Gespeeld "Tomb Raider 1-3 Remastered": Niet alles was vroeger beter

Ik herinner me nog goed hoe ik als twaalfjarige in 1996 mijn eerste stappen zette in "Tomb Raider". Na de intro - die ik steeds opnieuw bekeek omdat ik er zo door gefascineerd was - stond ik in een grot ergens in de bergen van Peru. Eigenlijk stond ik daar niet, maar Lara Croft. Mijn alter ego in het spel. Voor het eerst in mijn nog jonge gameleven had ik echter de indruk dat ik echt in het spel zat. Zo indrukwekkend was de presentatie destijds voor mij.

Dit gevoel van onderdompeling heb ik niet meer als ik de geremasterde versies speel. Toch brengen de eerste stappen in de vertrouwde omgeving herinneringen aan die tijd naar boven.

Minder puntige polygonen in "Tomb Raider"

Aspyr, het bedrijf achter de geremasterde titels, doet precies wat ik wil van een remaster: het spel laten zoals ik het me herinner. Ziet "Tomb Raider I-III Remastered" er naar hedendaagse maatstaven goed uit? Nee. Maar dat is niet erg. Aspyr wilde de titels tenslotte een remaster geven die trouw is aan het origineel. Daar zijn ze zeker in geslaagd. Als ik wil zien hoe het origineel eruitziet, kan ik met één druk op de knop heen en weer schakelen tussen het oude en het nieuwe uiterlijk.

Ik realiseer me pas hoe groot het verschil is met vroeger als ik overschakel. Het eerste wat me opvalt is dat Lara er minder hoekig uitziet in de nieuwe versie. In de oude Miss Croft vallen de polygonen me echt op. Aspyr heeft ook aan de omgeving gewerkt. De muur- en vloertexturen zien er bijvoorbeeld veel beter uit en de lichteffecten zijn ook veel authentieker. Aan het begin van het spel heeft de grot openingen in het plafond waar licht doorheen schijnt. De verlichting is realistisch. In het origineel is de grot gesloten en toch is het meestal even helder. Ondertussen blijft de omgeving net zo lomp als voorheen.

Tijdens het spelen van het tweede level van "Tomb Raider" herinnerde ik me dat er vroeger nauwelijks hints waren in spellen. Als ik bij een hendel kwam, verscheen er geen bericht dat ik hem kon verplaatsen. Ik moest het zelf uitzoeken.

Het was nog erger met schuifpuzzels. Bepaalde blokken in het spel kunnen worden verplaatst. Ik moest zelf uitzoeken welke dat waren en hoe ik ze kon verplaatsen. In de geremasterde versies geeft een uitroepteken tenminste aan wanneer ik interactie met een object kan hebben. Om een blok te verplaatsen, moet ik ervoor gaan staan, de actieknop ingedrukt houden en dan op de richtingsknop drukken. Het kostte me destijds uren om me dit te realiseren.

Als twaalfjarige was ik een echte kip. Ik kon de spanning in het spel niet aan en moest regelmatig de controller aan de kant leggen. Als een wolf siste of een beer brulde, deinsde ik altijd terug en ging ik voor de veiligheid op een hogere plek staan. Zelfs nu in de geremasterde versie geven de geluiden me nog steeds een vreemd gevoel. Om het spel toen toch uit te spelen, vroeg ik een vriend om het voor me te spelen. Als dank gaf ik hem Magic kaarten.

Voertuigen zijn nog steeds lomp in "Tomb Raider II"

Wat ik me het meest herinner van "Tomb Raider II" was de onmogelijke besturing van de voertuigen. Of het nu een motorboot of sneeuwscooter was, beide waren simpelweg onmogelijk te besturen. Dankzij de moderne besturingsopties is de geremasterde versie beter. Maar het rijgedrag is nog steeds een verschrikking.

Over de besturing: Als je niet overweg kunt met de traditionele tankbesturing, kun je overstappen op de modernere besturing uit "Tomb Raider: Legend". Persoonlijk vind ik de traditionele manier prettiger omdat ik er na al die jaren nog steeds aan gewend ben. Ik vind het vreemd om anders te spelen. En ik kan ook helemaal niet overweg met het richten met de moderne besturing.

Ik herinner me "Tomb Raider II" niet alleen vanwege de vreselijke voertuigen, maar ook vanwege de versplinterende ruiten. Tegenwoordig raken mensen echt van streek vanwege de gele kleur die wordt gebruikt om gebieden aan te geven die beklommen kunnen worden. Hadden de ontwikkelaars van het tweede deel van het avontuur van Lara Croft maar zo'n functie gebruikt. In het level Venetië moest ik bepaalde ramen vernietigen om verder te komen. Maar er werd niet aangegeven welke dat waren. Het duurde uren voordat ik doorhad dat ik interactie moest hebben met iets waar ik anders geen interactie mee kon hebben.

