Getest "Outcast New Beginning": Betoverende wereld, maar een beetje eentonig

Ik heb lang uitgekeken naar dit moment. Als groot fan van het originele "Outcast" uit 1999, wil ik al een kwart eeuw een vervolg. Na verschillende HD-remakes en een geremasterde versie is het nu eindelijk zover: "Outcast A New Beginning" gaat verder met het verhaal van ex-Navy Seal en portaalreiziger Cutter Slade. Het spel heeft een enorme, kleurrijke sci-fi wereld. Ik had echter graag wat minder nostalgie in de gameplay gezien.

Het begint meteen

Zodra ik op start druk, zit ik er middenin. Cutter Slade wordt tot leven gewekt door almachtige Yods, valt door een portaal, ontmoet een Talan-vrouw en vecht even later met een laserschild en blaster tegen droids. Talans zijn de bewoners van de planeet Adelphas. Opnieuw worden ze aangevallen door buitenaardse krachten en Slade moet het oplossen. Omdat hij een aardige vent is, maar ook omdat hij anders niet kan terugkeren naar zijn wereld. Bovendien zijn de indringers verbonden met zijn verleden. Slade weet niet precies waarom. Hij lijdt aan - dit heb je waarschijnlijk nog nooit gehoord - gedeeltelijk geheugenverlies.

De aanvallers blijken even later menselijk te zijn. Ik leer meer over het achtergrondverhaal door visioenen die Slade achtervolgen. Ze laten een kale generaal zien die de "primitieve" Talans tot slaaf wil maken. Hij is een clichématige schurk, het soort dat je in elke actiefilm uit de jaren 80 en 90 tegenkomt. Voor het grootste deel geldt dit ook voor het triviale hoofdverhaal - en redacteur Slade zelf. In 1999 was de eendimensionale actieheld, die in de Duitse versie werd nagesynchroniseerd door Bruce Willis stemacteur Manfred Lehmann, logisch. In 2024 kan ik alleen maar mijn schouders ophalen bij zijn tekst. Wil je een voorbeeld?

• Ik heb hier een slecht gevoel over (I have a bad feeling about this)
• Ik ben er klaar voor geboren
• De stroomkern ontbreekt
• We moeten ophouden elkaar zo te ontmoeten

Als het spel de draak met zichzelf probeert te steken, komt het niet zo over. Overigens wordt het, net als het eerste deel, ontwikkeld door de Belgische studio Appeal.

De stem van Slades, zowel in het Engels als in het Duits, is net zo onopvallend als zijn uiterlijk. "Hij ziet eruit als een belastingadviseur," merkt mijn vrouw op over het ontwerp van Cutter Slade. Niets tegen belastingconsulenten, maar Slade's gezicht en persoonlijkheid zijn zo karakterloos dat ik hem zonder zijn iconische oranje shirt niet zou herkennen, zelfs niet onder de Talans.

Zij vormen het volgende probleem van "Outcast A New Beginning". De inwoners van Adelpha zijn goedmoedige, opvliegende wezens die in veel dialogen een glimlach op je gezicht toveren. Maar er is niets buitenaards aan hen. Ze zien eruit als mensen, alleen wat rimpeliger en met drie vingers in plaats van vijf. Het feit dat veel van hen ook nog eens gebaseerd zijn op bijna identieke karaktermodellen maakt ze er niet interessanter op.

Hun gedrag en manier van spreken verschillen ook nauwelijks van mensen. Hun meest opvallende eigenschap is dat ze alles wat Slade zegt letterlijk nemen. Dit is de eerste paar keer grappig, maar slijt snel. Zelfs hun woordenschat, waarvoor ik met een druk op de knop een woordenlijst kan weergeven, verandert hier niets aan. Het spel zou hebben geprofiteerd van iets meer persoonlijkheid. Naast meer gevarieerde missies is dit wat ik het meest miste.

Schieten, verzamelen en opnieuw beginnen

Mijn doel is om Slade terug te sturen naar zijn wereld. Hiervoor heb ik de steun van de Talans nodig. Die kan ik krijgen door de zeven dorpen te helpen. Als ik een bepaald aantal missies volbreng, belonen ze me met de Daromôn, een soort ceremoniële plaat die ik kan presenteren aan Almayel, de heilige heerser, als bewijs van mijn prestaties.

De missies zijn vaak verpakt in vermakelijke verhalen. Ik moet bijvoorbeeld een Talan helpen om een artefact uit een nabijgelegen meer te halen. Het blijkt een ei te zijn. Om het uit te broeden, moet ik Twôn-Has aantrekken - een soort lama met twee poten - die de schadelijke parasieten opeten. Dan moet het worden uitgebroed. Als het vliegende walviswezen genaamd Galenta uiteindelijk uit het ei komt, moet ik eten organiseren en het meenemen voor een wandeling.

In een ander dorp ontmoet ik de wietrokende Talan Draod, die van zijn huis een gigantische waterpijp wil maken. Dit gaat helemaal mis, maar brengt Slade op het idee om de uitvinding te hergebruiken voor bommen.

