren levels als het audiocommentaar zijn een geweldige manier om achter het gordijn van een grote AAA-videogameproductie te kijken. Voor mijn part hadden er nog een paar levelvoorbeelden bij gekund.

Wat is er nog meer nieuw?

Het remasterpakket wordt afgerond met een paar leuke gimmicks, zoals de "Guitar Free Play"-modus. Hierin kan ik de gitaarminigame uit de hoofdgame spelen met verschillende instrumenten, effecten en personages.

Competitieve fans zullen genieten van de speedrunmodus. In deze modus speel ik het hele spel, of afzonderlijke delen, met een timer. Mijn tijd wordt bijgehouden in wereldwijde klassementen. Nieuwe skins zorgen ook voor een frisse wind in het hoofdspel. Deze variëren van normale kledingstukken, zoals T-shirts met logo's van het spel, tot gekke outfits zoals een ruimtepak.

Conclusie: Geslaagde, maar technisch onnodige remaster

Is "The Last of Us Part II: Remastered" de extra 10 frank of euro waard? Ja. Maar niet vanwege de grafische upgrades. Die zijn over het algemeen te klein. Het enige noemenswaardige zijn de nieuwe prestatieopties, die er geweldig uitzien, vooral op tv's met VRR-capaciteit.

Veel spannender is de nieuwe roguelike modus "No Return". Dit geeft de geraffineerde actie-stealth gameplay het podium dat het verdient en zorgt voor plezier ondanks het ontbreken van een verhaal. Voor grote fans van "The Last of Us" zijn de nieuwe audiocommentaren en de weggegooide levels een ware goudmijn aan spannende achtergrondinformatie.

Als je "The Last of Us Part II" nog nooit hebt gespeeld, moet je zeker de remaster halen. Het is de beste versie van een van de beste games aller tijden. Als je de PS4-versie al hebt, is het de moeite waard om te upgraden als je de extra spelmodi en content spannend vindt. Of als je de game echt in de best mogelijke kwaliteit wilt spelen.

"The Last of Us Part II: Remastered" is vanaf 19 januari verkrijgbaar voor PS5. Het spel is mij door Sony ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.

Omslag afbeelding: Naughty Dog