Drie 50 mm lenzen van Sony in vergelijking
14-4-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Alle drie de lenzen zijn handzaam, redelijk snel en hebben een brandpuntsafstand van 50 millimeter. En toch zijn ze heel verschillend.
Lenzen met een brandpuntsafstand van 50 millimeter zijn de normaalste zaak van de wereld - daarom worden ze normale lenzen genoemd. Ze tonen een deel van het beeld dat lijkt op het menselijk gezichtsveld en zijn daarom veelzijdig. Deze brandpuntsafstand maakt snelle en scherpe lenzen mogelijk zonder complexe lensconstructie. Daarom is een klassieke "nifty fifty" ondanks zijn hoge snelheid klein, licht en goedkoop.
Voor mij hoort een 50 mm lens altijd bij de uitrusting. Er is er echter niet slechts één per systeem. Sony heeft er ongeveer een half dozijn in zijn assortiment, plus nog meer van fabrikanten van derden.
De lenzen
Ik vergelijk drie lenzen in deze post. Allereerst is er de FE 50mm F1.8. Ik zal hem voortaan kortweg "f/1.8" noemen. Hij komt het meest overeen met de klassieke Nifty Fifty: behoorlijk snel, slechts 186 gram zwaar en eigenlijk heel goedkoop. Aan het begin van het jaar was het nog verkrijgbaar voor minder dan 200 frank. In de afgelopen maanden hebben knelpunten in het aanbod de prijs echter opgedreven.
Lens nummer twee is een macrolens. Ik kan heel dicht bij het onderwerp komen om kleine details groots te laten zien. Hoewel ik geen gepassioneerd macrofotograaf ben, vind ik het best handig voor productfoto's en af en toe bevind ik me in een situatie waarin ik de korte opnameafstand goed kan gebruiken. Natuurlijk kan een macro ook gebruikt worden voor andere opnamen. Maar als je voor deze "2 in 1" variant kiest, accepteer je kleine nadelen. Omdat het een macro is, is de lens wat groter, zwaarder en minder snel dan de eerste. Het is ook duurder - maar minder duur, minder groot en minder zwaar dan twee aparte lenzen.
De derde 50 mm lens is de duurste van het stel. Hij is niet bijzonder snel of macro-capabel, maar heeft andere voordelen. De autofocus is snel en stil. Deze lens heeft een diafragmaring die ook traploos kan worden ingesteld. Daardoor is hij geschikter voor video-opnamen dan de andere twee. Bovendien is het ook de kleinste van de drie lenzen. Ik zal het in dit verslag kortweg de "f/2.5" of "G-lens" noemen.
De andere Sony lenzen met een brandpuntsafstand van 50 millimeter zijn "Fifty" maar niet "Nifty". Ze hebben een snelheid van f/1.4 of zelfs f/1.2, waardoor ze aanzienlijk groter en duurder zijn. Persoonlijk heb ik niet zulke hoge diafragma's nodig - althans niet in full-frame.
Werkwijze
Met de f/1.8 is het eenvoudig: behalve de scherpstelring heeft hij geen bedieningselementen. Niet eens een schakelaar om over te schakelen van handmatige naar autofocus of omgekeerd. Dat moet je doen op de camera, waar het veel ingewikkelder is. Schakelen is nodig omdat je de ring niet kunt gebruiken als de autofocus aan staat. Daarover gesproken: de scherpstelring moet verschillend lang gedraaid worden, afhankelijk van of ik hem snel of langzaam beweeg. Dat is goed voor de fotografie omdat ik dan langzaam en precies kan bijsturen. Maar het is onpraktisch voor video's. Het is onmogelijk om altijd met dezelfde snelheid scherp te stellen of onscherp te maken. Bovendien moet ik veel te veel draaien als ik langzaam ben.
De macrolens is comfortabeler. Naast de AF/MF schakelaar zit een vrij te configureren knop. In tegenstelling tot de aangepaste knoppen op de camera kun je deze knop gemakkelijk indrukken, zelfs als je door de zoeker kijkt.
Ook de kleine G2-lens is gemakkelijk te gebruiken.
De kleine G lens met f/2.5 heeft ook de custom knop en de AF/MF schakelaar, plus, zoals gezegd, de diafragmaring, die met of zonder klikstops gebruikt kan worden. Bijzonder is het zonnescherm. Hij kan niet ondersteboven vastgeschroefd worden als hij niet gebruikt wordt. In plaats daarvan is de lensdop op de zonneklep gemonteerd. Hierdoor wordt de lens iets langer, maar slechts een beetje, want de zonneklep is kort. Het klinkt als een nadeel, maar het is een voordeel. Want bij de f/1.8 - en veel andere Sony lenzen - bedekt de naar achteren geschroefde zonnekap de scherpstelring. Bij deze lens daarentegen blijven alle bedieningselementen vrij toegankelijk.
Focussen
De scherpstelmotor van het goedkoopste objectief is traag en lawaaierig. Het is nauwelijks bruikbaar voor video's. Vooral vervelend: als je de ring beweegt bij handmatige scherpstelling, drijft dat de elektrische scherpstelmotor aan. Daardoor is handmatige scherpstelling net zo luidruchtig als autofocus. Bovendien verandert de beelddoorsnede aanzienlijk afhankelijk van het scherpstelpunt. Die focus breathing is ook een probleem, vooral bij video's.
