M3 iMac Review: Hartenbreker

Voordat ik aan mijn review begin, weet ik zeker dat ik verliefd zal worden op de nieuwe iMac. Ik ben betoverd door het ontwerp en het vooruitzicht dat ik maar één apparaat op mijn bureau nodig heb klinkt verleidelijk. En dat niet alleen, het is zelfs de eerste Mac met de spannende M3-chip in 3-nanometertechnologie! Wat kan er misgaan?

Vold van verwachting heb ik twee versies van de alles-in-één computer op mijn bureau gezet. Ik ben vooral geïnteresseerd in de basisversie en haal een blauwe uit ons magazijn. Deze heeft een 8-core CPU, 8-core GPU, 8 GB RAM en een 256 GB SSD.

Apple stuurde me ook zijn roze topmodel. De full-power versie van de chip heeft 8 CPU-kernen, 10 GPU-kernen, 24 GB RAM en een SSD van 2 TB. We hebben deze configuratie nog niet op voorraad, maar je kunt hem bij Apple krijgen voor het vorstelijke bedrag van 2.919 francs of 3.235 euro.

Ik probeer de roze versie uit.

Wanneer ik het apparaat eenmaal heb uitgeprobeerd, valt mijn roze bril in duizend stukjes uiteen.

Ontwerp en poorten: waanzinnig slank

Terwijl ik de twee computers uit hun origami-verpakking pel, denk ik: man, wat zijn ze dun! Hoewel ik me er al van bewust was dat de behuizing meer weg had van een oversized iPad, maakte het toch indruk op me in het echt.

In plaats van de SoC, ventilator en luidsprekers achter het beeldscherm te plaatsen, heeft Apple ze eronder geplaatst, waardoor de behuizing van het beeldscherm een beetje een "kin" krijgt. Dat stoort me niet, maar ik heb mijn twijfels over de witte randen van het beeldscherm. Hoewel ze de iMac een helderder uiterlijk geven, zijn ze meer in-your-face dan zwarte randen zouden zijn.

De kleuren passen bij het vrolijke imago van de iMac. Aan de voorkant en onderkant zitten pasteltinten, terwijl aan de achterkant rijke kleuren zijn gebruikt. Het gecoate aluminium ziet er elegant uit, vooral als het licht erin wordt gereflecteerd. Ik vind zowel het blauwe als het "rosé" model erg mooi. De laatste is lichtroze aan de voorkant en frambozenrood aan de achterkant.

Naast de kleuren en het materiaal vind ik een aantal andere details positief. Neem bijvoorbeeld het aansluitsnoer, dat magnetisch in zijn eigen ronde aansluiting klikt. Er is meer weerstand dan bij de MagSafe connector van de MacBook Pro, dus je zult de kabel er waarschijnlijk nooit per ongeluk uittrekken. Hij verzendt zowel het LAN-signaal als de voeding. De Ethernetpoort is namelijk geïntegreerd in de externe voedingsadapter. Dat is dus een kabel minder die aan je computer hangt.

Apples obsessie om desktopcomputers slank te maken gaat me te ver als het gaat om aansluitingen. De basisversie van de iMac heeft alleen twee USB-C poorten met ondersteuning voor Thunderbolt 3 en een koptelefoonaansluiting. Meer niet. Geen USB-A, geen kaartlezer. Deze "budget" versie heeft ook geen ethernetaansluiting in de voedingsadapter. Je kunt er echter wel een krijgen voor 30 frank of 26 euro extra. Als je minstens 220 frank of 230 euro meer betaalt voor de iMac met een 10-core grafische processor, krijg je ook twee extra USB-C poorten met 10 Gbit/s.

Net als bij de vorige iMacs zitten alle poorten aan de achterkant van het scherm. Hoewel ik begrijp dat dit er mooier uitziet, erger ik me elke keer als ik een externe SSD wil aansluiten. Als ik dit wil doen, moet ik opstaan en langs de zijkant van het bureau lopen. God helpe je als je de iMac tegen een muur hebt gezet. Als je dat hebt gedaan, heb je de behendigheid van een inbreker nodig om de poorten blindelings te raken.

Display: machtig maar klein

Omdat ik regelmatig monitors van monsterformaat test, lijkt de beelddiagonaal van 24 inch van de iMac me in eerste instantie klein. Hierdoor trek ik de computer dichter naar me toe dan normaal. Op een afstand van 70 centimeter ben ik tevreden met de schermgrootte. Gelukkig staat het scherm voor mij op de juiste hoogte, want het is niet verstelbaar.

Dankzij mijn nabijheid tot het scherm ziet het beeld er erg scherp uit door de hoge pixeldichtheid. Het heeft 218 pixels per inch (ppi) en een resolutie van 4.480 × 2.520 pixels. Ondanks de kleine afmetingen past er relatief veel op het scherm in standaard schaling. De grootte van menu's en teksten voelt voor mij precies goed. Als ik de keuze had, zou ik de voorkeur geven aan een groter scherm op een grotere afstand - Apple, waar is je 32-inch iMac?

