Flop Tarts - ontbijt uit de zoete hel

Eerste december. Slaperig schuifel ik de woonkamer in. Daar ligt een enorm pakket. "Een cadeautje voor jou," kwettert mijn vriend vanuit de keuken. Een vrolijk dansje van mijn kant. Wacht, 1 december? Het moet een adventskalender zijn. Ik scheur het inpakpapier open. Het is een adventskalender. En niet zomaar één.

Granen + Granola

Kellogg's Adventskalender Kellogg's

2

Granen + Granola

Kellogg's Adventskalender Kellogg's

2

In de tussentijd is de kalender niet meer verkrijgbaar - en terecht.

"Je vertelde me dat je alle verschillende soorten cornflakes wilde proberen. Vandaar de kalender. Elke dag een nieuwe smaak," zegt mijn vriend. Ik ben ontroerd. Ja, ontbijtgranen staan bovenaan mijn bucketlist. Zelf koop ik ze bijna nooit. Omdat ze te veel suiker bevatten en nog geen week in mijn kast staan. Ik kan in deze context niets beters bedenken dan een verzameling kleine smulpakketjes.

Wat de boer weet verveelt hem

Ik open vol verwachting de eerste deur. Frosties. Oké. Het is geen verrassing die me van mijn sokken slaat. "Er zijn nog 23 deuren tot Kerstmis. Er kan nog veel gebeuren," hoop ik. Maar de tweede etalage geeft me ook een matig spannende smaak. Choco Krispies. Ik ben er dol op, maar nu wil ik eindelijk eens iets nieuws proberen.

Een onverwachte wending

Dag drie: Ik zoek de juiste deur en open hem, iets minder enthousiast dan de dag ervoor. Een harde, zilveren verpakking springt me tegemoet. Er staat "Pop Tarts" in blauwe letters op. En verschillende tekstballonnetjes met uitspraken als "Ik heb hier een grappige vulling aan". Hardop lachen.

Op dit punt moet ik toegeven dat ik nog nooit een Pop Tart heb gezien en geen idee heb wat ik ervan moet verwachten. Alleen de naam doet ergens in mijn achterhoofd een belletje rinkelen. Uit Hollywoodfilms of zo. Maar goed, eindelijk iets nieuws.

Ik open de verpakking en vind er twee vrij grote koekjes in. Beide bedekt met een lading harde glazuur en gekleurde hagelslag. De eerste hap overweldigt mijn smaakpapillen. De zoetheid van het zanddeeg en het glazuur wordt alleen overtroffen door de jamvulling. Ik kan maar niet beslissen. Vind ik ze lekker of niet? Sneller dan ik kan geloven verdwijnt het koekje uit mijn hand en zie ik alleen nog een laatste stukje op het bord liggen. Heb ik alles opgegeten?

De tweede gaat niet zo gemakkelijk naar beneden. De sugar rush is uitgewerkt en ik realiseer me wat er op mijn bord ligt. Een suikerbom. Met een licht kunstmatige smaak. Nou ja, niets wereldschokkends. Maar ze moeten om de een of andere reden zo populair zijn. Doe ik iets verkeerd? Ik zal eens wat onderzoek doen.

Een cupcake met een geschiedenis

En ik deed eigenlijk iets verkeerd. Pop tarts worden traditioneel geroosterd en warm gegeten. In de jaren 60 ontwikkelde het bedrijf Post Cereals de eerste ontbijttaart met de naam Country Squares. Kort daarna bracht Kellogg's een vergelijkbaar succesvol koekje op de markt en noemde het Pop Tarts - als verwijzing naar de Pop Art stijl van de beroemde Andy Warhol. De taartjes werden een hit. Dit voorjaar is er zelfs een film over gemaakt. 38 procent van de ingrediënten in Pop-Tarts bestaat uit suiker. Eén koekje (48 gram) bevat dus 18 gram suiker. Dat is iets meer dan er in een hele pot chocoladeyoghurt zit. Ik zeg het nog maar een keer: EEN ENKEL koekje!

Kerstkoekjes bestaan natuurlijk vaak voor de helft uit suiker, maar die zijn alleen in de winter verkrijgbaar. Pop Tarts daarentegen zijn bedacht als warme aanvulling op de toch al zoete ontbijtgranen en houden zich als zodanig blijkbaar nog steeds staande. Kellog's verkocht drie miljard Pop Tarts alleen al in het jaar 2022

Kan ik dit gebakken krijgen?

Als zoveel mensen verslaafd zijn aan het gebakje, dan moet er wel iets van waar zijn. Ik ben nog geen toegewijde, maar ik schrijf de koekjes nog niet helemaal af. Hoe zou ik dat kunnen? Mijn Pop-Tart verzameling groeit in de loop van december. De kalender staat er vol mee.

Omdat ik geen broodrooster heb, moet mijn oven aan het werk. Voorverwarmen, erin, wachten. Ik bak de tartelettes op 200 graden en haal ze er na vier minuten weer uit. Dat was waarschijnlijk te lang, want de randen zijn licht verkoold. Maar de rest ziet er precies hetzelfde uit, behalve dat er nu een zoete geur in de lucht hangt.

Ik neem een hap. Het koekjesdeeg is knapperiger en smaakt minder kunstmatig dan eerst. De jam is zachter geworden en het glazuur is nog steeds knapperig. Ik begrijp nu iets beter hoe je ervoor kunt gaan.

Een ontbijt dat alleen kinderen kunnen bedenken

Misschien roept het herinneringen op aan een zogenaamd zorgeloze en zoete tijd. Mijn equivalent is de pic & croq smeltkaasdip, het melkbroodje of de Capri-Sun. Als ik deze voedingsmiddelen vandaag voor het eerst zou proberen, zouden ze zeker niet zo lekker smaken als met deze flinke portie melancholie. Toch grenst het aan cynisme om in een tijd waarin obesitas en de daaruit voortvloeiende ziekten zoals diabetes een serieus probleem zijn, een suikerkoekje als ontbijtsupplement op de markt te brengen.

Well, Kellogg's en zijn soortgenoten hebben generaties van suikerhongerige klanten gecreëerd met hun kinderlokkelijke reclamecampagnes. Zo erg zelfs dat ik mezelf er nog steeds niet van kan weerhouden om alle ontbijtgranen te proberen. Shit.