"Paper Mario: The Legend of the Aeon Gate' preview: De Switch remake schittert met vernieuwde graphics en geluid

Ik ben een grote fan van de "Paper Mario" rollenspellen. Vergeleken met de "normale" spellen met de mollige loodgieter durven de RPG spin-offs gekke verhalen te vertellen met veel humor en zelfironie.

Dankzij mijn liefde voor Mario RPG's heb ik "Paper Mario: Legend of the Aeon Gate" nooit gespeeld op de Gamecube. De Switch-remake is de perfecte gelegenheid om deze Nintendo-kenniskloof te dichten.

Ik heb de eerste drie hoofdstukken van de remake al gespeeld voor de release. Naast mijn eerste indrukken van het spel, kun je hier lezen hoe de Switch remake zich visueel verhoudt tot het Gamecube origineel.

Welkom thuis

Als oud Mario RPG-fan voel ik me meteen thuis. Het spel past perfect in de serie rollenspellen met zijn kleurrijke papieren uiterlijk, chirpy soundtrack en maffe verhaal.

Op zoek naar een schat verdwijnt prinses Peach in het stadje Rohlingen, dat wordt overspoeld door kleine criminelen en sinistere maffiafiguren. Natuurlijk is het aan de beroemdste snordrager van het Paddenstoelenrijk om de verloren prinses te vinden en te redden. Wat begint als een simpel "Mario redt Peach" verhaal escaleert al snel tot een episch verhaal over magische artefacten die leiden naar een mysterieuze schat achter de "Aeon Poort".

Het verhaal is, objectief gezien, onzin. Het is een voorwendsel om Mario op avontuur te laten gaan en daarbij talloze vijanden in elkaar te slaan. Maar dat stoort me helemaal niet. Integendeel. Het spel weet dat het verhaal slechts een inwisselbare alibi-oefening is en speelt daarmee in de uitstekend geschreven dialogen.

Voorbeeld gezocht? Met onregelmatige tussenpozen ontmoet ik Mario's broer Luigi, die me vertelt over zijn avonturen. Maar zijn verhaal klinkt precies als dat van Mario, alleen zijn de namen veranderd. In plaats van prinses Peach te redden, moet Luigi "prinses Eclair" (wie dat ook mag zijn) redden. En in plaats van "magische artefacten" te verzamelen, moet de groengeklede loodgieter "magische kompasonderdelen" vinden, die hem ook naar een "grote schat" moeten leiden. Mario vindt het gebrabbel van Luigi zo spannend dat hij in slaap valt terwijl hij luistert. Een leuk metacommentaar en een zijwaartse veeg naar zichzelf - "Paper Mario" zit vol zelfironie en neemt zichzelf geen seconde serieus.

Ik ervaar dergelijke creatieve dialogen, die vaak de vierde wand doorbreken, ook in schijnbaar willekeurige ontmoetingen met "onbelangrijke" personages. Nadat ik in Blanks een tegenstander in elkaar heb geslagen, word ik door hem berispt: "Alleen omdat je de hoofdrol hebt in een videogame, denk je dat je alles met geweld kunt oplossen". Geweldige film en precies mijn soort humor.

Bekende RPG-gevechten met een theatrale twist

Het levelontwerp in de eerste drie hoofdstukken is lineair. Ik ken dit van andere "Paper Mario" spellen. Afgezien van een paar onnodig lange backtracking passages, stoort deze lineariteit me (nog) niet. Er valt immers ook zonder open spelwereld genoeg te ontdekken. En hoe dan ook: het hoogtepunt van het spel zijn de leuke gevechten en niet het verkennen van de wereld.

Het beurtgebaseerde gevechtssysteem is typisch Mario RPG. Samen met een metgezel neem ik het op tegen een overvloed aan vijanden. Naast bekende Mario-tegenstanders - Gumbas, Koopas en Stachis - vecht ik ook tegen personages die ik nog nooit eerder in een Mario-spel heb gezien.

In aanval en verdediging kan ik mijn verdediging vergroten of mijn tegenstander meer schade toebrengen door perfect getimede knopdrukken of bewegingen van de analoge stick. Dit maakt de gevechten interactiever en onvoorspelbaarder - ik weet nooit of ik de timing perfect krijg of dat ik volledig faal en mijn tegenstander mis.

