Hoe ik 30 jaar later eindelijk Zelda red in "A Link to the Past"

Ik ken geen ander spel dat me als tiener zo tot wanhoop dreef als de schijnbaar eindeloze zoektocht naar this stupid Zelda. Vermomd als een virtuele Link dwaalde de 12-jarige Anika door Hyrule en vond alles verschrikkelijk. De kaart was te verwarrend (Help, waar moet ik heen? En wat is die Kakariko?), de besturing te onhandig en onnauwkeurig, de kerkers te moeilijk en de puzzels overweldigden me in het algemeen. Misschien kwam het omdat ik tot dan toe alleen platformers gewend was. Hoe dan ook: ik, of beter gezegd Link, was vaker dood dan levend. De spelgids van Nintendo was behulpzaam, maar bleef nogal cryptisch op de belangrijkste gebieden. Ik kende het internet nog niet, dus googelen was uit den boze.

Ik herinner me nog steeds dat mijn tienerhartslag begon te versnellen bij het horen van de titelmuziek van "Zelda". Zoveel stress had ik van dit spel. Ik worstelde tot de zesde kerker in de schaduwwereld, het ijspaleis, en gaf het toen op.

Dat was en is bitter, 30 jaar geleden en nu nog steeds. Want als er iets is waar ik echt goed in ben, dan is het wel het vinden van een oplossing voor lastige spelproblemen. Ik vestigde baanrecords op de Rainbow Road in Super Mario Kart en speelde me een weg door alle Loren levels in Donkey Kong Country. Hoewel je daar meer geluk dan hersens voor nodig hebt.

Maar "Zelda" ... Nee, bedankt. Ik had het spel niet meer aangeraakt sinds het Ice Palace-schandaal halverwege de jaren negentig. Totdat ik tijdens een lunchpauze een praatje over Zelda maakte met mijn collega Debbie. "Dat is zo'n indrukwekkend spel! Ik heb er zulke goede herinneringen aan. Hoe kun je het nou niet leuk vinden?" ze keek me vragend aan - en ik begon te ratelen. Had Debbie gelijk? Had ik iets gemist? Daar wilde ik achter komen. En zo komt het dat ik op 42-jarige leeftijd achter mijn Nintendo Switch ga zitten en "A Link to the Past" een laatste kans geef. De gang van zaken kun je hier lezen.

Het begin en de wereld van licht

Phew, daar gaan we. Zet aan en start "The Legend of Zelda: A Link to the Past". En daar is het weer: die onheilspellende themamuziek. Mijn nekharen gaan instinctief overeind staan, geen grap. Ik neem snel een slok koffie en haal diep adem. Ik ben dus weer Link. Een klein pixelig mannetje, uitgerust met een minischild en een al even klein zwaard. Ik kijk op de kaart en ga op weg naar Hyrule Castle om Zelda te zoeken.

Eenmaal daar herinner ik het me: Ik moet met mijn hoofd voor de vijanden gaan staan om ze goed te raken. En dat is een kramp met de chagrijnige besturing van de virtuele SNES. Want ik sta of midden voor de vijand (dus ik ben dood.), te dicht bij de vijand (dus ik ben ook dood.) of ik draai me met mijn rug naar hem toe en word aangevallen (ook dood.). Het kost me een paar pogingen om aan de besturing te wennen, maar dan werkt het verrassend goed. Ik bevrijd Zelda en breng haar naar de priester, die me vertelt dat ik drie amuletten moet halen uit de kerkers van de Lichtwereld.

Na een korte omweg naar het dorp Kakariko ga ik op weg naar het Oostpaleis. Daar krijg ik eindelijk wat meer uitrusting - een pijl en boog - en voor ik het weet sta ik voor de eindbaas. Of eigenlijk de zes eindbazen, de Armo Knights. Het zijn zes kerels in harnassen die rondjes springen en me proberen plat te walsen. Ik herinner me dat ik altijd moeite met ze had. Ik was in de war door het perspectief waarbij ik van bovenaf op de actie neerkeek. En ik vond het erg moeilijk om Link onder controle te houden zodat ik niet vertrapt werd door de ridders. Deze keer lukt het bij de eerste poging. Ik richt met mijn pijl en boog, mis een paar keer, raak vaker - en klaar. Eerste amulet verkregen.

