"Doom the Dark Ages" preview: Pantser in plaats van vliegende acrobaat

Philipp Rüegg

31-3-2025

Vertaling: machinaal vertaald

De Doom Slayer in "Doom: The Dark Ages" lijkt meer op het harnas uit de goede oude tijd. Ik heb het gebruikt om me een weg door hordes demonen te ploegen tijdens een preview-evenement.

"Doom" uit 2016 bracht de legendarische first-person shooter-serie na tien jaar slaap terug met innovatief resource management en een krachtige heavy metal soundtrack. "Doom Eternal" verdubbelde in 2020 met verrassend veel acrobatiek - misschien wel te veel. De prequel "Doom: The Dark Ages" is weer meer gericht op de originelen. De Doom Slayer is langzamer en stampt rond als een tank. En voor het eerst is er een echt verhaal. Tijdens mijn drie uur durende speelsessie op een preview-evenement in Mainz heb ik ontzettend veel plezier gehad met het spel. Maar ik heb nog steeds een paar bedenkingen.

Het superwapen van de goden

Tot nu toe is het verhaal in "Doom" beperkt gebleven tot geïsoleerde codexvermeldingen. Ik heb het nog nooit gelezen. Als ik kijk naar het spektakel dat "The Dark Ages" presenteert, heb ik misschien iets gemist. Dat zal me in het nieuwste deel niet overkomen. Het verhaal wordt verteld in uitvoerig geënsceneerde cutscenes. Goden gebruiken de Doom Slayer (voorheen gewoon bekend als Doom Guy) als het ultieme superwapen tegen de demonen uit de hel. Hun leider wil de Slayer vernietigen om de enige te zijn die gevreesd moet worden.

Hoewel het doden van demonen de favoriete hobby van de Slayer is, lijkt hij dit niet helemaal uit vrije wil te doen. Een mysterieuze machine dwingt hem ertoe. Zijn opzichters beginnen echter te twijfelen of de energie genoeg is om de Doder nog veel langer in slavernij te houden.

Het feit dat Doom een verhaal heeft met personages die ook spreken is zeker even wennen. Maar het weinige dat ik er tot nu toe van heb gezien, heeft me vermaakt. De demonische baas met het scheve gezicht heb ik al in mijn hart gesloten. Zijn harnas van vlees doet me denken aan Dracula uit Francis Ford Coppola's gelijknamige film.

Met schild, amulet en kanon

In mijn speelsessie mocht ik vier levels spelen. Ze waren speciaal voor dit evenement gemaakt of voorbereid, zodat de lengte en inhoud in de drie uur pasten. Het begon met een soort introductie. Daar wachtte een van de grootste vernieuwingen: het schild. Ja, de Doom Slayer heeft nu een schild. En het is een echte krachtpatser. Ik kan ermee blokkeren, op het juiste moment een tegenaanval doen, ermee gooien en tegenstanders ermee bespringen. Zwakkere demonen barsten bij de klap uit elkaar en grotere demonen kan ik voor korte tijd verdoven.

De stormaanval met het schild zorgt ervoor dat de Doomslachter wendbaar blijft. Ik kan snel grotere afstanden afleggen en mezelf herpositioneren op het slagveld. Dit is cruciaal, want net als in zijn voorgangers is de Doom Slayer de ultieme moordmachine, maar de hordes demonen zullen me nog steeds op de knieën dwingen als ik niet oppas.

Het schild is ook een kettingzaag. Als ik de bijbehorende knop ingedrukt houd, begint het blad te draaien. Als ik het schild vervolgens naar grotere vijanden slinger, blijft het in ze steken en schakelt ze tijdelijk uit.

Ik heb ook twee nieuwe wapens kunnen uitproberen: de pantserhandschoen en de morgenster. Ik kan er maar één hebben en na drie keer gebruik heb ik nieuwe munitie nodig. Ze voelen ongelooflijk krachtig en bevredigend aan en klinken als twee bergen die tegen elkaar botsen. De wapens passen perfect bij de verschillende schildaanvallen. Rush, links-rechts combo met de pantserhandschoen, de vijand knippert paars en ik maak hem af met een glory kill. Hierdoor stromen er blauwe helende bollen uit de monsters.

Geslankt grondstoffenbeheer

"Doom: The Dark Ages" maakt gebruik van een systeem dat vergelijkbaar is met dat van de vorige delen. Glory kills geven levensenergie, bepantsering wordt verkregen met schild werp aanvallen en melee aanvallen vullen munitie aan. Het systeem is iets vereenvoudigd ten opzichte van het vorige deel. Zelfs na drie uur vond ik het nog niet helemaal intuïtief. Niet alleen moet ik de drie soorten grondstoffen in de gaten houden, ik moet ook op de juiste manier reageren op verschillende soorten vijanden. Ik moet op demonen met rode schilden schieten totdat hun schilden gloeien. Dan kan ik het schild wegslingeren om een hele groep te vernietigen. Als hun schilden blauw zijn, heb ik een plasmawapen nodig om ze te laten ontploffen.

Een ander type demon ontwijkt normale aanvallen, maar is gevoelig voor stormaanvallen. Ik moet de grotere demonen op het juiste moment pareren. Als ze op me springen of groene projectielen naar mijn oren slingeren. In het heetst van de strijd raakte ik vaak in de war over welke knop ik moest indrukken en hoe lang. Ik speelde met een muis en toetsenbord. Sommige collega's die met een controller speelden, vonden het makkelijker. Mogelijk is de besturing toegankelijker.

