Eindelijk de eerste schooldag - maar mama is niet klaar voor school

In een week begint mijn eerstgeborene met school. "Ok cool, wow", denk je nu bij jezelf. En in principe heb je helemaal gelijk. Dat is het lot van elk Zwitsers kind van plus of min zes jaar.

Daar zou het verhaal dus kunnen eindigen.

Het verhaal zou hier dus al voorbij kunnen zijn. Nieuwe levensfase, nieuwe gezinsuitdaging, alles is goed. Het einde.

Bijna. Wat voor de mensheid een kleine stap is, is voor ons als gezin een enorme sprong. Althans voor mij als moeder, besef ik. Zodat je je mijn huidige emotionele toestand wat beter kunt voorstellen: Voor mijn baby, die ik net borstvoeding gaf, verschoonde en in een draagdoek ronddroeg, gaat de serieuze kant van het leven beginnen! Een beetje meer mededogen op dit punt, oké? En kan iemand nu alsjeblieft de tijd stilzetten?

Hoe dichterbij, hoe nerveuzer

Mijn man lacht om mijn sentimentaliteit. Het is goed, ik moet ook een beetje om mezelf lachen. Mijn zesjarige dochter vindt het even grappig als gênant. Het kan haar nu toch niet snel genoeg gaan. De laatste dagen van de kleuterschool waren gewoon "saai". En haar paarse thek, die haar nu nog oversized staat, is voor de zomervakantie al ingepakt. Terwijl zij al weken uitkijkt naar Dag X, word ik steeds nerveuzer naarmate de deadline nadert.

Me: Nog maar één week, dan begint de school. Ben je opgewonden?
Haar: Nee.
Ik: Echt niet? Dat ben ik ook. Maar je bent enthousiast?
Zij: Ja, dat ben ik.
Ik: Waar kijk je het meest naar uit?
Zij: (haalt haar schouders op) Ik weet het niet.
Ik: Kom op, waar kijk je naar uit? Een bepaald onderwerp? De leraren? De klasgenoten? Of alleen de pauzes?
Jij: Ik weet het eigenlijk niet. Mama, ik weet niet eens hoe het op school is.

Hoe gelijk heeft ze. Hoe moet ze zich verheugen op iets dat haar nog volkomen onbekend is? Dat ze dat alleen van horen zeggen weet? Ik daarentegen stel me nu al in de meest kleurrijke kleuren voor wat haar te wachten staat.

Dezer dagen betrap ik me erop dat ik herinneringen ophaal aan mijn eigen schooltijd. En tot mijn verbazing ontdek ik dat ik helemaal geen herinnering heb aan de grote dag zelf, de eerste schooldag. Ik heb wel foto's waarop ik trots poseer met mijn rode leren bureau voor het huis van mijn ouders. Maar dat is alles. Onlangs heb ik het goede oude stuk van de zolder van mijn ouders gehaald om het aan mijn dochter te laten zien. "Dit was jouw thek?" vroeg ze ongelovig. Nou, we wisten toen nog niet van het ergonomisch-geoptimaliseerd Easy Grow Systeem en verwisselbare superfancy glitterpads.

Duizend vragen, maar niet voor mijn kind

Ik heb dierbare herinneringen aan school, ik ging meestal met plezier. Vooral vanwege de vrienden en waarschijnlijk ook omdat alles me relatief gemakkelijk afging. Maar nu, dertig jaar later, maak ik me plotseling zorgen: hoe zal mijn dochter het in de nieuwe klas redden? Zal ze net zulke goede vrienden hebben als ik toen? Wat als ze gepest wordt? Zal ze kunnen opschieten met haar leraren? En wij met hen? Zal ze het in de klas kunnen bijbenen? Wat als ze regelmatig slechte cijfers haalt? Allemaal vragen die mijn dochter nu niet in het minst aangaan.