De twee andere kerkers in de Lichtwereld gaan net zo goed. Ik marcheer door het Desert Palace en Hera's Tower alsof ik nooit iets anders heb gedaan. Af en toe verschijnt er zelfs een glimlach op mijn gezicht. En langzaam vraag ik mezelf af: "Anika, wat is er gebeurd dat dit spel ineens zo makkelijk en leuk voor je is?" Misschien komt het doordat mijn puberale stresshormonen me hebben verlaten en ik relaxter ben dan vroeger. Wat ook het geval zou kunnen zijn: Ik heb ongeveer 10 jaar geleden heel intensief "World of Warcraft" gespeeld - en dat is natuurlijk veel complexer. Als ik de wereldkaart van "WoW" vergelijk met die van "Zelda" uit 1991, dan is dat een enorm verschil. Vergeleken met Azeroth is Hyrule een dorp. In dit opzicht is mijn frustatiedrempel voor videogames waarschijnlijk aanzienlijk naar boven verschoven.

Op de een of andere manier: Het enige wat ik mis in de Lichtwereld is het meesterzwaard, dat ik op ware King Arthur-manier uit een steen trek, en de eindbaas. Agahnim heeft zich verschanst in de kasteeltoren van Hyrule Castle. Natuurlijk redt de tovenaar zichzelf op het laatste moment en ontvoert hij Zelda naar de schaduwwereld, maar dat wist ik van tevoren.

Help en trucs

Voordat we verder gaan met de schaduwwereld, zal ik een paar dingen opbiechten. Jullie vragen je vast af of ik trucjes gebruik om het mezelf gemakkelijker te maken mijn kleine "Zelda"-trauma te verwerken.

Anika, ben je aan het terugspoelen?

Oh, JA! Dat doe ik, en ik zou het opnieuw en opnieuw doen. Ik ben heel dankbaar voor de verworvenheden van de moderne technologie en het feit dat ik mislukte spelmomenten kan terugspoelen en opslaan op Nintendo Online. Het bespaart tijd en zenuwen. En zoals je weet, waren mijn zenuwen vroeger rafelig en hoef ik mijn leven niet onnodig moeilijk te maken.

Gebruik je online hulp?

Ook zeker ja! Een lief iemand heeft de originele spelgids gescand en naar me gemaild, zodat ik die altijd bij de hand heb op mijn iPad. Ik heb ook de website zeldachronicles.de ontdekt, die stap-voor-stap gidsen heeft voor alle kerkers en het vinden van uitrusting. Ik heb de website niet veel gebruikt in de lichte wereld, maar ik weet zeker dat ik er dol op zal zijn in de schaduwwereld.

Schaam je je er niet voor?

Niet een beetje.

Hoe kalmeer je je zenuwen?

Met koffie, Franse broodjes, bier en pizza. En ik kalmeer mezelf met de aanwezigheid van mijn nicht, die net zo'n grote Nintendo-fan is als ik. En in tegenstelling tot mij heeft zij als kind "The Legend of Zelda: A Link to the Past" uitgespeeld - zonder YouTube, gewoon met de spelgids. Dus ze weet wat ze moet doen. Dat hoop ik tenminste.

De schaduwwereld en het ijspaleis

Daar sta ik dan, op de piramide in de Schaduwwereld. En plotseling dringt het tot me door: hier wordt het spel echt ingewikkeld. Donkere herinneringen aan gefrustreerde avonden in de slaapkamer van mijn kindertijd - inclusief dramatische controllerpesten tegen de muur - komen terug. Slik. Ik wil het deze keer beter doen en de speladviseur profylactisch openen. Aha, ik moet eerst het Amulet van de Aarde en het Amulet van de Lucht halen. Oké, dat is gedaan. Tijdens mijn eerste excursie door de nieuwe landen merk ik al snel dat de wandeling voorbij is. De vijanden zijn nog agressiever dan in de kasteeltoren. Eén treffer en ik verlies twee harten levensenergie. Nou, dat kan wat worden.

