Loki, seizoen 2 - eindelijk weer een goede Marvel-serie!

Laat ik beginnen met één ding duidelijk te maken. Er staan geen seizoen 2 spoilers in deze recensie. Het bevat echter wel spoilers voor seizoen 1. Als het gaat om Seizoen 2, zal ik niets vermelden dat nog niet is onthuld in de trailers.

Zo veel als ik geniet van Marvel series als Moon Knight, Falcon and the Winter Soldier en WandaVision, kan ik me niet aan het gevoel onttrekken dat deze perfect solide shows slechts afgeslankte versies zijn van een potentieel geweldige Marvel film. Maar dat is slechts een van de vele redenen waarom ik de laatste tijd moeite heb om enthousiasme op te brengen voor nieuwe Marvel films en series.

Loki vormt hierop de enige glorieuze uitzondering. Zelfs in het eerste seizoen slaagde het erin een verhaal te vertellen waarin ongelooflijk veel op het spel stond - het universum zelf, in feite. En toch voelde het persoonlijker dan je zou verwachten van een verhaallijn die zich afspeelt tegen de achtergrond van het einde van de wereld. Intiem, bijna.

"Zelfs als Loki, Seizoen 2 maar half zo goed is als Seizoen 1, zal ik nog steeds heel dankbaar zijn," lezer ralf1973 reageerde op mijn oktober-streaming-highlights artikel. Nou, ralf1973, beste man, nu ik vier van de zes afleveringen van het seizoen heb bekeken (zoveel mocht ik van tevoren zien), kan ik je verzekeren dat Loki, Seizoen 2 beter is dan "maar half zo goed". Veel beter.

Loki, Seizoen 2: de plot

Laten we even recapituleren. Aan het Einde der Tijden was er De Overblijver. Het enige wezen dat getuige was van het einde van het universum en alle bestaan. Tenminste, zo speelt het zich af in de strips. In de serie is hij een van de miljoenen varianten van de man die een totale, multiversale oorlog tegen zichzelf voerde. Met een truc wist Hij Die Blijft de oorlog te winnen en creëerde hij de TVA, de Time Variance Authority. Dit zorgde ervoor dat er maar één tijdlijn zou blijven bestaan, waardoor elke andere variant van zijn kwaadaardige zelf werd weggevaagd.

Eeuwenlang werkte deze opzet goed. Maar Hij Die Overblijft zou er uiteindelijk rekening mee moeten houden dat zelfs hij niet de macht heeft om zijn verhaal - zijn Heilige Tijdlijn - voor altijd aan het universum op te leggen. Wanneer Loki (Tom Hiddleston) en zijn variant Sylvie (Sophia Di Martino) hem uiteindelijk vinden, wordt Hij Die Blijft gedood en neemt hij zijn nauwlettend bewaakte, zorgvuldig opgebouwde orde met zich mee. Het Multiversum is herboren. Chaotisch, vol gevaar en met ontelbare He Who Remains-varianten.

Maar voordat Loki hen onder ogen kan komen, heeft hij zijn eigen problemen. Tijdsverloop, bijvoorbeeld. Dat is het nog nooit vertoonde fenomeen waardoor Loki ongecontroleerd tussen het verleden en de toekomst springt. Bovendien dreigt niet alleen de Heilige Tijdlijn in te storten, maar ook het Multiversum zelf. Het weefsel van de tijd staat op het punt te scheuren door wat er nog gaat komen.

Blijf heerlijk gek

Oh, wat heb ik Loki gemist. De gekte van de serie. De wirwar van ideeën en vreemde concepten waar ik menig hersencel aan verloor tijdens mijn afleveringanalyses. Ik heb echt hard moeten werken om het allemaal te begrijpen. En seizoen 2 verandert daar niets aan. In plaats van een rustig begin, gaat het verder waar seizoen 1 ophield. Loki bevindt zich in wat een alternatieve tijdlijn lijkt te zijn, waar Kang de Veroveraar (de man uit Ant-Man en de Wasp: Quantumania) heeft de leiding.

