Of Unicorns and Riz Casimir: The Sorrow of Friendship Books
1-7-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Het oprakelen van jeugdherinneringen met vriendschapsboeken is geweldig. Het invullen daarentegen is een lastige klus. Een tirade over de kitscherige, prachtige albums die op de kleuterschool beginnen te arriveren.
Ik: "Je bent de E vergeten"
. Zij: "Huh?"
Ik: "De E!"
Zij: "Hoe?!"
Ik: "De Eee! Kijk, hier. De E ontbreekt in je naam."
Zij: (Gooit haar handen over haar hoofd.) "Oh nee!"
Ik: "Repareer gewoon de brief in het kleine gat."
Zij: (Nu dicht bij tranen) "Mama, het gaat er niet in. Ik kan het niet! Echt niet!"
Mijn zesjarige dochter staat op de rand van een zenuwinzinking. Ik red het boek voordat ze het in de hoek wil gooien en verklaar ons lunchpauzeproject van "vriendschapsboekjes invullen" voortijdig voorbij. Oooohm! Blijf rustig, denk ik bij mezelf. En knipoogt naar de twee albums die nog op het dressoir wachten om ingevuld te worden.
In de avond zijn de zenuwen van het kind weer intact. Dus dan: volgende poging.
De dochter repareert nu moeiteloos de ontbrekende E in haar naam, en ik pleit er innerlijk voor dat ons project nu echt vaart krijgt. Ik neem de pen over voor de resterende regels, want: Op een paar namen na kan ze niet schrijven, ze zit nog op de kleuterschool. Ik lees voor, zij antwoordt, ik maak aantekeningen. Zo verdelen we de taken. In theorie.
In de praktijk ziet het er vaak zo uit: Ik lees voor, zij antwoordt, ik volg, zij antwoordt, ik volg weer, zij reviseert, ik maak aantekeningen, zij reviseert weer, ik streep door en corrigeer.
Welkom op het Facebook van de kinderen
"Wat is er gebeurd met vriendschapsboeken?", vroeg mijn collega Carolin zich vorig jaar af in een artikel. De waarheid is: ze zijn nooit verdwenen. Ze hebben zich verspreid als luizen in een klaslokaal en hebben hun jongste slachtoffers gezocht in de kleuterklas. Daar heten ze nu gewoon "Kindergarten Friends Book".
Het is mijn eigen schuld, ik hoef niet overal in mee te gaan, zou je kunnen denken. Met alle respect, het eerste album belandt uiterlijk twee weken nadat je kroost op de kleuterschool is begonnen op de eettafel van je gezin. Of je het nu wilt of niet. En knal! Je draait al mee in het vriendschapsboekenspel. Vanaf dat moment worden ze wekelijks via Chindsgi-tas naar je huis gestuurd en binnenkort speel je ook aan de andere kant ("Wil je ook hebben!").
Welkom op Facebook voor kinderen. Hier kom je niet snel meer uit.
Weer naar het fotohokje rennen
Sluit je ogen en sla je er doorheen, is mijn motto. Dus voor minstens de duizendste keer zit ik naast mijn dochter en schrijf "roze en paars" in een vriendenboekje ("Wat is je lievelingskleur?"), "dansen, zingen, gymnastiek, knutselen, buiten spelen" in de veel te korte regel ("Wat zijn je hobby's?") proppen en haar "eenhoorns en een goede gezondheid" toewensen voor de toekomst. Ik probeer mijn dochter te kalmeren als ik weer eens automatisch "Hörnli mit Ghacktes" opschrijf in plaats van "Riz Casimir" ("Wat is je lievelingseten?", maandelijks veranderd) en vloekend zoek naar de meter die in de keukenla zou moeten liggen ("Hoe lang ben je?").
Als klap op de vuurpijl is er altijd nog de Hercules-taak: de foto! Hebben we nog een gedrukt exemplaar? Zo ja, waar? Een probleem waar klassenfotografen allang voor hebben gezorgd: Ze verkopen (voor veel geld) kleine zelfklevende portretfoto's, die dan na drie maanden alweer op zijn. En we moeten weer naar het veel te dure fotohokje rennen.
Tacky sentimenten uit tacky boeken
Fun-breaker! Mopperaar! Huilebalk! Misschien wil je me nu al die titels noemen. Dat is prima, ik neem het aan. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind vriendschapsboeken niet per se klote.
Integendeel, de albums met ultra-kitscherige lay-outs die me doen terugdenken aan de kindertijd zijn geweldig. Ik steek graag de draak met schoolvrienden en hun voorkeuren van toen. Of hardop lachen om mijn eigen carrièrekeuzes ("actrice", "zangeres", "danseres"), mijn volkomen verkeerd geformuleerde favoriete liedjes ("Olltat she wont" van Ace of Base). En nee, ik heb thuis geen oud boekenlijk liggen omdat ik het als kind gemist heb om het terug te brengen. Waarom kan ik dan mijn eigen profiel citeren? Ik heb toen onzelfzuchtig een dubbele pagina in mijn vriendenboek voor mezelf opgeëist.
Dus ik zie zeker de noodzaak en de schoonheid van ingevulde albums. Alleen: de weg ernaartoe is rotsachtig. Verschrikkelijk rotsachtig.
Nieuwe regels voor oud gebruik
Blokkeren of weigeren het spel te spelen is geen optie. Maar we zouden op zijn minst de invoering van een minimumleeftijd moeten bespreken. Wijze vooruitziende blik - anders worden deze dingen over een paar jaar al uitgedeeld in de spelgroep.
Ik pleit voor de volgende spelregels: Vriendschapsboeken mogen pas in de schoolfase de ronde doen. Daarna, als de kinderen kunnen lezen, formuleren en schrijven. Als ze in staat zijn "foto komt later" in hun eigen handschrift op de plaatshouder van de foto te krabbelen. En hebben hooguit hulp van ouders nodig. De enige uitzondering: meerkeuzeboeken om af te vinken.
Anders is er een streng verbod op vriendschapsboeken tot de lagere school. De kleuterklasfoto's moeten tot die tijd volstaan als herinnering. In de zes jaar lagere school zijn er immers nog genoeg gezochte posters in te vullen - van dezelfde mensen als op de Chindsgi foto, nota bene.
"Waar is ons boek blijven steken?"
Mijn dochter onderbreekt mijn mijmering en brengt me terug op aarde. "Klaar?" vraagt ze, nadat ze trots een eenhoorn, een dinosaurus en een iets te kleine regenboog in het boek heeft getekend en het met haar vingerafdruk heeft ondertekend. Dat zou mooi zijn, denk ik en wijs naar de ladekast. "Nog twee."
Ze maakt grote ogen en gaat tekeer. Ik concludeer: zowel dochter als moeder hebben lust noch lucht, dus verklaar ik het project vandaag officieel voor gezien. En ik zet me schrap voor het volgende Whatsapp-bericht van een meewarige moeder: "Verloren spoor. Is Emma's vriendenboek nog bij je?" - "O ja, helemaal bezweet. Soooorry! Komt binnenkort, foto later."
Katja Fischer
Senior Editor
Katja.Fischer@digitecgalaxus.chMoeder van Anna en Elsa, aperitief expert, groepsfitness fanaat, aspirant danseres en roddel liefhebber. Vaak een multitasker en iemand die alles wil, soms een chocolade kok en koningin van de bank.