Scheten, bloed en surfplanken: dingen die niemand me voor mijn geboorte vertelde

Geniet van de tijd die je voor jezelf over hebt. Zorg voor voldoende slaap. Drink frambozenbladthee om de bevalling op gang te brengen. Neem zeker muziek mee naar de verloskamer. De lijst met adviezen die ik vlak voor de geboorte van mijn eerste kind kreeg was lang.

Maar waarom zei niemand iets over het tijdstip kort daarna?

Niemand durfde de minder romantische, soms pijnlijke of walgelijke dingen te zeggen - en zelfs de sociale media leverden niet: zwangerschap wordt in al zijn facetten geëxploiteerd, wekelijkse buikupdates, echofoto's en perfect ingerichte babykamers worden vrolijk gedeeld. Kort na de geboorte wordt het echter opvallend stil op de meeste accounts van de anders zo gretige Instagram-moeders.

Taboe-onderwerpen of niet - ik had alles willen weten en zien.

Om ervoor te zorgen dat in ieder geval niemand mij ervan kan beschuldigen dat ik niet gewaarschuwd ben, deel ik hieronder tien van mijn ervaringen. Zoals altijd is alles subjectief. Mijn mening hoeft niet de jouwe te zijn.

1. O wee, de nasleep

Boortepijn doet vreselijk pijn. Je verwacht het en gaat er meestal van tevoren intensief mee om. Je oefent ademhalingstechnieken, doet hypnobirthing-oefeningen en onthoudt geboortehoudingen. Je kunt je er ook van bewust zijn dat de pijn na de bevalling nog lang niet voorbij is.

Hoe hevig is de pijn?

Hoewel ik me niet realiseerde hoe intens de napijn eigenlijk zou zijn. De intervalachtige krampen, die tijdens de borstvoeding intenser worden, waren martelend. Bij het tweede kind nog meer dan bij het eerste. Maar na een paar dagen was het spook gelukkig voorbij.

2. Borstvoeding geven is geen kinderspel

De baby is er, je legt hem aan de borst en geniet van het kleine grote wonder van de natuur. Zo stel je het je voor. En helaas zal dat waarschijnlijk niet het geval zijn. Althans niet meteen vanaf het begin.

Het duurt een paar dagen voordat je melk binnenkomt - een mooi dubbelpak met je babyblues. Je borsten zijn gezwollen, pijnlijk en bovendien heb je misschien koorts. En als de melk eenmaal goed stroomt, is borstvoeding nog lang geen uitgemaakte zaak. Want zowel jij als de baby moeten nog leren hoe het goed moet. Pijnlijke, pijnlijke tepels horen bij het trainingsproces. Misschien zelfs in combinatie met melkstuwing of borstontsteking.

Kwarkkompressen, zalven en wegwerpkompressen helpen je door de eerste paar trainingsrondes heen. En uiteindelijk zul je (letterlijk) in je slaap borstvoeding kunnen geven. En als dat niet zo is: dat is ook prima. De druk op vrouwen die geen borstvoeding geven moet stoppen. Soms werkt het gewoon niet. Of de vrouw wil gewoon niet.

3. Borstvoeding geven duurt eeuwig

Als borstvoeding werkt, doe het dan voortaan ongeveer om de twee of drie uur. Voor een gemakkelijke 30 tot 45 minuten. Per sessie. Dat maakt ongeveer zes uur per dag. Of anders gezegd: zodra de ene borstvoedingssessie voorbij is, begint de volgende weer.

Tussenin moet je hetzelfde doen.

Tussendoor moet je ziekenhuisgasten ontvangen, controles en voorlichtingsbijeenkomsten bijwonen. Op een gegeven moment moet je ook eten en douchen. Terug thuis time je je hele dag volgens het borstvoedingsschema en besef je al snel dat er niet veel tijd meer tussen zit.

Als je je tweede kind krijgt, moet je naar het ziekenhuis.

Met het tweede kind verbood ik daarom alle babyontvangstbezoeken aan het ziekenhuis. Later begon ik ook actief de tijd voor mezelf te gebruiken tijdens de borstvoeding. Ik las het nieuws, luisterde naar podcasts en kreeg zelfs een boek voor elkaar. Tip: Koop een e-reader. Want met één hand door een boek bladeren is uiterst vervelend.

4. Borstvoedingsdementie is echt

Je zoekt minutenlang naar je schoenen - ook al staan ze waar ze altijd staan. Of je legt onbewust je huissleutel in de koelkast. En opeens weet je de naam van je buurman niet meer. Dit verschijnsel wordt "borstvoedingsdementie" of "moederbrein" genoemd. Het is geen verzinsel van je verbeelding.

Hormonen die de melkproductie en de band tussen moeder en kind bevorderen zijn hier debet aan. Wetenschappers vermoeden dat na de geboorte de aandacht zo op de baby is gericht dat andere dagelijkse routines worden vergeten. Daarnaast is er een verhoogd stressniveau en een gebrek aan slaap, waardoor het concentratievermogen nog verder afneemt.

Als gevolg daarvan vergeten of misplaatsen zwangere vrouwen of nieuwe moeders de eenvoudigste dingen. De portemonnee, de sleutels, woorden. Of zelfs de verjaardag van hun kind: Onlangs ging de video van een Amerikaanse blogger die de verjaardag van haar zoon op de verkeerde dag vierde, viral. Talloze andere moeders pakten vervolgens uit met hun verhalen over borstvoedingsdementie. Je kunt hun grappige en bizarre ervaringen lezen in het onderstaande artikel.