Helaas klinken deze missies gevarieerder dan ze zijn. In wezen volgt 90 procent van alle activiteiten een van de drie patronen: alles neerschieten, escorteren, verzamelen. Een van de meest voorkomende missies is het ontruimen van vijandelijke bases. Meestal moet ik een bepaald aantal terminals hacken, d.w.z. erop klikken en aan het eind een reactor vernietigen. Naast indringers staan ook inheemse wezens op mijn lijstje. Bijvoorbeeld als ik monsternesten moet vernietigen. Voor de gameplay maakt dit geen verschil.

Regelmatig mag ik ontsnapte Twôn-Has of andere gedomesticeerde dieren vangen en onderweg beschermen tegen vraatzuchtige monsters. Dan zijn er missies waarbij ik oranje vuurpijlen moet opsporen zodat ze deuren naar tempels of kratten voor me openen.

De missies zijn puur checklists. Dat is op zich niet erg. Aan het begin van een "Outcast"-sessie ben ik meestal gemotiveerd om door de kleurrijke wereld te reizen en taken te voltooien. Maar na een uur sluipt de frustratie er meestal in. Vooral als ik een missie heb voltooid en vervolgens weer naar de enorme lijst met identieke taken staar.

De geneste menustructuur is de kers op de taart. De overzichtskaart toont de verschillende dorpen. Als ik er een selecteer, wordt er een opdrachtenmenu geopend. Daar zie ik drie tot vier doelen die ik moet vervullen totdat ik de steun van het dorp krijg. Als ik er op één klik, opent zich een ander menu. Dit toont verschillende reeksen taken die ik moet uitvoeren om een van de doelstellingen te vervullen. Ufff.

Als dat nog niet omslachtig genoeg is, zijn de opdrachten vaak verspreid over meerdere regio's. Ik moet regelmatig van het ene dorp naar het andere reizen voor de kleinste ophaaltaken of leveringen. Dit gaat snel dankzij de fast travel optie met eerder geactiveerde portals. Het voelt echter alsof ik de helft van de tijd in menu's zit en rond teleporteer. Dit doet me erg denken aan een andere ruimtespelletje. Ik kon de hele wereld rondreizen zonder laadvenster.

Ik reis niet alleen meer heen en weer tussen de dorpen dan Taylor Swift op haar wereldtournee. In de dorpen zelf stuurt het spel me constant van de ene Talaner naar de volgende en weer terug. Het feit dat er daarbij ongelooflijk veel gekletst wordt, doet de rest voor mij. Ik geef het toe: statische gesprekken stellen mijn geduld in alle spellen op de proef, maar "Outcast A New Beginning" heeft meer dialoog dan een avonturenspel. En omdat ik nooit weet of een vraagteken in het dialoogmenu optionele achtergrondkennis of informatie die relevant is voor de zoektocht verbergt, moet ik me er doorheen klikken. Meestal doe ik dat gehaast, omdat de bergen dialoog me anders overweldigen. En dat is jammer, want de Talans kunnen best grappig zijn, in tegenstelling tot Slade de snurker.

Vliegen en rondvliegen

Als ik geen dialoog aan het typen ben, vlieg ik rond met mijn jetpack en schiet ik op alles wat in de weg staat. In de eerste vijf minuten van het spel krijgt Slade niet alleen een wapen en een laserschild, maar ook een aandrijving om vast te binden. Hiermee kan ik met korte boosts meters hoog springen. Er zijn upgrades voor de jetpack, het schild en Slade's wapens. Ik speel ze vrij met middelen die ik krijg voor het voltooien van de missies.

De jetpack is het hoogtepunt van Slade's uitrusting. Ik heb de initiële boost aangevuld met meer. Met deze meervoudige sprong kan ik zelfs de hoogste gebieden beklimmen. En met de versnellingsupgrade straal ik door het landschap alsof ik een Mario Kart turbopaddestoel heb gegeten. Het is ook mogelijk om tijdelijk in de lucht te zweven met de bijbehorende upgrade. De bewegingsvrijheid is geweldig en maakt het verkennen van de spelwereld tot een genot.

Alleen het schild is praktisch overbodig. Het buigt projectielen af, maar het is makkelijker te ontwijken. Af en toe heb ik het schild nodig als wapen, maar zelfs dan is het alleen effectief met de juiste upgrades. Ik geef de voorkeur aan mijn twee afstandswapens. Ik kan ze uitrusten met verschillende modules en ze ombouwen tot machinepistolen, mijnlanceerders of doelgeweren. Het belangrijkste verschil tussen de twee wapens is het aantal modules dat je kunt uitrusten en de munitie die je gebruikt. Deze is verkrijgbaar in de vorm van kristallen, die je overal in Adelpha kunt vinden. Als ik ze allemaal heb opgebruikt, schieten de wapens nog steeds, maar zijn de modules gedeactiveerd.

Na verloop van tijd veranderen de speelgoedwapens in laserspuwende wapens en het is erg leuk om robots in schroot te veranderen. Het is alleen jammer dat de vijanden zo dom zijn. Er is geen tactiek nodig in de gevechten. Op het hoofd schieten en af en toe ontwijken, meer heb je niet nodig. Ik prijs "Horizon Forbidden West" daarvoor. Het speelt op een vergelijkbare manier, maar de gevechten tegen de robotdinosaurussen zijn dynamischer en gevarieerder.