Ik kan niet echt iets aan te merken hebben op de beeldkwaliteit van het scherm. Met 525 nits is het mooi helder en dekt het de sRGB en P3 kleurruimten voor 100%. AdobeRGB valt buiten de boot, met een dekking van 88 procent. Aan de andere kant is de kleurechtheid erg goed - ik merk geen significante verschuivingen als ik het scherm kalibreer. Bij 1:1.150 is het contrast niet beter dan gemiddeld. Dat is een gevolg van LED achtergrondverlichting zonder lokaal dimmen. Ik vind dat het beeld er nog steeds helder uitziet, wat waarschijnlijk komt door het spiegelende oppervlak. Afhankelijk van je omgeving kan dit vervelende reflecties veroorzaken.

Periferie: getroffen door bliksem

iPhones hebben nu een USB-C poort. Net als AirPods. De muis en het toetsenbord van Apple, die bij de iMac worden geleverd, zijn echter de laatste bastions van Apple Lightning. Ik kan maar één reden bedenken waarom ze geen USB-C poorten hebben: restvoorraad. Als je nu een iMac koopt, is de randapparatuur waarschijnlijk het enige waar je over drie jaar nog een Lightning-kabel voor nodig hebt. Een al even belachelijk aspect van de connector is de plaatsing aan de onderkant van de muis.

Ik heb niet zoveel moeite met de webcam en microfoon. Voor zo'n kleine interne camera is de beeldkwaliteit meer dan prima. De huidtinten zien er natuurlijker uit dan bij andere ingebouwde webcams, terwijl de software van Apple de schaduwen aanzienlijk verheldert. Of dit je bevalt is een kwestie van persoonlijke smaak. De microfoonkwaliteit is goed genoeg voor af en toe een telefoongesprek. Bij langere gesprekken vind ik dat de persoon aan de andere kant beter verdient.

Omdat ik gewend ben aan de uitstekende luidsprekers van Apple laptops en omdat de iMac meer ruimte heeft, verwacht ik een iets betere geluidskwaliteit dan de iMac levert. Als ik het volume harder zet, dreunt de bas te hard. Ondertussen worden sibilante geluiden in de bovenste frequenties onaangenaam scherp. Desondanks zijn de luidsprekers van de iMac veel beter dan die van andere beeldschermluidsprekers.

Prestaties: wil je actie? Dat kost je wat

De M3 is de eerste 3-nanometer SoC in een Mac. De transistors op de chips zijn kleiner dan op eerdere modellen. Er zitten 25 miljard transistors op de M3 vergeleken met 20 miljard op de M2 en 16 miljard op de M1. In theorie betekent dit meer vermogen. En door de hogere dichtheid gaat deze vermogenswinst niet gepaard met een hoger energieverbruik. Deze extra efficiëntie is echter niet zo nuttig voor een stationair apparaat als de iMac als voor een laptop. Zelfs de M1 is extreem zuinig als het gaat om stroomverbruik.

Waar de M3 een solide vooruitgang heeft geboekt op het gebied van prestaties, laat de nieuwe iMac me over het algemeen teleurgesteld achter. Dit heeft weinig te maken met de chip zelf en meer met de stomme kostenbesparende maatregelen van Apple, die de basisversie tegenhouden.

CPU: slechte koeling compromitteert de basis iMac

Net als zijn twee voorgangers heeft de CPU van de M3 nog steeds 8 kernen. Vier daarvan zijn bedoeld voor prestaties, terwijl de andere vier voor efficiëntie zijn. Ik test de CPU met drie benchmarks: Cinebench R24, Cinebench R23 en Geekbench 6. Omdat twee van de benchmarks vorig jaar nog niet bestonden, heb ik de metingen van de vorige chips helemaal opnieuw gedaan.

Laten we beginnen met het goede nieuws. De afzonderlijke cores van de M3 zijn sneller dan die van de voorgaande chips. De toename over de drie benchmarks is ongeveer 15 procent ten opzichte van de M2 en 28 procent ten opzichte van de M1. Dat is een behoorlijke vooruitgang. In multi-core werking is hij 30 procent sneller dan de M1.

Maar alleen in de dure versie van de iMac.

Als de benchmark begint te slepen, storten de prestaties van de basisversie volledig in Cinebench in. Hij is zelfs langzamer dan een M1 Mac Mini in de Cinebench R24 test (die enkele minuten duurt) en de 10 minuten durende Cinebench R23 test. Een blik op de CPU temperatuur onthult de boosdoener: thermische throttling. De CPU moet na ongeveer een minuut terugklokken omdat hij te heet wordt. In het duurdere model wordt de kloksnelheid verlaagd van 3,6 naar iets minder dan 3 gigahertz. In het goedkopere model keldert hij naar 1,8 gigahertz.

