Spider-Man 2 recensie: een ongeëvenaard actiespektakel

Woah, wat een rit! Terwijl de aftiteling over de tv rolt, moet ik even op adem komen. Na het rustige begin had ik niet verwacht dat Spider-Man 2 me tegen het einde zo zou laten zweten. Het vervolg op de verrassingshit uit 2018 overtreft zijn voorganger in vrijwel alle opzichten - en blijft ook nog eens een relatief compacte game. En dat wil wat zeggen. Eerlijk gezegd dacht ik tijdens mijn testperiode liever Cities Skylines 2 te spelen, nog zo'n game waar ik diep in mag duiken. Maar nu ik bezig ben met Cities Skylines 2, blijkt dat ik liever weer over de daken van New York zwier.

Dat is bijzondere lof van mij. Marvel is voor mij het toonbeeld van gentrificeerde, gladgepolijste superhelden. Ik geef de voorkeur aan scherpe antihelden zoals The Goon of Hellboy. Maar nogmaals, de uitzondering bewijst de regel.

Twee Spideys, twee verhalen

In Spider-Man 2 speel ik twee Spider-Men: de originele Peter Parker uit deel één en Miles Morales, die de hoofdrol speelt in de standalone uitbreiding. Net als in GTA V kan ik tussen de twee heen en weer schakelen. Meestal schakelt het spel uit zichzelf om het verhaal met dat specifieke personage voort te zetten. Maar ik kan het ook handmatig doen als ik andere krachten wil gebruiken of bepaalde neventaken wil voltooien. Daarover later meer.

Het verhaal begint direct na het eerste spel. Pas op, spoilers voor deel 1! Als je het nog wilt uitspelen, kun je dit gedeelte het beste overslaan. Peters beste vriend Harry Osborn is weer gelukkig en gezond nadat zijn vader Norman hem heeft genezen in een tank gevuld met een mysterieuze zwarte substantie. Het wonderbaarlijke herstel heeft natuurlijk een prijs. Bovenop dit drama wordt de meedogenloze Kraven de Jager aan de mix toegevoegd. Met zijn armada van huurlingen en drones jaagt hij op superschurken. Maar Kraven is niet van plan om ze gewoon in de gevangenis te stoppen, dus moeten de twee Spider-Men ingrijpen. Een van de superschurken op zijn lijst is Martin Li, beter bekend als Mister Negative. Miles is meteen in tweestrijd, want Li heeft zijn vader vermoord.

Ik wil niet veel meer verklappen over het verhaal. Alleen dit: uit de trailer weten we dat Venom een belangrijke rol zal spelen. Voor mij wordt het verhaal pas spannend als hij opduikt. Daarvoor kabbelt het spel voort zonder veel noemenswaardig drama. Kraven is een volstrekt doorsnee schurk. Zijn motief wordt in één zin uitgelegd: hij is een jager op zoek naar de ultieme prooi. Gevechten met hem zijn dan ook al even onbevredigend. Het is gewoon niet leuk om iemand in elkaar te slaan die er echt plezier in heeft. Ik krijg de taak omdat niemand anders in staat is geweest om zijn vuisten ook maar in de buurt van zijn zeer slabare gezicht te krijgen. Maar als de behulpzame Spider-Man die ik ben, voldoe ik aan het verzoek.

In tegenstelling tot deel 1 en de uitbreiding ben ik niet zo geïnteresseerd in de twee helden. Ze zijn nogal flauw. Peter is een onverbeterlijke weldoener die iedereen wil helpen en van wetenschap houdt. Zijn karakter is aan het eind van het spel niet veel veranderd. Als hij eindelijk zijn Symbiote krachten krijgt en de interne strijd die daarmee gepaard gaat, wordt hij een asociale rakker. Veel dieper dan dat gaat het niet.

Miles is iets tastbaarder. Hij staat in de schaduw van de originele Spider-Man en zoekt niet alleen zijn steun, maar ook vriendschap. Tegelijkertijd maakt hij zich zorgen over zijn moeder en zijn gemeenschap. Dan wordt hij verliefd op Hailey Cooper, een dove vrouw. Bij Miles ergerde ik me alleen soms aan zijn iets te kinderachtige stemacteren. Hij is 18, maar klinkt soms alsof zijn stem net aan het veranderen is.

Ik was ook verbaasd dat er nauwelijks een relatie is tussen de twee Spider-Men. Ze zeggen dat ze vrienden zijn, maar behalve af en toe een vuistslag als ze elkaar op straat tegenkomen, is er geen noemenswaardige interactie. Ik had meer van een buddyfilm gehouden.