Ik ga op weg naar het eerste paleis in de Schaduwwereld, dat ironisch genoeg het Schaduwpaleis heet. Hahaha, heel grappig, Nintendo. Na een eerste vliegend bezoek is het duidelijk dat dit niet gaat werken. Het paleis is groot, verwarrend en ik begin me af te vragen of het allemaal wel zo'n slim idee was. Aan wie probeer ik iets te bewijzen? O ja, aan mezelf. Geweldig, Anika. Echt geweldig. Gelukkig is mijn nicht vandaag weer op bezoek en ze houdt een vers stokbroodje onder mijn neus om me te kalmeren. Munch. Dat helpt. En vanaf nu neemt ze de rol van copiloot op zich. Met andere woorden, ze navigeert me door het Schaduwpaleis zodat ik me alleen op de vijanden hoef te concentreren en niet tegelijkertijd op de kaart, YouTube, de speladviseur en de online hulp hoef te kijken. En zie daar: het werkt.

In anderhalve dag gokken we ons goedgehumeurd een weg door tweederde van de schaduwwereld. We verzamelen robijnen, kristallen en ervaringen. Natuurlijk gaat het hier en daar mis. We dwalen bijvoorbeeld een eeuwigheid rond de watervallen totdat we de visachtige Zora King vinden om de zwemvliezen te verzamelen. En we krijgen niet alle hartdelen in de schaduwwereld. Simpelweg omdat a) we geen zin hebben om de schattuin in het Dorp der Dieven 17 keer op te graven, bijvoorbeeld, of b) omdat we kunnen terugspoelen als Link doodgaat. Hihi.

Mijn persoonlijke baas

Deze aanpak bespaart enorm veel tijd en opeens sta ik voor mijn persoonlijke baas, het IJspaleis. Mijn stemming verandert van zonnig naar ijzig. Hier heb ik het als tiener uiteindelijk opgegeven. Zodra ik de bibberende, kille achtergrondmuziek in de kerker hoor, lopen de rillingen me letterlijk over de rug. Maar zelfs hier redt mijn copiloot me met haar pedagogische manier van doen. "Anika, kijk, het paleis is niet zo groot. Het heeft maar een paar verdiepingen. En de baas is ook niet zo moeilijk," stelt ze me gerust. "Wil je nog een Frans broodje om je zenuwen te kalmeren?" Ja, dat wil ik! Ik hoef hier niet te benadrukken dat de ijssalon 30 jaar later nog steeds niet mijn vriend is. En zelfs mijn coole en slimme nichtje heeft moeite om de weg te vinden en de spelgids goed te lezen. "De kaart hier is zo klein gedrukt. Ik herken het niet goed. Kun je nog een keer teruggaan? Er moet ergens een schakelaar zitten," vraagt ze me na een uur zonder succes oriënteren in de ijskoude hel. Nee, ik kan en wil niet terug. I. WIL. HIER. UIT.

Op een gegeven moment kwam ik aan bij Cold Rigour, de eindbaas. Als ik hem heb gedood, voelt het alsof het spel voorbij is. De vijand van de angst is verslagen. De gedachte dat ik nu gewoon zou kunnen stoppen flitst door mijn hoofd. "Ik ben verder gekomen dan ooit tevoren. Waarom zou ik mezelf nu nog in de stress jagen?", kronkelt mijn hoofd. Mijn neef en ik bestellen eerst een pizza. Daarna stellen we het vervolg van "A Link to the Past" voor onbepaalde tijd uit.

De laatste kerkers en de eindbaas

Toegegeven: Na het ijspaleis vind ik het moeilijk om mezelf te motiveren om de rest van het spel te spelen. Natuurlijk, het is over het algemeen leuker dan ik had verwacht. Maar de uitdaging is weg. Het feit dat mijn neef niet veel tijd heeft, maakt het er niet beter op. En dus duurt het eigenlijk een hele twee maanden voordat we elkaar ontmoeten voor de laatste Zelda-reddingsmissie. Er zijn nog twee kerkers en de eindbaas in de schaduwwereld te gaan.