"Geweren, heel veel geweren"

De Doom Slayer zwaait niet alleen met zijn knots en deelt klappen uit. "The Dark Ages" heeft een kleurrijk arsenaal aan vuurwapens in de sale. Deze omvatten beproefde wapens zoals de "Supershotgun", maar ook nieuw speelgoed zoals de "Pulveriser". Een soort machinegeweer dat schedels verbrijzelt en uitspuugt als dodelijke projectielen. "Reaver Chainshot" slingert een geëlektriseerde kogel aan een ketting die ik kan opladen. "Twin Barrel" daarentegen is de dubbelloops versie van het klassieke Plasma Gun.

De wapens zijn net zo krachtig als de Doom Slayer zelf. Hij stampt harder rond dan mijn kinderen als ze in het weekend om zes uur opstaan. Als de Doemdoder naar beneden springt, beeft de aarde bij de impact. Hell yeah!

Vuurwapens, schilden en melee wapens kunnen worden opgewaardeerd via skill trees om nog meer verwoesting aan te richten. De drie valuta die hiervoor nodig zijn, kun je door de levels heen vinden.

Epische productie met veel variatie

"id Software" slaat ook nieuwe wegen in als het gaat om levelontwerp. In een van de vier missies ligt voor het eerst een grotere spelwereld voor me open om te verkennen. Maak je geen zorgen, "Doom" wordt geen open-wereld role-playing game. Maar in plaats van direct drie demonenpoorten te sluiten zodat het verhaal verder kan, kan ik ook mijn benen een beetje strekken - of nog meer monsters trotseren. Soms vind ik een sleutel voor een geheime deur waaruit demonen naar buiten stromen. Als ik ze allemaal dood, krijg ik upgradepunten. Of ik duelleer met een gigantisch monster dat half demon, half robot met spinnenpoten is.

Er zijn zelfs kleine puzzels. Op een gegeven moment activeer ik schakelaars met mijn kettingzaagblad of gebruik ik het blad als touw om een hoger punt te bereiken. De Doom Slayer kan zelfs duiken. De optionele neventaken vertragen het spelverloop niet. Ze zijn een welkome afleiding van het anders constante rennen-en-gunnen.

Er is nog meer variatie in de vorm van de Atlan mech en de mecha draak. De laatste is een beest met laservleugels en straalaandrijving. Vanaf zijn rug val ik vliegende slagschepen aan tegen de achtergrond van een gigantisch middeleeuws fort. Eerst moet ik de kanonnen uitschakelen. Om dit te doen, ontwijk ik groene projectielen op het perfecte moment. Dan vertraagt de tijd en worden de kanonnen kwetsbaar. Dan land ik op het schip en ga te voet verder om het van binnenuit te vernietigen. De beweeglijkheid van de draak is leuk, ik vond de ontwijkvensters op sommige plekken moeilijk te lezen.

De Atlan mech stuurt soepeler. Ik stamp met deze gigantische kolos door een soort ruimtehaven, terwijl om me heen een oorlog woedt. Ik verpletter huizen, bruggen en vijandelijke tanks onder mijn voeten. Er zijn echter ook demonen in mijn maat. Dan komt het duel der reuzen. Ook hier is een goede timing nodig om slagen te pareren en te reageren met je eigen speciale aanvallen. Opnieuw zijn de knoppencombinaties niet zo intuïtief als ik zou willen. Meer dan eens vergis ik me en raak ik niets in plaats van te counteren. Toch zegevier ik en scheur ik de demon in duizend stukjes. Overbodig om te zeggen dat "Doom: The Dark Ages" niet voor bangeriken is.

Het sloopt, zoals de jongens zouden zeggen

Na drie uur "Doom: The Dark Ages" zonder pauze, moet ik diep ademhalen. Dat was behoorlijk intens. Id Software's visie voor het nieuwste deel doet een stap terug en twee vooruit. De acrobatische intermezzo's van "Doom Eternal" vielen duidelijk niet bij iedereen in de smaak. Dus keert de prequel terug naar de oude sterke punten.

De Doom Slayer is een elementaire kracht die onstuitbaar door de levels stampt. Je kunt het horen en voelen. Alle twijfels of hij zich achter zijn nieuwe schild zou kunnen verschuilen, worden verpulverd door de eerste groep demonen die ik tot bloedens toe sla. De melee wapens zijn ook een perfecte aanvulling op de ontelbare schietspuiten.

Het verhaal is even wennen, maar sluit naadloos aan op de gameplay. Het voelt lekker over-the-top aan, met kleurrijke personages en de woordeloze, ultieme moordmachine genaamd de Doom Slayer in het middelpunt.

De toevoeging van de open gebieden en de draak en gevechtsrobot zijn ook welkom. Mijn enige zorg is dat de besturing een beetje te complex is met de verschillende aanvallen, blokken enz. Maar dat zal blijken in de definitieve versie, die ik over iets minder dan twee maanden zal testen.

"Doom: The Dark Ages" verschijnt op 13 mei voor PC, Xbox Series X/S en PS5.

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur. meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren