Goede ideeën, slecht uitgevoerd: Deze speleigenschappen verdienden beter
Het idee is briljant, de rest is fataal: Sommige videospellen hebben echt goede ideeën die nooit echt aanslaan. We kijken met je mee naar 10 sterke functies in videospellen die een fatsoenlijke uitvoering misten of volkomen onterecht vergeten werden in de stroom van de tijd. Want het wordt hoog tijd dat iemand deze ideeën overneemt en ze eindelijk het podium geeft dat ze vanaf het begin verdienen.
Dit is een artikel van onze inhoudspartner "PC Games". Vind het originele artikel.
hier.
Sommige spellen worden niet per se herinnerd om hoe goed ze waren, maar om hoe goed ze hadden kunnen zijn. Het is vooral vervelend als briljante ideeën niet fatsoenlijk worden uitgevoerd of worden verwaarloosd ten gunste van een andere functie
.
Soms echter was een ontwikkelingsteam zijn tijd ver vooruit en kon het alleen maar laten doorschemeren welk onaangeboord potentieel er nog in een vers concept schuilde. Des te erger als zulke ideeën vervolgens door de tijd vergeten worden. Daarom kijken we in deze special met video naar 10 spellen met functies die nog meer gebruikt hadden kunnen worden.
Eerste GTA-serie: de bendeoorlog om Los Santos
Grand Theft Auto San Andreas introduceerde veel mechanieken die in latere delen van de GTA-serie standaard zouden worden. Personages bellen met mobiele telefoons, er zijn kledingwinkels en tatoeagesalons, en held CJ kan levels winnen in vaardigheden als schieten of autorijden. De elementen werden opgepikt en verder ontwikkeld in latere titels, maar sommige kenmerken vielen in de loop der tijd ook weg. Bijvoorbeeld bendeoorlog.
De taak om gebieden van vijandige bendes over te nemen wordt ons in GTA: San Andreas voor het eerst gegeven tegen het einde van Act 1. Door aanhangers van Grove Street te rekruteren en met hen ten strijde te trekken tegen andere clans en groepen, breiden we onze invloedssfeer uit. Tegen het einde van het spel, wanneer hoofdpersoon Carl terugkeert naar zijn oude buurt, kunnen we opnieuw deelnemen aan de bendeoorlog en eindelijk de controle over Los Santos overnemen. Om de laatste missie vrij te spelen is het zelfs nodig om een deel van het totale gebied te veroveren.
Dit is een superconcept op zich en, in de context van de verhaallijn waarin we van al onze aanvankelijke verworvenheden werden bedrogen, ook heel bevredigend. Maar het komt erop neer dat, zoals veel ideeën in GTA: San Andreas, het potentieel van de functie niet volledig wordt benut. Ook omdat de gevechten voor de straatdelen vaak op dezelfde manier spelen en de hele affaire niet bijzonder dramatisch wordt geënsceneerd. Bovendien bouw je nooit echt een relatie op met de andere bendes. Behalve de aartsvijanden van Grove Street, de Ballas, heeft geen enkele bende echt veel plaats in het verhaal. En zelfs de paars geklede vechtersbazen missen sterke persoonlijkheden.
Als je kijkt naar de laatste gevechten in Rockstar's tweedejaars knokploeg Canis Canem Edit / Bully, die twee jaar later verscheen, besef je dat de studio in ieder geval enige vooruitgang had geboekt in het ensceneren van verschillende vijandige groepen. De enige comeback in latere delen van de serie was echter in de GTA4 DLC's The Lost and the Damned en The Ballad of Gay Tony. Er zou veel ruimte zijn om de functie in een uitgebreide en verbeterde vorm weer terug te brengen en een grootschalige bendeoorlog met charismatische leiders, diplomatie, rivaliteit en strategische zetten te gebruiken voor een spannend gangsterverhaal.