Een speciaal wapen voegt zich in de loop van het spel bij de twee schietijzers. Het Orus-kanon is een soort granaatwerper. Het heeft vier standen: nul zwaartekracht, bommenregen, insectenplaag en een liaan die vijanden op hun plaats houdt. Omdat de standen cooldowns hebben, kunnen ze slechts sporadisch worden gebruikt. Bovendien zijn de meeste vijanden zelden gegroepeerd, dus deze gebiedsaanvallen hebben weinig nut. Desondanks is het leuk om een zwerm vogels op te roepen om bommen naar vijanden te gooien.

Een dappere nieuwe wereld

De grootste kracht van "Outcast A New Beginning" is de spelwereld. Adelpha is prachtig. Zelfs het origineel was grafisch verbluffend, en ik heb er een nieuwe grafische kaart voor gekocht. De voxel-engine is nu met pensioen. In plaats daarvan vertrouwt Appeal op de Unreal Engine. Deze tovert weelderige groene junglelandschappen met gigantische sequoia's, gloeiendhete lavavelden en turkooisblauwe stukken zee op het scherm. En overal waar ik kijk, zie ik vreemde planten en dieren.

Er is ook de verticaliteit. Het dorp Desan ligt bijvoorbeeld op de top van een hoge rotsformatie. Alleen al de halsbrekende klim kostte me vijf minuten. Ik kan duiken vanaf de witte stranden van Sappa en genieten van de prachtige onderwaterwereld. Er valt niet veel te ontdekken, maar het blijft leuk. De dorpjes zelf zijn ook erg leuk. De dorpen zelf zijn ook magisch. Tijdens mijn eerste paar bezoeken voel ik me net een toerist die uit pure verbazing tegen voorbijgangers aanloopt. Het boerendorp Bidaa met zijn enorme waterrad, Emea met zijn romantische boomhutten en de tempels van Prokirana zouden in het echt overspoeld worden door poserende influencers. Gelukkig zijn ze mij bespaard gebleven. Ik heb Adelpha helemaal voor mezelf en kan de wereld in alle rust verkennen.

Terwijl "Outcast A New Beginning" zijn voorganger visueel in alle opzichten overtreft, kan hetzelfde niet gezegd worden van de soundtrack. Componist Lennie Moore creëerde met het Moscow Symphony Orchestra het perfecte leidmotief voor het futuristische avonturenspel. "Outcast A New Beginning" klinkt ook goed, maar doet me te veel denken aan "Star Wars". Het verhindert dat het spel een eigen identiteit ontwikkelt. In plaats daarvan zit ik altijd in mijn achterhoofd te wachten tot ik de "bschhh" van een laserzwaard hoor.

Leuk checklistspel, maar teleurstellend vervolg

Ik ben een beetje teleurgesteld. Ik had gehoopt dat "Outcast A New Beginning" me hetzelfde gevoel zou geven als het origineel 25 jaar geleden. Die warme tinteling in mijn buik, het ontdekken van een onbekende wereld, interactie met vreemde culturen en het beleven van nieuwe avonturen. Het vervolg bereikt dit maar in beperkte mate.

In 1999 waren er praktisch geen sci-fi open-wereld games. Vandaag de dag moet "Outcast A New Beginning" concurreren met talloze vertegenwoordigers van het genre. De lat ligt navenant hoog. Om je te onderscheiden van de massa is het niet langer voldoende om een mooie wereld te ontwerpen en deze te vullen met alledaagse taken. Dit is mijn belangrijkste kritiek op het vervolg. De missies zijn bijna altijd hetzelfde. Ik moet iets verzamelen of iets neerschieten. Omdat het gevechtssysteem nauwelijks variatie biedt, voelt het al snel als hard werken. Het feit dat de hoofdpersoon, Cutter Slade, ook nog eens uit de tijd is geraakt met zijn ouderwetse actieheld-attitude, drukt het plezier in het spel nog verder.

Dit maakt "Outcast A New Beginning" geen slecht spel. Dat is vooral te danken aan de prachtige graphics en de wereld die ermee samenhangt. Adelpha is een droomachtige plek en de verschillende Talan-dorpen zien er allemaal uniek uit. Bezienswaardigheden bekijken is vooral leuk met de veelzijdige jetpack. En als dat nog niet genoeg voor je is, is er in de loop van het spel ook een elegantere manier van reizen.

"Outcast A New Beginning" is een aanrader voor iedereen die graag mooie werelden verkent en het niet erg vindt om checklists af te werken. Er is veel te zien, nog meer om neer te schieten en de actie knalt echt. Het spel neemt zichzelf niet al te serieus. Slade en de Talans dollen daar te veel mee en ik raad je aan hetzelfde te doen. Dan kun je je zeker vermaken met "Outcast A New Beginning". Dat is wat mij overkwam, in ieder geval het grootste deel van de tijd.

"Outcast A New Beginning" is vanaf 15 maart verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series. Het spel is mij ter beschikking gesteld door THQ Nordic.