Kansen in plaats van stress: opnieuw leren met kinderen

Time flies. Dat is Engels en betekent zoiets als ... sorry. Ik ben teruggegleden in mijn rol als allround uitlegger, waar ik een paar jaar mee weg ben gekomen. Want als de kinderen naar school gaan, veranderen ook de vragen die ze mee naar huis brengen.

Het begint allemaal heel onschuldig. De ABC's en tafels van vermenigvuldiging zijn een welkome afwisseling na de "waarom"-puzzels van de kleuters, die van een lachbui tot een mentale inzinking kunnen leiden. Eindelijk zijn er duidelijke antwoorden nodig. En die kan ik gemakkelijk geven. Mede omdat de basis ook op een leuke manier geleerd kan worden.

Educatief spel

EUR11,09

Ravensburger Kaartspel Rekenen tot 100

Duits

13

Educatief spel

EUR11,09

Ravensburger Kaartspel Rekenen tot 100

Duits

13

4 x 6 = 24, na de D komt de E - en dan op een gegeven moment, twee of drie jaar later, de grote "Ääääh ...". Een langgerekt geluid dat naar believen verlengd kan worden, gecombineerd met groeven op het voorhoofd. In de tussentijd is dit spel uit de schappen verdwenen, we zijn aangekomen in jaar 4 en 6. En ergens daartussenin was het moment dat ik het niet langer kon laten.

Hoe ging dat...?

In de tussentijd sta ik regelmatig stil en buig me als een vraagteken over de tafel, pieker, pak dan uiteindelijk een stoel en ga naast mijn dochter zitten. Dan lees ik door hoe ver Lara en Tom dit keer fietsen, wie met welke tussenpozen pauzes neemt en met welke snelheid Lara reist - zodat ik na 2 uur en 36 minuten precies weet hoe lang ik op Tom moet wachten, die om 11:04 uur aankomt en dus met welke snelheid moet hebben gereden?

Aanvullende vraag: Hoe lang kan ik hierdoor de was niet ophangen?

In het echte leven zou Tom aan Lara schrijven: "Ben er over 26 minuten volgens Maps!", of gewoon zijn locatie delen, maar daar hebben we niets aan. En dat is maar goed ook, want je leert er niets van. Alleen pen en papier, gummen en Tipp-Ex, formules en focus kunnen hier helpen. Allemaal dingen die geleidelijk uit mijn dagelijks leven zijn verdwenen.

Echt jammer. Want ze zijn handig om een vraag stap voor stap aan te pakken. Aan het eind vertelt een met de hand bewerkt blad het hele verhaal, inclusief de sporen van falen en opnieuw nadenken. Waar gepuzzeld wordt, vallen spaanders van glanzend rubber.

Leren op ooghoogte

De tijd vliegt voorbij. Bij het kijken naar teksttaken en in het algemeen. Het blijkt dat het niet alleen analoge hulpmiddelen, maar ook grote delen van de wiskundekennis die nodig is in jaar 6 betrouwbaar uit mijn hersenen heeft geveegd. Het zit in ieder geval in een hoekje waar ik niet zomaar bij kan, en mijn dochter kijkt steeds meer toe hoe ik er naar graaf onder het mentale puin van drie decennia.

In plaats van meteen te kunnen helpen, moet ik nu regelmatig om geduld vragen. Ik weet het niet, ik kan het niet, ik moet eerst nadenken. Sorry. Na de aanvankelijke frustratie voelt dit moment van de waarheid heel bevrijdend. De dingen die ik beter kan, worden met de dag minder. En dat is niet erg. We kunnen op gelijke voet naar oplossingen zoeken.

Ik werk een vergelijking uit voor het fantasieprobleem van Tom en Lara. Dan kijk ik over de schouder van mijn dochter mee en leer ik van haar hoe ik berekeningen weer schriftelijk moet oplossen. Win-win. Het overwinnen van crises is een echte stimulans voor de motivatie om te leren - en dat wil ik zeker volhouden. Zelfs als ik de leraar moet zijn en proefexamens moet corrigeren.

Lezen en laten lezen

Een paar dagen later pak ik bewust niet het rode potlood, maar het minder verwoestende potlood en buig me over de opdrachtbladen. Thema: tekstbegrip. Een gebied waarin ik me meer thuis voel. En een gebied waarop, volgens het PISA-onderzoek, de prestatiecurve in Zwitserland ongeveer hetzelfde is als de mond van deze emoji: 🤔. Met andere woorden, de trend is neerwaarts. Dit maakt het des te belangrijker om de liefde voor lezen zo vroeg mogelijk bij te brengen.

Ik heb zelf het gevoel dat ik het steeds moeilijker vind om me echt met een tekst bezig te houden. Om woord voor woord te lezen in plaats van alleen maar te scannen en dan over te slaan naar de volgende inhoud. Als strenge proeflezer kan ik mezelf dat niet toestaan. Het verhaal dat ik voor me heb, gaat over een bijzonder moment tussen een vader en zijn zoon.

De vragen over de tekst gaan over wat er in en tussen de regels staat, hoe het geïnterpreteerd moet worden en hoe het anders geformuleerd zou kunnen worden. Het vermogen om de cruciale woorden te herkennen en niet in de eerste de beste val te trappen die voorbij komt. Ik werk me door de opdrachten heen, twijfel, maak correcties en ben blij dat ik het rode potlood niet heb gepakt.

Het is een goed moment, ik kan er helemaal in opgaan en ongestoord mijn commentaar geven. Een stukje focus dat aanvoelt als een luxe in het dagelijkse gezinsleven, omdat er vaak dingen in de weg staan. Want de teamvergadering loopt door terwijl de ovenschotel in de oven staat en de afspraken van de kinderen op andere kanalen moeten worden afgestemd. Wat er dan gebeurt, wordt me op een lunchtijd duidelijk.

Ben je nog aan het lezen of ben je al aan het scannen?

De app, die de school gebruikt om met ouders te communiceren, wordt geactiveerd. Zwemlessen worden op korte termijn afgezegd en de kinderen worden eerder naar huis gestuurd. Als dit niet mogelijk is, moeten ze dat laten weten. Er heerst even stilte, dan zoemt de mobiele telefoon om de minuut. Kind A mag naar huis. Dit is ook geen probleem voor de kinderen B tot en met L, want iedereen krijgt een antwoord.

Vind de fout.

De mailbox, WhatsApp, Signal, Klapp - we hebben alle kanalen vol. En niet alleen ons begrijpend lezen lijdt eronder. Dit is de wereld waarin we leven en kinderen moeten ermee omgaan. Ze hebben de basis nodig en dat kost tijd en geduld. Papier is geduldig. Papa niet altijd. Maar ik werk eraan - en leer zelf ook weer leren.