2. The Movies: de uitgebreide film editor
The Movies is een van die spellen waarbij de afzonderlijke onderdelen sterker zijn dan het grote geheel. Half managementsim, half creatieve zandbak, The Movies plaatst ons in de rol van een filmstudiobaas. We creëren afdelingen voor scriptontwikkeling en filmtechnologie, nemen personeel aan voor alle gebieden en proberen naam te maken in de haaientank van Hollywood.
Bij gebrek aan beter beginnen we in de jaren twintig en gaan we van het stille tijdperk naar het moderne blockbustertijdperk. Naarmate het verhaal vordert, hebben we meer mogelijkheden voor decors, kostuums en filmtechnieken. Belangrijke historische gebeurtenissen zoals Oorlog en Vrede of de Grote Depressie beïnvloeden welke filmgenres op dit moment bijzonder in trek zijn.
.
Inclusief is ook een soort Moviemaker als creatief hulpmiddel waarmee je je eigen korte films kunt maken. De afzonderlijke elementen werken goed op zichzelf en het is erg leuk om scènes te creëren en te spelen met eigenzinnige geluidseffecten en gekke kostuums. Vervelend zijn echter het hoge niveau van micromanagement door het personeel en het feit dat de eigen creaties door de AI meestal als afval worden bestempeld, zelfs als men ongetwijfeld een meesterwerk heeft gemaakt.
Toch is The Movies een prachtig juweeltje dat helaas nauwelijks speelbaar is op moderne systemen of zelfs helemaal niet beschikbaar is. De uitvoering van The Movies was ook niet echt slecht, maar de titel zou toch veel baat hebben bij een vervolg of een complete remake. Individuele zwakheden in het ontwerp zouden kunnen worden gecorrigeerd en de respectievelijke functies zouden kunnen worden uitgebreid met elementen als de implementatie van workshop- of modcontent, een verbeterde AI en een comfortabelere interface.
The Movies was echt slecht, maar het zou toch veel baat hebben bij een vervolg of een complete remake.
3. Blade Runner: de rol van het vuurwapen
Het avonturenspel naar Ridley Scott's sci-fi mijlpaal was in 1997 zeker geen flop en verkocht een miljoen exemplaren, maar toch is het nu meer een cultspel dan een universeel gevierde klassieker. Toch waren veel aspecten van het computerspel absoluut revolutionair. Zo waren er willekeurige ontwikkelingen en onthullingen binnen het verhaal, die bij elke playthrough een beetje anders uitpakten.
Blade Runner is vooral een detectivespel waarin we aanwijzingen verzamelen, mensen ondervragen en gegevens analyseren. De spelmechanismen zijn talrijk en er zijn verschillende manieren om afzonderlijke mysteries op te lossen. Het spel zit vol fantastische ideeën, die soms meer, soms minder duidelijk naar voren komen in de afzonderlijke playthroughs. Vanuit het perspectief van vandaag is het duidelijk dat ontwerper Louis J. Castle en zijn team hun tijd ver vooruit waren.
Hoewel state-of-the-art in termen van visuals, geluid en spelontwerp in die tijd, is het spel duidelijk overambitieus, waardoor veel elementen een beetje halfbakken aanvoelen. Bijvoorbeeld het scannen van videobeelden, de vaak onzichtbare vereisten voor het activeren van verhaaltriggers, of de beperkte functie van diverse voorwerpen die we in de loop van het spel kunnen kopen.
Een kenmerk van het ontwerp van het spel is echter het feit dat het geen spel is.
Een functie die ons echter buitengewoon bevalt, is het effect dat het trekken of holsteren van het dienstwapen kan hebben op verschillende scènes. We kunnen bijvoorbeeld in een verhoor ons pistool tevoorschijn halen als we vastlopen met praten. Dit kan in sommige gevallen helpen om de nodige druk op verdachten uit te oefenen, maar het kan de situatie ook escaleren en zelfs leiden tot een voortijdige game over.