Geen zorgen, ik zal je niet vertellen wat er allemaal achter zit. Dat zou het raden alleen maar leuker maken. Tenslotte is Loki, gezien het bestaan van de Time Variance Authority, de enige Marvel-serie die een wereld creëert waarin niets onmogelijk is. Een wereld die alles in twijfel trekt. Zelfs het ruimte-tijdcontinuüm. Iets wat af en toe op een totaal onhandige manier wordt gedaan. Zo is het nu eenmaal bij de TVA. Als het erop aankomt, is de organisatie niets minder dan een kosmische macht. Een oneindige bureaucratische instantie die de natuurlijke stroom van tijd en werkelijkheid in de gaten houdt - en dat allemaal vanuit een stoffig kantoor in de stijl van de jaren zeventig. Dit is precies het soort eigenaardigheid waarmee Loki zich onderscheidt.

Het is een kantoor waar Mobius weer deel van uitmaakt, nog steeds op een heerlijk wereldse manier gespeeld door Owen Wilson. Vooral hem casten was een echte meesterzet in het eerste seizoen. In de stripboeken is Mobius niet echt een spannend personage. In de serie is het echter een ander verhaal. Niet alleen omdat Owen Wilson het publiek vaak voor zich kan winnen door gewoon zichzelf te spelen, maar ook omdat hij zijn personage iets geeft wat de Mobius in het stripboek mist: melancholie.

Zoals we aan het eind van het eerste seizoen ontdekken, zijn Mobius en de andere TVA-agenten niet geboren en getogen als Tijdwachters. Het was nooit de bedoeling dat ze papierwerk zouden doen en documenten zouden ondertekenen voor de TVA - tot zover de bureaucratie. In feite had ieder van hen op een gegeven moment een eigen leven in de Heilige Tijdlijn. Vlak voordat ze eruit werden gehaald, hun herinneringen werden gemanipuleerd en werden veroordeeld tot een baan voor het leven. De Mobius van Owen Wilson is zich hier lange tijd niet van bewust. Maar vanaf het begin bevat zijn irrationele, onverzadigbare verliefdheid op jetski's en andere artikelen uit de jaren 90 een verrassend eerlijke onderliggende pijn.

Nu de kat uit de zak is in seizoen 2, moet Mobius deze realisatie onder ogen zien. Net als iedereen die voor de Time Variance Authority werkt. Sommigen klagen over het leven dat ze hadden kunnen hebben. Anderen realiseren zich dat ze eeuwenlang onmenselijke wreedheden hebben begaan in naam van valse goden, de Tijdwachters. Want met elke alternatieve tijdlijn die ze als verdwaalde takken van de Heilige Tijdlijn snoeiden, vernietigden ze niet alleen Hij die varianten blijft, maar miljarden mensenlevens. Hier moet een einde aan komen.

Of toch niet?

Wat als de kwaadaardige varianten opnieuw een oorlog beginnen die zo destructief is dat het hele Multiversum wordt vernietigd? Dit zou niet alleen de takken wegvagen, maar de hele Heilige Tijdlijn. Het einde van de wereld lijkt onvermijdelijk. Het is een bijna Machiavelliaans moreel dilemma waar seizoen 2 in duikt, waardoor de serie meer diepgang krijgt dan welke Marvel-serie dan ook.

Als er al iets te bekritiseren valt, dan is het de lengte - of beter gezegd, het gebrek daaraan

Wat Loki echter mist, is de tijd om deze diepgang goed te verkennen. Dit is niet alleen een probleem in deze serie, maar in elke andere serie die Marvel heeft gemaakt. Net als het vorige seizoen heeft Loki, seizoen 2 slechts zes afleveringen, die allemaal nauwelijks langer zijn dan 50 minuten, inclusief de aftiteling. Dit is niet genoeg om belangrijke wendingen of onthullingen het gewicht te geven dat ze verdienen.

Om geen spoilers te verklappen, nemen we een voorbeeld uit het eerste seizoen: het moment waarop Mobius zijn oude vriendin Renslayer (Gugu Mbatha-Raw) confronteert. Toen was ons kijkers al uitgelegd dat de twee verbonden waren door een vriendschap van duizenden jaren. Als Renslayer Mobius in de rug steekt, weten we dat er iets belangrijks gebeurt, maar we voelen het niet.

Hoe konden we? De serie zou aanzienlijk meer afleveringen nodig hebben gehad waarin de twee dingen doen zoals samen zaken oplossen en elkaar altijd steunen. De hele tijd door. In de zes korte afleveringen kwamen de twee echter maar in één scène samen voor in het kantoor van Renslayer. In plaats van in beeld te worden gebracht, werd hun vriendschap vermeld in een dialoog, zodat wij kijkers ons ervan bewust zouden zijn.