5. Beschamende scheten

Een baby laat kleine en grote sporen achter op zijn weg naar buiten. De kleine en grote bedrijven zullen daarom eerst branden en pijn lijden. Bovendien is het mogelijk dat winden in het begin ongecontroleerd loskomen. Met andere woorden, je kunt je poep niet controleren. Dit kan vreselijk gênant zijn in een gedeelde ziekenhuiskamer. Gelukkig is het probleem, net zo snel als je scheten weggaan, weer verleden tijd. Meestal binnen een paar dagen.

6. Veel bloed en luiers

Zelfs na de bevalling blijft het bloed nog wekenlang in verschillende kleuren, consistenties en geuren uit je stromen. Het postpartumkussen is daarom de eerste weken je trouwe metgezel. Je nieuwe vriend wordt ook wel liefkozend een "surfplank" genoemd, is ongeveer zo groot als een onderarm en heeft weinig of niets te maken met een aanpasbaar, dun menstruatiekussen. De eerste dagen na de bevalling heb je misschien zelfs twee surfplanken tegelijk nodig. Plus een slipje van gaas om ze te houden waar ze horen.

Het geheel zal aanvoelen als een luier. Tenminste, zo stel ik me het lopen met een luier voor: ongemakkelijk, onhandig en onhygiënisch. Ik heb snel een paar wijde, lange tops aan mijn garderobe toegevoegd die tot onder mijn billen reiken. En uit voorzorg droeg ik alleen een donkere broek. Overigens treedt de wondgenezing, de zogenaamde postpartum flow, ook op na een keizersnede. Het is dan echter meestal wat zwakker en korter.

7. Je kunt regressie niet vermijden

Over lichaamssappen gesproken. Als je niest, hoest of lacht, kunnen er nu per keer een paar druppels urine in je slipje terechtkomen. Het is irritant, maar normaal. Een op de drie vrouwen zou na de bevalling last hebben van incontinentie, althans tijdelijk. Vooral als ze borstvoeding geeft, want de borstvoedingshormonen maken de bekkenbodem nog losser. Bij sommigen gaat het ongecontroleerde urineverlies later door.

Consequente bekkenbodemoefeningen helpen. Ook al wilde ik het eerst niet geloven en kon ik nauwelijks wachten om terug te keren naar de "echte sport". Die kleine bewegingen leken even Spaans als nutteloos. Als ik vandaag vrouwen hoor klagen over ongecontroleerd urineverlies, ben ik blij dat ik het heb doorgezet.

Het goede is dat te veel lichaamsbeweging kan helpen.

Het goede is dat het nooit te laat is. Als je in de eerste maanden na de bevalling geen postnatale les hebt gevolgd, kun je dat later alsnog doen.

8. De baby komt, het libido gaat

In de eerste weken verhinderen de geboorteverwondingen seks. Maar zelfs veel later staat seks laag op de prioriteitenlijst van de meeste stellen. Je hebt er geen tijd voor en je hebt er zeker geen zin in.

Laten we realistisch zijn: vanaf nu heb je er toch nooit meer tijd voor. Je zult het moeten nemen. Dat vertelde seksuologe en psychologe Dania Schiftan me in een recent gesprek. Ze raadt seksdates met je partner aan, ook al klinkt dat niet erg plezierig. In het volgende interview kom je precies te weten waarom en hoe dit zou moeten werken.

9. Je verliest veel haar

In de weken na de bevalling daalt het oestrogeenniveau weer naar het "normale" niveau. Ik was me ervan bewust dat ik me daardoor zou moeten laten gaan. Maar omdat ik gezegend ben met een vollere haardos dan gemiddeld, maakte ik me niet al te veel zorgen. En eerst dacht ik triomfantelijk: Ha, zo veel waren het er niet.

Het karma raakte me al.

Karma sloeg even later terug. Drie maanden na de geboorte begonnen de echte problemen, met uitvallende plukjes. Tot 30 procent, las ik, en troostte me met de gedachte dat het er gelukkig genoeg waren.

Veel erger was het feit dat ik moest bevallen.

Veel erger was wat volgde: de langdurige hergroei. Of beter gezegd, de babyhaartjes bij de haargrens, die eerst alle kanten op staken en al snel een zogenaamde "stilstaande franje" vormden. Met andere woorden, je ziet er ongeveer een jaar lang ongedaan uit.

10. Buik en voeten groeien naar elkaar toe

De voeten horen te groeien met de zwangerschap, zegt men. En dat is één schoenmaat per kind. Dacht je dat dat een oud wijvenverhaal was, net als ik? Nee. Veel vrouwen hebben gezwollen voeten door het vasthouden van water, maar die krimpen weer na de bevalling.

Bij sommigen blijven de voeten echter gezwollen.

Bij sommigen blijven de grotere voeten echter maanden later bestaan, zoals onderzoekers van de Amerikaanse Universiteit van Iowa hebben ontdekt. Ze schrijven de verandering toe aan de zware belasting van de botten en ligamenten tijdens de zwangerschap. De extra kilo's drukken naar beneden, en een spreidvoet - een verbreding van de voorvoet - kan het gevolg zijn. Echter alleen bij het eerste kind.

Grote voeten, lange borstvoedingssessies, enorme kussentjes: Ik wou dat ik deze tien dingen had geweten vóór mijn eerste bevalling. Niet dat het iets zou hebben veranderd aan mijn kinderwens, maar zo had ik me tenminste mentaal kunnen voorbereiden. Want soms is "sharing is caring" gewoon de prettigere methode dan "learning by doing".

Je ervaringen zijn ook belangrijk: waar had je geen idee van? Wat had je vóór de geboorte willen weten? Deel het met ons in de commentaarkolom hieronder.