Ook in actiescènes kunnen we het pistool wegleggen en proberen een diplomatieke oplossing tot stand te brengen. Het gebruik van het pistool houdt een groot risico in en heeft een extreme invloed op het verloop van een ontmoeting. Door het spel deze beslissing niet van ons af te laten nemen, of door een prompt die ons op de optie wijst, ligt alle druk van de beslissing bij ons.
We moeten de situatie en het gevaar dat het oplevert goed inschatten, en afwegen of het gebruik van het wapen gewoon te riskant is of inderdaad het laatste redmiddel.
Zelfs de beslissing welke munitie we in ons wapen stoppen kan effect hebben. Soms kan het bijvoorbeeld beter zijn om een personage gewoon te verwonden en dan een arrestatie te verrichten dan hem gewoon overhoop te schieten. Vooral omdat in moderne spellen vaak van tevoren vaststaat wanneer we naar het pistool moeten grijpen en het gebruik ervan daardoor veel van zijn dreiging verliest, zouden we graag een herleving van de functie zien. Misschien wordt dit ingeluid met de release van de "Enhanced Edition"
.
4. Biomutant: de impact van goed en kwaad
Met het volgende spel op de lijst hadden we meteen ons hele artikel kunnen vullen. Little Biomutant is eigenlijk zo'n ambitieus project met echt goede ideeën. Als de tijdsproblemen tijdens de ontwikkeling er niet waren, zou de pluizige wasbeer zeker overtuigen met wat mechaniek. Maar de afgewerkte uitvoering laat helaas wat te wensen over.
Het verhaal heeft zeker potentie en een serieus en belangrijk thema als haakje. Maar de uiterst irritante vertelstijl, vooral in de Duitse versie, en het kinderachtige gebrabbel van de personages maken de open-wereld RPG voor veel mensen volledig onspeelbaar.
Ook de combat is onspeelbaar.
Het gevechtssysteem biedt ook vermaak, afwisseling en plezier op zich. Tenminste als je de veel te sterke afstandswapens niet in je voordeel gebruikt. Want dan worden melee knuppels en speciale aanvallen grotendeels waardeloos. Met de schietijzers houd je de meeste vijanden op afstand en knal je hun levensbalk naar beneden. En dat werkt bijna altijd.
Het spannendste idee in Biomutant verraadt ook de grootste zwakheden van de titel. Er zijn zes stammen in de spelwereld. Afhankelijk of men de goede of de kwade kant kiest, moeten de overige volkeren overtuigd worden van het eigen pad.
In het begin zijn er drie stammen.
Eerst worden drie buitenposten ingenomen om samen met de vijandelijke Sifu dichter bij het fort te komen. Daarna kan de stamleider worden overgehaald zich aan te sluiten door middel van een gevecht of charisma. Als je echter genoeg punten in de onderhandelingswaarde hebt gestopt, zou je geen problemen moeten hebben met overtuigen.
Zodra je drie van de zes stammen aan jouw kant hebt gekregen, trekt het spel een lijn, geven de overige stammen zich over en vecht iedereen vrolijk samen. Opeens maakt het niet meer uit dat iedereen tot nu toe andere doelen heeft nagestreefd.
Bovendien biedt het spel biomechanica.
Daarnaast biedt Biomutant geen noemenswaardige redenen om de duistere kant te kiezen. Dus waarom tegen de andere stammen vechten als ze in de loop van het avontuur van hulp kunnen zijn? Voor wie gewoon de wereld wil zien branden is dat natuurlijk nog steeds prima. Voor de grote rest blijft deze optie een greep naar de biobak.