Ik vind de metgezellen die ik voor mijn team heb kunnen rekruteren bijzonder cool. Afgezien van het feit dat ze ook nog eens uitstekend geschreven zijn en voor een lach zorgen in de dialogen, zijn ze behoorlijk behulpzaam in de gevechten en zorgen ze voor een frisse wind. In het geval van mijn favoriet tot nu toe, de wulpse windgeest Aerola, bedoel ik dat letterlijk. Met haar speciale kracht blaast ze tegenstanders weg van het slagveld. Erg grappig.

Over de gevechtsomgeving gesproken: deze verschilt van de andere "Paper Mario"-spin-offs met een beslissende twist. Ik vecht op een theaterpodium voor publiek. Waarom? Ik heb geen idee. Maar deze wending is leuk, zelfs zonder een betekenisvolle verhaalcontext. Het publiek juicht Mario en zijn team toe. Hoe spectaculairder de aanvallen, hoe meer ze applaudisseren. Ik gebruik het applaus om energie aan te vullen voor krachtige speciale aanvallen. Af en toe krijg ik voorwerpen van fans in het publiek of moet ik herrieschoppers die stenen naar me gooien in elkaar slaan. De effecten van de theatergevechtsfase op de turn-based gameplay zijn niet wereldschokkend - maar ik ben nog steeds benieuwd welke verrassingen me hier te wachten staan naarmate het spel vordert.

Hoe het spel zich verhoudt tot het origineel voor de Gamecube

De Switch heruitgave van "Paper Mario: The Legend of the Aeon Gate" is een volledige remake van het origineel, niet alleen een remaster. Dit betekent dat de graphics en het geluid volledig zijn herzien. Deze verschillen zijn vooral opvallend

Hogere resolutie en meer ruimte op het scherm

In het algemeen heeft de remake een hogere resolutie en een nieuw 16:9 formaat. Dit betekent dat er meer details op het scherm passen en dat de 2D-personagemodellen beter tot hun recht komen. Ook zichtbaar in de schermafbeelding hieronder: de personages in het spel werpen nu "echte" schaduwen. Er zijn echter geen grote veranderingen aan de personagemodellen. Ik neem aan dat veel ervan rechtstreeks uit het origineel zijn overgenomen.

Er zijn altijd scènes waarin honderden vijanden tegelijk in beeld zijn. Deze situaties zien er nog epischer uit met een hogere resolutie en meer ruimte op het scherm.

Betere belichting

De belichting in het spel heeft een grote upgrade gekregen. De omgevingen en personages zien er veel levendiger uit dankzij prachtige natuurlijke en kunstmatige lichtbronnen.

Bewerkte spelomgevingen

Er is veel of weinig veranderd in de spelomgevingen, afhankelijk van het level. Vooral Falkenhausen - de drijvende stad waar spectaculaire worstelwedstrijden worden gehouden - heeft hiervan geprofiteerd. Het plein barst van de kleine details die ontbreken in de Gamecube versie. Functioneel zijn de levels tot nu toe echter hetzelfde gebleven - er is geen nieuwe content of gameplaymechanica te vinden.

De binnenruimtes van Falkenhausen zijn ook ingrijpend herzien. Er is bijvoorbeeld niet alleen mooiere verlichting in de "Garderobe der Kampioenen", maar er zijn ook veel nieuwe details te ontdekken.

Andere gebieden, zoals lege plekken, lijken erg op het origineel.

Opgeruimd gevechtsscherm

Het gevechtsscherm ziet er veel opgeruimder uit dankzij de extra ruimte.

E tussenfilmpjes met nieuwe instellingen

Sommige tussenfilmpjes zijn voorzien van nieuwe camera-instellingen. De inhoud van de tussenfilmpjes blijft echter hetzelfde.

Interim conclusie: ik ben optimistisch

Al met al heeft mijn eerste kennismaking met "The Legend of the Aeon Gate" me overtuigd. De humor klopt en het gevechtssysteem is zoals gewoonlijk goed. Dit is precies wat ik wil van een Mario RPG. Ik vind het feit dat het spel een één-op-één remake is van het origineel en geen herinterpretatie perfect. Zo kan ik mijn Mario RPG-kloof dichten. Maar fans van het Gamecube-spel vinden een retourtje Rohlingen misschien ook wel de moeite waard dankzij de volledig herwerkte graphics en soundscape.

"Paper Mario: The Legend of the Aeon Gate" verschijnt op 23 mei voor de Nintendo Switch. Het spel is mij door Nintendo ter beschikking gesteld voor testdoeleinden. Een gedetailleerde recensie volgt nog.