De twee computers zien er identiek uit, dus wat is hier aan de hand? Het antwoord is frustrerend. Blijkbaar gebruikt Apple onvoldoende koeling voor de 8-core GPU iMac om kosten te besparen. Hoewel ik de computer niet kan openen, vermoed ik dat hij hetzelfde probleem ondervindt als zijn M1 voorganger. Toen hij net uitkwam, haalden reviewers hem uit elkaar en ontdekten dat de basisversie geen koellichaam, geen heat pipe en slechts één ventilator had. Hoewel de ventilator frisse lucht in de behuizing blies, voerde hij niet specifiek de warmte van de chip af. Dit systeem is slechts iets beter dan het volledig passieve koelsysteem van de MacBook Air.

Koop je echter de dure versie met een 10-core GPU, dan krijg je een betere koeling. In dat model heeft de chip een koellichaam dat via een heatpipe is verbonden met een tweede ventilator. Er is een duidelijk verschil merkbaar tussen de twee tijdens mijn test - een effect dat ook terug te zien is in mijn metingen. Als ik de duurdere iMac gebruik, word ik getroffen door de grotere hoeveelheid warmere lucht die door de ventilatiesleuven stroomt. Als gevolg daarvan blijven de chip en behuizing aan de koelere kant - een effect dat zichtbaar is in thermische beelden.

Dit verschil is niet merkbaar in kantoortoepassingen. Voor dit soort gebruik worden zelden alle CPU-kernen gedurende langere tijd gebruikt. Toch stoort het me dat Apple zo zuinig is. De goedkopere iMac is in wezen een MacBook Air met een groter scherm en zonder batterij, hoewel de chip veel meer zou kunnen doen met goede koeling. Aan de ene kant is dit verspild potentieel. Aan de andere kant toont het een compleet gebrek aan transparantie naar klanten toe. Niets op de website van Apple wijst erop dat de basis iMac minder processorkracht kan gebruiken dan zijn dure tegenhanger.

GPU: krijgt een flinke boost dankzij 3-nanometer procestechnologie

Wanneer het op de grafische processor aankomt, is het verschil tijdens het bestelproces transparanter. De GPU heeft 10 kernen in de dure versie van de M3 iMac en 8 kernen in de goedkopere versie. Ik begin met het testen van de GPU met wat synthetische benchmarks en het spelen van Shadow of the Tomb Raider.

De prestaties van de M3 zijn ruim 20 procent hoger dan die van de M2. Aangezien beide chips hetzelfde aantal kernen hebben, is dit een aanzienlijke toename, die waarschijnlijk te danken is aan het 3-nanometer proces. In vergelijking met de M1 laat de M3 zelfs een prestatiestijging van 60 procent zien.

Beide cijfers gelden alleen voor de volledige versie van de M3, met een 10-core GPU. De grafische prestaties van de chip met een 8-core GPU zijn ongeveer gelijk aan die van de M2, die een 10-core GPU heeft.

SSD: klein = langzaam

De kloof tussen de goedkopere en duurdere iMac-klassen gaat verder met de SSD. Net als bij de M2 lijkt Apple alleen geheugenmodules van minimaal 256 GB te gebruiken. In de basisversie zit er maar één. De M1-generatie had in ieder geval twee modules van 128 GB. De gevolgen hiervan worden duidelijk door een blik op de benchmark:

De SSD van de goedkoopste M3 iMac is langzamer dan die van de oude die de M1-chip bevat. Het verschil is zelfs enorm. Hij leest en schrijft niet eens half zo snel. Tot overmaat van ramp leest de M3 iMac nog langzamer dan mijn M2 Mac Mini. In de willekeurige leestest van Amorphous Disk Mark met 16 GB vallen de prestaties helemaal tegen. Met 139 MB/s komt hij op hetzelfde niveau als een HDD harde schijf. Mijn collega Kevin Hofer denkt dat dit te wijten is aan een slechte controller of defecte firmware. Als het om kleinere hoeveelheden gegevens gaat, verdwijnt het probleem.

Tijdens het gebruik in de praktijk bleek dat de controller niet goed werkt.

Bij praktisch gebruik worden de slechte prestaties van de SSD vooral duidelijk als je meer RAM nodig hebt dan je configuratie toelaat. Wanneer dit gebeurt, moet de SSD als buffer optreden. Als die traag is, kan je systeem tot stilstand komen. Maar als je gewoon op het internet surft met meerdere tabbladen open en tegelijkertijd Word gebruikt, is het onwaarschijnlijk dat je dit omslagpunt bereikt.