5. Vampire: the Masquerade - Bloodlines: verschillende klassen met totaal verschillende spelervaringen
Vampire: the Masquerade - Bloodlines is zo'n beetje de definitie van een ruwe diamant. Door misrekeningen in de productiefase en het daaruit voortvloeiende faillissement van ontwikkelaar Troika Games kwam het spel in 2004 volledig bugged en onafgewerkt op de markt en werd het in de jaren daarna alleen gered door een kleine maar enthousiaste fan-gemeenschap met onofficiële patches en add-ons. Alleen in zijn oorspronkelijke staat überhaupt speelbaar met veel geluk en geduld, had Bloodlines gewoon zoveel goede ideeën dat de gemeenschap weigerde de titel gewoon te laten sterven.
Dus Bloodlines heeft een behoorlijk veelzijdig rollenspel-systeem, waarbij de keuze van je vampierclan en de punten die je investeert in individuele vaardigheden van invloed zijn op hoe je de verschillende quests het beste kunt oplossen. Dit is natuurlijk geen unique selling point, maar veel situaties kun je eigenlijk heel anders benaderen met een ander personage. De Nosferatu hebben bijvoorbeeld, in tegenstelling tot alle andere clans, een monsterlijk uiterlijk en mogen daarom niet in contact komen met mensen. Dit betekent dat we ons als Nosferatu door de riolen moeten bewegen en ongezien onze bestemming moeten bereiken.
De Malkavianen aan de andere kant gaan visueel voor mensen door, maar zijn verder behoorlijk gestoord. Hun reactiemogelijkheden zijn compleet anders dan de andere speelbare personages in hun bewoordingen, ze zien dingen die andere clans niet zien en kunnen zelfs gesprekken voeren met voorwerpen, bijvoorbeeld.
De Malkavianen aan de andere kant gaan visueel voor mensen door, maar zijn verder behoorlijk maf.
Het wereldontwerp van Bloodlines, waarin verschillende delen van L.A. fungeren als levels en de toegang tot steeds meer gebouwen geleidelijk wordt ontsloten, is eenvoudig en doeltreffend. Hierdoor zijn de afzonderlijke gebieden gedenkwaardiger dan in een groot open-wereld rollenspel. Helaas zijn de laatste gebieden niet zo goed uitgewerkt als het begin en eindigt het verhaal ook nogal abrupt en anticlimactisch. Tot overmaat van ramp wordt het aanvankelijk zeer open quest design, waarin vechten, sluipen of verschillende diplomatieke benaderingen mogelijk zijn, tegen het einde veel strakker. Veel gevechten zijn niet meer te vermijden en de keuzevrijheid wordt steeds beperkter.
Daarnaast is de audiovisuele presentatie weliswaar uniek en vrij coherent, maar op sommige momenten - en vooral als het gaat om de uitbeelding van het schone vrouw-zijn - komt de tand des tijds dan duidelijk naar voren.
6. Watch Dogs Legion: de droom die uitkomt om absoluut iedereen te kunnen spelen
Als er één ding is dat we ons het meest herinneren van de Watch Dogs-serie, dan zijn het wel de leuke manieren om de privacy van NPC's binnen te dringen. Met de functie Profiler kunnen we een willekeurig feit uit het leven van een willekeurige voorbijganger te weten komen.
Voorlopig heeft dit geen directe invloed op de gameplay. Maar het is zeker leuker om iemands bankrekening leeg te halen als we van tevoren weten dat hij doneert aan extreem-rechtse organisaties! Na een min of meer identieke profiler in Watch Dogs 2 moet het derde deel, Legion, dit concept van NPC's met backstory naar een hoger niveau tillen.
In dystopisch Londen heeft niet alleen iedere voorbijganger een vaste dagelijkse routine, maar ook een korte biografie en in-game relaties.
En het beste van alles is dat we elk van hen kunnen rekruteren en zelf kunnen controleren! De voetbalhooligan met de megafoon, het menselijke standbeeld in het park, de soldaat die net op ons schoot, en natuurlijk de handtas oma. Als dat niet klinkt als eindeloze mogelijkheden!