De laatste twee paleizen van de Schaduwwereld, het Woestijnzeepaleis en de Schildpaddenrots, zijn het vermelden niet waard. Mijn nicht en ik zijn een goed geoefend team. Zij navigeert, ik vecht me een weg door de kerkers. Tenzij er ergens binnen korte tijd fakkels in een bepaalde volgorde moeten worden aangestoken om deuren te openen. Dan geef ik de controller over aan mijn familieleden. Ik ben daar gewoon te ongeduldig voor, terwijl mijn neef het elke keer met gemak voor elkaar krijgt. Taakverdeling bij uitstek.

Het enige wat overblijft is het eindbaasgevecht, of eigenlijk de manier om daar te komen. Als opwarmertje bekijk ik YouTube-video's over hoe je Ganon verslaat. Het gevecht lijkt ongeïnspireerd. Eerst moet ik Ganon op zijn hoofd slaan met mijn zwaard en dan een paar keer schieten met mijn zilveren pijlen. Aha, niets nieuws dus. Min of meer gemotiveerd ga ik op weg naar het laatste deel van mijn persoonlijke "Zelda" saga...

En mijn copiloot lijkt ook op hol te slaan. Hoewel Ganons toren het zuiverste labyrint is, zucht ze: "Je zult hier voorlopig alleen verder moeten. Ik kom er zelf niet uit, sorry," en trekt zich terug in de keuken om koffie voor ons te zetten. Geen probleem. Ik heb nu genoeg ervaring om mezelf te helpen. Uiteindelijk komt mijn neef terug met twee dampende koppen cafeïne en begeleidt me door de laatste paar kamers voordat ik tegenover Ganon kom te staan. Wat een fluitje van een cent zou moeten zijn. Eigenlijk.

Omdat: SURPRISE, YouTube liegt. Ik weet niet hoe de persoon in deze video het voor elkaar heeft gekregen om Ganon in minder dan drie minuten te doden. Ik weet alleen dat hij of veel heeft geoefend of dat videobewerking zijn beste vriend is. Want Ganon is een lastpak! Het is niet alleen dat hij steeds heen en weer teleporteert. Nee, ik moet ook steeds mijn uitrusting veranderen om hem te beschadigen. Dit betekent dat ik meer bezig ben met het indrukken van de X-knop op de controller dan met het verslaan van de baas. Tot overmaat van ramp gebeurt er ook nog iets waar ik het minst goed in ben: De lichten gaan uit en ik moet fakkels aansteken om Ganon überhaupt te kunnen zien. Helaas kan ik midden in het eindbaasgevecht de controller niet aan mijn neef overhandigen, dus moet ik het alleen doen. En blijkbaar meer slecht dan goed, want van naast me op de bank komt een voorzichtige: "Zal ik het proberen?" Het is vriendelijk bedoeld, maar: net voordat mijn laatste virtuele levenshart uitgaat, raak ik Ganon met een laatste zilveren pijl.

Ik staar naar mijn televisie en dan naar mijn nicht. Ze staart met grote ogen terug. Het is ons gelukt! Ganon is verslagen, Zelda is gered en Hyrule is bevrijd. Ik ben ook bevrijd - van mijn "Zelda" trauma. En mijn geliefde nichtje? Zij heeft meer dan een XXL pizza op mij.

En nu?

Nu ben ik genezen. Ik heb "A Link to the Past" sindsdien niet meer aangeraakt en dat ga ik ook niet meer doen. Het spel is voorbij voor mij. Er valt niets meer te halen.

Wat is nieuw: Ik ben een fan van "Zelda"! Ik hou van de manier waarop het spel strategie, vaardigheid en doorzettingsvermogen beloont. En dat ik niet "gewoon" hoef te rennen en springen zoals in "Super Mario Bros". Daarom probeer ik waarschijnlijk ook het nieuwe spel "The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom" uit. Maar daarover meer in een ander artikel.

Het einde.

Game

EUR74,90

Nintendo De legende van Zelda: Echo's van wijsheid

Switch, Meertalig

66

Game

EUR74,90

Nintendo De legende van Zelda: Echo's van wijsheid

Switch, Meertalig

66