Productiviteit: waar het kaf van het koren wordt gescheiden

De standaard iMac heeft slechts 8 GB geheugen. In combinatie met de trage SSD en slechte koeling betekent dit dat hij vooral bedoeld is voor kantoorgebruik. In die omgeving schittert hij als geen ander Silicon-apparaat van Apple. In de Speedometer 2.0 browser benchmark haalt de M3 zelfs 33 procent meer punten dan de vorige chips. Scenario's als deze vereisen slechts korte uitbarstingen van kracht, die de afzonderlijke kernen perfect afdekken met hun hoge snelheid. Of je deze toename ten opzichte van de M1 ook echt merkt in deze toepassingen is een andere zaak.

In rekenintensieve programma's wordt het kaf echter van het koren gescheiden. Het exporteren van mijn H.265 testvideo naar DaVinci Resolve overweldigt de goedkope iMac volledig. Het duurt zelfs 30 procent langer dan de M1 Mac Mini, die geen thermische problemen heeft. Pas in combinatie met een beter koelsysteem, meer RAM en een snellere SSD laat de M3 in de dure iMac zien waartoe hij echt in staat is. Hij heeft minder dan de helft van de tijd nodig om de video-export te voltooien en is daarmee 68 procent beter dan de M1.

In Lightroom is het hetzelfde verhaal. De dure versie van de iMac doet er de helft langer over dan de basisversie om 100 RAW-afbeeldingen te exporteren. Ik denk dat dit grotendeels te wijten is aan het feit dat hij 24 GB geheugen heeft, vergeleken met de miezerige 8 GB van de basisversie. Lightroom is berucht om zijn RAM-geheugen. Als je regelmatig afbeeldingen bewerkt, moet je minstens 16 GB RAM configureren. Vooral omdat je, in tegenstelling tot ik tijdens mijn tests, waarschijnlijk een paar browsertabbladen open hebt staan op de achtergrond.

Verdict: een ongeïnspireerde, onnodige update

Er zijn scenario's waarbij een iMac de juiste computer is. Bijvoorbeeld als je een minimalistische kantooropstelling hebt in een kleine werkruimte. Of op plekken waar esthetiek echt belangrijk is, maar waar geen groot scherm nodig is. Denk aan kassa's in stijlvolle winkels of receptiebalies in hotels. Met zijn geborstelde aluminium achterkant ziet geen enkele computer er van achteren zo elegant uit als de iMac. De kleur kan worden afgestemd op de rest van het meubilair.

Al met al is de M3 iMac echter een tegenvaller. Apple heeft er drie jaar over gedaan om de update uit te brengen. Desondanks voelt het alsof ze gewoon hun ding hebben gedaan. De nieuwste versie van de alles-in-één computer verbetert geen van zijn zwakke punten:

• Geen van beide M3-versies heeft een groter beeldscherm
• Onvoldoende koeling in de basisversie
• Alleen 8 GB RAM in de basisversie
• Slow SSD in de basisversie
• Te weinig poorten, die alleen aan de achterkant zitten
• Muis en toetsenbord hebben Lightning-connectors

In plaats daarvan heeft Apple vooruitgang geboekt op het enige aspect van de computer waar ik me niet druk om maak: de prestaties van dure configuraties. In de krachtige versie, met de juiste koeling, is de M3-chip sneller dan zijn voorgangers. In mijn benchmarks bedraagt de toename ten opzichte van de M1 ongeveer 30 procent voor de CPU en 60 procent voor de GPU. Hoewel dit een indrukwekkende technische prestatie is, blijkt dit zinloos in de echte wereld.

Op welke doelgroep is dit apparaat gericht? Ik zou echt mijn spaarvarken moeten plunderen voor een iMac zonder koelings-, RAM- of SSD-knelpunten. De volwaardige chip, 16 GB unified memory en 512 GB SSD zouden me minstens 2000 frank kosten. Daarmee zou ik een mooie computer hebben die ik kan gebruiken voor taken zoals het bewerken van afbeeldingen. Maar dan heb je ook alleen een 24 inch beeldscherm en minder prestatiereserves in vergelijking met de Pro en Max chips. Als ik in de toekomst meer nodig zou hebben, zou ik de hele computer moeten vervangen.

Aan de andere kant van het prijsspectrum houden dwaze bezuinigingsmaatregelen de M3 in de iMac kunstmatig klein. Hoewel dit misschien geen probleem is bij het gebruik van Office-programma's, zou ik het in dit soort scenario's toch graag zonder de chip stellen.

De enige goede argumenten voor de iMac zijn het ontwerp en de pixeldichtheid van het beeldscherm. Als dat belangrijker voor je is dan prestaties en poorten, is het geen slecht apparaat. Maar als je het mij vraagt, is het de binnenkant die telt. Met dit in gedachten moet ik deze slanke schoonheid een schouderklopje geven.