Maar omdat Ubisoft het spel heeft ontworpen zoals al zijn andere open-wereld titels, bereikt het uitgebreide systeem al snel zijn grenzen. Uiteindelijk draait het in Legion maar om één ding: vijandelijke buitenposten infiltreren, vijanden uitschakelen en McGuffins verzamelen.
Omdat de melee gevechten vrijwel hetzelfde zijn als in al zijn andere open-wereld titels, bereikt het spel al snel zijn grenzen.
Omdat handgevechten zwak en onhandig zijn, laten we de verdedigbare oma en de hooligan met de honkbalknuppel snel links liggen. De vrachtdrone van de bouwvakker is voor niets, want we kunnen de vliegende machines ook met elk ander personage oproepen bij een drone-station.
En omdat we ons toch moeiteloos voor de particuliere politie kunnen verbergen, heeft ook niemand de beeldend kunstenaar nodig.
En het verhaal? Zonder hoofdpersoon en dankzij vlakke dialogen tussen willekeurig gegenereerde personages is het de zwakste in de serie. In plaats van NPC's met interessante verhalen, rekruteren we uiteindelijk alleen de meest speelse efficiënte vanwege de voortdurend repeterende taken.
Betekenis: Die met de stille vuurwapens. En de technisch indrukwekkende functie wordt een accessoire bij een verder zeer gemiddeld open-wereld avontuur.
7. Batman: Arkham Knight: de Batmobiel
Voor velen wordt Arkham City nog steeds beschouwd als het beste Batman-spel aller tijden. Rocksteady's meesterwerk liet eigenlijk maar één wens onvervuld: Om eindelijk de legendarische Batmobile te kunnen besturen en door de straten van Gotham City te racen. Vier jaar later wilden de ontwikkelaars precies deze wens in vervulling laten gaan en voerden een grootse finale op met Batman: Arkham Knight, waarin het cultvoertuig voor het eerst een belangrijke rol speelt. En op het eerste gezicht had Rocksteady veel dingen goed voor elkaar: de Batmobiel was niet alleen uitstekend in scène gezet, maar ook diep verankerd in de gameplay.
Bijv.
De Batmobiel werd bijvoorbeeld gebruikt in verschillende omgevingspuzzels. Je moest een touwhaak gebruiken om voorwerpen rond te trekken, barrières af te breken of de auto tegen muren op te trekken - de ontwikkelaars hebben hier dus goed over nagedacht, de Batmobiel voelde niet zomaar als een gimmick.
Maar hoe leuk het allemaal ook was, het enthousiasme was snel uitgewerkt. Bijvoorbeeld toen je je realiseerde dat het prachtige stadsbeeld lang niet zo geschikt was om in rond te stappen als je aanvankelijk had gedacht. Veel van Gotham's steegjes waren smal en donker, zodat je vaak ergens vast kwam te zitten, wat zenuwslopend kon zijn, vooral in de achtervolgingsscènes. Daarbij kwamen nog enigszins sponzige besturing en een camera die vaak te dicht bij het voertuig bleef hangen.
Het feit dat je de auto vrij vaak moest gebruiken ergerde sommige fans ook. Dit gold vooral voor de Riddler-uitdagingen die je onder de straten van Gotham te wachten staan - daar moet je onder tijdsdruk vrij absurde racebanen beheersen die rijfouten nauwelijks vergeven en die je praktisch uit je hoofd moet leren. In de oude Batman-spellen was zoiets gewoon niet aanwezig.
Maar dat zou allemaal goed zijn geweest, ware het niet voor de tweede voertuigstand: met een druk op de knop verandert de Batmobile in een soort zweeftank, inclusief een snelle ontwijkende beweging die gewoon vreemd aanvoelde. In deze gevechtsmodus moest je dan massa's onbemande tanks wegblazen en oppassen dat je zelf niet geraakt werd. Dit past gewoon helemaal niet bij Batman en botst ook sterk met de vorige spellen, die meer leunden op stealth, doelbewuste actie en Metroidvania-elementen. De tankgevechten moesten onderstrepen hoe ernstig de situatie in Gotham City is, per slot van rekening moet Batman deze keer tegen een heel hightech leger vechten - maar uiteindelijk voelen deze ballerige delen als vreemde eenden in de bijt. Het komt erop neer dat Arkham Knight nog steeds een goed actieavontuur was, maar het kon niet tippen aan het veelgeprezen Arkham City - en dat is helaas ook te danken aan de Batmobile.