Ik heb geen andere herinneringen aan de titel. Ik wist niet eens meer dat deel 2 begint met de Chinese Muur. Ik weet ook niet meer of ik het spel ooit heb uitgespeeld. Ter verdediging moet ik zeggen dat "Tomb Raider II" uitkwam in 1997. Dat jaar had ik gewoon andere dingen te spelen, zoals "Final Fantasy VII", "Castlevania: Symphony of the Night" of "Oddworld: Abe's Oddysee". Mijn interesse in Miss Croft was dat jaar laag. Een jaar later zag het er weer anders uit.

Borsten en griezelige gezichtsuitdrukkingen in "Tomb Raider III"

Ik was 14 jaar toen "Tomb Raider III" uitkwam. Als klassieke laatbloeier ontdekte ik mijn voorliefde voor het vrouwelijk geslacht - en vooral voor borsten - pas dat jaar. In die tijd was niets zo synoniem met borsten als Lara Croft.

Het feit dat de enorme borstomvang van Lara Croft een fout is is trouwens een mythe. Volgens de mythe is de buste per ongeluk met 150 procent vergroot in plaats van 50 procent. Omdat het team dit mooi vond, lieten ze het zoals het was. Deze mythe is gebaseerd op een uitspraak van personageontwerper Toby Gard. In een interview werd hem gevraagd naar de borstomvang van Lara. Omdat hij de vraag zo misplaatst vond, antwoordde hij sarcastisch en zei dat het een vergissing was, wat onjuist is.

Als geile tiener stond ik destijds te popelen om het derde deel in handen te krijgen - vooral vanwege Lara Croft. Vooral omdat er een code was voor het cheatapparaat Xploder waarmee ik Lara naakt kon zien. Hoewel dat er natuurlijk verdomd slecht uitzag. En het was niet echt Lara meer, maar een blonde versie van haar. Het feit dat er nog steeds een YouTube-video van de cheat beschikbaar is, laat zien dat de cheat geen enkele controverse had en nog steeds heeft.

Maar zelfs in mijn toenmalige puberteit verloor ik al snel mijn interesse in de naakte Lara - en ook in het spel. Dit kwam vooral doordat ontwikkelaar Core Design nog meer voertuigen in het spel implementeerde dan in zijn voorganger. Tegelijkertijd bleef de besturing net zo miserabel als in de voorganger. Ik herinner me de kajak het ergst. Zelfs vandaag de dag zorgt deze nog steeds keer op keer voor wanhoop bij spelers. Bijvoorbeeld hier of hier.

Wat me vooral opvalt aan het geremasterde derde deel: de herbewerkte cutscènes in de in-game graphics. In het origineel leken de gezichten op die van poppen. Ze hadden geen gezichtsuitdrukkingen en hun lippen bewogen niet als ze spraken. Dat doen ze nu wel. Maar omdat het hoofdschudden uit het origineel er nog steeds is - dat is hoe de "emoties" toen werden uitgedrukt - ziet het er griezelig uit.

Conclusie: Een mooie remaster die vooral fans zal bevallen

"Tomb Raider 1-3 Remastered" doet me terugdenken aan spelervaringen van lang geleden. Grafisch is de eerste trilogie over Lara Croft goed opgepoetst. Het spel, dat destijds baanbrekend was, is nu gemakkelijker te spelen - de oorspronkelijke graphics zijn slecht verouderd. De realisatie is uiterst trouw aan het origineel.

Maar dat zijn voor mij de positieve punten. Ik denk niet dat ik me opnieuw in de wereld van Lara Croft zal verdiepen na het spelen van het spel voor deze tekst. Dit komt vooral door de verouderde gameplay. Zelfs met de "moderne" besturing zijn de spellen niet meer van deze tijd. Ze zijn immers gemodelleerd naar "Tomb Raider: Legend", dat inmiddels ook 18 jaar oud is. De verhaallijnen zijn ook uit de tijd geraakt en Lara Croft zelf heeft ook stof verzameld. De acties van het personage zijn vandaag de dag niet meer begrijpelijk voor mij. Ik kan geen vrienden meer worden met een Terminator van vlees en bloed. Ik speel liever de reboot trilogie opnieuw, waarin Lara's karakter begrijpelijker is.

Als je fan bent van de originele trilogie en deze wilt spelen met bijgewerkte graphics, dan zul je blij zijn met de remaster. Vooral omdat je drie spellen met hun uitbreidingen krijgt voor de prijs van ongeveer 30 frank / euro.

"Tomb Raider 1-3 Remastered" is vanaf 14 februari verkrijgbaar voor Nintendo Switch, Playstation 4, Playstation 5, PC, Xbox One en Xbox Series X. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Aspyr voor testdoeleinden op de Switch.