Seizoen 2 lijdt aan dezelfde kwaal in vergelijkbare scènes. Niet omdat het script oppervlakkig is of omdat de acteurs hun personages slecht spelen. De serie heeft gewoon niet de tijd om deze gedenkwaardige gebeurtenissen goed in te vullen.

Tom Hiddleston is on fire - maar het is iemand anders die de show steelt

En toch, juist omdat Tom Hiddleston nog steeds evenveel plezier uit zijn rol haalt als tijdens zijn iconische verschijning op Comic Con bijna tien jaar geleden, richt het gebrek aan runtime van de serie geen ernstige schade aan. Let wel, Hiddleston speelt zijn personage nog steeds overdreven sluw, sluw en berekenend. Het zou geen kwaad kunnen als hij zich eens zou laten gaan en weer wat magie zou laten zien. Terwijl Thor de kracht van zijn vader Odin heeft geërfd, lijkt Loki uiteindelijk op zijn adoptiemoeder Frigga, een meester in de magische kunsten.

Een ander punt dat echt raak is, is de interactie tussen de personages. Dit geldt ook voor de inmiddels hechte vriendschap tussen Loki en Mobius, die wordt gekenmerkt door een groot wederzijds begrip voor elkaars zwakheden. Ook al kibbelen ze nog steeds als een oud getrouwd stel. Hun gekibbel is ook de perfecte mix van Wilsons ondeugendheid en Hiddlestons Britse understatement. De twee vullen elkaar aan alsof ze hun hele leven niets anders hebben gedaan dan samen voor de camera staan.

Dan zijn er Loki en Sylvie, die technisch gezien één en hetzelfde personage zijn omdat Sylvie een variant van Loki is. In seizoen één was er een romance aan de gang tussen de twee. Eigenlijk een romance tussen Loki en hemzelf. "Het is ingewikkeld," zegt Mobius droogjes. Inderdaad. Toch laat de serie het werken, want de weinige tijd die beschikbaar is voor interactie tussen de personages wordt perfect benut. Dit geeft de personages tenminste de diepte die ze nodig hebben.

De echte showstealer is echter iemand heel anders: OB, een nieuw personage gespeeld door Everything Everywhere All at Once ster Ke Huy Quan. OB is in wezen de conciërge, elektricien en allround klusjesman van de TVA, met Ke Huy Quan's vertolking die net zo eigenzinnig en lieflijk is als de personages die hij in films heeft gespeeld. Vooral in het begin golft zijn tomeloze energie door de eerste twee afleveringen, waardoor je bijna vergeet dat hij niet de hoofdrolspeler is.

Nog een voorbeeld van instinctief goede casting, iets waar de makers van Loki in uitblinken.

Verdict: een must-watch

Er is geen twijfel mogelijk. Loki, seizoen 2 is aangrijpend, onderhoudend en nog steeds ontzettend leuk. Waarom? Omdat het onwrikbaar trouw blijft aan de sterke punten van het eerste seizoen. Om precies te zijn, de pure absurditeit van misschien wel de machtigste van alle kosmische krachten in het Marvel universum, de TVA. Wat, om wat voor reden dan ook, gewoon een muf kantoor uit de jaren 70 is. Bovendien keren in seizoen 2 alle belangrijke personages uit het eerste seizoen terug. En met hen, extreem goed ingestudeerde dynamieken. Het beste voorbeeld hiervan zijn Hiddleston's Loki en Mobius. Voeg daar nog Ke Huy Quan's OB aan toe, een vertederend eigenzinnig personage dat alleen bij de TVA zou kunnen bestaan.

Tussen dit alles staat niets minder dan het universum zelf op het spel. En terecht. Dit is precies wat Loki een van de weinige Marvel-series maakt die niet aanvoelt als een verwaterde versie van wat een veel betere speelfilm zou zijn geweest.

Mijn advies aan jou? Kijk het.

De eerste aflevering van Loki, Seizoen 2 verschijnt op 6 oktober op Disney+. Daarna krijgen we één aflevering per week. Er zijn in totaal zes afleveringen, elk ongeveer 50 minuten lang.