8. The Dark Pictures Anthology: multiplayer met keuzes
Supermassive Games' Dark Pictures Anthology is gebouwd op dezelfde gameplay als de grote doorbraaktitel van de studio, Until Dawn: het verhaal biedt een mengelmoes van verschillende horrorscenario's en clichés, er is meer dan één speelbaar personage en we moeten beslissingen nemen die tot hun ondergang kunnen leiden. De grote vernieuwing is echter dat het in Dark Pictures Anthology mogelijk is om twee personages tegelijk te besturen in de co-op modus.
De verhalen gebaseerd op B-films en horrorklassiekers per twee beleven is in theorie ook erg leuk. Helaas is het systeem echter niet voldoende uitgewerkt. Zelfs in de singleplayer worden sommige playthroughs ontsierd door het feit dat het ontbreken van overleden personages zeer slecht wordt gecompenseerd. Belangrijke informatie ontbreekt en sommige gebeurtenissen hebben nauwelijks nog zin.
Dit treft vooral de laatste spin-off "House of Ashes" (Onze test). Met de extra varianten in de multiplayermodus is het natuurlijk aanzienlijk moeilijker om het verhaal stringent te vertellen. Een taak waar Supermassive helaas totaal geen recht aan doet. Sommige scènes lijken verkeerd geordend, personages verdwijnen willekeurig en duiken elders in het verhaal weer op, en dialogen en relatieontwikkelingen tussen de personages lijken niet geloofwaardig.
Wanneer Dark Pictures wel werkt zoals beloofd, kun je er echt plezier aan beleven. Daarom zouden we blij zijn als een studio het basisidee erachter zou kunnen overnemen zonder de technische uitvoering te verwaarlozen.
9e WWE2K serie: WWE Universe modus
De WWE World of Universe Mode is een spelstand waarmee je de boekingen van de gigantische worstel franchise kunt overnemen. Je plant vetes, titelgevechten en grote evenementen en kunt aanpassen bij welk rooster elk personage hoort en hoe het publiek op hen reageert. In theorie de droom van elke worstelfan. De minder dan spectaculaire presentatie en een gebrek aan afwisseling zorgen er echter voor dat de spelstand lang niet zo indrukwekkend is als hij in theorie zou kunnen zijn.
Dus rivaliteit bestaat eigenlijk alleen tussen individuele worstelaars en tag teams. Rivaliteit tussen drie of meer personen is niet mogelijk. De vorming van echt grote facties die vijanden van elkaar zijn ook niet.
En de rivaliteiten tussen worstelaars en tag teams zijn niet echt mogelijk.
Verder spelen de vetes vaak op een vergelijkbare manier, ondanks de verschillende verhaalkaders. De tegenstanders staan week na week tegenover elkaar tot het einde van hun rivaliteit. Meestal in vergelijkbare wedstrijdvormen en zonder dat er veel gebeurt voor of na de clash. De dynamiek van een echt worstelverhaal, de trappings, de backstage ontmoetingen, de plotselinge en vaak heerlijk domme wendingen en speciale gimmicks - niets van dit alles wordt gevangen door de simulatie. Als een worstelaar zich van het publiek afwendt en van gevierde babyface naar gevreesde hiel gaat, wordt dat op tv verkocht als een schokkend moment dat alles op zijn kop zet. In de WWE2K-spellen zien we een van wat voelt als twee routineuze cutscenes.