Dit alles geldt ook voor de macrolens. Maar door het grotere scherpstelbereik duurt het langer om van het ene uiteinde naar het andere scherp te stellen - of dat nu handmatig of automatisch gebeurt. De focusademhaling is daardoor ook meer uitgesproken. Met de afstandschakelaar kun je het autofocusbereik beperken: van 16 tot 30 cm of van 30 cm tot oneindig. Nog een bijzonderheid: deze lens heeft geen interne scherpstelling. De lens schuift uit als je in het close-up bereik komt. Dit kan een probleem zijn in speciale situaties, bijvoorbeeld als je een foto wilt maken door een raam.
De scherpstelling wordt aangegeven door de scherpstelring.
Wanneer het gaat om focus, kun je zien waarom de kleinste van de drie het meeste kost. De autofocus werkt volledig geruisloos in de videomodus. De autofocus is ook superieur in de fotomodus: hij is veel sneller en werkt zelfs bij weinig licht nog betrouwbaar. De scherpstelring legt altijd dezelfde afstand af, ongeacht de snelheid. Echter, focus breathing is ook hier te zien.
Hier is een vergelijking van de scherpstelmotoren van de lenzen. Zet hiervoor het geluid aan.
Macro vermogen
Wanneer het op macro's aankomt, wint logischerwijs de macrolens - veruit. De vraag is: wie neemt de tweede plaats in? Het is de f/2.5. Ik kan er tien centimeter dichterbij komen dan met de f/1.8, en je ziet het duidelijk.
Randscherpte
In het midden van het beeld zijn alle lenzen scherp, sowieso gestopt. Maar bij open diafragma worden verschillen zichtbaar in de hoeken van het beeld. De f/1.8 is duidelijk minder scherp dan de andere twee, zelfs als ik stop tot f/2.8. De dure G-lens wint het van de macro, maar beide zijn erg goed.
.
De vergelijkingsbeelden tonen een uitsnede uit de rechterbovenhoek.
Vignettering
In deze vergelijking wint de goedkoopste lens als ik alle foto's op f/2.8 maak. De G-lens is beter dan de macro, maar nog steeds teleurstellend voor de prijs
.
Echter, f/2,8 is al meer dan een stop teruggezet op de winnaar - en terugzetten helpt altijd tegen vignettering. In dit opzicht is de vergelijking niet helemaal eerlijk. Bij open diafragma blijft zelfs de f/1.8 donker in de hoeken.
Lichtsterkte en scherptediepte
De drie lenzen hebben verschillende lichtsterkten: van f/1.8 tot f/2.5 tot f/2.8. Wat betekent dit in het dagelijks leven?
In een situatie waar een f/1.8 lens met 1000 ISO toe kan, heeft een met f/2.5 al 2000 ISO nodig en een met f/2.8 2500 ISO. Dit kan soms een voordeel zijn, maar meestal is f/2.8 voldoende.
.
Het andere voordeel van een groter open diafragma: Meer speelruimte bij het vervagen van de achtergrond. Voor de volgende drie zelfportretten raad ik je aan alleen op de achtergrond te letten. Hij is veel minder scherp bij f/1.8.
Ik denk echter dat in zulke gevallen de compositie van het beeld veel belangrijker is dan een beetje meer of minder scherptediepte. Concreet: de afstand tussen het onderwerp en de achtergrond is het belangrijkste. Als dit groot genoeg is, kunnen ook portretten met f/2,8 duidelijk van de achtergrond worden afgezet.
Conclusie
Voor video's met autofocus komt alleen de f/2,5 in het geding. De andere kunnen alleen voor video worden gebruikt in situaties waarin de scherpstelling vooraf kan worden vergrendeld.
In foto's is de zaak minder duidelijk. Alle drie hebben hun voor- en nadelen. Toch geef ik ook hier duidelijk de voorkeur aan de f/2.5. Ondanks zijn kleine afmetingen biedt hij een zeer goede beeldkwaliteit en laat hij qua bediening nauwelijks iets te wensen over - dit in tegenstelling tot de f/1.8, die niet eens een scherpstelschakelaar heeft. De uitstekende scherpstelmotor van de G-lens is ook welkom bij het fotograferen.
Wat betreft de macro: de compromissen die je moet sluiten voor de macrofunctie zouden voor mij te hoog gegrepen zijn. Als het budget het toelaat, zou ik een aparte macro aanraden, idealiter met een wat grotere brandpuntsafstand. De 90 van Sony is een heel goed macro-objectief.
De enige echte argumenten voor de f/1.8 zijn de normaal gunstige prijs en de snelheid. Terwijl ik vind dat bij full-frame en met de huidige ruisarme sensoren zelfs f/2,8 bijna altijd voldoende is.
Eindelijk moeten lens en camera bij elkaar passen. Als je voor een goede prijs een Alpha 7 II hebt gekocht om portretten te maken, is de f/1.8 misschien iets voor jou. Maar het potentieel van een huidige Alpha 7 IV met zijn snelle autofocus en geavanceerde videofuncties kun je alleen benutten met de f/2,5.
De f/2,5 past goed bij je camera.
David Lee
Senior Editor
David.Lee@digitecgalaxus.chMijn belangstelling voor computers en schrijven leidde me relatief vroeg (2000) naar de technische journalistiek. Ik ben geïnteresseerd in hoe je technologie kunt gebruiken zonder gebruikt te worden. In mijn vrije tijd maak ik graag muziek waarbij ik mijn gemiddelde talent compenseer met een enorme passie.