New York, New York

"New York, New York, grote stad van dromen," zoals Grandmaster Flash en de Furious Five zeiden. De virtuele versie van deze iconische metropool is nog steeds dromerig in Spider-Man 2. Zelfs in deel 1 speelt het de belangrijkste rol in de game, samen met het verhaal en het vechtsysteem. Dit geldt nog meer voor deel 2. Ten eerste omdat er nieuwe stadsdelen zoals Brooklyn en Queens zijn toegevoegd, waardoor de omvang van het spel bijna is verdubbeld. Ten tweede voelt New York levendiger dan ooit tevoren. Bewoners scharrelen rond, taxi's toeteren in druk verkeer en duiven schreeuwen om Spider-Man's uitkijkpunten. Natuurlijk, als ik te voet ben en goed kijk naar wat er gebeurt, vervaagt de illusie een beetje. Het spel worstelt soms met details op voorbijgangers of gebouwen. Toch reageren mensen tenminste op me en willen ze met me op de foto. Maar meestal slinger ik zo snel door de grote stad dat ik ontbrekende details toch nauwelijks opmerk.

De stad doorkruisen is een van de sterkste punten van de game. Reizen is nog nooit zo snel geweest. En ik weet niet eens zeker of er een snelreissysteem is. Met de nieuwe Web Wings zijn de Spider-Men sowieso mobiel genoeg om lange afstanden in de kortst mogelijke tijd af te leggen. Rondzwaaien en rondvliegen is ook gewoon verdomd leuk. De knappe koppen bij ontwikkelstudio Insomniac hadden dat in de eerste game al voor elkaar, en de Web Wings passen naadloos in het bestaande bewegingssysteem.

Grafisch werken het spel en de wereld allebei goed. Ik kan kiezen tussen de modus Fidelity en Performance - het typische console dilemma. De eerste biedt maximaal detail, inclusief uitgebreide ray tracing opties en mooier haar. In ruil daarvoor krijg je slechts een stabiele 30 frames per seconde. De Performance-modus loopt soepeler, ten koste van wat details. Ik merkte echter slechts minimale veranderingen op in de directe vergelijking, zowel visueel als qua prestaties, dus gebruikte ik meestal de Fidelity Mode.

In bepaalde gebieden ziet het spel er soms wat flets uit en secundaire personages zijn niet erg gedetailleerd geanimeerd. De gezichtsanimaties van hoofdpersonages daarentegen zijn rijk gedetailleerd en ik kan hun emoties duidelijk lezen. De overgangen van cutscènes naar actieve gameplay zijn nog steeds vloeiend en indrukwekkend. Laadtijden komen alleen voor bij de start van het spel en als ik sterf. Maar zelfs weer tot leven komen duurt maar een paar seconden.

Het wordt echt filmisch in de hoofdmissies. Hele wolkenkrabbers worden vernietigd terwijl Spidey achter Dr Curtis Connors aangaat, die opnieuw in de Lizard is veranderd. Ik slinger door een kloof naar de veiligheid met vloeiende animaties, vlak voordat alles bovenop me instort. Pure adrenaline. Een andere keer surf ik als een wakeboarder achter een bestelwagen aan - terwijl er raketten op me worden geschoten. Nathan Drake in Uncharted ziet er daarentegen uit als een bejaarde met een rollator die worstelt op een stoeprand.

Gevechten die op circusacts lijken

Spider-Man's belangrijkste taak blijft het in elkaar slaan van slechteriken. Het vechtsysteem bestaat uit normale slagen, speciale aanvallen, counters, ontwijkingen en gadgets. Elke kleine confrontatie verandert in een handomdraai in een acrobatische circusact. Ik wikkel schurken in webben, slinger ze naar andere vijanden, elektriseer er nog drie met kettingbliksem en activeer uiteindelijk mijn ultieme aanval, waarmee ik hele hordes slechteriken kan uitschakelen. Ik sprint razendsnel van de ene hoek naar de andere zonder het gevecht uit het oog te verliezen.

Peter en Miles hebben elk een eigen vaardighedenstructuur en een gedeelde. Ik kan punten investeren als ik een level omhoog ga. Alleen jammer dat ik moet kiezen aan wie ik voorrang geef. Van de actieve speciale vaardigheden kan ik er vier per held uitrusten. Om de beurt kan ik kiezen uit twee aanvallen in elk van de vier slots. Voor Peter zijn dat mechanische spinnenarmen en later Symbiote krachten. Voor Miles zijn het elektrische of Symbiote aanvallen - niet te verwarren met Pete's buitenaardse krachten.