In de laatste echte spin-off in de serie, WWE2K19, waren er al goede pogingen om het theatrale karakter van de tv-uitzendingen te vangen. Vooral de promo's tussen de Superstars, waarin we woordenwisselingen in de ring hebben, gaan al de goede kant op.
We krijgen echter nog steeds te weinig mee van de persoonlijkheden van de individuele artiesten. Met meer aandacht voor wat er buiten de ring gebeurt en speciale verhaallijnen op maat van de respectieve personages, zouden ze hier de juiste schroeven aandraaien. Na het rampzalige WWE2K20 verwachten de fans sowieso niets minder dan een revolutie in de serie.
10e dodelijke voorgevoel: alles, echt
Net als Vampire The Masquerade zou je Deadly Premonition kunnen omschrijven als een ruwe diamant. Dat zou echter een duidelijk understatement zijn. Het detective-avontuur is meer een wolf in ezelsvacht. Lelijke visuals, buggy gameplay, een PC-port die op veel systemen niet eens speelbaar is zonder fixes en mods, en ontwerpbeslissingen die gemaakt lijken te zijn volgens het principe van "why not".
Het spelen van Deadly Premonition is, ondanks de cultstatus die de titel vooral vanwege het verhaal en de personages heeft gekregen, vaak een frustrerende ervaring. Het gevechtssysteem is naar verluidt alleen geïmplementeerd als een concessie aan de studio en lijdt aan sponzige besturing, slecht camerawerk en gebrek aan afwisseling.
Een van de beste eigenschappen van het spel, de levende open wereld waarin alle inwoners een vaste dag- en weekcyclus hebben, is lelijk om naar te kijken en een ware verschrikking om doorheen te reizen. Toch heeft de omgeving van Greenvale naast de belangrijkste missies echt veel te bieden. Zijmissies en evenementen zijn echter nogal verborgen en je krijgt niet bepaald te horen wanneer welke taak beschikbaar zal zijn. De oriëntatie wordt bemoeilijkt doordat de kaart via het menu moet worden geopend en bovendien veel te dichtbij is ingezoomd.
De kaart is ook veel te dichtbij ingezoomd.
Op langere routes komt het ook voor dat we zonder brandstof komen te zitten en naar het tankstation moeten rijden. De auto's in het spel hebben geen oneindige benzine, maar ze lijken een oneindig aantal versnellingen te hebben. In ieder geval hoor je de hoofdpersoon York om de paar meter schakelen, zelfs als je met een constante snelheid rijdt, wat na korte tijd echt op je zenuwen kan werken. Hoewel er de mogelijkheid is om tijdens het rijden interessante zelfgesprekken te voeren met York's alter ego Zack, slijten deze ook relatief snel als je veel onderweg bent.
.
De zijmissies zelf bestaan dan uit kleine puzzels, gevechtspassages en fetch quests en worden, net als de rest van het spel, gedragen door de merkwaardige personages en verhalen. Ook hier is er niet veel variatie in termen van gameplay.
De vele mechanieken in Deadly Premonition lijken niet bijzonder goed doordacht, maar geven de titel ook een zekere eigenheid.
Bijvoorbeeld het feit dat het hoofdpersonage gevoed, gewassen, geschoren en naar bed gebracht moet worden voor bonuspunten zou in een AAA-titel zeker geschrapt zijn voor de release. En de mogelijkheid om te gaan vissen zou waarschijnlijk ook niet hebben bestaan. Puur objectief gezien is dit immers absoluut niet essentieel voor de rest van de gameplay. Maar juist daarin schuilt de persoonlijke charme. Toch zou het natuurlijk wenselijk zijn als het volgende werk van spelregisseur Hidetaka Suehiro aka Swery 65 voor de verandering ook speelbaar zou zijn.
16 mensen vinden dit artikel leuk
PC Games - actueel nieuws, video's, previews en kritische testrapporten, grondig onderzochte artikelen en praktische tips over alle aspecten van PC en consolegames en PC hardware.