Ik: Straks moet je elke dag huiswerk maken.
Zij: Ja, dat weet ik. En? Ik: Ik had er niet altijd zin in. Vooral als ik een onderwerp niet leuk vond. Maar het moest toch gebeuren.
Zij: Je hield toch van schrijven en gymnastiek?
Ik: Ja, precies. In het begin vond ik wiskunde ook leuk, maar gaandeweg niet meer zozeer.
Zij: Wat is wiskunde?
Ik: Rekenen.
Jij: Ik denk dat ik rekenen wel leuk zal vinden.
Ik: Je kunt het zelfs al een beetje. Welke andere onderwerpen denk je dat je leuk zult vinden? Zij: Gymnastiek! En handwerk.
Ik: Vroeger zeiden we "Handsgi". Maar ik vond dat niet zo leuk, ik knutselde liever.
Jij: Hebben we geknutseld? Zij: Hebben we eigenlijk handwerk-Ufzgi?
Ik: Mhm, ik denk het niet.

Als moeder heb ik het grootste respect voor huiswerk. Met al onze hobby's en banen hebben we al een volle dag - wanneer we de Ufzgi moeten inpakken is me momenteel nog een raadsel. Ik troost me met het feit dat de meeste mensen er net zo over denken. Bovendien weet ik nu uit ervaring dat we als gezin toch snel wennen aan veranderingen, ook al zijn ze in het begin altijd eng. Dat stelt me enigszins gerust.

Het eeuwige verhaal van de Ufzgi

Desondanks hoop ik stiekem op de zelfdiscipline van de dochter. Dat ze thuiskomt en uit eigen beweging haar Ufzgi doet, zodat ze daarna met een schoon geweten buiten kan spelen met vriendjes. Hahahaha, als ik deze zin schrijf lach ik mezelf van binnen uit. Dat ik na zes en een half jaar samenwonen met ons kind nog steeds zulke naïeve verwachtingen heb.

In werkelijkheid zal ik haar elke keer moeten pushen voor huiswerk, want al het andere lijkt haar nu belangrijker. En ik hoor mezelf haar al dagelijks uitschelden: "Zolang je de Ufzgi niet hebt gedaan, ga je niet naar buiten! Wat dan weer een vlaag van woede bij haar oproept, omdat ze de kinderen van de buren al kan horen spelen in de speeltuin voor de deur. De discussies zijn (voor)geprogrammeerd, maar ik probeer ze ver van me af te duwen. En ondertussen oefen ik een positieve mindset.

Me: Het is cool.

Me: Het is gaaf dat je met zoveel buurtkinderen naar school kunt lopen. Ik vond lopen naar school altijd geweldig.
Zij: Huh, waarom?
Ik: We hebben het samen gelopen in regen, storm, sneeuw - wat voor weer het ook was. Later gingen we op de fiets naar de hogere school. Je maakt samen veel mee.
Zij: Maar jij had ook een veel langere weg naar school dan ik, nietwaar?
Ik: Ja, dat klopt. Je zult je nog steeds goed vermaken op die van jou. Nu we het er toch over hebben, laten we de komende dagen samen de schoolroute lopen, oké?
Jij: Ik weet het al, mama.
Ik: Nog steeds.
Zij: Nee, ik weet waar het heen gaat.
Ik: Oké. Maar we gaan toch de weg van de school naar het kinderdagverblijf.
Jij: Als het moet.

Je wordt zo snel zelfstandig, denk ik bij mezelf. En ik hoor mijn eigen moeder de zin synchroon zeggen. Als kind rolde ik met mijn ogen, vandaag leef ik met haar mee. Voor ons ouders betekent kinderen krijgen vooral: loslaten, vertrouwen. De eerste keer op de crèche, de eerste nacht bij de grootouders, de eerste keer op de naschoolse opvang, op de kleuterschool - het is een eindeloze reeks van loslaten. Of eindigt het uiteindelijk met de overhandiging van het diploma beroepsonderwijs?

Nu dan, de eerste schooldag. Mijn redactiecollega Martin, die kinderen heeft van zeven en negen jaar, beschrijft me hoe hij destijds aan de rand van het schoollokaal de ogen uit zijn eerstgeborene zat te huilen. "Pak tissues in," schrijf ik op mijn denkbeeldige to-do lijst. En met mijn hand veeg ik onopvallend de eerste traan uit mijn ooghoek. Over een week ben ik klaar voor school, dat beloof ik.