Het gevechtssysteem is ongelooflijk vloeiend, ik kom snel in een flow-toestand. De vele nieuwe aanvallen kunnen echter een beetje overweldigend zijn. Van begin tot eind maak ik vaak een vette vinger naar een knop omdat ik niet alle toetscombinaties kan onthouden. Ik knal mijn gadgets er meestal lukraak uit, omdat het nauwelijks uitmaakt of een net vijanden vangt, elektrocuteert of iets anders doet. Het enige wat ik wil is een korte afleiding en de kans om op adem te komen.

Die heb ik nodig wanneer ik ze kan krijgen. Gevechten zijn vaak erg hectisch, waarbij het iconische Spidey-zintuig van Spider-Man in verschillende kleuren oplicht, afhankelijk van wat voor aanval er op komst is. In het heetst van de strijd kan ik vaak moeilijk reageren. Rood betekent dat ik op het juiste moment kan ontwijken of blokkeren. Wit betekent tijd om te ontwijken. Bij geel helpt alleen springen en blauw is weer iets anders. Insomniac had de dingen absoluut moeten vereenvoudigen. Ik word vaak door elke kleur vanuit elke richting bestookt, wat op het moment zelf tot veel verwarring leidt.

De gevechten zijn in het begin een beetje slapjes en missen die krachtige feedback. Pas met de Symbiote-krachten van Peter gaat het beter. En dan bedoel ik ook echt beter.

Dankzij het leuke gevechtssysteem kan het allemaal een beetje veel worden. Het plezier kan snel in druk werk veranderen, dus ik ben altijd blij als ik weer mag sluipen. Ik kan ongemerkt vijanden uitschakelen en alles gaat veel sneller. Spider-Man is ongelooflijk behendig, zelfs als hij stil blijft. En als ik betrapt word, hoef ik niet helemaal opnieuw te beginnen, ik kan gewoon mensen in elkaar slaan.

De stad heeft Spider-Man nodig

Wat zou een open wereld game zijn zonder zijmissies? Spider-Man 2 biedt nog steeds genoeg activiteiten ver weg van het hoofdverhaal. In de eerste game waren de meeste missies alleen maar ondergeschikt om de wereld te vullen. Nu er meer wijken van New York zijn toegevoegd, was ik bang dat de kwaliteit van de zijmissies nog meer in het gedrang zou komen. Ik kan zeggen dat Insomniac zich terughoudend heeft opgesteld. Hoewel er nieuwe elementen worden toegevoegd naarmate het spel vordert, wordt de kaart nooit volgepropt met iconen zoals in een Ubisoft-game.

De manier waarop zijmissies in het spel zijn verweven is ook prijzenswaardig. Van eenvoudige verzameltaken tot bijendrones die gekalibreerd moeten worden tot meerdelige quests, ze passen naadloos in de wereld en het verhaal.

Ik kan veel activiteiten afhandelen met een snelle stop op weg naar het volgende deel van het hoofdverhaal. Een oranje kristal? Dat is wat er over is van Flint Marko alias Sandman, een van de ontmoetingen aan het begin van het spel. Zijn zanderige knokploegen zijn nog steeds niets van plan. Een gevecht van twee minuten en ik ben een kristal rijker dat me achtergrondinformatie over Marko, een paar ervaringspunten en upgradebronnen geeft.

Mysterio's missies zijn eigenaardiger. Ze beginnen als een onschuldige pretparkervaring. Ik moet een muzikaal minispelletje onder de knie zien te krijgen dat is gekleed als een soort Daft Punk imitatie. Maar er gaat iets mis en ik moet me een weg vechten door hordes geharde illusies. Later vind ik overal in New York portalen naar Mysterio's gebroken spelwereld. Ik moet ze binnengaan en gevangen bezoekers redden. Het slaat nergens op, maar het is heerlijk vreemd, en na twee minuten kom ik ook daar als overwinnaar uit - maar alleen als Peter, Miles kan deze quests niet doen.

De oom van Miles, die in het eerste spel de Jager bleek te zijn, heeft overal in New York voorraden met zeldzame upgrade-modules verstopt. Deze missies zijn echter voorbehouden aan Miles, omdat zijn elektrische webben nodig zijn om generatoren kort te sluiten of hoogspanningsleidingen te overbruggen. Spinnenwebben zijn geleidend, wist je dat niet? Waarom zijn gereformeerde oom niet gewoon zelf de kamers kan openen, is mij een raadsel. Zit hij in de gevangenis? Waarom kan ik hem niet gewoon bellen? Hoe alledaags de taken ook lijken, ze bieden genoeg variatie om ze niet saai te laten worden. Insomniac heeft echt moeite gedaan om niet alleen de gaten op te vullen.

De zijmissies waartoe Miles en Peter toegang hebben via hun smartphone-apps voelen bijna net zo goed als het hoofdverhaal. Ze zijn meerdelig, creatief geënsceneerd en hebben soms hun eigen superschurken. Met Peter volg ik bijvoorbeeld een keer de noodoproep van een brandweerman. Hij wacht buiten een brandend gebouw, een paar van zijn maten zitten vast. Vanwege het instortingsgevaar durven ze zelf niet meer naar binnen. Een geval voor Spider-Man - of beter gezegd, de Spider Drone. Met behulp van een op afstand bestuurbare robotspin worden de vermiste mensen snel gevonden. Ik zie ineens wat meer mensen die er niet zo hulpeloos uitzien. En zo begint een spannende zoektocht rond een moorddadige sekte, waarbij ook de huurling Wraith betrokken is.

Met Miles volg ik op mijn beurt het spoor van de kunstdieven. Met mijn Spidey-scanner doorzoek ik plaatsen delict op aanwijzingen om het verloop van een misdaad te reconstrueren. Ik vind een aanwijzing waar de dieven met de buit naartoe zijn gevlucht. Deze zoektocht begint ook onschuldig door een gesprek met de moeder van Miles op een bankje in het park. Ze vraagt me een handje te helpen bij een bevriende curator. Miles, die altijd oppast voor zijn gemeenschap, denkt daar geen twee keer over na, maar raakt al snel verwikkeld in een ingewikkelde whodunit die hem door de hele stad voert.

Ik krijg upgrades voor de zoektocht.

Ik krijg upgrades voor voltooide opdrachten, waarmee ik nieuwe outfits ontgrendel of mijn uitrusting verbeter. De garderobes van Peter en Miles zijn nu uitsluitend cosmetisch en niet langer gebonden aan verbeteringen zoals in het eerste spel. In plaats daarvan kan ik mijn gadgets en vier overkoepelende pakupgrades voor gezondheid, aanvalskracht, beweging en focus verbeteren. Die laatste heb ik nodig om gezondheid te regenereren tijdens gevechten of om finishing moves te gebruiken.

Verdict: Spidey doet het weer

Spider-Man 2 is de verwachte megahit geworden. Zelfs zonder affiniteit met de vriendelijke webcrawler kom ik aan mijn trekken. De enscenering van de actiescènes doet menig Hollywood blockbuster in vergelijking oud lijken. Ik ga een gewaagde achtervolging aan met een gigantische hagedis en vecht tegelijkertijd tegen de handlangers van Kraven op jetski's. Op andere momenten voorkom ik dat een gigantische propeller een pier, inclusief bezoekers, in bloederig zaagsel verandert. De momenten vol actie worden bijeengehouden door een aangrijpend verhaal. In het begin kabbelt het een beetje voort, maar hoe langer het spel duurt, hoe meer vaart het krijgt.

Het gevechtssysteem is ook snel. Peter en Miles kunnen nog meer straf uitdelen met hun nieuwe vaardigheden. De mix van vrije beweging en het enorme scala aan aanvallen maken zelfs de kleinste straatruzie tot een acrobatisch spektakel. Nu we het er toch over hebben: tussen wolkenkrabbers door slingeren terwijl je naar een prachtig New York staart, is al bijna bevredigend genoeg. De stad is gewoonweg verrukkelijk, zeker een hoofdpersoon samen met Miles en Peter.

Maar een grote wereld is zo spannend als wat hij te bieden heeft, en Spider-Man 2 is ook in dit opzicht overtuigend. De zijmissies zijn goed geschreven en duidelijk meer dan alleen tijdverdrijf.

Alleen was ik een beetje teleurgesteld dat Miles en vooral Peter een beetje flauw blijven als personages. Ze zijn te eendimensionaal voor mij en ontwikkelen zich maar marginaal in de loop van het spel. Ik ergerde me ook aan de dialogen tijdens eindbaasgevechten. Het is niet alsof ik er meer aandacht aan moet besteden. Combineer dat met het feit dat het hele gebeuren zich telkens herhaalt als ik faal. Hoe kan dit in 2023 nog een probleem zijn? Gelukkig is het spel niet bijzonder moeilijk, maar ik heb toch een paar keer het geluid uit moeten zetten.

Afgezien daarvan is Spider-Man 2 een doorslaand succes. Geen enkele andere game geeft me zoveel bewegingsvrijheid. Gevechten zijn dynamischer en de actie is spectaculair in scène gezet. Zelfs als je het eerste spel niet hebt gespeeld of niet veel om superhelden geeft, moet je dit spel uitproberen als je kunt.

Spider-Man 2 kreeg ik van Sony. Het spel is op 20 oktober verkrijgbaar voor de PS5.